Wielka Kronika Buddow Rozdział 1 — Klejnot Buddy

  

Rozdział 1 — Klejnot Buddy

Część 1 - Historia Setaketu Deva, przyszłego Buddy

Część 2 - Ogród Nandavana

Część 3 - Koncepcja Bodhisatty

Część 4 - Narodziny Bodhisatty

Historia pustelnika Kāḷadevili

Traktat o znamionach wielkiego człowieka

Historia pięciu mnichów (Pañcavaggī Theras)

Część 1 - Historia Setaketu Deva, przyszłego Buddy

W ten sposób nasz przyszły Gotama przyozdobił się kwiatem przepowiedni: „Ten człowiek z pewnością stanie się Buddą pośród trzech rodzajów istot ( dewów , ludzi i Brahmów )”, wypowiedzianych przez dwudziestu czterech Buddów , od Dīpaṅkary do Kassapy , spośród dwudziestu siedmiu Buddów , którzy pojawili się w okresie trwającym cztery asaṅkhyeyya i sto tysięcy eonów. Przez cały ten okres czterech asaṅkhyeyya i stu tysięcy eonów Bodhisatta starał się osiągnąć doskonałość ( pārami ), ofiary (cāga ) i cnoty poprzez praktyki ( cariya ) przez wyżej wymienione cztery sposoby rozwoju ( bhāvanā ) i osiągnął szczyt spełnienia wszystkich tych wymogów, które sprzyjały osiągnięciu Stanu Buddy . W związku z tym, w swoim ostatnim życiu jako przyszły Budda, kiedy odrodził się jako Książę Vessantara , zakończył cały okres akumulacji pāramī , dokonując wszystkich ostatecznych aktów zasługi, które przewyższają wszystko, co jest nie do porównania i które było być ukoronowanym sukcesem Oświecenia. Wzbudziło to podziw i cześć nawet nieożywionej wielkiej ziemi ( maha - pathavi), który zatrząsł się i zadrżał siedem razy. A po zakończeniu swojego życia w ludzkiej siedzibie, przyszły Budda odrodził się jako deva o imieniu Setaketu w siedzibie Tusitā . Był obdarzony dziesięcioma atrybutami, w których przewyższał inne dewy, a mianowicie (1) długim życiem; (2) fizyczne piękno; (3) wielkie szczęście; (4) ogromne bogactwo i orszak; (5) autorytet i moc; (6) zmysł wzroku; (7) zmysł słuchu; (8) zmysł węchu, (9) zmysł smaku; (10) zmysł dotyku.

(Kiedy jest powiedziane, że „wielki ocean, począwszy od pasma gór Cakkavāḷa , staje się coraz głębszy i głębszy, aż dosięga podnóża góry Meru , a jego głębokość osiąga osiemdziesiąt cztery tysiące yojanów ”, jest rzeczą oczywistą, że licząc wszystkie krople wody w oceanie jest niemożliwe. W ten sam sposób, kiedy cnotliwi ludzie dowiedzieli się krótko ze słuchania lub czytania, że ​​przyszły Budda, w czterech asaṅkhyeyyach i stu tysiącach eonów, niestrudzenie i nieustannie wypełniał pāramī , cāga i cariyadzięki czterem środkom rozwoju można z pełną oddania wiarą głęboko zastanowić się nad tym, jak Bodhisatta rozwinął Doskonałość itp. w ciągu żywotów liczniejszych niż niezliczone kropelki wody w wielkim oceanie).

Wrzawa ogłaszająca pojawienie się Buddy, Buddy Kolāhala

Deva Setaketu, przyszły Budda, cieszył się najwyższą boską błogością w siedzibie Tusita przez cztery tysiące lat, zgodnie z deva-rachunkiem, co odpowiada pięciuset siedemdziesięciu sześciu milionom lat w ludzkim świecie . Następnie, na tysiąc lat, według ludzkich obliczeń, przed końcem swojego życia w Tusitā, Suddhāvāsa Brahmas ogłosił:

„Przyjaciele, za tysiąc lat od dzisiaj w ludzkiej siedzibie pojawi się Wszechwiedzący Budda!”

Z powodu tej proklamacji ze sklepienia niebios, wrzawa ogłaszająca pojawienie się Buddy, Buddy kolāhala : „Pojawi się Wszechwiedzący Budda! Pojawi się wszechwiedzący Budda!” odbił się echem w całym ludzkim świecie, tysiąc lat przed tym wydarzeniem. 

(W odniesieniu do imienia Bodhisatta Deva, jest ono wymienione w rozdziale o Ratanasaṅkamie, Buddhavaṃsa Pāli , w następujący sposób: Yadā 'haṃ tusite kāye santusito nāma ' haṃ tadā . To pokazuje, że deva miał imię Santusita . Ponadto, w Komentarzu Buddhavaṃsy i Jinālaṅkāra Tika , to samo imię jest wymienione, ale w objaśnieniu Pubbenivāsa – kathā , Verañja – kaṇḍa w Komentarzu Pārājika i w wyjaśnieniu Bhayabherava Suttaw Komentarzu Mūlapaṇṇāsa, deva ma na imię Setaketu. Co więcej, kolejni autorzy Myanmar Buddhavaṃsa, tacy jak Tathāgata - Udāna Dīpanī , Mālālaṅkāra Vatthu , Jinatthapakāsanī itp., podają Setaketu jako imię dewy. Dlatego różni nauczyciele wyjaśniali, że Santusita to imię pospolite wywodzące się od Tusitā, nazwy niebiańskiej siedziby, podczas gdy Setaketu jest imieniem własnym, które konkretnie odnosi się do dewy, która miała stać się Buddą Gotamą.)

Prośba Bodhisatty Devy

Słysząc wrzawę obwieszczającą nadejście Buddy, wszyscy deva królowie należący do systemu dziesięciu tysięcy światów, tacy jak Catumaharājā, Sakka , Suyāma , Santusita, Sunimmita , Vasavattī i wszyscy Mahā-Brahmowie zgromadzili się w pewnym wszechświecie, aby odprawić dyskusja na temat przyszłego Buddy, którego boskie życie trwało tylko siedem dni według ludzkiej rachuby i którego zbliżający się koniec życia objawił się poprzez pięć znaków proroczych ( pubbanimittas ) [1] . Następnie wszyscy podeszli do Setaketu Deva ze złożonymi rękami w uwielbieniu i poprosili go w następujący sposób:

„O Bodhisatta Devo, całkowicie wypełniłeś Dziesięć Doskonałości , nie z pragnieniem osiągnięcia błogości Sakki, Māry , Brahmy czy Uniwersalnego Monarchy. Wypełniłeś te Doskonałości, aspirując jedynie do Stanu Buddy Wszechwiedzącego, aby uzyskać dla siebie wolność od trzech światów , jak również wyzwolić rzesze dewów, ludzi i Brahmów. O Bodhisatta Devo, jest to dla ciebie najbardziej sprzyjający czas, aby stać się wszechwiedzącym Buddą! To naprawdę właściwy moment, aby stać się Wszechwiedzącym Buddą! Dlatego obyś poczęła się w łonie swojej matki z ludzkiej siedziby. Osiągnąwszy Najwyższe Oświecenie, obyś wyzwolił dewy, ludzi i Brahmów z samsarypoprzez nauczanie Dhammy o nieśmiertelności ( Nibbāna ).”

Bodhisatta przeprowadził Pięć Wielkich Dochodzeń

Bodhisatta, Deva Settaketu, nie pośpiesznie wyraził zgodę na prośbę dewów i Brahmów, którzy przybyli razem z dziesięciu tysięcy systemów światów. Zgodnie z tradycją poprzednich Bodhisattów , przeprowadził pięć wielkich dociekań w następujący sposób:

- odpowiedni czas na pojawienie się Buddy,

- odpowiednia wyspa-kontynent dla pojawienia się Buddy,

- odpowiedni kraj na pojawienie się Buddy,

- rodzina, w której Bodhisatta (w swoim ostatnim życiu) odradza się, i

- długość życia przyszłej matki Bodhisatty.

(1) Z tych pięciu wielkich dociekań Bodhisatta rozważał najpierw: „Czy czas jest właściwy, czy nie, na pojawienie się Buddy w ludzkim świecie?” Czas nie jest odpowiedni na pojawienie się Buddy, kiedy długość życia istot ludzkich wzrasta ze stu tysięcy lat. Dzięki takiej długowieczności cierpienie spowodowane narodzinami, cierpienie spowodowane chorobą, cierpienie spowodowane starością i cierpienie spowodowane śmiercią nie są widoczne. Zasłonięci długim życiem ludzie są nieświadomi wszelkiego cierpienia. Kazania Dhammy, które mają być wygłaszane przez buddów, niezmiennie koncentrują się wokół cech nietrwałości ( anicca ), cierpienia ( dukkha ) i braku jaźni ( anatta ).). Jeśli Buddowie, którzy pojawiają się, gdy długość życia przekracza sto tysięcy lat, wygłaszają kazania o naturze anicca , dukkha i anatta , ludzie tego okresu będą zdumieni, zastanawiając się, czego uczą Buddowie. Nie będą ani słuchać, ani wierzyć kazaniem. Bez słuchania i wiary ludzie z pewnością będą się zastanawiać, czym jest Nauka Buddów. Nigdy nie zrozumieją Czterech Szlachetnych Prawd i nigdy nie osiągną Nibbāny. Bezowocne będzie nauczanie niewierzących dyskursu na temat trzech cech, które wyzwoliłyby ich z samsary . Dlatego okres, w którym długość życia przekracza sto tysięcy lat, nie jest właściwym czasem na pojawienie się Buddów. 

Okres, w którym długość życia istot ludzkich spada poniżej stu lat, również nie jest odpowiedni dla pojawienia się Buddy, ponieważ istoty należące do tego okresu obfitują w splamienia zmysłowych przyjemności. Kazania Dhammy wygłaszane takim ludziom nie przetrwają. W rzeczywistości znikną natychmiast, tak jak zniknie pisanie patyczkiem na powierzchni wody, nie pozostawiając żadnego śladu. Dlatego krótki okres zmniejszającej się długości życia poniżej stu lat również nie jest odpowiednim czasem na pojawienie się Buddów.

Tylko okresy od stu tysięcy lat życia do stu lat są odpowiednie dla pojawienia się Buddy. Są to okresy, w których narodziny, starość i śmierć łatwo się manifestują, w których nauczanie o trzech cechach i nauczanie o tym, jak istoty mogą zostać wyzwolone z samsaryjest łatwo zrozumiały i w którym istoty nie są tak przytłoczone splamieniami zmysłowych przyjemności. Stąd stosowność okresu dla najbardziej odpowiedniego przybycia Buddy. Dlatego tylko okres poniżej stu tysięcy lat życia i okres powyżej stu lat życia, według ludzkiej rachuby, jest najbardziej sprzyjającym czasem dla bodhisatty do osiągnięcia stanu Buddy. (Nawiasem mówiąc, kiedy dewy i brahmowie zwracali się do Settaketu z błaganiami, długość życia istot ludzkich wynosiła około stu lat.) W ten sposób Bodhisatta, Deva Settaketu, wyraźnie zobaczył właściwy czas i zdecydował: „To jest najbardziej sprzyjający czas dla mnie, aby stać się Buddą”.

(2) Następnie zbadał wyspę-kontynent, który służy jako miejsce pojawiania się Buddów. Istnieją cztery duże wyspy-kontynenty, z których każdy otoczony jest przez pięćset mniejszych wysp. Spośród nich jeden, który nazywa się Jambudīpa , ponieważ wyróżnia się rosnącym na nim drzewem Jambu (różane jabłko lub Eugenia), został wyraźnie rozpoznany przez Bodhisattę jako jedyny kontynent-wyspa, na którym pojawili się poprzedni Buddowie. 

(3) Następnie zaczął badać w ten sposób: „Ta Jambudipa jest niezwykle rozległa, mierzy dziesięć tysięcy yojanów . Gdzie pojawili się dawni buddowie na tym rozległym obszarze?” Następnie ujrzał Majjhimadesę , Kraj Środka, w Jambudipie, jako miejsce pojawienia się starożytnych Buddów.

( Majjhimadesa , Środkowy Kraj, jest wytyczona od wschodu przez wielkie drzewo sala na wschód od miasteczka targowego Gajṅgala; od południowego wschodu przez rzekę Sallavati; od południa przez miasteczko targowe Setakannika ; na na zachód przez bramińską wioskę Thūna , na północy przez górę Usiraddhaja . Środkowy Kraj, mający wspomniane pięć granic, ma trzysta jodżan długości i dwieście pięćdziesiąt jodźan szerokości, a obwód ma dziewięćset jodżan . Regiony poza tą granicą nazywane są obszarami granicznymi ( paccanta). Tylko w Majjhimadesie żyją i prosperują Wszechwiedzący Buddowie, Paccekabuddhowie , Naczelni Uczniowie, osiemdziesięciu Wielkich Uczniów, Uniwersalni Monarchowie oraz potężne, bogate klany Khattiya , Brahmaṇa i Gahapati ).

W Środkowym Kraju znajdowało się Kapilavatthu , królewskie miasto królestwa Sakjów . Bodhisatta Deva Setaketu zdecydował, że powinien odrodzić się w tym królewskim mieście.

(4) Badając rodzinę, w której Bodhisatta powinien się odrodzić w swoim ostatnim życiu, wyraźnie dostrzegł: „Byli Bodhisattowie w swoich ostatnich żywotach nie należeli ani do klasy kupieckiej, ani do klasy biednych. Urodzili się tylko w rodzinie królewskiej lub bramińskiej, w zależności od tego, która z nich jest uważana za wyższą przez ludzi epoki. W czasie, gdy ludzie okazują najwyższy szacunek rządzącym rodzinom, w ich klasie rodzi się Bodhisatta. W czasie, gdy ludzie robią to braminom , on rodzi się w jednej z ich rodzin. Obecny czas jest świadkiem honorowania arystokratów przez lud, powinienem odrodzić się w jednej z tych rodzin. Wśród nich król Suddhodāna z Kapilavatthu jest bezpośrednim potomkiem Mahāsammaty, pierwszego wybranego pierwotnego króla, poprzez nieprzerwaną linię Khattiya czystego klanu Sakja . Ten król Suddhodāna, czysto szlachetnego pochodzenia, będzie moim ojcem”. 

(5) W końcu zbadał, kto powinien być jego matką w jego ostatniej ludzkiej egzystencji. Wyraźnie zauważył: „Królewska matka Buddy jest wzorem skromności i czystości; nigdy nie oddaje się alkoholowi ani używkom odurzającym; zgromadziła zasługi i spełniła Doskonałość przez sto tysięcy eonów, aby zostać matką Buddy. Od chwili narodzin jako przyszła matka Buddy nieustannie przestrzega i przestrzega Pięciu Wskazań, nie naruszając ich. Siri Mahamaya Devi, Główny Małżonek Króla Suddhodana, jest w pełni obdarzony wszystkimi tymi cechami. W ten sposób ta Naczelna Królowa, Siri Mahāmāyā Devī, będzie moją matką”. Następnie badając dalej pozostały okres życia królowej Siri Mahamayi, dostrzegł wyraźnie, że pozostało jej tylko dziesięć miesięcy i siedem dni życia.

Zgoda udzielona Devom i Brahmom

W ten sposób, po dokonaniu pięciu wielkich dociekań, Bodhisatta Deva Settaketu zdecydował: „Zstąpię do ludzkiej siedziby i stanę się Buddą”. Postanowiwszy tak, Bodhisatta udzielił zgody dewom i Brahmom z dziesięciu tysięcy systemów światów, którzy zgromadzili się, aby go prosić, w ten sposób: „O dewy i Brahmowie, teraz jest czas, abym został Buddą, zgodnie z waszą prośbą. . Możesz teraz odejść, kiedy chcesz, zejdę do ludzkiej siedziby, aby osiągnąć Stan Buddy”.

Po złożeniu przyrzeczenia i pożegnaniu się ze wszystkimi dewami i Brahmami, Bodhisatta Deva Settaketu wkroczył do Niebiańskiego Ogrodu Nandavana w towarzystwie Devów Tusita. 

Część 2 - Ogród Nandavana

Opis Ogrodu Nandavana zostanie tutaj opisany w Nandana Vagga itp. w komentarzu Sagāthā Vagga Saṃyutta . Ogród Nandavana jest tak nazwany, ponieważ sprawia radość wszystkim dewom , którzy go odwiedzają.

Każdy z sześciu planów świata dewów ma swój własny Ogród Nandavany. Wszystkie te ogrody dają ten sam zachwyt, niezależnie od tego, czy należą do niższych, czy wyższych sfer niebieskich. Dlatego tylko ogród Nandavana siedziby Tāvatiṃsa jest szczegółowo opisany w Tekstach (jako przykład).

Ten ogród Nandavana jest przyjemnym, wspaniałym miejscem z wszelkiego rodzaju drogocennymi niebiańskimi drzewami, kwiatami, pawilonami, pojazdami i różnorodnością przyjemnych rzeczy, które są czarujące, cudowne i budzą podziw dla światowców . To prawdziwy ogrodniczy kurort, w którym dewy mogą zabawiać się śpiewem, tańcem i innymi rozrywkami prezentowanymi przez tancerzy i artystów w różnym wieku, różnej urody, różnych głosów, różnych form i różnych kolorów. Każda grupa wykonawców stara się rywalizować i wygrywać z drugą w swobodnym dostarczaniu wszelkiego rodzaju zmysłowych przyjemności tym, którzy przybywają ze wszystkich czterech stron.

Ten Ogród Nandavana, uważany przez dewów za wielką ozdobę ich siedziby z całym jej splendorem i pomyślnością, jest najbardziej urokliwym kurortem, a ci, którzy do niego wchodzą, poszukują pięciu przyjemności zmysłów, mianowicie przyjemnych widoków, przyjemnych dźwięków, przyjemnych zapachy, przyjemne smaki i przyjemny dotyk, wszystkie są zachwycone i zadowolone.

Ten ogród Nandavana jest również miejscem pocieszenia dla tych dewów, którzy zbliżają się do końca swojego życia. Nieuchronnie pojawia się pięć znaków zbliżającej się śmierci, które ostrzegają ich przed nadchodzącym losem. Wiele dewów załamuje się, szlochając i smucąc nad nieuchronną utratą błogiego życia na zawsze. Ale kiedy już wejdą do tego czarującego ogrodu, w jednej chwili czują się przemienieni z powrotem w osoby pełne spokoju, pokoju i szczęścia. 

Z jakiegokolwiek powodu są dotknięte rozpaczą i lamentem, ale kiedy te dewy wejdą do Ogrodu Nandavana, pochłoną je przyjemności. Jak poranna rosa i mgła wyparowują pod dotknięciem promieni wschodzącego słońca, jak płomień lampy naftowej migocze i gaśnie pod silnym podmuchem wiatru, tak zmartwienia umierających dewów zostają uśpione. Powstało takie powiedzenie: „Ten, kto nie był w Ogrodzie Nandawana, gdzie zbiegają się wszystkie najlepsze zmysłowe przyjemności świata, nie może zrozumieć prawdziwego światowego szczęścia”. Taka jest atrakcja Ogrodu Nandavana dla wszystkich światowców .

W opisie Verañjakaṇḍy w Vinaya Sārattha Dīpani , tomie pierwszym, podany jest następujący opis: „Ogród Nandavana dewów Tāvatiṃsa obejmuje powierzchnię sześćdziesięciu yojanów . (Według niektórych nauczycieli jego zasięg wynosi pięćset yojanów .) Jest wspaniale ozdobiony niebiańskimi drzewami tysiąca gatunków”.

Jinālaṅkāra Tika w swoim komentarzu do Tividha Buddha Khetta mówi również: „Ogród Nandavana leży na wschód od Sudassana miasta Tāvatiṃsa i jest otoczony murami, ekranami przeciwpożarowymi i łukowatymi bramami wykonanymi z klejnotów. Powierzchnia mierzy tysiąc jodźan . Jest to ośrodek rekreacyjny dla wszystkich dewów. Dwa piękne jeziora, Mahānanda i Cūḷananda, znajdują się pomiędzy ogrodem Nandavana a miastem Sudassana. Środowisko jezior jest czyste. Wody powierzchniowe jezior są ciemnoniebieskozielone, pasujące do nieba wolnego od mgły i chmur”.

Czas na Upadek Bodhisatta Deva

Kiedy Bodhisatta Deva Settaketu wkroczył do Ogrodu Nandavana, towarzyszący mu orszak męskich i żeńskich bóstw zwrócił się do niego:

„Po śmierci z tej siedziby dewów, obyś udał się do dobrej siedziby, miejsca przeznaczenia spełnienia w chwalebnych czynach!”

Dewy, które towarzyszyły Bodhisatcie Setaketu, również namawiały go, aby wciąż na nowo przypominał sobie swoje zasługi dokonane w przeszłości i poruszające się po Ogrodzie Nandavana, otaczającym Bodhisattę. Kiedy Bodhisatta włóczył się po Ogrodzie Nandavana w towarzystwie dewów, które nakłaniały go do refleksji nad swoim dotychczasowym, pełnym zasługi życiem, nadszedł czas jego śmierci. 

Część 3 - Koncepcja Bodhisatty

Dokładnie w momencie śmierci Bodhisatty , Deva Setaketu , Siri Mahāmāya , Główna Królowa Króla Suddhodana z Królestwa Kapilavatthu , cieszyła się wspaniałymi królewskimi przyjemnościami. Doszła teraz do trzeciej części drugiego etapu życia [1], zwanego majjhima vaya . (Ludzka długość życia wynosiła wówczas sto lat. Tak więc wiek Siri Mahāmāyā Devi wynosił około pięćdziesięciu pięciu lat i czterech miesięcy. Zostało to szczegółowo opisane w Samanta Cakkhu Dīpani .)

Święto Konstelacji Uttarāsāḷha

Był to dziewiąty pierwszy dzień Āsāḷhā (czerwiec-lipiec) roku 67 Ery Mahā , kiedy Główna Królowa Siri Mahāmāyā miała pięćdziesiąt pięć lat i cztery miesiące. Mieszkańcy królestwa radośnie obchodzili święto konstelacji Uttarāsāḷha, tradycyjne coroczne wydarzenie. Wszyscy przezabawnie brali udział w zabawie, prześcigając się w zabawie.

Siri Mahamaya Devi również wzięła udział w festiwalu, który obchodzony był od dziewiątego do czternastego wschodzącego księżyca. Święto wyróżniała całkowita abstynencja od alkoholu oraz upiększanie kwiatami, perfumami i ozdobami. W dzień pełni księżyca w miesiącu Królowa Naczelna wstała wcześnie, wzięła pachnącą kąpiel, złożyła najhojniejszą darowiznę, przekazując pieniądze i materiały o wartości czterystu tysięcy. Następnie ubrała się i zjadła śniadanie składające się z najwyborniejszych potraw, po czym przyjęła osiem wskazań (od jej nauczyciela pustelnika Devila ) i udała się do wspaniale udekorowanej królewskiej komnaty i spędziła cały dzień na przepychu, przestrzegając ośmiu wskazań.

Sen Mahamayi

Przestrzegając ośmiu wskazań i leżąc na łożu splendoru podczas ostatniej straży nocnej pełni księżyca, Siri Mahāmāyā Devī zapadła w krótki sen i miała następujący sen, który przepowiedział poczęcie Bodhisatty:

Cztery devy Catumaharājā podniosły ją i zaniosły w jej łóżku nad jezioro Anotatta w Himalajach . Następnie została umieszczona na płaskiej powierzchni płyty ozdobnej mierzącej sześćdziesiąt jodźan w cieniu drzewa sala , które miało siedem jodźan .

Następnie na scenie pojawiły się małżonki czterech dewów Catumaharajy. Zabrali królową nad jezioro Anotatta, wykąpali ją i pomogli jej się oczyścić. Następnie ubrali ją w niebiańskie kostiumy i nałożyli na nią niebiańskie kosmetyki. Ozdobili ją także niebiańskimi kwiatami. Następnie położono ją do łóżka z głową zwróconą na wschód, w wewnętrznej komnacie złotej rezydencji wewnątrz srebrnej góry, która znajdowała się niedaleko jeziora.

W tym momencie we śnie ujrzała czystego białego słonia pasącego się wokół złotej góry, która znajdowała się niedaleko srebrnej góry, gdzie znajdowała się złota posiadłość, w której spała. Wtedy biały słoń zszedł ze złotej góry, wspiął się na srebrną górę i wszedł do złotej rezydencji. Następnie biały słoń okrążył królową zgodnie z ruchem wskazówek zegara i wszedł do jej łona z prawej strony, otwierając je.

Koncepcja Bodhisatty

W czasie, gdy królowa śniła w ten sposób, Bodhisatta Deva Setaketu chodził po ogrodzie Nandavana w Tusita, ciesząc się wspaniałymi widokami i dźwiękami; czyniąc to, odszedł z siedziby dewów z pełnym zrozumieniem i świadomością. W tej samej chwili Bodhisatta został poczęty w lotosowym łonie matki z pierwszą wielką wynikającą świadomością ( mahāvipāka citta ), jednym z dziewiętnastu początkowych momentów myśli ( paṭisandhi citta ), wypadkową pierwszej wielkiej zdrowej świadomości ( mahākusala citta ) towarzyszy radość ( somanassa sahagata ), połączona z wiedzą ( ñāṇa sampayutta ), nieproszony ( asaṅkhārika ) i spowodowany rozwojem przygotowawczym ( parikamma bhāvanā ) przed osiągnięciemjhāny miłującej dobroci ( mettā jhāna ). Wydarzenie to miało miejsce w czwartkowy poranek, podczas pełni księżyca Āsāḷhā, w roku 67 Ery Mahā, założonej przez króla Anjanę , dziadka bodhisatty. Dokładny moment jego poczęcia wyznaczyła koniunkcja księżyca z konstelacją Uttarāsāḷha. 

(Nazwa roku oraz dni poczęcia i narodzin Bodhisatty są tutaj wymienione zgodnie z obliczeniami podanymi w świeckich dziełach astrologicznych i kronikach królów. Teksty palijskie , komentarze i komentarze dodatkowe milczą na ich temat. Gotamapurāṇa podaje 2570 rok kali jugi (432 000 lat) jako data narodzin Buddy Gotamy ).

Gwałtowne trzęsienie ziemi

Równocześnie z poczęciem Bodhisatty nastąpiło gwałtowne trzęsienie ziemi. Dziesięć tysięcy systemów-światów drżało i trzęsło się w następujących sześciu trybach:

   (1) powierzchnia ziemi podnosiła się na wschodzie i opadała na zachodzie;

   (2) wzniósł się na zachodzie i opadł na wschodzie;

   (3) wzniósł się na północy i opadł na południu;

   (4) wzniósł się na południu i opadł na północy;

   (5) wzniósł się w środku i opadł na obwodzie;

   (6) wznosiła się na obwodzie i opadała w środku.

Trzydzieści dwa wielkie prorocze zjawiska

Co więcej, pojawiły się trzydzieści dwa wielkie prorocze zjawiska, które zwykle towarzyszą poczęciu bodhisatty w jego ostatnim życiu. Z tych cudownych wydarzeń mędrcy mogli się dowiedzieć: „Bodhisatta został poczęty”. Trzydzieści dwa zjawiska prorocze, wymienione we wstępie do Komentarza Jātaki , są następujące:

W tym momencie:

(1) wielkie światło o niezrównanej jasności rozprzestrzeniło się po całych dziesięciu tysiącach systemów-światów;

(2) niewidomi odzyskali wzrok, tak jakby pragnęli ujrzeć chwałę Bodhisatty;

(3) głusi również zyskali słuch;

(4) niemy zyskał również zdolność mówienia;

(5) zdeformowane również stało się normalne;

(6) kulawy zyskał także zdolność chodzenia;

(7) uwięzieni i spętani (z kajdankami, łańcuchami itp. w celu uwięzienia) stają się wolni od wszelkich więzów;

(8) zgasły ognie w każdym piekle;

(9) ci, którzy cierpieli w opłakanym stanie petas , zostali uwolnieni od pragnienia i głodu;

(10) zwierzęta uwolniły się od niebezpieczeństwa;

(11) wszystkie istoty dotknięte chorobami zostały wyleczone;

(12) wszystkie istoty rozmawiały ze sobą ujmująco;

(13) konie rżały radośnie, słodko i przyjemnie;

(14) słonie trąbiły w słodki i przyjemny sposób;

(15) wszystkie instrumenty muzyczne, takie jak cymbały, harfy, trąbki itp., wydawały swoje normalne dźwięki bez grania;

(16) ozdoby, takie jak bransoletki, obrączki na kostkę itp., noszone przez ludzi, dzwoniły bez uderzania się o siebie;

(17) otwarte przestrzenie i krajobrazy we wszystkich kierunkach stały się wyraźne i wyraźne;

(18) łagodny wietrzyk wiał łagodnie, przynosząc pokój i komfort wszystkim żywym istotom ;

(19) obfity deszcz padał poza sezonem (chociaż nie była to pora deszczowa, ulewny deszcz padał z hukiem);

(20) wody podziemne wypływały z ziemi i rozpływały się w różnych kierunkach;

(21) żadne ptaki nie latały na niebie (w tym momencie ptaki w ogóle nie latały w powietrzu);

(22) wody rzek, które normalnie płynęły w sposób ciągły, przestały płynąć „tak jak przestraszony sługa przestaje się ruszać na krzyk swego pana”;

(23) naturalna słona woda w oceanie stała się w tym momencie słodka;

(24) wszystkie kierunki pokryte były pięcioma rodzajami lotosu w trzech kolorach (powierzchnia wszystkich jezior i stawów była pokryta pięcioma rodzajami lotosu);

(25) wszystkie kwiaty wodne i lądowe kwitły jednocześnie;

(26) kwiaty na pniach drzew ( khandha paduma ) kwitły wspaniale;

(27) kwiaty na gałęziach ( sākhā paduma ) kwitły wspaniale;

(28) kwiaty na pnączach ( latā paduma ) kwitły wspaniale:

(29) kwitnące kwiaty ( daṇḍa paduma ), wyrastające na całej ziemi, pojawiły się na siedmiu poziomach po przebiciu się przez kamienne płyty;

(30) niebiańskie kwiaty lotosu zwisały ku ziemi;

(31) w okolicy nieustannie padał deszcz;

(32) niebiańskie instrumenty muzyczne automatycznie wydawały dźwięki muzyki.

Te trzydzieści dwa wielkie prorocze zjawiska można również nazwać trzydziestoma dwoma wielkimi cudami. Trzydzieści dwa cuda, o których mowa w rozdziale Kroniki dwudziestu czterech buddów , były tymi trzydziestoma dwoma wielkimi proroczymi zjawiskami.

Całe dziesięć tysięcy systemów-światów, przyozdobionych tak wielkimi proroczymi zjawiskami, wydawało się olśniewające jak wielka kula kwiatów, albo jak duży, masowo wykonany bukiet, albo rozległe łoże kwiatów rozłożone warstwa po warstwie. Powietrze wokół było przesiąknięte zapachem, jakby to było spowodowane hy ruchem klapy ogona jaka. (Uwaga na temat trzydziestu dwóch cudów jest wymieniona w Anudipanī w rozdziale 1.) Interpretacja snu Mahāmāyā przez uczonych braminów

Kiedy królowa Siri Mahāmāyā obudziła się, opowiedziała o swoim śnie królowi Suddhodānie.

Następnego ranka król Suddhodāna wezwał sześćdziesięciu czterech wiodących guru braminów i zaoferował im przygotowane miejsca odpowiednie dla szlachetnych, a ziemię równomiernie posmarowano świeżym krowim łajnem i posypano płatkami ryżu itp. honor. Król poczęstował także braminów pysznym mlecznym ryżem gotowanym na ghee, miodzie i melasie, napełnionym po brzegi złotymi kubkami ze złotymi i srebrnymi wieczkami. Aby ich zadowolić i usatysfakcjonować, król podarował im wykrochmalone ubrania (nowe ubrania), dojone krowy i uczynił inne formy honoru.

Po podaniu im jedzenia itp. i uhonorowaniu ich w ten sposób ku ich przyjemności i zadowoleniu, król Suddhodāna opowiedział sen królowej o braminach i zapytał ich: „Co oznacza ten sen, szczęście czy nieszczęście? Przeczytaj i daj mi swoją interpretację”.

Bramini odpowiedzieli królowi, podając swoją interpretację: „Wielki królu, porzuć wszystkie swoje niepokoje. Królowa teraz poczęła. Dziecko w łonie matki to chłopiec, a nie dziewczynka. Urodzi ci się syn. Jeśli zdecyduje się wieść książęce życie, z pewnością zostanie Uniwersalnym Monarchą panującym nad czterema kontynentami . Jeśli wyrzeknie się życia domowego jako pustelnik, z pewnością stanie się Wszechwiedzącym Buddą, który niszczy i usuwa „dach” splamień w trzech światach ”.

Ochrona Deva Kings

Od chwili poczęcia bodhisatty dewy Catumahārājā, a mianowicie Vessavana i inni żyjący w tym wszechświecie, weszli do wspaniałej komnaty królowej Siri Mahāmāyi i zapewniali nieprzerwaną ochronę, dzień i noc, każdy dzierżąc miecz do odpędzania duchów i ogrów oraz brzydkie bestie i ptaki, które Bodhisatta i jego matka mogli zobaczyć lub usłyszeć. W ten sposób czterdzieści tysięcy dewów Maharajy rezydujących w dziesięciu tysiącach systemów światów (każdy system ma cztery takie bóstwa) strzegło całej przestrzeni od drzwi wspaniałej komnaty Królowej aż do krawędzi systemu światów, odpędzając duchy , ogry itp.

Taka ochrona została zapewniona nie z powodu strachu, że ktoś może zaszkodzić życiu Bodhisatty i jego matki. Nawet gdyby sto tysięcy milionów Mārów miało sprowadzić sto tysięcy milionów milionów gigantycznej Góry Merus , aby zagrozić życiu Bodhisatty w jego ostatnim życiu i jego matce, wszyscy Marowie, jak również góry, z pewnością zostaną zniszczeni, a Bodhisatta i jego matka pozostanie nietknięta. Ochrona miała tylko odpędzić złe obrazy i dźwięki, które mogłyby wywołać niepokój i strach u królowej. Innym powodem może być to, że deva królowie chronili Bodhisattę poprzez czystą cześć i oddanie inspirowane chwalebną mocą Bodhisatty.

Może zatem powstać pytanie, np. czy królowie dewów, którzy przybyli i pełnili straż w królewskiej komnacie matki Bodhisatty, stali się dla niej widoczni, czy też nie. Odpowiedź brzmi: nie pokazywali się, kiedy kąpała się, ubierała, jadła i myła ciało. Ujawniły się, gdy weszła do swojej komnaty przepychu i położyła się na swojej wspaniałej kanapie.

Widok dewów mógł przerażać zwykłych ludzi, ale w ogóle nie przerażał Naczelnej Królowej dzięki blaskowi Bodhisatty i jej własnemu. Widzenie ich było jak oglądanie znajomych strażników pałacowych kobiet i mężczyzn . 

Niezłomne przestrzeganie zasad moralnych przez Mahamaya

Matka Bodhisatty w jego ostatnim życiu jest zwykle niezłomna w przestrzeganiu zasad moralnych. Przed pojawieniem się Buddy ludzie zwykle przyjmowali wskazania od wędrujących ascetów, kłaniając się im i siadając z szacunkiem. Królowa Siri Mahāmāyā, przed poczęciem Bodhisatty, również otrzymywała wskazania od pustelnika Kaladevili. Ale kiedy Bodhisatta została poczęta w jej łonie, nie było już dla niej właściwe siedzieć u stóp jakiejkolwiek innej osoby. Przestrzegano tylko przykazań otrzymanych od kogoś jako równego (nie jako podwładnego). Od czasu poczęcia Bodhisatty sama przestrzegała wskazań. Należy zauważyć, że wskazań w ogóle nie przestrzegano, podporządkowując się jako uczennica pustelnikowi Kāḷadevili.

Brak zmysłowych pragnień

Matka Bodhisatty w jego ostatnim życiu, od czasu ciąży, staje się całkowicie wolna od wszelkich zmysłowych pragnień do jakiegokolwiek mężczyzny, nawet do ojca Bodhisatty. Jej naturą jest pozostać nieskazitelną i czystą. Wręcz przeciwnie, nie można powiedzieć, że zmysłowe myśli nie powstałyby u światowców na widok jej osoby. Ponieważ dzięki długiemu spełnianiu Doskonałości i spełnianiu zasług, matka Bodhisatty w jego ostatnim życiu jest obdarzona wspaniałością lub wspaniałym pięknem i elegancją, której nie można wiernie przedstawić na żadnym obrazie lub rzeźbie jej autorstwa. najwybitniejszych artystów i rzeźbiarzy.

Widząc taką matkę Bodhisatty, jeśli obserwatorzy nie są usatysfakcjonowani samym jej widokiem i gdyby próbowali zbliżyć się do niej z namiętnymi myślami, ich stopy unieruchomiłyby się w miejscu, jakby były spętane żelaznymi łańcuchami. Dlatego należy dobrze pamiętać, że matka Bodhisatty w jego ostatnim życiu jest szlachetną, wyjątkową kobietą, nietykalną dla żadnego mężczyzny ani dewy. 

Łono matki porównane do stupy

Pomyślne łono, w którym poczęty jest bodhisatta, jest tak święte jak świątynia, że ​​nikt inny nie jest godzien zajmowania go ani używania. Poza tym, dopóki żyje matka bodhisatty, żadna kobieta poza nią nie może zostać podniesiona do najwyższej pozycji Głównej Królowej. Dlatego siedem dni po urodzeniu Bodhisatty, naturalnym zjawiskiem jest jej odejście do siedziby dewów Tusita. Lotosowe łono Mahāmāyā Devī, w którym przebywał Bodhisatta, było jakby wypełnione błyszczącymi diamentami.

Przybycie prezentów

Usłyszawszy dobrą nowinę, że Mahāmāya Devi, główna królowa króla Suddhodana, władcy królestwa Kapilavatthu, poczęła cennego syna mocy i chwały, królowie z daleka i z bliska przesłali najcenniejsze dary, takie jak ubrania, ozdoby, instrumenty muzyczne itp., które mogą zachwycić Bodhisattę. Dary, które przybyły w hołdzie z różnych stron, dzięki zasługom dokonanym w poprzednich żywotach przez Bodhisattę i jego matkę, były zbyt liczne, aby można je było zmierzyć lub policzyć.

Matka widząca Dzieciątko w swoim łonie

Chociaż Mahāmāyā Devī poczęła Bodhisattę, w przeciwieństwie do innych kobiet w ciąży, nie odczuwała żadnego cierpienia, takiego jak obrzęki, ból, uczucie ciężkości itp. w kończynach. Będąc w ten sposób wolna od tych dolegliwości, z łatwością przeszła przez pierwszy etap ciąży. Kiedy osiągnęła zaawansowane stadium i wraz z rozwojem pięciu głównych gałęzi ciała zarodek nabierał konkretnych kształtów, często spoglądała na swoje dziecko, aby dowiedzieć się, czy dziecko znajduje się we właściwej, wygodnej pozycji, a jeśli nie, robić to, co konieczne, jak na drodze wszystkich matek. Ilekroć spojrzała, widziała Bodhisattę wyraźnie jak opalizująca jedwabna nić przechodząca przez czystą, czystą, piękną veḷuriyaklejnot o ośmiu aspektach; albo widziała go siedzącego ze skrzyżowanymi nogami, spokojnie opartego o kręgosłup matki, jak mówca Dhammy , siedzącego na tronie Dhammy, opierając się o jego oparcie.

Widoczność Bodhisatty

Powodem, dla którego Mahāmāya Devi była w stanie zobaczyć z zewnątrz syna pozostającego w podobnej do lotosu komnacie jej łona, były zasługi dokonane przez nią w jej poprzednich żywotach, które spowodowały, że tekstura i kolor jej skóry stały się niezwykle niezwykłe. czysta i gładka, wolna od wszelkich zanieczyszczeń. Skóra wokół brzucha była również gładka, czysta i przejrzysta jak tafla szkła lub tafla bezcennego rubinu. W ten sposób embrion był wyraźnie widoczny dla matki, która mogła widzieć Bodhisattę gołym okiem przez skórę jej brzucha, jak przedmiot zamknięty w krystalicznie czystym szklanym pudełku. Uwaga: Chociaż Mahāmāyā Devī mogła wyraźnie zobaczyć syna w jej łonie, to on, będąc w jej łonie, nie mógł jej zobaczyć, ponieważ jego świadomość wzrokowa ( cakkhu -viññāṇa)) nie rozwinęło się jeszcze w łonie matki.

Część 4 - Narodziny Bodhisatty

Kobiety, inne niż matka bodhisatty w jego ostatnim życiu, mają skłonność do rodzenia po lub przed dziesięciomiesięcznym okresem ciąży. Nie znają dokładnego czasu, kiedy urodzą się ich dzieci. Ich poród ma miejsce nieoczekiwanie, gdy znajdują się w jednej z czterech pozycji. Niektóre rodzą swoje dzieci leżąc, inne siedząc, jeszcze inne stojąc lub chodząc.

Jeśli chodzi o matkę bodhisatty w jego ostatnim życiu, jest wręcz przeciwnie. Jej ciąża trwa dokładnie dziesięć pełnych miesięcy, czyli 295 dni od daty poczęcia. Co więcej, Bodhisatta rodzi się tylko wtedy, gdy matka przyjmuje postawę stojącą. Kiedy się rodzi, jest nieskazitelnie czysty, bez nawet odrobiny nieczystości, jak rubin umieszczony na świeżo utkanym materiale pochodzenia Kāsi .

Zwykłe dziecko musi przejść przez bardzo nieszczęśliwą mękę w chwili narodzin. Kiedy zaczynają się pierwsze skurcze matki sygnalizujące zbliżający się poród, uruchamiają one sekwencję zdarzeń, obracając dziecko główką w dół; musi także przedzierać się przez ciasny uścisk twardych mięśni w okolicy kanału rodnego, cierpiąc przy tym rozdzierający ból, który można porównać do człowieka wpadającego do bezdennej jamy lub słonia przeciągnięty przez wąską dziurkę od klucza.

Ale w przeciwieństwie do takiego porodu, bodhisatta zawsze wychodzi przy narodzinach tak łatwo, jak woda przefiltrowana przez sitko. Jak kaznodzieja Dhammy powoli i spokojnie schodzący z tronu Dhammy po wygłoszeniu kazania; lub jak człowiek powoli schodzący do zadaszonych schodów stupy ; lub jak słońce z tysiącem lśniących snopów światła przedzierających się przez złotą górę i wyglądających na zewnątrz, bodhisatta wyłania się swobodnie i wygodnie z wyciągniętymi nogami, otwartymi rękami, szeroko otwartymi oczami, z uważnością i zrozumieniem, całkowicie bez strachu. 

Podróż Mahamayi do miasta Devadaha

Kiedy królowa Mahāmāyā osiągnęła ostatni etap ciąży, niosąc Bodhisattę przez pełne dziesięć miesięcy w podobnej do lotosu komnacie swego łona, jakby nosiła olej w misce, poczuła potrzebę odwiedzenia miasta Devadaha swoich królewskich krewnych . Poprosiła o pozwolenie Króla Suddhodana , mówiąc: „O Wielki Królu, chciałbym złożyć wizytę moim krewnym w Devadaha”.h

Król Suddhodāna wyraził zgodę i kazał poczynić odpowiednie przygotowania do podróży królowej. Cały odcinek drogi z Kapilavatthu do Devadaha został naprawiony i równo wygładzony, sadzonki bananów, palmy betelowe i wypełnione po brzegi dzbany z wodą ustawiono (na stojaku) wzdłuż obu stron jezdni; flagi i transparenty były również podnoszone na słupach wzdłuż drogi. Przygotowawszy i udekorowawszy autostradę porównywalną z boską, król kazał Mahamayi Devi posadzić w stanie na nowo wykonanym złotym palankinie, który niósł tysiąc królewskich sług, którym towarzyszyły straże i pomocnicy, wykonujący różne obowiązki na drodze. Z taką pompą i wielkością królowa została wysłana do miasta Devadaha.

(Różne wersje dotyczące podróży Mahāmāyā Devī z Kapilavatthu do Devadaha są podane w Anudipani.)

Lumbini Ogród Drzew Sāla

Pomiędzy miastami Kapilavatthu i Devadaha znajdował się gaj sala zwany Ogrodem Lumbini , który był odwiedzany w celach rekreacyjnych przez ludzi z obu królestw. Kiedy Mahamaya Devi tam dotarła, wszystkie drzewa sala w tym gaju były w pełnym rozkwicie, od podstawy do najwyższych gałęzi.

Wśród kwiatów i gałązek drzew sala brzęczały roje trzmieli w pięciu kolorach, a stada wielu gatunków ptaków ćwierkały, wydając słodkie, melodyjne dźwięki. Cały gaj sala był tak zachwycający i przyjemny, ze specjalnymi cechami, że można go porównać do ogrodu Cittalata Sakki , króla dewów . Było to również jak miejsce nieustannie wypełnione dźwiękami wesołości i wesołości na uczcie dobrze zorganizowanej przez potężnego króla. (Taki jest opis Ogrodu podany w Komentarzu Jātaka .)

Ze względu na melodyjne dźwięki wydobywające się z żeńskich pszczół, które rozkosznie brzęczały wśród pąków i kwiatów, gałązek i gałęzi, i które były podekscytowane odurzającym nektarem wytwarzanym przez pachnące kwiaty salala (i które krążyły wokół i same rozkoszowały się nektarem ). i niosąc ją również dla innych); Lumbini była bardzo podobna do Ogrodu Nandawana , rozkoszy dewów . (Aby zapoznać się z uwagami na temat słów w nawiasach, przeczytaj Anudīpanī.)

Vibhūsitā bālajanāticāliniī

Vibhūsitangī vaniteva malini

Sada janana[?] nayanālimāliniī

Vilumpinīvātiviroci lumbinī .

Tak jak młoda dziewczyna, która może zauroczyć wszystkich mężczyzn, która ma kończyny ozdobione sznurkami korali i ozdób uszu, która nosi kwiaty, jest niezwykle piękna, tak Ogród Lumbini ze wszystkimi jego ozdobnymi cechami, wiecznie zachwycający kurort, który istoty ludzkie napawają się swymi pszczołymi oczami, była tak piękna, jakby mogła nawet rywalizować w chwale z tą piękną damą. (Są to słowa pochwalne Ogrodu Lumbini, wypowiedziane przez Czcigodnego Buddhadattę , autora komentarza Buddhavaṃsa)

Widząc ogród Lumbini o tak ogromnym splendorze, Mahamaya Devi poczuła pragnienie zabawienia się w nim.

Ministrowie zwrócili się o pozwolenie do króla Suddhodana i za jego zgodą weszli do ogrodu, niosąc Naczelną Królową na złotym palankinie.

Kongregacja Devów i Brahmów

W chwili, gdy Mahāmāyā Devī wkroczyła do Ogrodu Lumbini, wszystkie dewy ogłosiły z wrzawą, która odbiła się echem w dziesięciu tysiącach systemów światów: „Dzisiaj Bodhisatta narodzi się z podobnej do lotosu komnaty łona swojej matki”. Devy i Brahmowie z dziesięciu tysięcy systemów światów zgromadzili się, zapełniając cały ten wszechświat, przynosząc ze sobą wielką różnorodność pomyślnych skarbów jako dary, by złożyć hołd i uczcić narodziny Bodhisatty. Sklepienie nieba było całe pokryte ich niebiańskimi białymi parasolami, a cały wszechświat rozbrzmiewał ich pomyślnymi pieśniami, niebiańską muzyką i dźwiękami dętych przez nie muszli.

Gdy tylko Mahāmāyā Devī weszła do Ogrodu Lumbini, poczuła nagłą potrzebę złapania ręką gałęzi w pełni kwitnącego drzewa sala . Pień którego był prosty i okrągły. Gałąź, jakby była ożywiona, pochyliła się jak łodyga trzciny, ugięta przez gotowanie, aż dotarła do dłoni królowej. To wspaniałe wydarzenie poruszyło umysły wielu osób.

Królowa Mahāmāya stała trzymając gałązkę sala , która opadała na jej wyciągniętą, piękną prawą dłoń, ozdobioną nowo wykonanymi złotymi bransoletkami. Jej palce były kształtne jak łodyga lotosu, a paznokcie były jaskrawoczerwone, jak kolor dziób papugi. Wielkie piękno Królowej Mahāmāyi w tej chwili przypominało księżyc, który właśnie wyłania się z ciemnych, ponurych chmur, ukazując oznaki zbliżającego się deszczu lub błyskawicy, która oślepia w chwilowym błysku, lub niebiańską nimfę, która pojawia się w Ogrodzie Nandavana.

Narodziny Bodhisatty

Trzymając gałązkę sala, królowa Mahāmāyā stała majestatycznie w sukni z przetykanego złotem brokatu i otulona aż po czubki stóp białym, haftowanym szalem ze wspaniałymi wzorami przypominającymi oczy karpia. W tym momencie poczuła wyraźne oznaki zbliżającego się porodu. Jej orszak pospiesznie otoczył obszar zasłonami i wycofał się.

W jednej chwili dziesięć tysięcy systemów-światów wraz z wielkim oceanem ryknęło, zatrzęsło się i zadrżało jak koło garncarskie. Devy i Brahmowie okrzyknęli radością i obsypali kwiatami z nieba; wszystkie instrumenty muzyczne automatycznie wytwarzały melodyjne melodie. Cały wszechświat został odsłonięty z niezakłóconą widocznością we wszystkich kierunkach. Te i inne dziwne, cudowne zjawiska, w sumie trzydzieści dwa, wystąpiły jednocześnie, zwiastując narodziny Bodhisatty. Tak jak latający cenny klejnot wyłaniający się ze szczytu góry Vepulla unosi się, a następnie powoli opada na łatwo umieszczone naczynie, tak Bodhisatta wspaniale ozdobiony większymi i mniejszymi fizycznymi znakami został uwolniony czysty i czysty z przypominającego stupę lotosowego łona Mahamayi Devī w piątek, pełnia księżyca Vesakha, letni miesiąc w roku 68 Mahā Ery, kiedy księżyc był w koniunkcji z konstelacją Visakha . 

W chwili narodzin Bodhisatty dwie fontanny czystej źródlanej wody, ciepłej i zimnej, spłynęły z nieba i spadły na już czyste i czyste ciała Bodhisatty i jego matki jako znak hołdu, umożliwiając im w ten sposób dostosowanie ciepło i zimno w ich ciałach.

Otrzymywanie Bodhisatty przez Brahmów, Devy i Ludzi

Czterej wielcy Brahmowie, którzy byli wolni od wszelkich skaz zmysłowych, po raz pierwszy otrzymali Bodhisattę złotą siecią w chwili jego narodzin. Następnie postawili go przed matką i powiedzieli:

„Wielka Królowo, raduj się, narodził ci się syn wielkiej mocy!”

Ee cztery Wielkie Devy otrzymały Bodhisatta z rąk czterech Brahmów o czarnej skórze antylopy, co uważano za pomyślny przedmiot. Ponownie, z rąk czterech Wielkich Dewów, istoty ludzkie otrzymały Bodhisatta z kawałkiem białego materiału.

Następnie, po opuszczeniu rąk ludzi, Bodhisatta stanął pewnie na nogach z podeszwami jak w złotym obuwiu, dotykając ziemi całkowicie i prosto, spojrzał w kierunku wschodnim. Gdy to zrobił, tysiące systemów-światów na wschodzie stało się jednym ciągłym obszarem otwartej przestrzeni bez żadnych barier ani granic między sobą. Devy i istoty ludzkie we wschodniej dzielnicy z największym szacunkiem oddały hołd Bodhisatcie perfumami, kwiatami itp. i powiedziały:

„O Szlachetny Człowieku, w tym wschodnim kierunku nie ma nikogo, kto mógłby ci dorównać. Jak może być ktoś, kto jest od ciebie lepszy?”

Podobnie Bodhisatta spojrzał na pozostałe dziesięć kierunków, którymi są cztery główne, cztery pośrednie, w dół i w górę, jeden po drugim. We wszystkich tych dzielnicach nie widział nikogo równego sobie. Następnie skierował się na północ z miejsca, w którym stał, i zrobił siedem kroków do przodu.

Za Bodhisattą podążał Mahā Brahma , król Brahmów, który osłaniał go białym parasolem, oraz Deva Suyama , trzymający klapę na muchy zrobioną z ogona jaka. Inne dewy, z pozostałymi emblematami królewskimi, takimi jak obuwie, miecz i korona, również podążały za nim od tyłu. Niebiańskie istoty w tej procesji nie były widoczne dla ludzi, którzy widzieli tylko regalia. 

Specjalne punkty za uwagę:

Kiedy Bodhisatta chodził, robił to na naturalnej ziemi, ale ludziom wydawał się chodzić w powietrzu. Bodhisatta chodził „au natural” bez ubrania, ale ludziom wydawał się chodzić w pełni ubrany. Bodhisatta chodził tylko jako nowo narodzone dziecko, ale ludziom wydawał się mieć szesnaście lat.

(To, co było dotychczas opowiadane w związku z podjęciem przez Bodhisattę siedmiu kroków w kierunku północnym, jest zgodne z Komentarzami do Buddhavaṃsa, Sutta Mahāvagga i Jātaka. Jednak w rozdziale dotyczącym Vijāta Mangala Jinālaṅkāra narodziny Bodhisatty jest nieco bardziej rozbudowana w następujący sposób :)

Podczas gdy Bodhisatta stawiał kroki, wielcy Brahmowie podążyli za nim i osłonili go królewskim białym parasolem o wymiarach trzech jodźan . Tak samo wielcy Brahmowie z pozostałych światów ze swoimi białymi parasolami tej samej wielkości. W ten sposób cały wszechświat był całkowicie pokryty białymi parasolami przypominającymi girlandy białych kwiatów.

Dziesięć tysięcy dewów Suyama z dziesięciu tysięcy systemów światów stało, trzymając indywidualnie klapy na muchy w ogonach jaków; dziesięć tysięcy dewów Santusita z tych samych systemów światów stało, trzymając swoje okrągłe wachlarze wysadzane rubinami, wszyscy wymachując rozporkami. klapy i okrągłe wachlarze aż po zbocza góry na skraju wszechświata.

W ten sam sposób stało dziesięć tysięcy Sakków , rezydujących w dziesięciu tysiącach systemów-światów, dmuchając w dziesięć tysięcy konch.

Wszystkie inne dewy stały w podobny sposób, niektóre niosły złote kwiaty, podczas gdy inne niosły naturalne kwiaty lub mieniące się szklane kwiaty (kwiaty błyszczące jak szkło); niektórzy niosą klapy i sztandary, podczas gdy inni niosą wysadzane klejnotami przedmioty ofiarne. Stały też bóstwa żeńskie z różnymi darami w dłoniach, zapełniając cały wszechświat.

Podczas gdy trwał fenomenalny pokaz hołdu, który był jak rasayana , zadowalający wzrok, podczas gdy devy i ludzie melodyjnie dmuchali w tysiące muszli, podczas gdy grano na niebiańskich i ziemskich instrumentach muzycznych, a bóstwa żeńskie radośnie dęły. tańcząc, Bodhisatta zatrzymał się po zrobieniu siedmiu kroków w kierunku północnym.

W tym momencie wszystkie dewy, ludzie i Brahmowie zachowali zupełną ciszę, czekając z myślą: „Co powie Bodhisatta?”

Nieustraszony ryk

Kiedy zatrzymał się po zrobieniu siedmiu kroków w kierunku północnym, Bodhisatta wydał nieustraszony ryk, który usłyszały jednocześnie wszystkie dziesięć tysięcy systemów światów, jak następuje:

( a) „Aggo' haṃ asmi 1okassa!”

Jestem najdoskonalszy spośród żywych istot trzech światów !

( b) „Jeṭṭho” haṃ asmi lokassa!”

Jestem największym spośród żywych istot trzech światów!

( c) „Seṭṭho” haṃ asmi lokassa!”

Jestem najbardziej wywyższoną spośród żywych istot trzech światów!”

( d) „ Ayaṃ antimā jāti ! ”

To moje ostatnie narodziny!

( e) „ Natthi dāni punabbhavo!”

Nie ma już dla mnie odrodzenia!”

Kiedy Bodhisatta wygłosił tę śmiałą mowę, nie było nikogo, kto byłby w stanie rzucić mu wyzwanie lub obalić; cała rzesza dewów, ludzi i Brahmów musiała składać życzenia.

Nadzwyczajne czyny Bodhisatty i ich znaczenie

Spośród nadzwyczajnych czynów w czasie narodzin Bodhisatty, następujące były znakami, z których każdy miał swoje znaczenie.

(1) Pewna postawa Bodhisatty, stabilnie stąpająca obiema stopami po powierzchni ziemi, była omenem oznaczającym jego przyszłe osiągnięcie czterech podstaw mocy psychicznej ( iddhipāda ).

(2) Bodhisatta zwrócony na północ był omenem oznaczającym jego przyszłą supremację nad wszystkimi żywymi istotami.

(3) Wykonanie przez Bodhisattę siedmiu kroków było zapowiedzią jego przyszłego osiągnięcia siedmiu Składników Oświecenia, Klejnotu Dhammy.

(4) Posiadanie przez Bodhisattę chłodnego cienia niebiańskiej białej parasolki było zapowiedzią jego przyszłego osiągnięcia stanu arahanta.

(5) Zdobycie przez Bodhisattę pięciu królewskich symboli było omenem oznaczającym jego przyszłe osiągnięcie pięciu rodzajów Wyzwolenia ( Vimutti ), mianowicie Wyzwolenia poprzez dokonanie chwalebnych czynów w Zmysłowej Sferze ( Tadanga vimutti ); Wyzwolenie poprzez osiągnięcie jhān ( Vikkhambhana vimutti ); Wyzwolenie poprzez osiągnięcie Ścieżek ( Samuccheda vimutti ); Wyzwolenie poprzez osiągnięcie Owoców ( Paṭippassaddhi vimutti ); Wyzwolenie poprzez osiągnięcie Nibbāny ( Nissaraṇa vimutti ).

(6) Widzenie Bodhisatty w dziesięciu kierunkach bez żadnych przeszkód było omenem oznaczającym jego przyszłe osiągnięcie Niezakłóconej Wiedzy ( Anāvaraṇa ñāṇa ).

(7) Nieustraszony ryk Bodhisatty: „Jestem najwyższy, największy i najbardziej wzniosły!”, był omenem oznaczającym jego przyszły obrót Kołem Dhammy ( Dhamma Cakka ), którego żadne dewy, ludzie ani istoty Brahmy nie są w stanie zdolne do zatrzymania lub opóźnienia jego procesu.

(8) Nieustraszony ryk Bodhisatty: „To moje ostatnie narodziny! Nie ma już dla mnie odrodzenia!” był omen oznaczający jego przyszłe osiągnięcie Nibbāny bez pozostałych skupisk fizycznych i umysłowych ( anupādisesa ).

Trzy Istnienia, w których Bodhisatta przemawiał przy narodzinach

Bodhisatta przemówił natychmiast po swoich narodzinach, nie tylko w tym ostatnim życiu jako książę Siddhattha , ale także wtedy, gdy narodził się, by zostać Mahosadhą Mędrcem , i kiedy narodził się, by zostać królem Vessantara . Stąd były trzy egzystencje, w których przemawiał przy narodzinach.

Krótkie wyjaśnienie:

(1) W swojej egzystencji jako mądry Mahosadha, Bodhisatta wyszedł z łona matki, trzymając kawałek drzewa sandałowego, który został umieszczony w jego dłoni przez Sakkę, króla Devów. Matka, widząc przedmiot w dłoni swojego nowo narodzonego dziecka, zapytała: „Mój drogi synu, co przyniosłeś w swojej ręce?” „O matko, to jest lekarstwo” – odpowiedział Bodhisatta.

W ten sposób został początkowo nazwany Osadha Kumāra, co oznacza „chłopiec medycyny”. Lek był starannie przechowywany w słoiku. Wszyscy pacjenci, którzy przychodzili z wszelkiego rodzaju dolegliwościami, takimi jak ślepota, głuchota itp., zostali wyleczeni tym lekarstwem, poczynając od bogatego ojca Bodhisatty, Sirivaddhana , który został wyleczony z bólu głowy. Tak więc, z powodu wielkiej skuteczności swojego lekarstwa, młody Bodhisatta stał się później powszechnie znany jako Mahosadha, młody posiadacz najskuteczniejszego lekarstwa.

(2) W istnieniu Bodhisatty jako Króla Vessantary, w chwili narodzin, wyciągnął swoją prawą dłoń z otwartą dłonią i powiedział: „O matko, co masz w swoim złotym pałacu, co mogę dać w jałmużnie. ” Matka odpowiedziała: „Mój drogi synu, urodziłeś się bogaty w tym złotym pałacu”. Wtedy matka wzięła otwartą dłoń dziecka, położyła ją na swojej dłoni i włożyła woreczek tysiąca srebrników. Tak więc Bodhisatta również przemawiał przy narodzinach w istnieniu króla Vessantary.

(3) Jak zostało to opisane powyżej, w swoim ostatnim życiu jako książę Siddhattha, Bodhisatta wydał nieustraszony ryk w chwili swoich narodzin.

Są to trzy egzystencje, w których Bodhisatta przemawiał natychmiast po tym, jak matka go urodziła.

Fenomenalne wydarzenia podczas narodzin Bodhisatty i ich przepowiednie

Również w momencie narodzin Bodhisatty wyraźnie zamanifestowały się pewne wydarzenia. Wydarzenia te i ich przepowiednie zostaną wyjaśnione poniżej zgodnie z komentarzami Mahāpadāna Sutta i Buddhavaṃsa.

(1) W czasie narodzin Bodhisatty zatrzęsło się dziesięć tysięcy światowych systemów. To był znak zapowiadający osiągnięcie przez niego wszechwiedzy.

(2) Devy i Brahmowie żyjący w dziesięciu tysiącach systemów-światów zgromadzonych w tym wszechświecie.

Był to znak zapowiadający zgromadzenie dewów i Brahmów w celu wysłuchania Dyskursu Koła Dhammy po wygłoszeniu.

(3) Dewy i Brahmowie jako pierwsi otrzymali Bodhisattę w chwili jego narodzin.

Był to znak zapowiadający osiągnięcie przez niego czterech Rupāvacara-jhān .

(4) Istoty ludzkie otrzymały nowo narodzonego Bodhisattę po dewach i Brahmach. Był to znak zapowiadający osiągnięcie przez niego czterech Arupāvacara - jhāna .

(5) Instrumenty strunowe, takie jak harfy, wydawały dźwięki muzyki bez grania. Był to znak zapowiadający osiągnięcie przez niego dziewięciu Anupubba vihāra samāpatti składających się z czterech Rupāvacara - samapatti , czterech Arūpāvacara - samapatti i Nirodha-samāpatti .

(6) Instrumenty skórzane, takie jak duże i małe bębny, wydawały dźwięki muzyki bez grania.

Był to omen zapowiadający jego bicie w najświętszy bęben Dhammy, który miał być słyszany zarówno przez dewy, jak i ludzi.

(7) Więzienia i kajdany, które trzymały ludzi w niewoli, rozpadły się na kawałki.

Był to znak zapowiadający całkowitą eliminację zarozumiałego pojęcia „ja”.

(8) Zniknęły wszelkiego rodzaju choroby trapiące chorych, jak brud na miedzi po zmyciu kwasem.

Był to znak zapowiadający osiągnięcie przez istoty ludzkie Czterech Szlachetnych Prawd , wykorzenienie wszelkiego cierpienia samsary .

(9) Niewidomi od urodzenia widzieli wszystkie formy i kolory, tak jak normalni ludzie. Był to znak zapowiadający nabycie przez istoty ludzkie Boskiego Oka ( Dibbackakkhu ).

(10) Głusi od urodzenia słyszeli wszystkie dźwięki, tak jak normalni ludzie. 

Był to znak zapowiadający nabycie przez istoty ludzkie Boskiego Ucha ( Dibbasota ).

(11) Kaleka odzyskał zdrowe nogi i mógł chodzić.

Był to znak zapowiadający nabycie Czterech Podstaw Mocy Psychicznej ( Iddhipādas ).

(12) Niemy od urodzenia zyskał uważność i mógł mówić.

Był to znak zapowiadający nabycie Czterech Metod Niezłomnej Uważności (Satipaṭṭhāna ).

(13) Statki w niebezpiecznych podróżach zagranicznych docierały do ​​swoich przystani.

Był to znak zapowiadający zdobycie poczwórnej Wiedzy Analitycznej ( Paṭisambhidā ñāṇa ).

(14) Wszystkie rodzaje drogocennych klejnotów, zarówno niebiańskich, jak i ziemskich, lśniły najjaśniej.

Był to znak zapowiadający nabycie światła Dhammy. Był to również znak zapowiadający olśniewającą chwałę Buddy , który rozsiewał światło Dhammy wśród tych, którzy byli zdeterminowani, by je otrzymać.

(15) Miłująca dobroć przenikała wszystkie istoty, które były ze sobą wrogie.

Był to znak zapowiadający osiągnięcie czterech Wzniosłych Stanów ( Brahmavihāra ).

(16) Ognie piekielne zgasły.

Był to znak zapowiadający ustanie jedenastu rodzajów ognia, takich jak chciwość, gniew itp.

(17) W piekłach Lokāntarika, które normalnie są pogrążone w całkowitej ciemności, pojawiło się światło. Był to znak zapowiadający zdolność rozproszenia ciemności ignorancji i rzucenia światła Mądrości.

(18) Woda w rzece, która płynęła odwiecznie, przestała płynąć. Był to znak zapowiadający osiągnięcie Czworaczej Pewności ( Catu - vesārajja ñāṇa ).

19) Wszystkie wody wielkiego oceanu stały się słodkie w smaku.

Był to znak zapowiadający nabycie wyjątkowego słodkiego smaku spokoju wynikającego z ustania skalań.

(20) Zamiast burzliwych wiatrów wiał lekki wiatr, chłodny i przyjemny.

Był to znak zapowiadający zniknięcie sześćdziesięciu dwóch rodzajów błędnych wierzeń.

(21) Wszystkie rodzaje ptaków na niebie lub na wierzchołkach drzew lub gór osiadły na ziemi.

Był to znak zapowiadający przyjęcie przez ludzi schronienia (w Trzech Klejnotach ) na całe życie po wysłuchaniu Nauk Buddy.

(22) Księżyc świecił, o wiele jaśniej niż kiedykolwiek wcześniej.

Był to znak zapowiadający zachwycony nastrój ludzi.

(23) Słońce, charakteryzujące się umiarkowanym upałem i jasnym blaskiem, przyniosło łaskawą pogodę.

Był to znak zapowiadający fizyczne i psychiczne szczęście człowieka.

(24) Bogowie, stojąc u drzwi swoich posiadłości, uderzali się w ramiona innymi rękami, gwizdali i wesoło rzucali ubraniami.

Był to omen zapowiadający osiągnięcie stanu Wszechwiedzącego Buddy i uroczyste wypowiadanie radości.

(25) Ulewny deszcz spadł na wszystkie cztery kontynenty .

Był to znak zapowiadający ulewny deszcz Dhammy Nieśmiertelności , który spadł z wielką mocą mądrości.

(26) Wszyscy ludzie nie odczuwali głodu. Był to znak zapowiadający ich osiągnięcie Nieśmiertelnej Dhammy kāyagatasati , czyli uważności związanej z ciałem, czyli uwolnienie od głodu splamień po spożyciu nieśmiertelnego pokarmu kāyagatasati . 

27) Wszyscy ludzie nie odczuwali pragnienia.

Był to znak zapowiadający osiągnięcie przez nich błogości Owocu Stanu Arahantów.

(28) Zamknięte drzwi otwierają się same.

Był to znak zapowiadający otwarcie bram Nibbāny, czyli ośmiokrotnej Szlachetnej Ścieżki.

(29) Drzewa kwiatowe i drzewa owocowe rodziły odpowiednio kwiaty i owoce.

Był to znak zapowiadający noszenie przez ludzi kwiatów Wyzwolenia ( Vimutti ) i owoców czterech Szlachetnych ( Ariya - phala ).

(30) Wszystkie dziesięć tysięcy systemów-światów było pokrytych jednym i jedynym sztandarem kwiatowym. Dziesięć tysięcy systemów-światów było okrytych sztandarem zwycięstwa. Był to znak zapowiadający rozpowszechnienie sztandaru kwiatowego, czyli Szlachetnej Ścieżki.

Co więcej, deszcz przepięknych kwiatów i niezwykle pachnących kwiatów, jasność gwiazd i konstelacji nawet w świetle słonecznym, pojawienie się źródeł czystej czystej wody, wychodzenie ryjących zwierząt z ich siedlisk, brak chciwości, nienawiści i oszołomienia, brak chmur kurzu z ziemi, brak okropnych zapachów, przenikanie niebiańskich perfum, wyraźna widzialn2ość rupa -brahmów dla istot ludzkich, brak narodzin i śmierci istot ludzkich oraz inne zjawiska występowały wyraźnie. Występowanie tych zjawisk stanowiło znaki zapowiadające osiągnięcie przez Buddę innych atrybutów niż te wymienione powyżej.

Siedem Connatals Bodhisatty

Dokładnie w tym momencie narodzin Bodhisatty, jednocześnie narodziło się następujących siedmiu:

(1) Księżniczka Yasodhara, zwana także Baddakaccānā, matka księcia Rahuli ;

(2) Książę Ananda ;

(3) Minister [1] Channa ;

(4) minister Kāḷudāyī ;

(5) Królewski ogier Kandaka [2] ;

(6) drzewo Mahābodhi lub drzewo Assattha Bodhi ; i

(7) Ukazały się cztery stągwie ze złotem.

Ponieważ urodzili się lub powstali w tym samym czasie co Bodhisatta, byli znani jako Siedmiu Konnatalów Bodhisatty. Z tych siedmiu:

(1) Księżniczka Yasodhara Bhaddakaccānā urodziła się jako syn Suppabuddy , króla miasta Devadaha i królowej Amitty;

(2) Książę Ananda był synem Sakyana Amittodāny, młodszego brata króla Suddhodāny;

(3) Drzewo Mahābodhi rosło w centrum miejsca zwycięstwa, w którym Budda osiągnął Oświecenie w lesie Uruvelā w Kraju Środka;

(4) Cztery duże dzbany ze złotem pojawiły się na terenie pałacu miasta Kapilavatthu.

Z tych czterech:

(a) jeden nazywał się Sankha , średnica jego brzegów wynosiła jeden gāvuta ;

(b) inny nazywał się Ela, średnica jego brzegów wynosiła dwa gāvuta ;

(c) trzeci nazywał się Uppala , średnica jego brzegów wynosiła trzy gāvuta ;

(d) ostatnia nazwana Puṇḍarīka , średnica jej brzegów wynosiła cztery gāvuta , co odpowiada jednej jodżanie .

Kiedy z tych czterech dzbanów wyjęto trochę złota, zostały one uzupełnione; nie było śladu wyczerpania. (Relacja o tych czterech słojach złota jest podana w opisie Canki Sutty Majjhima – komentarz paṇṇāsa , a także w opisie Sonadaṇḍa Sutta Komentarza Dīgha Nikāya Sīlakkhandhavagga.)

Kolejność imion siedmiu rodzonych partnerek Bodhisatty podana powyżej jest taka, jaka jest zawarta w Komentarzach do Jātaki i Buddhavaṃsy, a także w wyjaśnieniu Mahāpadāna Sutta w Komentarzu Dīgha Nikāya Mahāvagga.

W opisie historii Kāḷudāyī w komentarzu Aṅguttara, a także w opisie historii Rāhuli w Vinaya Sārattha Dīpanī Tika . Imię Anandy zostało pominięte na liście. Obejmuje: (1) Drzewo Bodhi , (2) Yasodhara, (3) Cztery dzbany złota, (4) Słoń królewski imieniem Ārohanīya , (5) Kaṇḍaka rumak, (6) Minister Channa, (7) Minister Kāludāyī, w tej kolejności. 

Należy zauważyć, że kolejność elementów jest podana zgodnie z ich odpowiednimi recytatorami ( bhāṇaka ).

Powrót Mahamayi do Kapilavatthu

Obywatele dwóch miast Kapilavatthu i Devadaha przewieźli królową Mahāmāyę i jej szlachetnego syna Bodhisattę z powrotem do miasta Kapilavatthu.

(W związku z narodzinami księcia, historia jego rodu wraz z założeniem miasta Kapilavatthu jest wspomniana w Anudipanī.)

Przewidywanie znaków na księciu podczas ceremonii mycia głowy i nadania imienia

Piątego dnia po narodzinach księcia, jego ojciec, król Suddhodāna, zorganizował ceremonię mycia głowy, a mając na celu nadanie synowi imienia, kazał przesiąknąć swój pałac czterema rodzajami pachnącego proszku, mianowicie tagara (Tabernaemontana coronaria) , lavaṅga (goździki, Syzygium aromaticum), kuṅkuma (szafran, Crocus sativus) i tamāla (Xanthochymus pictorius) i usiana pięcioma rodzajami „kwiatów”, mianowicie saddala (rodzaj trawy), ryżem, nasionami gorczycy, jaśminem pączki i dmuchany ryż. Kazał również ugotować czysty ryż mleczny bez wody i zaprosił stu ośmiu uczonych braminów , którzy byli utalentowani w trzech Wedach, dał im dobre i czyste miejsca przygotowane w pałacu i zaserwował im pyszne jedzenie w postaci mlecznego ryżu.

(Wyliczenie czterech rodzajów pachnących proszków jest tutaj zgodne z tym podanym w opisie Sekha Sutta , Majjhima Paṇṇāsa Tika oraz w Tika w Mahāparinibbāna Sutta . (a) Jednak w opisie Mahāsudassana Sutta : kuṅkuma jest zastępowane przez turukkha (w Birmie). (b) W opisie Avidure Nidāna itp., Jātaka Tika, wyliczenie to czarne drzewo sandałowe, tagara , kamfora i esencja drzewa sandałowego. (c) W Magadha Abhidhāna ( Abhidhānappadīpikā ) cztery to szafran, goździki, tagara i turukkha. (d) Ekspozycja szóstej Sutty Āsīvisa Vagga , Saḷāyatana Saṃyutta Tika zawiera szafran, turukkha , goździki i tamāla . (e) Mālālaṅkāra Vatthu ma salę , mahātagara , esencję kamfory i esencję drzewa sandałowego, (f) Jinatthapakāsanī wspomina aguru (drzewo aloesu), tagarę , kamforę i drzewo sandałowe.)

Nakarmiwszy ich, Król uhonorował ich, składając im wspaniałe ofiary, a spośród stu ośmiu braminów wybrano ośmiu i poproszono ich o przepowiedzenie znaków na ciele księcia.

Spośród ośmiu wybranych braminów, siedmiu, a mianowicie Rāma , Dhaja , Lakkhaṇa, Jotimanta, Yañña , Subhoja i Suyama, po zbadaniu fizycznych śladów księcia, każdy podniósł dwa palce i dokonał dwóch alternatywnych przepowiedni bez rozstrzygania: „Jeśli twój syn obdarzony tymi znakami, wybierze życie gospodarza, zostanie Uniwersalnym Monarchą, rządzącym czterema wielkimi Wyspami; jeśli jednak zostanie mnichem, osiągnie Stan Buddy”.

Ale Sudatta z brahmińskiego klanu Koṇḍañña , najmłodszy z nich, po dokładnym zbadaniu znaków Wielkiego Człowieka na Księciu podniósł tylko jeden palec i ostatecznie przepowiedział jednym tylko słowem prognostycznym w ten sposób: „Nie ma powodu, aby Książę pozostawał w gospodarstwie domowym życie. Z pewnością stanie się Buddą, który rozbije dach skalań”.

(Młody bramin Sudatta z klanu Koṇḍañña był tym, którego obecna egzystencja była jego ostatnią i który wcześniej zgromadził chwalebne czyny, które poprowadziły go do urzeczywistnienia stanu arahanta. Dlatego przewyższał siedmiu starszych braminów w nauce i mógł przewidzieć perspektywy Księciu, że na pewno zostanie Buddą. Stąd jego śmiałe czytanie z uniesionym tylko jednym palcem).

To odczytanie znaków przez młodego Sudattę, potomka rodziny Koṇḍañña, z podniesieniem jednego palca, zostało zaakceptowane przez wszystkich innych uczonych braminów.

Imię księcia

W ten sposób, po dokładnym zbadaniu głównych i mniejszych znaków księcia, uczeni bramini przepowiedzieli, mówiąc: „Książę osiągnie Stan Buddy”. Po przedyskutowaniu między sobą sprawy nadania imienia Księciu, nadali mu imię Siddhattha jako znak wskazujący, że pomyślnie wykona zadanie dla dobra całego świata.

Środki podjęte, aby uniemożliwić Księciu zobaczenie Czterech Omenów

Po tym, jak król Suddhodāna przepowiedział jego syna, bramini donieśli mu, że „syn wyrzeknie się i zostanie pustelnikiem”. Zapytał więc: „Co ujrzy mój syn?” „Widząc cztery znaki starca, chorego, zmarłego i pustelnika, twój syn wyrzeknie się świata i zostanie pustelnikiem” – odpowiedzieli jednogłośnie bramini.

Słysząc odpowiedź braminów, król Suddhodāna rozkazał, mówiąc: „Jeżeli mój syn wyrzeknie się po zetknięciu się z tymi czterema znakami, od teraz nie pozwalaj nikomu, kto jest stary, schorowany lub odludny, odwiedzać mojego syna. Stworzyliby w nim saṃvegę i skłonili go do wyrzeczenia . Nie chcę, aby mój syn został Buddą. Chcę go widzieć tylko jako Uniwersalnego Monarchę rządzącego czterema wielkimi wyspami z dwoma tysiącami okolicznych mniejszych i podróżującego po niebie za pomocą Koła-Skarbu w towarzystwie wyznawców o zasięgu trzydziestu sześciu yojanów . Następnie wokół czterech kwartałów rozmieszczono strażników w wystarczającej liczbie, w odległości jednej gavutyaby zapewnić nieobecność osób starszych, chorych, zmarłych i pustelników w zasięgu wzroku Księcia.

Tego samego dnia odbyła się pomyślna ceremonia mycia głów, w której obecnych było osiemdziesiąt tysięcy królewskich krewnych, którzy dyskutowali między sobą w ten sposób: „Czy Książę zostanie Buddą, czy Uniwersalnym Monarchą, każdy z nas da syna, aby na nim usługiwał jego. Jeśli zostanie Buddą, będzie wspaniale podróżować w towarzystwie pustelników królewskiej krwi. Lub, jeśli zostanie Monarchą Wszechświata, będzie majestatycznie podróżował w towarzystwie osiemdziesięciu tysięcy książąt. Następnie każdy z nich obiecał przedstawić syna (księciu).

Śmierć królowej Mahāmāyā Devi i jej odrodzenie w Tusita

Siódmego dnia po narodzinach Księcia, jego matka, Mahāmāya Devi, dobiegając końca swojego życia, zmarła i odrodziła się w siedzibie Tusita jako deva nosząca imię Santusita.

(Matka zmarła nie dlatego, że urodziła Bodhisattę, ale dlatego, że jej życie dobiegło końca. Można sobie przypomnieć, że nawet gdy Bodhisatta Deva Settaketu przeprowadził pięć wielkich badań, Mahamaja miał tylko dziesięć miesięcy i siedem dni pozostawione do życia. Nikt inny nie jest godny zajmowania lotosowego łona matki bodhisatty, ponieważ jest ono jak pachnąca komnata, w której znajdował się Budda, jego posąg lub obiekt kultu. Poza tym, dopóki matka bodhisatty wciąż żyje , nie jest właściwe trzymać ją na boku i czynić inną kobietę Naczelną Królową. Tak więc jest to zwykły bieg wydarzeń ( dhammatā ), że matka Bodhisatty powinna pozostać przy życiu tylko przez siedem dni po urodzeniu syna. Stąd odejście matka w tym czasie).

Wiek Mahamaya Devi w czasie jej śmierci

Na pytanie: „W jakim okresie życia Mahāmāyā umarł?”, odpowiedź brzmi: „Umarła w środkowym okresie”. Rozwijając: Ponieważ w pierwszym okresie życia czujące istoty obfitują w pragnienia i namiętności, kobieta, która zajdzie w ciążę w tym okresie, nie może dobrze zaopiekować się swoją ciążą. W związku z tym dziecko w tym czasie jest podatne na wiele chorób. Ale łono matki pozostaje czyste, kiedy mija dwie trzecie środkowego okresu i dochodzi do ostatniej jednej trzeciej. A kto poczęje w tak czystym łonie, jest wolny od chorób. Dlatego matka Bodhisatty, po rozkoszowaniu się pałacowymi luksusami w pierwszym okresie życia, urodziła syna i zmarła, gdy doszła do trzeciego i ostatniego etapu swojego średniego okresu życia. (Komentarz Dīgha-Nikāya, tom II, w prezentacji Bodhisatta dhammatā.)

Ściśle podążając za objaśnieniem tego Komentarza, sławni dawni nauczyciele ułożyli aforyzm w formie wersetu, aby stwierdzić, że matka Bodhisatty odeszła, kiedy miała dokładnie pięćdziesiąt sześć lat, cztery miesiące i dwadzieścia siedem dni. Jest też inna, mówiąca, że ​​królewska matka poczęła w wieku pięćdziesięciu pięciu lat, sześciu miesięcy i dwudziestu dni.

Dalsze wyjaśnienie w skrócie: W czasie, gdy matka Maya narodziła się jako ludzka istota, ogólna długość życia wynosiła sto lat, które można w równym stopniu podzielić na trzy okresy, z których każdy składa się z trzydziestu trzech lat i czterech miesięcy. Cieszyła się swoim luksusowym życiem w pierwszym okresie trzydziestu trzech lat i czterech miesięcy. Jeżeli drugi okres trzydziestu trzech lat i czterech miesięcy podzielony jest na trzy części, to każda część obejmuje jedenaście lat, jeden miesiąc i dziesięć dni. Suma pierwszych dwóch części wyniesie wtedy dwadzieścia dwa lata, dwa miesiące i dwadzieścia dni. Dodaj do tego liczbę lat i miesięcy pierwszego okresu, a wynik to pięćdziesiąt pięć lat, sześć miesięcy i dwadzieścia dni. W tym wieku Mahamaya poczyna Bodhisattę. Stąd drugi aforyzm.

Jeśli i kiedy dziesięć miesięcy ciąży oraz siedem dni, które nastąpiły po narodzinach Księcia, dodamy do pięćdziesięciu pięciu lat, sześciu miesięcy i dwudziestu dni, suma wyniesie pięćdziesiąt sześć lat, cztery miesiące i dwadzieścia lat. siedem dni. Stąd pierwszy aforyzm.

Czy Królewska Matka Maya odrodziła się jako Mężczyzna lub Kobieta Niebiańska Istota

Na pytanie, czy królewska matka, Maya, odrodziła się jako niebiańska istota męska czy żeńska w siedzibie Tusita, bez wątpienia należy odpowiedzieć, że odrodziła się jako mężczyzna.

W tej kwestii, po powierzchownym przestudiowaniu palijskiego stwierdzenia „ mātaraṃ pamukhaṃ katvā ” niektórzy uczeni mówią lub piszą, że odrodziła się jako bóstwo żeńskie; ale takie wiarygodne dzieła, jak Theragāthā Commentary i inne, utrzymują, że „Māyā była tylko męskim bóstwem w świecie bogów Tusita”. Odnośnie wersetów Thera Kāḷudāyī w Dasaka Nipāta z Theragāthā Commentary, tom. II, jest powiedziane: „ dev'ūpapatti pana purisabhāven'eva jātā —

Odrodzenie (Māyā) w siedzibie bogów miało miejsce tylko w postaci męskiej”. Również w części dotyczącej pomyślnych narodzin Bodhisatty, Jinālaṅkāra Tika wspomniał: „ Yasmā ca Bodhisattena vasitakucchi nāma cetiyagabbhasadisā hoti , na sakkā aññena sattena āvasituṃ vā paribhuñjituṃ vā. Tasmā Bodhisattamātā gabhhavuṭṭhāṅato sattame divase kālaṃ katvā Tusitapure devaputto hutvā nibbatti — Macica , w której przebywał Bodhisatta, była jak komnata cetiya: inne istoty nie zasługiwały na to, aby tam przebywać lub z niego korzystać. Dlatego siedem dni po porodzie matka bodhisatty zmarła i została „synem boga” w niebiańskim mieście Tusita”.

Jeszcze w ekspozycji na Visatigatha z Manidipa Tika, tom. Ja, jest powiedziane: „ Siri Mahāmāyā hi Bodhisattaṃ vijayitvā sattāhamattaṃ ṭhatvā ito cavitvā Tusittabhavane purisabhāven'eva nibbattā, na itthibhāvenā ti— Żyjąc tylko siedem dni po urodzeniu Bodhisatty, Siri Mahamaya odszedł z tego świata i odrodził się tylko jako mężczyzna (bóstwo męskie), a nie jako kobieta (bóstwo żeńskie). To normalne, że wszystkie matki Bodhisattów żyją zaledwie siedem dni po porodzie i że wszystkie umierają i odradzają się w Tusitā Deva, przebywając tylko jako bóg, nigdy jako bogini”. Dlatego fakt, że Mahāmāyā urodził się tylko jako bóstwo męskie (deva) w Tusitā, należy przyjąć bez wątpienia.

Asystenci dla Księcia

Dla swego syna, księcia Siddhatthy, król Suddhodāna wybrał i wyznaczył dwieście czterdzieści służących, które były czyste i jasne, wykwalifikowane w wypełnianiu swoich obowiązków, takich jak karmienie pieďrsią, poprzez dawanie słodkiego mleka wolnego od ostrego, słonego i innego nieprzyjemnego smaku, kąpiel, noszenie i pielęgnacja.

Król wyznaczył również sześćdziesięciu służących do pomocy kobietom służącym, a ponadto wyznaczył sześćdziesięciu oficerów, którzy mieli nadzorować obowiązki tych mężczyzn i kobiet. 

Spośród dwustu czterdziestu służących sześćdziesiąt miało karmić piersią księcia; kolejnych sześćdziesięciu miało go wykąpać w pachnącej wodzie i ubrać; jeszcze kolejnych sześćdziesięciu miało go nieść, podtrzymując i ściskając rękoma lub na kolanach i tak dalej, a pozostałych sześćdziesięciu miało dzielić ten sam obowiązek, przejmując po kolei Księcia. W ten sposób praca pielęgniarska została rozdzielona między dwieście czterdzieści służących. Wraz z sześćdziesięcioma służącymi i sześćdziesięcioma oficerami było w sumie trzysta sześćdziesiąt osób odpowiedzialnych za opiekę nad Małym Księciem.

Wszystko to jest podane zgodnie z Suttą Mahāvagga i jej Komentarzem, gdzie wyraźnie wspomina się o wyznaczeniu przez króla Bandhumę opiekunów dla jego syna, księcia Vipassi (Bodhisatty). Na tej podstawie zostało opisane nominacje króla Suddhodana.

W Swezon Kyawhtin. (Pytanie nr 33 z tomu I), zadaje to w formie wersetu Shin Nandadhaja, słynny Sāmaṇera z wioski Kyeegan. Odpowiedź udzielona przez Kyeethai Layhtat Sayadaw brzmi: „Jest 60 godzin Myanmaru w jeden dzień i jedną noc; skoro cztery pielęgniarki musiały przejąć dyżur co godzinę, pomnóż 60 przez 4, a wynik to 240”.

Jeśli weźmiemy rachunek dokonany w Swezon Kyawhtin; „cztery pielęgniarki musiały przejmować po kolei opiekę co godzinę” w tym sensie, że jedna miała karmić, druga kąpać i ubierać, jeszcze inna zajmować się nim, podtrzymując i obejmując rękami lub na kolanach, i ostatni, który wykonuje to samo zadanie po przejęciu Księcia po kolei, to jest to całkiem zgodne z tym, co jest zawarte w wyjaśnieniu Mahāpadana Sutta wspomnianego wyżej Komentarza Sutta Mahāvagga.

Wybór pomocnic opisany w The Temiya Jātaka

W komentarzu Temiya Jātaka , Jātaka, szczegółowy opis tego, jak król Kāsi wybierał opiekunki dla swojego syna Temiyi (bodhisatty), jest następujący:

(1) Wysoka kobieta nie została wyznaczona na pielęgniarkę, ponieważ szyja dziecka ma skłonność do wydłużania się, ponieważ musi ssać mleko, pozostając blisko piersi. 

(2) Niska kobieta nie została wyznaczona na pielęgniarkę, ponieważ szyja dziecka może stać się skarłowaciała z powodu konieczności ssania mleka, gdy jest blisko piersi.

(3) Szczupła kobieta nie została wyznaczona na pielęgniarkę, ponieważ kończyny dziecka, takie jak uda itp., mogą zostać zranione, ponieważ muszą ssać mleko, pozostając blisko piersi.

(4) Gruba kobieta nie została mianowana pielęgniarką, ponieważ dziecko może stać się kaleką ze zdeformowanymi udami, kolanami i nogami, ponieważ musi ssać mleko, pozostając blisko piersi.

(5) Kobieta z długimi piersiami nie została wyznaczona na pielęgniarkę, ponieważ nos dziecka ma skłonność do zadarcia, ponieważ może być naciskany przez jej długie piersi, gdy dziecko ssie mleko, pozostając blisko jej piersi.

(6) Kobieta o zbyt ciemnej karnacji nie została mianowana pielęgniarką, ponieważ jej mleko jest bardzo zimne i na dłuższą metę nie nadaje się dla dziecka.

(7) Kobieta o zbyt jasnej karnacji nie została mianowana pielęgniarką, ponieważ jej mleko jest bardzo ciepłe i na dłuższą metę nie nadaje się dla dziecka.

(8) Kobieta cierpiąca na kaszel nie została wyznaczona na pielęgniarkę, ponieważ jej mleko jest bardzo kwaśne i nieodpowiednie dla dziecka.

(9) Kobieta cierpiąca na gruźlicę nie została mianowana pielęgniarką, ponieważ jej mleko jest cierpkie i gorzkie oraz nieodpowiednie dla dziecka.

Tak więc takie kobiety nie były wyznaczane na opiekunki; mianowani byli tylko ci, którzy byli wolni od powyższych wad, tak mówi wspomniany Komentarz.

Opierając się na stwierdzeniu zawartym w Komentarzu, Manli Sayadaw opisuje ten sam wybór pomocników w formie wersetu (werset 498) w swoim Mahāsutakārī Magha Deva Liṅkā Thit .

Mahāpajāpati Gotami wychowała Księcia

Chociaż opiekunowie byli wybierani i mianowani dla księcia Siddhatthy we wspomniany sposób, to jego ciotka (lub macocha) Mahāpajāpati Gotami najczęściej karmiła go piersią. Wyjaśnienie: Po śmierci Mahāmāyā Devi , król Suddhodāna podniósł ciotkę księcia do rangi Naczelnej Królowej. Dwa lub trzy dni po narodzinach księcia przez królową Mayę, jego ciotka Mahāpajāpati Gotami urodziła księcia Nandę. Kiedy królowa Maya odeszła siódmego dnia po narodzinach księcia, Mahāpajāpati Gotami powierzyła pielęgniarkom swojego własnego syna, księcia Nandę (który miał zaledwie trzy lub cztery dni), a ona sama karmiła piersią księcia Siddhatthę i opiekowała się nim. Książę Siddhattha spędzał większość czasu na kolanach swojej ciotki (i macochy). (Z opisu Dakkhiṇāvibhanga Sutta w Komentarzu Uparipaṇṇāsa.)

W ten sposób Książę Siddhattha, Bodhisatta, dorastał w błogości iw sposób stopniowy, pod opieką i traktowaniem zastępów pomocników, w wielkiej pompie i przepychu.

Historia pustelnika Kāḷadevili

Prolog : Obywatele dwóch miast Kapilavatthu i Devadaha przewieźli królową Mahāmāyę i jej szlachetnego syna Bodhisattę z powrotem do miasta Kapilavatthu.

Tego samego dnia, w którym nowo narodzony Książę i jego matka zostali przywiezieni z powrotem do miasta Kapilavatthu, dewy Tāvatimsa , na czele z Sakką , radowały się, gdy dowiedziały się, że „w mieście Kapilavatthu królowi Suddhodānie urodził się szlachetny syn ” i że „szlachetny syn z pewnością stanie się Oświeconym na świętych terenach drzewa Assattha Bodhi ” i wyrzucili swoje szaty w powietrze, klaskali w ramiona innymi rękami itp. i oddawali się zabawie.

W tym czasie pustelnik Kaḷadevila, który osiągnął Pięć Wyższych Wiedz i Osiem Osiągnięć i który miał zwyczaj bywać w pałacu Króla Suddhodāny, zjadł tam jak zwykle posiłek i udał się do Tāvatiṃsy, aby spędzić dzień w tym niebiańskim siedziba. Siedział na tronie z klejnotów w wysadzanej klejnotami rezydencji, ciesząc się błogością jhāny . Kiedy wyszedł ze swojej jhāny , stojąc przy bramie rezydencji i rozglądając się wokół, zobaczył radosną Sakkę i inne dewy, podrzucające nakrycia głowy i kostiumy oraz wychwalające cnoty Bodhisatty na niebiańskiej głównej drodze o długości sześćdziesięciu jodźan . Zapytał: „O Devy, co sprawia, że ​​jesteście tak szczęśliwi i tak zabawni? Podaj mi powód."

Na to dewy odpowiedziały: „Czcigodny pustelniku, dzisiaj królowi Suddhodānie narodził się szlachetny syn. Ten szlachetny syn, siedząc ze skrzyżowanymi nogami pod drzewem Assattha Bodhi w najświętszym miejscu, w centrum wszechświata, osiągnie wszechwiedzące samooświecenie. Następnie wygłosi kazanie, „Koło Dhammy ”. W ten sposób otrzymamy złotą sposobność ujrzenia bezgranicznej chwały Buddy i wysłuchania Jego najwyższego kazania Dhammy. Dlatego oddajemy się zabawie ”.

Słysząc odpowiedź dewów, Kaladevila szybko zszedł z Tāvatiṃsy i zajął przygotowane miejsce w pałacu króla Suddhodāny. Po wymianie słów powitania z królem, Kaadevila powiedział: „O królu, słyszałem, że urodził ci się szlachetny syn. Chciałbym go zobaczyć. Wtedy król kazał przywieźć do siebie w pełni ubranego syna i zaniósł go prosto do Kaadevili, aby złożyć hołd królewskiemu nauczycielowi. Kiedy go tak niesiono, dwie stopy księcia uniosły się w górę i spoczęły na zmierzwionych włosach pustelnika, tak jak błyskawica rozbłysła na szczycie ciemnoniebieskich chmur.

Uwaga specjalna : Zaprawdę, nikt nie zasługuje na hołd Bodhisatty, który jest w swoim ostatnim życiu. Gdyby ktoś, nie wiedząc o tym, położył głowę Bodhisatty u stóp Kāḷadevili, głowa Kāḷadevili zostałaby podzielona na siedem części.

Kāḷadevila, zdając sobie sprawę z tej zdumiewającej i niezwykłej chwały i mocy Księcia, zdecydował: „Nie powinienem siebie niszczyć”. Potem wstając ze swego miejsca, złożył pokłon Księciu ze złożonymi rękoma. Będąc świadkiem tej cudownej sceny, król Suddhodāna również pokłonił się własnemu synowi.

Kāḷadevila Śmiejąc się i płacząc

Kāḷadevila, zdobywszy Pięć Wyższych Wiedzy i Osiem Osiągnięć, mógł przypomnieć sobie wydarzenia z ostatnich czterdziestu kapp , a także przewidzieć wydarzenia z przyszłych czterdziestu kapp . W ten sposób był w stanie przypomnieć sobie i rozeznać wydarzenia z osiemdziesięciu kapp w sumie.

Po zbadaniu głównych i mniejszych cech księcia, Kāḷadevila zastanawiał się, czy książę zostanie buddą, czy nie, i dzięki swojej przewidującej mądrości dowiedział się, że książę z pewnością to zrobi. Wiedząc, że „Oto wspaniały człowiek”, roześmiał się z wielką radością.

Ponownie Kāḷadevila zastanawiał się, czy chciałby zobaczyć, jak młody książę osiąga Stan Buddy . Dzięki swojej przewidującej mądrości zdał sobie sprawę, że zanim młody Książę osiągnie Stan Buddy, odejdzie i odrodzi się w arūpa siedzibie Brahmy , gdzie nikt nie byłby w stanie usłyszeć Nieśmiertelnej Dhammy, nawet gdyby setki i tysiące Buddów miały iść i nauczać to. „Nie będę miał okazji zobaczyć i złożyć pokłonu temu cudownemu człowiekowi, który jest obdarzony wyjątkowymi zasługami Doskonałości. To będzie dla mnie wielka strata”. To mówiąc, przepełniony ogromnym żalem, gorzko zapłakał.

Zapytanie przez ludzi

Kiedy dworzanie zobaczyli Kaadevilę śmiejącego się i płaczącego, przyszło im do głowy: „Nasz Czcigodny Pustelnik najpierw się śmiał, a później płakał, co jest naprawdę dziwne”. Zapytali więc: „Czcigodny Panie, czy istnieje jakieś niebezpieczeństwo, które może spotkać syna naszego pana?” „Księciu nic nie grozi. W rzeczywistości stanie się Buddą”. „Więc dlaczego lamentujesz?” – ponownie zapytali ludzie. „Ponieważ nie będę miał okazji zobaczyć osiągnięcia Oświecenia przez niezwykłego człowieka obdarzonego tak wspaniałymi cechami. To będzie dla mnie wielka strata. Tak myśląc, lamentuję” – odpowiedział.

(Powyższa narracja została sporządzona zgodnie z tym, co jest opisane w Komentarzach Buddhavaṃsa i Jātaka oraz w Komentarzu dodatkowym Jinālaṅkāra. W niektórych dziełach o życiu Buddy w prozie odczytuje się następująco: Kiedy król Suddhodāna zapytał: „ W jakim wieku książę wyrzekłby się świata i osiągnął Stan Buddy?” Kaḷadevila odpowiedział: „W wieku trzydziestu pięciu lat.” Ten fragment jest dedukcją ze słów skierowanych przez Kaḷadevilę do jego siostrzeńca (syna jego siostry), Nālakimłodzieniec: „Drogi Nālako, królowi Suddhodānie urodził się syn. Dziecko jest przyszłym Buddą; osiągnie stan Buddy w wieku trzydziestu pięciu lat”. Król nie był zadowolony słysząc, że jego syn zostanie Buddą. Chciał widzieć swojego syna jedynie jako Uniwersalnego Monarchę, a nie jako Buddę. Dlatego nie mógł pytać o czas wyrzeczenia się syna i osiągnięcia stanu Buddy. To jest powód pominięcia takiego fragmentu we wspomnianych Komentarzach i Komentarzach dodatkowych. Dlatego też tutaj w tej pracy nie wspominamy o tym.)

The Monkhood of Nālaka Youth

Odpowiadając w ten sposób, pustelnik Kāḷadevila zastanowił się: „Chociaż będę tęsknił za osiągnięciem stanu Buddy przez Księcia, zastanawiam się, czy ktoś z moich krewnych będzie miał okazję być tego świadkiem”. Potem przewidział, że zrobi to jego siostrzeniec, Nālaka. Odwiedził więc swoją siostrę, wezwał siostrzeńca i nalegał, mówiąc:

„Mój drogi siostrzeńcu, Nalako, w pałacu króla Suddhodana narodził się syn. Jest Bodhisattą. Osiągnie Stan Buddy w wieku trzydziestu pięciu lat. Ty, mój bratanku, jesteś kimś, kto zasługuje na spotkanie z Buddą. Dlatego lepiej od razu zostań pustelnikiem”.

Chociaż urodził się w rodzinie bogatej w osiemdziesiąt siedem crores, młody Nālaka miał zaufanie do swojego wuja i pomyślał: „Mój wujek nie nakłaniałby mnie do robienia czegoś, co nie jest korzystne. Zrobił to, ponieważ jest to rzeczywiście korzystne”. Doszedłszy do tego wniosku, kazał kupić szaty i miskę jałmużną i sam je natychmiast przywieźć z targu:

„Zostałem pustelnikiem oddanym Buddzie, najszlachetniejszej postaci na świecie. (Stałem się pustelnikiem oddanym Buddzie, który z pewnością się pojawi.)”

Powiedziawszy to, zwrócił się w stronę Kapilavatthu, gdzie przebywał Książę, i złożył pokłon, wznosząc złożone ręce w pięciokrotnym geście czci. Następnie włożył swoją miskę do torby, zawiesił ją na ramieniu i wyruszył w Himalaje . Czekając na przyjęcie Buddy w lesie, poświęcił się ascezie.

Uwagi na temat arūpa siedziby Brahmy:

( Arupa siedziba Brahmy to płaszczyzna egzystencji, która jest całkowicie pozbawiona zjawisk materialnych, istnieje tylko świadomość mentalna ( citta ) i jej towarzyszące ( cetasika ). W takiej siedzibie odradzają się ti -hetuka puthujjanas , światowcy z trzema korzeniami ( korzenie braku chciwości, braku nienawiści i braku ułudy) i takich Szlachetnych jak Sotāpannas ( Zdobywcy Strumienia ), Sakadāgāminowie (Raz Powracający) i Anāgāmins (Niepowracający), którzy osiągnęli arūpa jhāna . Sotāpannas, sakadāgāmins i anagaminyktórzy osiągnęli siedzibę arupa brahmów , nie powrócą już do niższych planów egzystencji. Ponieważ są doświadczeni w praktykowaniu medytacji aż do etapu Ścieżki i Owocu, przebywając w zmysłowych, zdrowych siedzibach ( kāma sugati ) i w siedzibach materialnych ( rūpa ), są w stanie podążać tą samą medytacją Vipassanā (Wglądu), którą mieli praktykowane wcześniej. Osiągają wyższe stopnie, aż do Ścieżki, Owocu i Nibbāny w tych samych siedzibach arūpa , kończąc w ten sposób wszelkie cierpienie w samsarze , mimo że od nikogo nie słyszą Dhammy. Światowcy trzech korzeni (którzy osiągnęli arupa-jhānaw ludzkim świecie ), tacy jak pustelnicy Kāḷadevila, Āḷāra i Udaka , po śmierci odrodzili się w siedzibie arūpa . Ponieważ ta siedziba z natury jest pozbawiona jakiejkolwiek materii, ci, którzy się tam odradzają, nie mają absolutnie oczu ( cakkhu - pasāda ) do widzenia Buddy ani uszu ( sotapasāda ) do słuchania Jego Dhammy. W ten sposób nie mogą ani ujrzeć Buddy, ani słuchać Jego kazania, nawet jeśli ktoś przychodzi i naucza go. Ze swojej strony Buddowie nie odwiedzają i nie wygłaszają kazania w siedzibie arūpa . A jeśli światowcy nie mają szans usłyszeć Dhammy od innych ( parato ghosa), nigdy nie osiągną Ścieżki i Owocu.

(Kāḷadevila i Udaka, którzy dotarli do siedziby arupy Nevasaññā-nāsaññāyatana jako istoty światowe, pozostawali w samsarze przez osiemdziesiąt cztery tysiące kapp . Āḷāra, który dotarł do siedziby arupa Akiñcaññāyatana , pozostawał w samsarze przez sześćdziesiąt tysięcy mahā -kapp . Dlatego nawet jeśli Buddowie mieli pojawić się w ludzkim świecie w obecnych kappa , nie mają szans na urzeczywistnienie Wyzwolenia.

(W związku z tym można zapytać, czy Kaḷadevila nie mógł odrodzić się w siedzibie rupy , pod warunkiem, że skierowałby swój umysł ku tej egzystencji. Ponieważ w pełni osiągnął osiem światowych jhān , jego odrodzenie mogło mieć miejsce w dowolnym z dziesięć rupa Brahmy – światów aż do najwyższego Vehapphala , gdyby miał takie skłonności. Oto odpowiedź.

(Jeśli istniała taka możliwość, można zapytać: „Dlaczego Kaḷadevila nie miał ochoty odrodzić się w jednej z wybranych przez siebie dziesięciu siedzib rupy ?” Należy odpowiedzieć, że nie miał takiej skłonności, ponieważ nie był wystarczająco zręczny to zrobić. Zasadniczo oznacza to, że osoba, która osiągnęła osiem światowych osiągnięć, prawdopodobnie odrodzi się w jednej z siedzib rūpa lub arūpa , które go przyciągają. Kaḷadevila mógł przebywać w siedzibie rūpa tylko wtedy, gdyby pragnął tam być Gdyby tam był, byłby w stanie złożyć hołd Buddzie jako rupa Brahma. Ale jego nieobecność wynikała z braku odpowiedniej umiejętności kierowania umysłu ku tej szczególnej siedzibie, która jest niższa niżarupa .

(Pojawia się jeszcze inny argument: „Kāḷadevila, który powstrzymał smutek ( domanassa ) poprzez osiągnięcie jhān , nie powinien był ulegać temu nieprzyjemnemu uczuciu i ronić łez”. Uczynił to, ponieważ jedynie powstrzymywał smutek. nieco jaśniej: Tylko te splamienia umysłowe, które zostały całkowicie wyeliminowane za pomocą Ścieżki, nie mogą ponownie pojawić się w kontinuum umysłu. Ale te splamienia, które trzymały się z dala od człowieka dzięki zwykłym osiągnięciom jhāny , mogą pojawić się ponownie, gdy stając w obliczu czegoś na tyle silnego, by je przyciągnąć (z powrotem do siebie) .osiągnięcia. Stąd jego płacz.

(Można zadać jeszcze jedno pytanie, jak to było możliwe, że Kaḷadevila odrodził się w siedzibie arūpa , skoro wyślizgnął się z jhān przez żal, kiedy płakał. Odpowiedź powinna brzmieć, że mógł się tak odrodzić, ponieważ odzyskał te same jhāny przez niego bez wysiłku. Mówiąc jeszcze wyraźniej: splamienia, które zostały właśnie usunięte ze światowych osiągnięć jhān , powracają z powodu potężnego czynnika i tym samym sprawiają, że wymykają się one z ich jhān , ale jeśli splamienia nie osiągnęły skrajności, światowcy mogą z łatwością odzyskać swoje jhānygdy tylko siła emocji opadnie; i inni nie mogą łatwo wiedzieć, że „to są ci, którzy spadli ze swoich osiągnięć”.

(Krótko mówiąc, podobnie jak Kaḷadevila i inni, ci, którzy osiągnęli osiem światowych jhān , mogą odrodzić się w jednej z dziesięciu niższych siedzib rupa Brahmy lub w jednej z czterech wyższych siedzib arupa Brahmy, jeśli mają przygotowali do tego swoje umysły. Jeśli tego nie zrobią, odrodzą się tylko w miejscu, które jest określone przez najwyższą z ich przyziemnych jhan , ponieważ tylko ta konkretna jhāna może spowodować taki rezultat. Wiedza, że ​​można dotrzeć do dowolnego miejsca, które na którym skupia się umysł, można osiągnąć jedynie poprzez Nauki Buddy w ramach Jego dyspensacji.Jednak poza dyspensacją nie może być takiej penetracji. Kāḷadevila nie był uczniem Buddy, więc nie należał do dyspensacji Buddy. Dlatego nie wiedział, jak ćwiczyć swój umysł. Gdyby wiedział, zrobiłby to, aby odrodzić się w jednym z dziesięciu światów rupa Brahmy, z których Vehapphala jest najwyższym. Gdyby to zrobił, mógłby się tam odrodzić i miałby okazję zobaczyć Buddę. Ale teraz jego ignorancja doprowadziła do niepowodzenia w robieniu tego, co byłoby dla niego właściwe. Dlatego odrodził się w Nevasaññā-nasaññayatana, która jest najwyższą siedzibą arupy , i rozmyślając o swoim nadchodzącym odrodzeniu, był tak przygnębiony, że nie mógł powstrzymać łez; kiedy tak płakał, tracił jhāny. Ale ponieważ nie popełnił żadnych poważnych złych czynów, odzyskał osiem światowych osiągnięć, podejmując bez wysiłku wstępne ćwiczenia medytacji kasina , gdy tylko tempo jego poważnych splamień ustało, a nikt nie wiedział o jego poślizgu w jhānach . Dlatego należy zrozumieć, że Pustelnik Devila odrodził się w siedzibie arupa Brahmy Nevasaññā-nāsaññāyatana po swojej śmierci poprzez Nevasaññānāsaññāyatana jhāna , która jest najwyższym z ośmiu światowych osiągnięć.) o znamionach wielkiego człowieka

Stało się możliwe dla tych braminów odczytywanie fizycznych znaków Wielkiego Człowieka, takiego jak Budda i inni Szlachetni, dzięki następującym wydarzeniom: W czasach, gdy zbliżało się pojawienie się Buddy, Mahā Brahmowie z Suddhāvāsa mieszkali w prace astrologiczne pewne kompilacje spraw prognostycznych w odniesieniu do znaków itp. Wielkiego Człowieka, który miał zostać Buddą ( Budda Mahāpurisa Lakkhaṇa ). Brahmowie zstąpili do ludzkiego świata pod postacią braminównauczycieli i nauczał wszystkich, którzy przychodzili uczyć się jako uczniowie. Czyniąc to, ich ideą było: „Ci, którzy posiadają nagromadzone zasługi i dojrzałą inteligencję, nauczą się dzieł astrologicznych, które zawierają (sztukę czytania) znamiona Wielkiego Człowieka”. To dlatego ci bramini byli w stanie odczytać znaki, takie jak te wskazujące na przyszłe osiągnięcie Stanu Buddy i inne.

Trzydzieści dwa główne cechy wielkiego człowieka

[W przypadku Anudipanī patrz Wyjaśnienia trzydziestu dwóch głównych znaków ]

Istnieją trzydzieści dwa główne znaki, które wskazują, że ich posiadaczem jest Wielki Człowiek ( Bodhisatta ). Są one następujące:

(1) Znak równych podeszew stóp, które po postawieniu na ziemi dotykają jej całkowicie i dokładnie;

(2) Znak postaci w stu ośmiu okręgach na podeszwie każdej stopy wraz z kołem mającym tysiąc szprych, obręczą, piastą i wszystkimi innymi cechami charakterystycznymi;

(3) Znak wystających pięt;

(4) Znak długich i zwężających się palców u rąk i nóg;

(5) Znak miękkich i delikatnych dłoni i podeszew;

(6) Ślad regularnych palców u rąk i nóg, jak pięknie zaokrąglone złote słupki w oknie pałacu; jest wąska przestrzeń między jednym palcem a drugim, a także między jednym palcem a drugim;

(7) Znak nieco wyższych i bezpyłowych kostek;

(8) Znak nóg jak u antylopy zwanej eṇi ;

(9) Ślad długich dłoni, które mogą dotykać kolan stojąc i nie pochylając się;

(10) Znak męskiego organu ukryty w pochwie podobnej do słonia Chaddanta ;

(11) Znak żółtej i jasnej cery jako czyste złoto siṅgīnikkha ;

(12) Znak gładkiej skóry (tak gładkiej, że żaden kurz nie może się do niej przyczepić);

(13) Ślad włosów na ciele, po jednym w każdym porach skóry;

(14) Ślad włosów na ciele z czubkami zakręconymi do góry, jakby patrzyły z oddaniem w twarz Bodhisatty;

(15) Znak wyprostowanego ciała jak znak Brahmy ;

(16) Znak pełności ciała na siedmiu miejscach ciała: dwie górne części stóp, dwa grzbiety dłoni, dwa ramiona i szyja;

(17) Znak pełnego i dobrze rozwiniętego ciała, jak przednia część lwa;

(18) Znak pełnego i dobrze rozwiniętego grzbietu ciała, rozciągający się od pasa do szyi jak złota deska bez śladu bruzdy lędźwiowej pośrodku;

(19) Znak symetrycznie proporcjonalnego ciała, podobny do okrągłej rozpiętości drzewa figowego, gdyż jego wzrost i kompas jego ramion są jednakowej miary;

(20) Znak proporcjonalnej i zaokrąglonej szyi;

(21) Znak siedmiu tysięcy naczyń włosowatych, których końcówki stykają się ze sobą w gardle i rozprowadzają po całym ciele smak jedzenia, nawet jeśli jest ono tak małe jak ziarno sezamu;

(22) Znak lwiego podbródka (trochę podobny do tego, który ma się uśmiechnąć);

(23) Ślad zębów liczący dokładnie czterdzieści;

(24) Ślad zębów ustawionych proporcjonalnie w rzędzie;

(25) Ślad zębów stykających się ze sobą bez odstępu między nimi;

(26) Ślad czterech kłów biały i lśniący jak gwiazda poranna;

(27) Znak długiego, płaskiego i delikatnego języka;

(28) Znak głosu mający osiem cech Brahmy;

[W przypadku Anudipani patrz Znak Głosu mający Osiem Cech jako Brahma ]

(29) Znak bardzo wyraźnych niebieskich oczu;

(30) Znak bardzo miękkich i delikatnych rzęs jak nowo narodzone cielę;

(31) Znak włosa między dwiema brwiami;

(32) Znak cienkiej warstwy ciała, który z natury wygląda jak złota opaska na czole.

Oto trzydzieści dwa znamiona Wielkiego Człowieka. (Wyciąg z Mahāpadāna Sutta i Lakkhaṇa Sutta z Dīgha Nikāya , jak również z Brahmāyu Sutta z Majjhima Nikāya ).

Wyjaśnienia trzydziestu dwóch głównych znaków

( 1) Znak równych podeszew stóp, które po postawieniu na ziemi dotykają jej całkowicie i dokładnie .

Kiedy inna osoba stawia stopę na ziemi, czubek stopy, pięta lub zewnętrzna część podeszwy dotyka podłoża jako pierwsza, ale środkowa część podeszwy nie. Tak samo, gdy stopa jest podnoszona z podłoża, czubek lub pięta lub zewnętrzna część podeszwy unosi się jako pierwsza.

Ale kiedy wspaniały człowiek, taki jak Bodhisatta, stawia stopę na ziemi, cała podeszwa styka się z nią równomiernie, tak jak ma to miejsce w miękkim złotym bucie postawionym na ziemi. W ten sam sposób, kiedy jego stopa jest podniesiona, różne części stopy podnoszą się jednocześnie.

W przypadku, gdy szlachetny Bodhisatta chce postawić stopę na nierównym gruncie, z dziurami, rowami, głębokimi szczelinami, rowami, dołami, brzegami itp. a ziemia stanie się równa, jak powierzchnia bębna.

Jeśli podnosił nogi z zamiarem postawienia go z daleka, to nawet królewska Góra Meru w jednej chwili pojawiała się pod jego stopami.

( 2) Znak cyfr w stu ośmiu okręgach na podeszwie każdej stopy wraz z kołem mającym tysiąc szprych, obręczą, piastą i wszystkimi innymi cechami charakterystycznymi:

Postacie w stu ośmiu kręgach to: (1) duża włócznia, (2) wspaniały dom, śrivatsa , (3) kwiat jaskier, (4) trzy poziome linie na gardle, (5) ozdoba głowy, (6) zastawiony posiłek, (7) królewskie łoże, (8) hak. (9) pałac, (10) łukowata brama, (11) biały parasol, (12) miecz obosieczny, (13) okrągły wachlarz z liści palmowych Toddy, (14) wachlarz z pawiego ogona , (15) opaskę na głowę podobną do czoła, (16) kamień rubinowy, (17) błyszczącą miskę do jedzenia, (18) girlandę z kwiatów sumana , (19-23) pięć rodzajów lotosu, mianowicie niebieski, czerwony, biały, paduma i puṇḍdarīka , (24) słoik pełen nasion gorczycy itp., (25) miska podobnie pełna, (26) ocean, (27) góra Cakkavāḷa , (28)Himalaje , (29) Góra Meru , (30-31) tarcza słońca i tarcza księżyca, (32) planety, (33-36) cztery kontynenty-wyspy z dwoma tysiącami okolicznych mniejszych wysp, (37) ) uniwersalnego monarchę z kwiatami i siedmioma skarbami , (38) białą konchę z muszlą spiralną zgodną z ruchem wskazówek zegara, (39) parę złotych karpi, (40) broń miotaną, (41-47) siedem wielkich rzek, (48- 54) siedem okolicznych pasm górskich, (55-61) siedem rzek (między siedmioma pasmami górskimi), (62) król garuḷa , (63) krokodyl, (64) sztandar, (65) chorągiewka, (66) złoty palankin, (67) klapa w kształcie ogona jaka, (68) Kelāsa , srebrna góra, (69) król lew, (70) król tygrysów, (71) król koni Valāhaka , (72)Król słoni Uposatha lub król słoni Chaddānata , (73) Bāsukī, król Nāga , (74) złoty król haṃsa , (75) król byków, (76) Erāvaṇa , król słoni, (77) złoty potwór morski , (78) złota łódź, (79) król Brahma, (80) dojna krowa z cielęciem, (81) para kinnarā (mężczyzna i kobieta), (82) król karavīka (ptak), (83) król paw, (84) król żuraw, (85) król cakkavāka (rumiana gęś), (86) jīvaṃ - jīvaka lub król kuropatw (bażant), (87-92) sześć płaszczyzn niebiańskiej zmysłowej egzystencji, (93-108) szesnaście płaszczyzn egzystencji rupāvacara Brahmy.

To są postacie w stu ośmiu okręgach na podeszwach bodhisatty.

(Następnie autor cytuje wyliczenie tych postaci ułożonych w formie wersetów przez Taunggwina Sayadawa , Głowę Sanghi , tak jak ukazało się to w jego Guḷhatthadīpaṃ, tom I. Nie tłumaczymy tego, ponieważ będzie to powtórzenie.)

( 3) Ślad wystających pięt .

Rozumie się przez to wszechstronnie rozwinięte obcasy. Aby rozwinąć: u zwykłych ludzi przednia część stopy jest długa, łydka znajduje się tuż nad piętą; więc pięta wygląda na ściętą i ociosaną. Nie dotyczy to szlachetnego Bodhisatty. Podeszwę jego stopy można podzielić na cztery równe części, z których dwie przednie tworzą przedni sektor podeszwy. Cielę stoi na trzeciej części. Pięta leży na czwartym, wyglądając jak okrągły blat (zabawka) umieszczony na czerwonym dywanie, jakby był obrabiany na tokarce. (Jeśli chodzi o zwykłych ludzi, ponieważ łydka znajduje się na czubku pięty, pięta wygląda brzydko, jakby była ścięta i ociosana niesymetrycznie. Jednak w przypadku Bodhisatty łydka znajduje się na trzeciej części pięty podeszwa.

4) Znak długich i zwężających się palców u rąk i nóg .

U zwykłych ludzi niektóre palce u rąk i nóg są długie, a inne krótkie. Ich obwody również różnią się od siebie. Ale tak nie jest w przypadku Bodhisatty. Jego palce u rąk i nóg są długie i równe. Są grube u podstawy i zwężają się ku końcowi, przypominając pałeczki realgaru wykonane przez ugniatanie jego proszku z odrobiną gęstego oleju i zwijanie go w kształt.

( 5) Znak miękkich i delikatnych dłoni i podeszew .

Dłonie i podeszwy Bodhisatty są bardzo miękkie i delikatne, jak warstwa waty odziarnionej sto razy i zanurzonej w klarowanym maśle. Nawet w podeszłym wieku nigdy się nie zmieniają, ale pozostają miękkie, delikatne i młodzieńcze jak za młodu.

( 6) Ślad regularnych palców u rąk i nóg jak pięknie zaokrąglone złote słupki poręczy okna pałacu; jest wąska przestrzeń między jednym palcem a drugim, jak również między jednym palcem a drugim .

Cztery palce (oprócz kciuka) i pięć palców u stóp bodhisatty są równej długości. (Jeśli czytelnik podniesie prawą dłoń i spojrzy na nią, zobaczy, że jego palce nie są równej długości.) Osiem palców lewej i prawej dłoni Księcia jest równej długości; podobnie jak jego dziesięć palców lewej i prawej stopy. W związku z tym nieco zakrzywione linie na stawach, które przybierają kształt nasion jęczmienia, nie wykazują różnic w długości. W rzeczywistości wydają się tworzyć rząd krzywych, jedna styka się z drugą. Ślady tych nasion jęczmienia są jak równomiernie i pionowo ustawione tralki. Dlatego jego palce u rąk i nóg przypominają pałacowe okno ze złotą kratą wykonaną przez mistrzów ciesielskich.

( 7) Znak nieco wyższych i bezpyłowych kostek .

Kostki zwykłych ludzi leżą blisko tylnej części stóp. Dlatego ich podeszwy wydają się być przymocowane skurczami, małymi gwoździami i zaczepami; nie można ich dowolnie obracać. W takim przypadku powierzchnia podeszew ich stóp nie jest widoczna podczas chodzenia.

Kostki Bodhisatty nie są takie: są na długość około dwóch lub trzech palców nad podeszwami, jak szyjka konewki. Dlatego górna część ciała od pępka w górę pozostaje nieruchoma, jak złoty posąg umieszczony na łodzi: porusza się tylko dolna część ciała, a podeszwy łatwo się obracają. Obserwatorzy z czterech kierunków, tj. z przodu, z tyłu, z lewej i prawej strony, dobrze widzą powierzchnię jego podeszew. (Kiedy słoń idzie, powierzchnię podeszwy można zobaczyć tylko od tyłu. Ale kiedy Bodhisatta chodzi, jego podeszwy można zobaczyć ze wszystkich czterech stron).

( 8) Ślad nóg jak u antylopy zwanej eṇi .

Niech czytelnik dotknie swojej łydki, a odkryje twardość kości piszczelowej z przodu i zobaczy luźno zwisające mięśnie na plecach.) Ale łydki Bodhisatty są inne; podobnie jak łuska okrywająca jęczmień lub ziarno ryżowe, mięśnie równomiernie otaczają kość piszczelową, czyniąc nogę okrągłą i piękną; jest więc jak u antylopy znanej jako eni.

( 9) Ślad długich dłoni, które mogą dotykać kolan w pozycji stojącej i bez pochylania się .

Zwykłe osoby mogą być garbate lub krzywe lub zarówno garbate, jak i krzywe. Ci, którzy mają wygięte plecy, nie mają odpowiedniej, proporcjonalnej sylwetki, ponieważ górna część ciała jest krótsza niż dolna, podobnie jak ci z pasiastymi nogami, ponieważ dolna część ciała jest krótsza niż górna. (Oznacza to, że te pierwsze są krótsze w górnej części ciała, a drugie w dolnej części ciała.) Z powodu nieprawidłowego, nieproporcjonalnego rozwoju ramek, nigdy nie mogą dotknąć kolan dłońmi, chyba że pochylą się do przodu .

Inaczej jest w przypadku Bodhisatty. Ani górna część jego ciała nie jest zgięta, ani dolna część nie jest skrzywiona; zarówno górna, jak i dolna część są odpowiednio i proporcjonalnie uformowane. I tak, nawet stojąc i nie pochylając się, może dotykać i czuć kolana obiema dłońmi.

( 10) Znak męskiego organu ukryty w pochwie podobnej do słonia Chaddanta .

Męski organ bodhisatty jest ukryty w podobnej do lotosu pochwie, przypominającej narząd króla byków lub króla słoni i tak dalej. To organy, które mają okładkę, jakby były umieszczone w filcowym, aksamitnym lub grubym suknach, szytym na miarę.

( 11) Znak żółtej i jasnej cery jako czyste złoto siṅgīnikkha .

Bodhisatowie mają naturalnie gładką cerę z litego złota, jak złoty posąg, który został wypolerowany proszkiem z czerwonego tlenku ołowiu (cynobrowy) i przetarty kłami lamparta i potraktowany czerwoną ochrą.

(W odniesieniu do tej cechy, chociaż teksty palijskie i ich komentarze stwierdzają „... suvannavaṇṇa kañcanasannibhattaca …”, gdzie suvaṇṇa i kañcana oznaczają zwykłe złoto, tłumaczenie tych słów przez szlachetnych nauczycieli na Myanmar brzmi „… jak złoto siṅgīnikkha …”. Wynika to z faktu, że słowo „ singīnikkha savaṇṇo ” oznaczające „mający kolor czystego złota siṅgīnikkha ” jest zawarte w gāthach wypowiadanych przez Sakkę w przebraniu młodzieńca, kiedy Bodhisatta wkroczył miasta Rājagaha na jałmużnę-żywność, a także dlatego, żesingī wyróżnia się jako najlepszy rodzaj złota. Wśród różnych rodzajów złota używanego przez ludzi, złoto rasaviddha jest lepsze od złota yuttika, złoto ākaruppaññā jest lepsze od złota rasaviddha , złoto używane przez dewy jest lepsze od złota ākaruppaññā , spośród różnych rodzajów złota używanego przez dewy, złoto satakumbha jest lepsze do złota camikara ; złoto jambunada przewyższa złoto satakumbha ; iw końcu złoto singī przewyższa złoto jambunada . Tak jest powiedziane w opisie Pathama Pithaw Komentarzu Vimānavatthu i objaśnienie rozdziału Bimbisārasamāgama, Mahākhandhaka z Vinaya Mahāvagga, Terasakaṇḍa Tika ).

( 12) Znak gładkiej skóry (tak gładkiej, że żaden kurz nie może się do niej przyczepić ).

Skóra Szlachetnego jest tak miękka i gładka, że ​​zarówno drobny, jak i gruboziarnisty pył nie mogą się do niej przyczepić. Tak jak kropla wody, która spada na liść lotosu, nie może na nim pozostać, lecz spada, tak samo cały kurz, który dotyka bodhisatty, natychmiast zsuwa się z niego.

Jeśli jest w ten sposób wolny od kurzu i czysty, to dlaczego myje nogi i ręce albo się kąpie? Czyni to w celu dostosowania się do temperatury chwili, w celu uwydatnienia zasług darczyńców oraz w celu dania przykładu, wstępując do klasztoru po oczyszczeniu się zgodnie z przepisami dyscyplinarnymi, aby jego uczniowie mogli pójść za nim.

( 13) Ślad włosów na ciele, po jednym w każdym porach skóry .

Inni ludzie mają dwa, trzy lub więcej włosów na ciele rosnących w każdym porach. Ale w przypadku Bodhisatty jest inaczej, w każdym porach rośnie tylko jeden włos.

( 14) Ślad włosów na ciele z czubkami zakręconymi do góry, jakby patrzyły z oddaniem na twarz Bodhisatty .

Włosy na ciele Bodhisatty, po jednym w każdym porach, są niebieskie jak kolor kamienia kolyrium. Te włosy zwijają się trzy razy w górę zgodnie z ruchem wskazówek zegara, jakby składały hołd, patrząc na twarz Bodhisatty, świeżą i pełną wdzięku jak nowy kwiat lotosu Paduma.

( 15) Znak wyprostowanego ciała jak Brahmy .

Tak jak ciało Brahmy, które nigdy nie pochyla się ani do przodu, ani do tyłu, ani na boki, ale przyjmuje wyprostowaną postawę, tak samo jest z ciałem Bodhisatty, które jest idealnie wyprostowane w górę. Jego ciało jest delikatne i piękne, jak gdyby zostało odlane ze złota singinikkha.

Jeśli chodzi o zwykłych ludzi, ich ciała na ogół pochylają się lub wyginają w jedną lub drugą stronę w jednym z tych trzech miejsc, a mianowicie na karku, talii i kolanach. Zgięte w talii ciało odchyla się do tyłu, a zgięte w karku i kolanach pochyla się do przodu. Niektóre bardzo wysokie osoby mają tendencję do pochylania się na boki, w lewo lub w prawo. Ci, którzy odchylają się do tyłu, mają twarze zwrócone ku górze, jakby obserwowali i liczyli konstelacje na niebie; ci, którzy się pochylają, mają twarze zwrócone w dół, jak gdyby badali cechy ziemi. Niektórzy ludzie są szczupli i wychudzeni jak kolce lub patyki, ponieważ nie mają wystarczającej ilości krwi i mięsa.

Bodhisatowie jednak tacy nie są, gdyż mają wyprostowane ciała, przypominają złoty słup łukowatej bramy wzniesionej przy wejściu do niebiańskiego miasta. 

W tej kwestii takie cechy, jak wyprostowane ciało Brahmy i niektóre inne cechy Wielkiego Człowieka, nie są jeszcze w pełni zamanifestowane podczas jego niemowlęctwa jako zwykłej osoby o przeciętnej inteligencji. Ale badając znaki, cechy i warunki, jakie istniały w czasie jego narodzin, uczeni bramini, dzięki ich fachowej wiedzy na temat mantr Vedayita Suddhāvāsa Brahmowie doszli do przekonania: „Kiedy Książę dorośnie i będzie miał większą inteligencję, cechy jego ciała, takie jak bycie wyprostowanym jak u Brahmy itd., staną się widoczne i widoczne dla wszystkich”. Dlatego zastanawiali się, liczyli i oferowali swoje odczyty, tak jakby znaki były już dla nich w pełni widoczne. (W ten sam sposób wzrost dokładnie czterdziestu zębów, ich regularność i inne tego typu cechy nie powstały jeszcze w jego niemowlęctwie, ale ponieważ bramini przewidzieli, że te cechy pojawią się później w odpowiednim czasie, mogli przewidzieć na podstawie środki ich uczenia się w mantrach Suddhāvāsa Brahmów.)

( 16) Znak pełności ciała w siedmiu miejscach ciała: dwóch górnych częściach stóp, dwóch grzbietach dłoni, dwóch ramionach i szyi.

Zwykli ludzie mają swoje podbicia, grzbiety dłoni itp., gdzie manifestują się tętnice, spuchnięte i wyraźne w falistych wzorach i są jak sieć. Stawy kostne są również widoczne na krawędziach ramion, a także na szyi. Widząc ich, więc inni ludzie pomyśleliby, że są jak pety (duchy), które są mieszkańcami cmentarza i mają brzydkie ramiona, wystające kości szyjne i nabrzmiałe tętnice.

Inaczej jest w przypadku szlachetnego Bodhisatty. We wspomnianych siedmiu miejscach jest pełnia ciała. Pełnia ciała nie oznacza, że ​​ciało nabrzmiało aż do szpetności. To właśnie pełnia jest po prostu elegancka, dzięki czemu tętnice nie rzucają się w oczy, a kości nie wystają. Dlatego bodhisatta nie ma nabrzmiałych tętnic w podbiciach stóp i na grzbiecie dłoni, ani też kości wystających na brzegach ramion i szyi. Ma szyję, która jest jak mały, dobrze wypolerowany złoty bębenek. Ze względu na pełnię i elegancję we wspomnianych siedmiu miejscach ciała jawi się on w oczach widzów jak wspaniale rzeźbiony kamienny wizerunek lub kunsztownie malowany portret.

( 17) Znak pełnego i dobrze rozwiniętego ciała jak przednia część lwa .

Przednia część lwa jest w pełni rozwinięta, ale tylna część nie. Tak więc tylna część nie jest tu podana jako przykład, a porównanie dotyczy tylko przedniej części. Chociaż ten przykład jest podany, to nie chodzi o to, że w ciele bodhisatty są takie niestosowne cechy, jakie można znaleźć w ciele lwa, a mianowicie zginanie, wznoszenie się, opadanie, wybrzuszanie i tak dalej w niektórych częściach ciała. W rzeczywistości kończyny Bodhisatty są takie, jakie powinny być, tj. długie tam, gdzie powinny być długie, krótkie tam, gdzie powinny być krótkie, grube tam, gdzie powinny być grube, chude tam, gdzie powinny być szczupłe, szerokie tam, gdzie powinny być szerokie , wokół, gdzie powinny być okrągłe, a więc jego członki są najbardziej odpowiednie i najpiękniejsze. Podobizny ciała Bodhisatty nie może stworzyć żaden mistrz rzemieślniczy ani żaden znany artysta. 

18) Znak pełnego i dobrze rozwiniętego grzbietu, ciągnący się od pasa do szyi jak złota deska, bez śladu bruzdy lędźwiowej pośrodku .

W skrócie oznacza to, że plecy Bodhisatty są szczególnie rozwinięte i wspaniałe. Ciało nad żebrami, ciało po lewej i prawej stronie grzbietu oraz ciało na środku grzbietu jest dobrze uformowane i pełne wdzięku od talii do szyi.

Powierzchnia pleców zwykłych ludzi wydaje się podzielona na dwie części. Kręgosłup i jego miąższ pośrodku pozostają zapadnięte i przygnębione lub zakrzywione; lub wychodzi i staje się wybrzuszony. Miąższ po obu stronach środkowego kręgosłupa wydaje się wypukły i prosty, jak rozłupany bambus umieszczony w pozycji leżącej. Miąższ na brzegach grzbietu jest cienki i delikatny.

Jeśli chodzi o Bodhisattę, ciało po obu stronach i na końcu kręgosłupa, na żebrach, w części pod ramionami i wzdłuż środka kręgosłupa, jest w pełni rozwinięte od pasa do szyi, bez żadnych ślady długiego cięcia w środku. I tak powierzchnia jego pleców jest pełna warstw mięsa, jak wzniesiona ze złota deska.

( 19) Znak na ciele o symetrycznych proporcjach, podobny do okrągłej rozpiętości figowca, ponieważ jego wzrost i kompas jego ramion są tej samej miary.

Tak jak figowiec, którego pień i gałęzie mierzą pięćdziesiąt lub sto łokci, ma jednakową długość pionową i poziomą, tak wysokość Bodhisatty i długość jego ramion, gdy są rozciągnięte na boki, są jednakowej miary (czyli cztery łokcie). ). (Wysokość i długość ramion innych ludzi na ogół nie są sobie równe).

( 20) Znak proporcjonalnej i zaokrąglonej szyi .

Niektórzy ludzie mają szyje, które są długie jak u żurawia; inne mają szyje zakrzywione jak u ptaka ryżowego; jeszcze inni mają szyje, które są pulchne, spuchnięte i duże jak świnia. Kiedy mówią, żyły na ich szyjach nabrzmiewają, przypominając siatkę, a ich głosy są słabe i słabe.

Szyja bodhisatty jest jak dobrze zaokrąglony mały bębenek. Kiedy mówi, sieć żył nie jest widoczna. Jego głos jest głośny i dudniący jak dźwięk grzmotu lub bębna.

( 21) Znak siedmiu tysięcy naczyń włosowatych, których końcówki stykają się ze sobą w gardle i rozprowadzają po całym ciele smak jedzenia, nawet jeśli jest ono tak małe jak ziarno sezamu .

Siedem tysięcy naczyń włosowatych Bodhisatty, których górne końce łączą się tworząc grupę, leży na jego gardle. Wyglądają tak, jakby czekały, by zesłać smak całego połkniętego pokarmu na całe jego ciało. Kiedy jedzenie, nawet tak małe jak ziarno sezamu, zostanie umieszczone na czubku jego języka, a następnie zjedzone, jego smak rozchodzi się po całym ciele. To dlatego Bodhisatta był w stanie utrzymać swoje ciało zaledwie ziarnkiem ryżu lub tylko garścią zupy fasolowej itp. podczas swojej sześcioletniej praktyki wyrzeczeń ( dukkaracariyā ). 

Ponieważ tak nie jest w przypadku zwykłych ludzi, odżywcza esencja wszelkiego spożywanego przez nich pożywienia nie może rozprzestrzenić się po całym ich ciele. Z tego powodu są bardzo narażone na choroby.

( 22) Znak lwiego podbródka (trochę podobny do tego, który ma się uśmiechnąć ).

Oznacza to głównie dokonanie porównania tylko z dolnym podbródkiem lwa. Tylko dolna szczęka lwa ma pełnię, górna szczęka nie jest tak dobrze uformowana. Jednak zarówno górna, jak i dolna szczęka Bodhisatty są pełne jak dolna szczęka lwa. Są one również porównywalne z księżycem, który wschodzi dwunastego dnia dwóch jasnych tygodni.

( 23) Ślad zębów liczący dokładnie czterdzieści .

Chodzi o to, że Bodhisatta ma dwadzieścia górnych zębów i dwadzieścia dolnych zębów, co daje kompletny zestaw czterdziestu zębów.

Jeśli chodzi o zwykłych ludzi, ci, o których mówi się, że mają komplet zębów, mają w sumie tylko trzydzieści dwa. Jednakże Bodhisatta przewyższa innych mając czterdzieści zębów, dwadzieścia górnych i dwadzieścia dolnych.

( 24) Ślad zębów ustawionych proporcjonalnie w rzędzie .

Zwykli ludzie mają niektóre zęby wystające, a niektóre krótkie i przygnębione, tworząc w ten sposób nieregularny zestaw. Wręcz przeciwnie, Bodhisatta ma równe zęby, jak kawałki masy perłowej równomiernie pocięte piłą.

( 25) Ślad zębów stykających się ze sobą bez odstępu pomiędzy nimi .

Zwykli ludzie mają zęby, które są oddzielone od siebie lub mają między sobą przerwy, jak u krokodyla. Dlatego, gdy jedzą i żują ryby, mięso itp., szczeliny są wypełnione cząstkami jedzenia, które utknęły w nich. Inaczej jest w przypadku Bodhisatty. Jego zęby stoją jak diamenty, odpowiednio ułożone w szeregu na złotej lub koralowej desce.

( 26) Ślad czterech kłów biały i lśniący jak gwiazda poranna .

Niektóre kły zwykłych ludzi są w stanie rozkładu, są więc poczerniałe lub przebarwione. Ale cztery kły Bodhisatty są niezwykle białe, obdarzone blaskiem, który przewyższa blask gwiazdy porannej. 

W związku z tym można zapytać, skąd uczeni bramini znali cechy odnoszące się do tych zębów, podczas gdy w rzeczywistości zęby nie wyszły jeszcze nowo narodzonemu bodhisatcie. Odpowiedź brzmi: uczeni bramini, którzy czytali znami na ciele na podstawie księgi bramińskiej, obserwowali prawdopodobne miejsce, w którym wyrosną zęby, i w oczekiwaniu na to, co z pewnością nastąpi po osiągnięciu przez bodhisattę pełnoletności, przepowiadali, jak gdyby zęby już wyrosły.

(Tutaj ponownie zostanie powiedziane coś o traktacie o znakach wielkiego człowieka, jak podano w wyjaśnieniu Ambaṭṭha ​​Sutta i innych. W przeddzień pojawienia się Buddy, Brahma z siedziby Suddhāvāsa wprowadził naukę przepowiadania do Księgi wedyjskie głoszące, że „są one przepowiednią o Buddach ", pod postacią braminów dawały wskazówki w Wedach . W pracy o znamionach wielkiego człowieka, która zawiera przepowiednie o Buddach, fizyczne znamiona tych, którzy zostań Buddami, Paccekabuddami , Agga - sāvakami , Osiemdziesięcioma Mahā-sāvakami, matka i ojciec Buddy, Jego szlachetni pomocnicy lub Uniwersalny Monarcha są wymienieni w całości. Dlatego opis cech wielkiego człowieka pojawia się bezpośrednio w tych starożytnych tekstach wedyjskich.

(Ale po osiągnięciu przez Buddę Parinibbāny , traktat o znakach Wielkiego Człowieka, który powstał dzięki chwale Buddy, stopniowo zniknął, zaczynając od jednej lub dwóch gāthā , w taki sam sposób, jak światło generowane przez słońce stopniowo zniknął po zachodzie słońca.)

( 27) Znak długiego, płaskiego i delikatnego języka .

Języki innych ludzi mogą być grube, mogą być małe, krótkie, szorstkie lub nierówne. W przeciwieństwie do nich język Bodhisatty jest bardzo miękki, długi, szeroki i piękny.

Wyjaśniając znaczenie: cechy charakterystyczne języka Buddy nie mogły być łatwo zauważone przez tych, którzy chcieli je studiować po osiągnięciu przez Niego stanu Buddy. Tak więc, aby rozwiać wątpliwości młodzieńców, Ambatthy, Uttary i innych, którzy przybyli ich zbadać, Budda zademonstrował miękkość Swego języka, zwijając go i obracając, aby wyglądał jak twarda szpilka (lub wyglądał jak zrolowany kupon żywnościowy), a następnie głaszcząc nim obie strony nosa; zademonstrował jego wielką długość, gładząc nim przejście po obu uszach; zademonstrował jej szerokość, pokrywając nią całą powierzchnię czoła aż do krawędzi włosów. (Języki zwykłych ludzi nie mogą wystawać z ust na więcej niż jeden cal).

( 28) Znak głosu mający osiem cech Brahmy .

Inni ludzie mają głosy, które są przerywane, łamane i nieprzyjemne jak krakanie wrony. W przeciwieństwie do nich, Bodhisatta jest obdarzony głosem podobnym do Brahmy. Mówiąc jaśniej: głos Brahmy jest czysty i wyraźny, ponieważ nie wpływa na niego żółć ani flegma. Tak więc również narządy artykulacyjne Bodhisatty, takie jak gardło, podniebienie itp., są oczyszczane dzięki zgromadzonym zasługom. Ze względu na taką czystość i czystość dźwięk, który pochodzi z pępka, wychodzi z czystością, posiada osiem cech, którymi są: 

1) wyrazistość,

(2) zrozumiałość,

(3) słodycz,

(4) przyjemność ,

(5) krągłość,

(6) zwartość (nie wychodzi poza widza),

(7) głębia (nie jest płytka, ale dobitna) i

(8) rezonans.

To, co jest naprawdę niezwykłe, cudowne i zdumiewające w tym głosie, to to, że jest on sto razy, może tysiąc razy słodszy i przyjemniejszy niż niezwykle melodyjny głos ptaka karavīka . Aby rozwinąć: krzyk karavīka jest powolny, przeciągły, długi i przyjemny; jest pełny, zwarty i słodki. Siedząc na górnej gałęzi drzewa, świergocze, a następnie przenosi się na dolną gałąź; jednak jest w stanie usłyszeć dźwięk, który wydał, będąc na górnej gałęzi: tak powolny i przyjemny jest jego krzyk.

Po rozcięciu soczystego dojrzałego mango przez ugryzienie dziobem i wypicie soku, który wypływa, karavīka śpiewa; następnie czworonożne zwierzęta odurzają się dźwiękiem karavīki (jakby straciły przytomność z powodu pijaństwa) i zaczynają bawić się z wielką radością. Inne czworonogi również poszły na pastwisko, jedzą i żują trawę, zapominają o jedzeniu w pysku i stoją nieruchomo, słuchając dźwięku karavīki . Małe zwierzęta, takie jak jelenie, antylopy itp., które uciekają ze strachu, uciekają przed życiem, ścigane w wielkim pośpiechu przez drapieżne zwierzęta, takie jak lwy, lamparty i tygrysy, zapominając o niebezpieczeństwie dla ich życia , przestań biec tylko po to, by słuchać karavīkagłos bez podnoszenia postawionej stopy i bez opuszczania nogi podniesionej. W ten sam sposób dzikie bestie, które goniły, aby rzucić się na swoją ofiarę, stają się nieświadome jedzenia, które mają zamiar zjeść, przestają gonić i słuchają tylko krzyku karaviki . Ptaki latające po niebie rozkładają skrzydła i przestają latać, aby słuchać. Ryby w wodzie również utrzymują stabilnie swoje narządy słuchu i zatrzymują się, aby posłuchać pieśni karavīka . (Komentarz Buddy)

( 29) Znak bardzo wyraźnych niebieskich oczu .

Nie oznacza to, że oba oczy bodhisatty są całe niebieskie. Wyrażenie jest sformułowane jako stwierdzenie ogólne. W rzeczywistości, tam gdzie powinny być niebieskie, mają kolor kwiatu aparajita ; tam, gdzie powinny być żółte i złote, są koloru kwiatu kanikara ; tam, gdzie powinny być czerwone, mają kolor bandhukukwiat; tam, gdzie powinny być białe, są jak kolor gwiazdy porannej; tam, gdzie powinny być czarne, są jak kolor czarnych paciorków. Oczy niedźwiedzia bodhisatty przypominają otwarte okno w złotej rezydencji — okno z motywem lwa zrobionego z rubinów u podstawy. (Według Jinālaṅkāra Tika podobizną jest okno pałacu z postacią lwa wykonaną z rubinów i przymocowaną u dołu do złotej ściany). 

30) Znak bardzo miękkich i delikatnych rzęs jak u nowo narodzonego cielęcia .

Ten szczególny znak jest określany w tekście palijskim jako gopakhuma lakkhaṇa . Palijskie słowo gopakhuma odnosi się do oka (całego oka) składającego się z rzęs i innych części oka. Ze wszystkich rodzajów cieląt oko czarnego cielęcia jest grube i mętne. To czerwonego cielęcia jest szczególnie jasne i jasne. Tutaj w przypadku gopakhuma lakkhaṇa, oznacza oczy nowonarodzonego czerwonego cielęcia. Oczy zwykłych ludzi nie są doskonałe. Podobnie jak oczy słoni, szczurów lub wron, niektóre mają wyłupiaste oczy, a inne mają oczy z głęboko zapadniętymi oczodołami. Oczy Bodhisatty są inne. Są jak dokładnie umyte i wypolerowane kamienie rubinowe i mają miękkie i gładkie delikatne, świeże, niebieskawe rzęsy rosnące w rzędzie. To znamię całego oka charakteryzuje się rzęsami. (Ten znak jest w rzeczywistości opisem całego oka w odniesieniu do rzęs, które tworzą tylko część oka. Chodzi o to, że Bodhisatta miał oczy, które nie wystają ani nie są zapadnięte, ale są czyste jak rubinowe kamienie dobrze umyte i wypolerowane, z rzęsami miękkimi, gładkimi, delikatnymi, świeżymi i niebieskawymi, rosnącymi w rzędzie jak u nowo narodzonego cielęcia maści czerwonej).

( 31) Znak włosa między dwiema brwiami ( uṇṇa – loma ).

Włosy te rosną z wdziękiem pośrodku obu brwi, bezpośrednio nad grzbietem nosa i na środku czoła. Wszędzie jest czysta, jak gwiazda poranna. Jest miękka jak wata odziarniona i rafinowana sto razy i maczana w klarowanym maśle. Jest biały jak kolor jedwabiu -bawełny simbali . Kiedy jest rozciągnięty od czubka ręką, ma dwa łokcie. Po zwolnieniu z dłoni zwija się z powrotem zgodnie z ruchem wskazówek zegara, a końcówka zawija się do góry. Jest pięknem, które przyciąga i wzbudza cześć każdego obserwatora, jak srebrna gwiazda nabita na czystym złotym talerzu, lub jak czyste mleko płynące ze złotego naczynia, lub gwiazda poranna na niebie, która odbija światło słoneczne o świcie .

( 32) Znak cienkiej warstwy ciała, który z natury wygląda jak złota opaska na czole .

Chodzi o to, że Bodhisatta ma doskonałe czoło, jak również doskonałą głowę.

Czoło

Cienka warstwa ciała na czole Bodhisatty pokrywa je w całości, wznosząc się od końca do końca, tj. od górnej części prawego ucha do lewej. Ta szczególna warstwa miąższu, miękka, złocista, lśniąca i rozległa na całym czole, jest pełna wdzięku jak złota opaska przymocowana do królewskiego czoła. W rzeczywistości złota opaska na czole króla (królewskie insygnia) jest imitacją czoła bodhisatty, która jest używana jako znak królewski przez królów, którzy nie mają takiej naturalnej cechy). (To jest wyjaśnienie, w jaki sposób Bodhisatta jest obdarzony doskonałym czołem).

Głowa

Głowa Bodhisatty jest doskonała we wszystkich aspektach. W przeciwieństwie do Bodhisatttów, głowy zwykłych ludzi są niedoskonałe. Niektóre wyglądają jak małpy, jakby były podzielone na dwie części. Inne wydają się mieć pęknięcia. Jeszcze inne mają tak mało mięsa, że ​​wyglądają jak czaszki tylko pokryte skórą. Są też głowy nieproporcjonalne jak tykwa, a jeszcze inne zakrzywione z tyłu lub wystające (z wypukłą potylicą). W przeciwieństwie do nich Bodhisatta ma głowę o doskonałej pełni, jak złota tralka, jakby została wyrzeźbiona okrągłym dłutem, aby była okrągła, gładka i piękna.

(Ten trzydziesty drugi znak jest wymieniony w tekście jako uṇhīsasīso . Jego znaczenie można rozumieć na dwa sposoby: (a) ma głowę, która wygląda, jakby była owinięta cienką warstwą mięsa na czole, lub (b) posiadanie okrągłej, wspaniałej głowy jak opaska zrobiona przez eksperta. Ze względu na jej podwójne znaczenie podane są tutaj wyjaśnienia zarówno doskonałego czoła, jak i doskonałej głowy).

( Kamma i inne czynniki, które powodują te trzydzieści dwa główne znaki, są oddzielnie omówione w Anudipanī.)

Osiemdziesiąt drugorzędnych cech

Bodhisatta, wielki człowiek, jest również obdarzony osiemdziesięcioma pomniejszymi cechami zwanymi asīti anuvyañjana , które towarzyszą głównym. Te osiemdziesiąt pomniejszych znaków zostanie teraz pokrótce wspomnianych, jak pojawiają się w Jinālaṅkāra Tika i innych tekstach.

(1) Ciasno splecione palce u rąk i nóg bez przerw między nimi 

(2) Palce u rąk i nóg zwężają się stopniowo od podstawy do końcówek 

(3) Okrągłe palce u rąk i nóg 

(4) Czerwone paznokcie u rąk i nóg 

(5) Wysokie, spiczaste i wydatne paznokcie u rąk i nóg 

(6) Zadbane i gładkie paznokcie u rąk i nóg 

7) Ani cofnięte, ani wystające kostki, tj. niepozorne kostki 

(8) Równość czubków wszystkich dziesięciu palców 

(9) Sposób chodzenia z wdziękiem niczym król słoni 

(10) Sposób chodzenia z wdziękiem niczym król lew 

(11) Sposób chodzenia z wdziękiem jak król haṃsa 

(12) Sposób chodzenia z wdziękiem jak król-byk 

(13) Sposób chodzenia zgodnie z ruchem wskazówek zegara 

(14) Okrągłe kolana, które są piękne ze wszystkich stron 

(15) Dobrze rozwinięty narząd męski 

(16) Pępek z nieprzerwanymi liniami 

(17) Głęboki pępek 

(18) Pępek z obracającym się w prawo pierścieniem 

(19) Uda i ramiona jak trąba słonia 

(20) Dobrze proporcjonalne ciało 

(21) Stopniowo wznoszące się ciało 

(22) Piękne ciało 

23) Ciało ani szczupłe, ani pulchne 

(24) Ciało bez zmarszczek 

(25) Ciało wolne od pieprzyków, piegów itp. 

(26) Regularnie lśniące ciało 

(27) Szczególnie czyste ciało 

(28) Siła fizyczna równa sile tysiąca milionów słoni Kalavaka 

(29) Wystający nos jak złoty oścień 

(31) Czyste zęby 

(32) Czyste i gładkie, lśniące zęby 

(33) Czyste zdolności zmysłów, takie jak oczy itp. 

(34) Okrągłe kły 

(35) Czerwone usta 

(36) Długa jama ustna 

37) Głębokie linie na dłoniach 

(38) Długie linie na dłoniach 

(39) Linie proste na dłoniach 

(40) Pięknie uformowane linie na dłoniach 

(41) Aureola rozprzestrzeniająca się wokół ciała w okręgu 

(42) Pełne policzki 

(43) Długie i szerokie oczy 

(44) Bardzo jasne oczy o pięciu rodzajach koloru 

(45) Rzęsy z końcówkami zakręconymi do góry (

(46) Miękki, cienki i czerwony język 

(47) Długie i piękne uszy 

(48) Żylaki wolne od żylaków 

(49) Ani cofniętych, ani wystających żył 

(50) Okrągła, elegancka głowa jak okrągły parasol (

(51) Długie, szerokie i pełne wdzięku czoło 

(52) Naturalne i piękne brwi, których nie trzeba pielęgnować 

(53) Miękkie brwi 

(54) Brwi w regularnej kolejności 

(55) Duże brwi 

56) Długie brwi 

(57) Giętkie ciało 

(58) Bardzo zrelaksowane ciało 

(59) Bardzo jasne ciało 

(60) Ciało wolne od brudu 

(61) Nieklejące się ciało 

(62) Zadbane i przystojne ciało 

(63) Pachnące ciało 

(64) Włosy na ciele jednakowej długości 

(65) Nieklejące się włosy 

(66) Każdy włos na ciele zwinięty zgodnie z ruchem wskazówek zegara 

(67) Niebieskie włosy na ciele, takie jak kolor połamanych kamieni collyrium 

(68) Okrągłe włosy na ciele 

(69) Gładkie włosy na ciele 

(70) Bardzo subtelny wdech i wydech 

(71) Pachnące usta 

(72) Pachnący czubek głowy 

73) Kruczoczarne włosy 

(74) Kręcenie włosów zgodnie z ruchem wskazówek zegara 

(75) Naturalnie zadbane włosy 

(76) Zadbane i uporządkowane włosy 

(77) Rozplątane włosy 

(78) Włosy jednakowej długości 

(79) Nieklejące się włosy 

(80) Skupisko świetlistych promieni zwane ketumālā halo, które świeci z czubka głowy.