PHILOS - A Dweller on Two Planets - my incarnation in America

 KSIĘGA DRUGA – moje wcielenie w Ameryce

Rozdział 1

Zobaczysz i poznasz karmę. Zobaczysz, że twoja karma – wynik twoich poprzednich wcieleń – jest misternie spleciona z karmą całego świata. Jeśli raz poznasz Świat Ciszy, dowiesz się o wszystkim, co cię otacza, gdyż Ziemia jest dziełem Brahmy i wszystko w tym stworzeniu uczy o Jego dziełach.”

„Jeśli twoja dusza raz pozna ten Świat Ciszy, wówczas żadna burza grzechu ani smutku nie będzie w stanie odwrócić cię od Drogi, gdyż poznać ją oznacza posiadać mądrość. Kieruj się słowami Mendoksa: czytaj Biblię, czytaj Wedy, czytaj Manu, studiuj te księgi. Wszyscy staną się laską w Twojej dłoni i światłem na Twojej ścieżce. Niech pokój będzie z tobą.

I znowu Głos zabrzmiał: „Zebrałeś żniwo, teraz musisz znowu siać. Jestem Duchem Wiecznym w tobie, bądź mi posłuszny. Teraz jesteś w stanie przeciwstawić się mojej obecności, możesz widzieć, słyszeć, mówić; pokonałeś pragnienia i osiągnąłeś samowiedzę. Widziałeś swoją duszę w blasku, słyszałeś głos Pokoju. Idź i przeczytaj, co napisałem w Domu Nauczania, który jest moim Stworzeniem. Czytaj."

Czytałem: „Wytrwać znaczy zaufać. Słuchanie oznacza utrzymywanie drzwi swojej duszy otwartych. Widzieć oznacza osiągnąć zrozumienie moich Dzieł. Mówienie oznacza zdobycie mocy pomagania innym. Pokonanie pragnień oznacza zdobycie kontroli nad sobą. Osiągnąć samopoznanie oznacza przyjść do mnie, skąd możesz bezstronnie zobaczyć osobę, którą byłeś. Zobaczyć swoją duszę w blasku oznacza natychmiastowy przebłysk tej transformacji, która ostatecznie wyniesie cię ponad człowieka.

W czasie zbliżającej się bitwy stój z boku i chociaż musisz walczyć, nie bądź wojownikiem. Szukaj mnie i pozwól mi walczyć w Tobie. Wykonuj moje rozkazy w bitwie. Bądź mi posłuszny, jakbym był tobą. Moje przykazania niech będą twoimi pragnieniami, bo JESTEM tobą, chociaż nieskończenie większy od ciebie. Szukaj mnie, inaczej w ogniu bitwy nie będziesz w stanie mnie zauważyć. Nie poznam Cię, jeśli Ty nie poznasz mnie. Jeśli Twój krzyk dotrze do mnie, och, będę walczyć i wypełnię pustkę w Tobie. A wtedy nie będziesz czuć zmęczenia. Beze mnie zginiesz, ze mną zwyciężysz, bo Ja jestem Duchem.

Teraz posłuchaj pieśni życia w swoim sercu. Nie mów: „Nie ma jej tam”. Słuchaj. Ta piosenka brzmi w każdym oddechu; może być głęboko ukryta, ale tam jest. Żaden nieszczęśnik nie zostanie odrzucony, gdyż wszyscy są dziećmi Ojca, którym JESTEM. Posłuchaj mojej pieśni, bo dopóki jesteś jeszcze tylko człowiekiem, nie będę mówił ciągle, ale twoja siła musi o mnie pamiętać. Zapytaj teraz o materię ziemską, powietrze, wodę, wiatr i szukaj skarbów śniegu. Daję ci mój pokój.”

Rozdział 1

SPOTKANIE Z CUONGIEM

Tak zakończył się pobyt w Devachanie, ostatnia karta w historii życia jednostki, która inkarnowała się ponad sto dwadzieścia wieków temu, a następnie otrzymała zarówno pozytywne, jak i negatywne doświadczenia w ramach praw społecznych i zwyczajów kraju. W tej epoce żyłem jako człowiek, którego czytelnik śledzący dotychczasowy rozwój wydarzeń zna pod atlantydzkim imieniem Tselm, co oznaczało „żyję dla miłości”.

Młody alpinista Tselm miał obsesję na punkcie pragnienia, aby jego imię zabłysło wśród imion szlachetnych ludzi na Ziemi. I odniósł sukces: osiągnął dobrobyt materialny oraz wysoką pozycję społeczną i polityczną w swoim kraju. Jeśli pod pewnymi względami poniósł porażkę, jeśli jego pozycja moralna była w pewnym sensie wadliwa, wówczas pod każdym innym względem to życie jest godne pochwały. To prawda, że Tselm drogo zapłacił za jeden błąd, a rozliczenie trwało wiele, wiele lat. Ale teraz mam to już za sobą i zapraszam Cię, czytelniku, do zapoznania się z historią innej osoby – osoby Waltera Pearsona, mojej skromnej osoby. Tzelm dumnie nosił tytuł obywatela Posejdonii, a ja z nie mniejszą dumą oświadczam: „Jestem obywatelem Ameryki!”

Po epidemii, która pochłonęła życie obojga moich rodziców, zostałam sierotą, ale byłam jeszcze tak młoda, że ​​nie rozumiałam ich śmierci i jedynie smutno doświadczyłam samotności. Jako dziecko często płakałam, błagając, aby pozwolono mi zobaczyć tatę i mamę, i nie rozumiałam znaczenia odpowiedzi: „Umarli, wyjechali”.

Moje sieroce dzieciństwo tak bardzo kontrastowało z moim dzieciństwem, pełnym rodzicielskiej miłości, że moje wrodzone pragnienie wędrowania i poszukiwania lepszego życia nasiliło się i w wieku dwunastu lat zatrudniłem się jako chłopiec pokładowy na statku. Rzuciłem się do przodu, aby spełnić swoje marzenia i dopiero wiele lat później zdałem sobie sprawę, jakie trudności kryły się za marzeniami o podróży i życiu marynarza, ale musiałem nauczyć się odważnie znosić wszystkie próby i udręki.

Moje umiejętności, pracowitość i uczciwość pomogły w służbie, a w wieku osiemnastu lat zostałem pierwszym oficerem na brytyjskim statku handlowym. Sytuacja ta stworzyła mi doskonałą okazję do studiowania w wolnym czasie ksiąg, które kapitan, człowiek wykształcony, miał na pokładzie i nie omieszkałem z nich skorzystać, przedyskutowując wszystko, czego się z nich dowiedziałem, z tym człowiekiem, który pokazał autentyczne zainteresowanie moim losem. Za jeden wynalazek, o którym żeglarze mówili z wdzięcznością i któremu wielu z tych, którzy przemierzają życie wśród fal oceanu, zawdzięczało swoje zbawienie, otrzymałem dobrą nagrodę. Zatem jeszcze przed osiągnięciem dorosłości Twój pokorny sługa miał pieniądze, które po rozsądnej inwestycji przynosiły kwotę, którą z kolei można było bezpiecznie zdeponować w banku, zapewniając sobie pewien dochód na całe życie. Porzuciłem służbę w marynarce wojennej i morzu, ale tylko po to, by cieszyć się podróżami lądowymi. Odwiedziłem już główne porty wielu krajów i teraz warto było zająć się studiowaniem własnego kraju.

Lata 1865-66 spędziłem w kopalniach złota w Kalifornii, co znacznie powiększyło moją fortunę. Wędrowałem tam po zwolnieniu z armii Cumberland po odbyciu dwuletniej służby w tym słynnym korpusie podczas wojny secesyjnej, przez co straciłem dwa palce odłamane odłamkiem pocisku w bitwie pod Missionary Ridge. Po zakończeniu tej smutnej wojny, w której ojciec podniósł rękę na syna, a brat wystąpił przeciwko bratu, wkrótce znalazłem się w moim rodzinnym mieście Waszyngtonie, a dwa miesiące później byłem już daleko w Kalifornii, w jednym z najpiękniejszych terenów górskich w towarzystwie poszukiwaczy złota.

Nasze dochody okazały się tak duże, że wkrótce praca fizyczna stała się dla nas ciężarem i zatrudnialiśmy pracowników. Wśród nich był mężczyzna z Chin. Mówię „człowiek z Chin”, bo od samego początku zdecydowanie różnił się od tych zwanych „kulisami” i wyglądał bardzo dostojnie. W mieście oddalonym o dwie lub trzy mile od kopalni było wielu „kulisów”, ale Cuong nie miał z nimi nic wspólnego i nigdy nie komunikował się z tymi rodakami. Ich prymitywne zwyczaje napełniania żołądków, picia ginu czy palenia opium wcale nie były dla niego charakterystyczne.

Cuong nosił to samo ubranie, co zawsze odróżnia Chińczyków od innych narodowości, jednak jego rysy twarzy nie były tak wyraźne. Wysokie, wydatne czoło, szlachetnie ukształtowana czaszka, pięknie zarysowane brwi i elegancka szyja wskazywały, że był to człowiek o silnym charakterze, z kasty duchowej, niezwykle chłonny i o doskonałej organizacji nerwowej. Jego spokojne, jasne, jasnoszare oczy – och, co to były za oczy! — patrzyli cicho, otwarcie, pogodnie. Charakter Cuonga łączył uczciwość i prawość z miłosierdziem, umiejętnością przebaczania i ciągłą chęcią tolerowania błędów innych. Jego przemowę rozumiał każdy, z kim miał do czynienia, choć czasami wydawało mi się, że łamana angielszczyzna, doprawiona chińskimi zwrotami, w ustach któregokolwiek innego jego rodaka zamieni się w niezrozumiały bełkot. Takim był ten niezwykły człowiek, który nazywał się Chin lub Cuong (jego pseudonim) i któremu na znak szacunku i wierności przyjaźni poświęcam kolejne strony.

Zatrudniwszy ludzi, ja i moi partnerzy osiedliliśmy się w mieście, chociaż jedno z nas zawsze pozostawało w kopalni jako obserwator. Pracę zorganizowano w systemie zmianowym, tak aby każda grupa pracowników zajmowała tylko połowę dnia, co jednak w żaden sposób nie wpływało na ich płace ani ich nie zmniejszało. Dzięki tak prostemu zabiegowi udało nam się zdobyć szczere oddanie naszych najemników, bo widzieli, że nie staramy się wycisnąć z nich soku do końca, uwzględniamy ich potrzeby, jednym słowem traktujemy ich jak ludzi i nie jak zwierzęta juczne. Ta ostrożna postawa przyniosła znacznie lepszy efekt, niż gdybyśmy zmuszali ich do pracy na granicy sił w każdej godzinie dnia. To było dla mnie naturalne, że traktuję bliźnich tak, jak sam chciałbym być traktowany, gdybym był na ich miejscu.

Żaden z białych w kopalni nie miał najmniejszych zastrzeżeń do współpracy z Cuongiem; wielu zgodziło się, że naprawdę nie wyglądał na poganina, i mieli rację. Jego zachowanie i postawa wobec wszystkich, choć spokojna, a nawet nieco powściągliwa, była pełna szacunku i humanitarna. Swoją dobrą wolą Cuong zdobył zasłużoną miłość swoich towarzyszy. Poczuli: to jest prawdziwa osoba.

Firma zatrudniła kiedyś pracownika, który „nie lubił chińskich warkoczyków”. Kiedy jednak tydzień później przybysz zachorował, „nikczemny kulis”, choć nikt go o to nie prosił, opiekował się nim jak cierpliwa pielęgniarka, dopóki nie wyzdrowiał z krótkiej, ale silnej gorączki. Cuong przesiadywał obok pacjenta przez całą noc, pozwalając sobie jedynie na krótki odpoczynek w ciągu dnia, w godzinach pozostałych mu w czasie wolnym. I nigdy nie usłyszeliśmy ani jednego złego słowa od zawstydzonego, obraźliwego kulisa. Uprzejmość Cuonga całkowicie pokonała jego dumę. Tym samym przybysz udowodnił także, że jest prawdziwym człowiekiem, a wraz z chorobą wyleczony został wrzód jego nietolerancji.

Nieraz Chin i ja spędzaliśmy razem weekendy. Czasami jeździliśmy do miasta, ale najczęściej zamienialiśmy nasze konie w dzikie góry. Bez tego na pewno bym się tam zgubił, w wąwozach ocienionych gigantycznymi sosnami, leżących pomiędzy niekończącymi się skalistymi grzbietami. Często łapano nas po drodze nocą, tak ciemną, że nie było widać własnej ręki podniesionej do samej twarzy. Ale Cuong nigdy się nie zgubił, nigdy nie wątpił i zawsze dokładnie znał drogę. Ta jego umiejętność poruszania się w ciemności, odnajdywania właściwej ścieżki nawet tam, gdzie nie było widać nawet śladów zwierząt, była niesamowita i nie do końca dla mnie jasna. Dopiero teraz wszystko stało się dla mnie jaśniejsze.

Pewnej nocy w jaskini, którą znaleźliśmy, naprawdę potrzebowałem światła. A potem Cuong powiedział: „Oto światło dla ciebie”. Słyszałam, jak odbił kamień ze ściany jaskini, po czym włożył mi go do ręki, ostrzegając: „Trzymaj go ostrożnie, ale nie bój się, nie zabije cię jak błyskawica”. Nie trudno sobie wyobrazić, że po takich słowach ledwo dotknąłem palcami kamienia. I nagle na ostrym końcu fragmentu rozbłysnął jasny ogień, oświetlając całą jaskinię, jakby to było słońce! Gdyby kilka lat później przydarzyło mi się coś tak niesamowitego, od razu nazwałbym to światłem elektrycznym, ale wtedy, pamiętając, że w jaskini nie ma baterii ani dynama, zachowałbym się dokładnie tak, jak wtedy - usiadłem i wpatrywałem się w cudowny blask, zupełnie zapominając, gdzie jestem. Cuong najwyraźniej nie miał zamiaru udzielać żadnych wyjaśnień i chociaż płonąłem z ciekawości, najwyraźniej musiałem zadowolić się tylko tym, co raczył powiedzieć.

Podejmując takie spacery, wyruszamy zwykle zaraz po obiedzie, czyli o wpół do szóstej po południu. Jeśli ktoś był zmęczony, to nie był to Cuong. To była jego kolejna niesamowita cecha: zawsze udawało mu się zrobić więcej niż inni pracownicy w tym samym czasie. Kiedy noc okazywała się księżycowa, jechaliśmy zwykle kilka godzin, często bez przerwy aż do północy, co czasami zastawało nas ponad trzydzieści mil od pola.

Któregoś dnia zatrzymaliśmy się w odległym miejscu, czekając na poranek i rozsiodłaliśmy konie. Nie chciało nam się kłaść spać, bo mimo przebytej podróży nie czuliśmy zmęczenia. Cuong usiadł na skraju skały na skraju ryczącego kryształowego strumienia i oddawał się cichej kontemplacji wspaniałości samotnych ciemnych sosen i oświetlonych księżycem szczytów. Zostawiłem go samego i szedłem w górę strumienia, aż zawracając odkryłem, że mojego przyjaciela nie było już widać - był ukryty za ostrym zakrętem kanionu. Ignorując to, ruszyłem dalej, podziwiając widok na góry, które się przede mną otworzyły, żebrowane, starożytne jak samo słońce.

Osoba wrażliwa na piękno nie może powstrzymać się od refleksji, swego rodzaju medytacji, wśród dzikiej przyrody, której nie tknęły niegrzeczne ludzkie nakazy. Stopniowo jednak moje myśli nabrały refleksyjnego charakteru i w jakiś niezauważalny sposób zabarwiły się zagłuszającą ciemnością materializmu. Myśląc o tajemniczych filozoficznych pytaniach duszy - „Skąd?” i „Dokąd?” — Często ogarniała mnie rozpacz. Mój charakter charakteryzowała religijność, ale nie ślepa wiara. „Kto oddaje się rozumowaniu, zginie” – grzmiał ówczesny kościół. (Jednakże nadal zajmuje to samo stanowisko w sprawie stosowania rozumu do wiary.) Pytania, które dręczyły innych, również mnie niepokoiły, czasami wręcz doprowadzały do ​​szaleństwa, jednak nie miałam dość determinacji, aby je sobie zadać, więc mówić, w pełnym rozwoju – życie wydawało się już wystarczająco trudne. Ale rozpacz, która pojawiała się od czasu do czasu z powodu ich nierozwiązanej natury, stopniowo stawała się coraz dotkliwsza.

Chętnie czytałem prace naukowe dotyczące badań z zakresu anatomii, fizjologii, mechaniki, znałem budowę komórek, eksperymenty Darwina, Huxleya i doszedłem do tego samego bezlitosnego wniosku, do jakiego ludzkość doszła w różnych stuleciach. Istota szara mózgu i istota biała, rdzeń przedłużony, magnetyzm zwierzęcy i krew, z punktu widzenia teorii nieświadomej aktywności mózgu, która do dziś inspiruje niektórych filozofów, zaczęto postrzegać jako tłuszcz bogaty w fosfor, hematynę i wibracje magnetyczne. I stąd wynika wniosek, że wszelkie emocje są po prostu pewną formą wibracji, podobną do dźwięku, ciepła, fal świetlnych i ogólnie wibracji. Na przykład moja radość to po prostu wibracja tkanki nerwowej, podobna do wibracji struny skrzypiec, ale o wiele subtelniejsza; Mój smutek jest także pulsacją lub falą.

Ale takie zrozumienie nie uczyniło tego doświadczenia mniej dotkliwym. Gdyby mój podziw polegał jedynie na pulsowaniu wiązki włókien wytwarzanej przez komórkę, czyli jej jądrze, składającym się głównie z fosforowanej substancji tłuszczowej, gdyby ten zachwyt wytworzył wibrację magnetyczną, powodującą uwolnienie niewielkiej ilości kwasu fosforowego, a następnie napięcie mięśniowe, w efekcie czego powstało trochę kwasu węglowego i innych substancji wydzielniczych, niemniej jednak nadal była to radość! I czy mój żal po śmierci przyjaciela, gdyby wytworzył dokładnie te same substancje o formule, którą można sprowadzić do symboli PO4 i CO2 itd., stał się mniej bolesny i mniej bolesny?..

Krótko mówiąc, za każdym razem, gdy próbowałem rozwiać swoje wątpliwości, sprowadzając wszystko do elementarnych wielkości materialnych, stawała przede mną pusta ściana nie do pokonania: bez Boga wszystko traciło sens. W rozpaczy krzyknąłem: „Nie ma Boga, nie ma nieśmiertelności, a człowiek różni się od ostrygi tylko bardziej złożoną organizacją”. A potem zadał sobie pytanie: „Ale jeśli tak myślisz, to co mnie powstrzyma przed popełnieniem przestępstwa? Czy jestem ubezpieczony od pożądania, od morderstwa? W końcu nic nie kosztuje zabicie człowieka, jeśli nikt o tym nie wie i nie widzi. Ja także umrę, gdy zegar życia albo się zużyje, albo zepsuje nie do naprawienia. I nie będzie ani zmartwychwstania, ani odpłaty, bo przed śmiercią wszyscy są jedno, to wszystko zrównuje. Być może sam jestem po prostu złożoną wibracją atomów materii wprawianą w ruch - ale przez co? Siła, energia falowa działająca w eterze. Czy naprawdę jesteśmy tylko marionetkami, stworzeniami niekontrolowanych okoliczności?.. „Kismet”, – powie Arab, a ja jestem zmuszony powiedzieć to samo!”

Czy zauważyłeś, że w chwilach ucisku i cierpienia duszy sama natura, zgodnie z prawem tajemniczej korespondencji, zdaje się jeszcze bardziej zastraszać człowieka? Zawsze wydawało mi się, że tak właśnie jest. I kolejna chwila stała się swoistym dowodem na to, że cierpienie duszy zagraża także ciału: na ścieżce przede mną powstał strach – pojawił się ogromny niedźwiedź grizzly – Ursus horibilis. Bardzo się przestraszyłam, bo zwierzę przybrało groźną pozę, a poza składanym nożem nie miałam przy sobie żadnej broni. Zacząłem się rozglądać w poszukiwaniu drzewa, na które mógłbym się wspiąć i schować między gałęziami, ale w pobliżu nie było odpowiedniego. W dół strumienia, od strony, gdzie pozostał Cuong, rosły gaje topoli, ale pośpiech tam oznaczałby narażenie niczego niepodejrzewającego przyjaciela na śmiertelne niebezpieczeństwo. Jednak niedźwiedź zmusił mnie do szybkiego wyboru – uciekać lub zostać zjedzonym; Odwróciłem się i pobiegłem. I nagle natknął się na Cuonga. Zatrzymał mnie i powiedział całkiem spokojnie: „Nie bój się, on mnie nie dotknie”.

Stałem tam oszołomiony i ze zdumieniem obserwowałem, jak Chińczyk powoli szedł prosto w stronę niedźwiedzia, którego wściekłość nagle ustąpiła miejsca rezygnacji - opadł na czworaki i zdawał się czekać, aż mężczyzna się zbliży. „Chin oszalał! — Bałem się. „Przecież ta bestia potrafi ją rozerwać na kawałki!” Ale mój przyjaciel podszedł bliżej do zwierzęcia, pogłaskał go ręką po głowie i rozkazał: „Precz!” Bestia natychmiast posłuchała. Następnie Cuong usiadł na wyciągniętym ciele niedźwiedzia grizzly i zaczął pieścić jego duże, twarde uszy. Niedźwiedź bardzo ostrożnie polizał ludzką dłoń, tak delikatnie, jak zwierzęta pieszczą swoje młode.

Nie było mi znane, z jaką tajemniczą siłą Chin dokonał swojego cudu. Kiedy zapalił światło w jaskini, byłem oczywiście zdumiony, ale nie tak bardzo jak teraz. Już wtedy wiedziałem coś o elektryczności i możliwościach wytwarzania światła elektrycznego, chociaż nie miałem pojęcia, że nie każdy elektryk czy chemik potrafi to zrobić tak, jak Chin. Nauka konwencjonalna nie mogła tego zrobić wtedy i nie może tego zrobić teraz. Ale taki „cud” jest możliwy, jeśli użyjesz odpowiedniej metody okultystycznej. Jest to jeden z najwcześniejszych i najłatwiejszych przejawów mocy okultystycznej, dostępny nawet dla początkującego ucznia. Nie byłem wtedy nawet początkującym.

Tymczasem Cuong wstał i zwracając się do stonowanego niedźwiedzia, powiedział: „Idź!” Równie posłusznie kudłate zwierzę odeszło ciężko w górę kanionu i wkrótce całkowicie zniknęło wśród skał. Głazy wciąż lśniły srebrem w uroczystym świetle księżyca, ciemne sosny kołysały się na lekkim wietrze, a ich gałęzie szeptały między sobą coś tajemniczego. I dwie osoby stały w milczeniu pośrodku tej bajecznej nocy, pogrążone w myślach - każda o swoim. W tym momencie całym sobą poczułem, jak niewielka jest różnica między ludźmi różnych narodowości, jeśli są to prawdziwi ludzie, i byłem gotowy publicznie uznać Chin nie tylko za równego sobie, ale i za lepszego ode mnie. To właśnie w takich wzniosłych chwilach dusze ludzkie poznają Prawdę. Niestety, często w ciągu następnej minuty zapominają, jak wyglądała ta Prawda. A śmierć może go przyćmić, zanim rozproszą się chmury absurdalnych ludzkich uprzedzeń. Ale tam, w świetle księżyca, niebo mojej duszy było czyste.

Rozdział 2

DUSZA W NIEBEZPIECZEŃSTWIE

Przez wiele dni rozmyślałem o tym wydarzeniu w górach, podziwiając cudowną władzę Cuonga nad dzikimi zwierzętami. Czy wiedział, jak działa ta moc, czy też była to jego niesamowita, naturalna cecha, której nie do końca sobie uświadomił? W Bombaju widziałem, jak handlarze węży wywierali na nich podobny wpływ. Tłumaczyli to jako swoją wrodzoną zdolność, odpowiadając ciekawskim mniej więcej w ten sposób: „Uczynił to mój ojciec i ojciec mojego ojca, i jego ojciec. Wiem tylko, że otrzymali ten dar od Brahmy.”

Być może jednak Cuong znał jakieś prawo rządzące takimi zjawiskami. A jeśli założymy, że wiedział, to czy jego wiedza rozciągała się na inne prawa?.. Postanowiłem zapytać o to przyjaciela, gdy tylko nadarzy się okazja. Podróżując po Hindustanie, usłyszałem o całej grupie ludzi - nie fakirach, ale naukowcach żyjących samotnie w Himalajach i zdolnych do wytwarzania magicznych cudów o niesamowitej różnorodności i mocy. Czy Cuong nie pochodził od nich? Nie uczyłeś się u nich? Jak mi powiedziano, ci magowie nazywani byli Raja Yoginami. Niestety, na jałowe pytania ciekawskich, którzy próbowali dowiedzieć się więcej o nich i ich ogromnej mądrości okultystycznej, czyli teozoficznej, miejscowi mieszkańcy odpowiadali milczeniem na wzór egipskiego Sfinksa.

Jednak na Wschodzie i w wielu innych miejscach żyli magowie, których życie było owiane tajemnicą, pilnie strzeżone. I teraz wiem dlaczego. Faktem jest, że zanim można było zdobyć wiedzę, kim są strażnicy, musieli doprowadzić swoje dusze do prawdziwej równowagi poprzez spokój właściwy życiu wśród dziczy. Może ci się to wydawać dziwne, jednak takiego spokoju trudno znaleźć wśród tych, którzy są uzależnieni od mięsa lub po prostu pogrążeni są w egoizmie filistyńskiego życia. Dlatego tacy studenci zawsze opuszczali zgiełk świata. Do dziś ludzie pragnący zdobywać wiedzę tajemną uciekają w odosobnienia (nawet w miastach), ponieważ porządek społeczny i życie społeczne świata tworzą własną atmosferę - aurę pełną wzburzonego brudu, niszczącą absolutny spokój niezbędny do życia. teozof. (Zauważę, że we współczesnym świecie słowo „teozofia” oznacza coś bardzo dalekiego od jego prawdziwego znaczenia, dlatego milczący badacz Natury, który dziś jak zawsze jest Synem Samotności, nie używa tego imienia .)

Wróćmy jednak do Cuonga. Okazja do przesłuchania mojej przyjaciółki, której jak się okazało nie znałem zbyt dobrze i która okazała się dużo bardziej towarzyska niż się spodziewałem, pojawiła się dość szybko. Oto jego wyczerpujące odpowiedzi na moje pytania:

„Tak, w tym kraju Gwiezdnej Flagi są studenci zjednoczeni w tak zwanym „Braterstwie Lothinian”. Ich loże, zwane Sachs, są rozsiane po całej zachodniej półkuli, a niedaleko stąd znajduje się jedna Sach. Ale nikt z niewtajemniczonych nie może nawet marzyć o tym, aby dowiedzieć się, gdzie się znajduje i kim są jego członkowie. Jednakże, panie Pearson, sam skłoniłem pana do zadawania mi pytań. I zrobił to oczywiście za pozwoleniem Bractwa, każdemu członkowi, którego ty, chociaż żadnego z nich nie znasz, jesteś dobrze znany. A teraz powiedz mi: czemu przypisujesz tę ich decyzję?

Mógłbym podać tylko jedno wyjaśnienie:

„Najwyraźniej wiedzieli o mojej głębokiej, dotychczas niezaspokojonej potrzebie duchowej i podsycali moje pragnienie założenia okultystycznego Bractwa. Wydaje mi się, że zawsze czułem w sercu swoje Synostwo, lecz nie rozumiałem tego umysłem.

- Prawidłowy. A teraz musisz zostać przyjęty jako brat Synów – tych ludzi, którzy rzadko przyjmują do siebie nowych członków i nigdy nie są im obcy. Ale zrozumcie raz na zawsze: dla studentów mistycznych nie ma nigdzie, nie było i nie będzie porządku. Lothynianie w Ameryce, podobnie jak jogini z Hindustanu, nigdy nie jednoczą się wyłącznie w celu studiowania okultyzmu. W ten sposób niczego się nie nauczysz. Ten, kto naprawdę osiąga osiągnięcia, osiąga je sam, rozwija się samodzielnie. Jego wiedza nie jest wynikiem wspólnego uczenia się z innymi. Wiedzy nie ma w książkach. Każdy uczeń Boga sam jest promiennym centrum Boskiej mądrości. Nawet przysięgi wymagane od osób przechodzących inicjację mają na celu wyłącznie sprawdzenie, czy uczeń jest w istocie tym, z czym pragnie się zjednoczyć. Teochrześcijanie rzeczywiście żyli razem, ale tylko dlatego, że podobne przyciąga podobne. Królestwo Boże jest w nas i nigdzie indziej. Wcielaj w życie to, co wiesz, a wtedy Chrystus da ci większą wiedzę i możliwość dalszego rozwoju. Wdrażając tę ​​nową wiedzę, będziecie rosnąć, jak te lilie polne, które nie pracują, nie wirują, ale są oczywistymi myślami Boga. Ty, Walterze Pearson, masz teraz okazję wejść do jednego z Sachsów. To wasze prawo, gdyż wasi bracia znają całe wasze życie na przestrzeni wieków.

- Moje - co? Moje życie w stuleciach? – zapytałem śmiejąc się, myśląc, że to żart.

„Dowiesz się wszystkiego w swoim czasie, panie Pearson, w swoim czasie” – odpowiedział poważnie Cuong. - Nie żartuję. Spójrz na mnie. Mówisz, że wyglądam na trzydzieści lat. Ale jestem dużo starszy. Pomnóż tę liczbę przez trzy, dodaj kolejną połowę i uzyskaj prawidłowy wynik z błędem jednego roku. Obserwuję Cię od chwili Twoich narodzin, wykorzystując swoje zdolności psychiczne. Urodziłeś się z cechami, które, jeśli wyjdą na światło dzienne, mogą sprawić, że będziesz mądrzejszy ode mnie. Jeśli chcesz, możemy pojechać do Sach któregoś wieczoru. Czy dziwi Cię, że wcześniej mówiłem łamanym angielskim, a teraz mówię płynnie? Uwierz mi, mam ku temu swoje powody. Być może wkrótce staną się one oczywiste także dla Ciebie.

Nie wszystko, co powiedział Cuong, było dla mnie jasne, ale jego słowa wzbudziły takie zainteresowanie, że przez jakiś czas po prostu nie mogłem myśleć o niczym innym. Tydzień później w południe udałem się do miasta, prosząc mojego chińskiego przyjaciela, aby się tam ze mną spotkał i stamtąd przeniósł się do Sech. Po drodze spotkałem znajomego - właściciela lokalu gastronomicznego, do którego często chodziłem, wierząc, że nie ma w tym nic złego, bo piłem bardzo umiarkowanie. Kiedy dotarliśmy do jego baru, nalegał, żebym związał konia, wszedł i wypił z nim kieliszek. Ale tym razem serdeczne zaproszenie wywołało we mnie mimowolną irytację: czułem, że przyjmując je, stracę stan spokoju myśli, w którym byłem zanurzony. (Nawiasem mówiąc, Cuong nigdy nie pił alkoholu, nigdy nie palił i ogólnie zachowywał umiar w swoich nawykach.)

Mimo to wszedłem do lokalu, stwierdzając, że pod żadnym pozorem nie będę pił alkoholu. Przed moimi oczami pojawiła się znajoma scena: mężczyźni głupi, oszołomieni, rozpaleni mocnymi trunkami i kobiety łatwych cnót. Wcześniej patrzyłem na to z obojętnością, teraz wszystko tutaj wywoływało we mnie skrajny protest. Przy barze siedziała piękna jasnowłosa dziewczyna, wyraźnie wykształcona, jeszcze nie całkowicie zdegenerowana, ale już wyraźny przykład szatańskiego wpływu alkoholu. Nie pierwszy raz widziałem tę wyrafinowaną piękność i znałem jej historię.

Dorastała w jednym ze wschodnich stanów, wychowywała się w cieniu szkoły, kościoła i schronienia rodziców, ale wcześnie nauczyła się bezlitosnej zdrady mężczyzny i okrutnego potępienia społeczeństwa - tej hipokrytki, z pozoru nienagannej, ale bardzo gorsze od samych ofiar, które kamienuje swoją bezlitosną opinią, jednocześnie pozwalając nikczemnikom pozostać bezkarnym, społeczeństwo, które zapomniało o powiedzeniu: kto jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci kamień. A teraz Lizzie spędzała czas w alkoholowym piekle. Tak, nie mogło być inaczej: jej rodzice nie widzieli nic złego w umiarkowanym spożywaniu wina, a zamiłowanie do niego wytworzyło w dziewczynie nawyk, po którym nastąpiło uzależnienie od „wolnego” społeczeństwa, a w końcu upadek. Choć miała dopiero osiemnaście lat, jej stopy stąpały już po węglach Hadesu.

Ale nie chciałem wierzyć, że Lizzie została stracona dla społeczeństwa, całkowicie zagubiona. Tak, rodzice wprowadzili ją w blask grzesznych dróg - wina i frywolnych znajomych, ale wspominając dni spędzone w domu, nazwała je okropnymi, mówiąc, że pozostało po nich tylko uczucie wstrętu. I wiedziałem, że dziewczyna mówi prawdę. Szczere, gorzkie łzy napełniły jej jasne, brązowe oczy. Właścicielka takich oczu raczej nie mogła z własnej woli wejść na drogę grzechu, raczej, jak sama stwierdziła, „ponieważ nikogo w domu nie obchodziło, co robię, dopóki nie dowiedzieli się o moim wstydzie. A potem mnie wyrzucili i zamknęli przede mną drzwi domu i drzwi swoich serc. Sama mi to wszystko opowiedziała pewnego dnia, gdy siedzieliśmy w jej własnym domu.

Lizzie okazała się osobą utalentowaną, a jej talent artystyczny można było porównać jedynie z doskonałą grą na pianinie. Na ścianach domu wisiały obrazy, które należały do samej gospodyni domowej – i to jakie obrazy! - smutny, wzruszający. W jednym z nich jasnowłosa dziewczyna z gorączkowym błyskiem w oczach siedziała pod drzewem na trawniku obok młodego mężczyzny, przed którym stała pokojówka trzymająca tacę z czterema szklankami. Dwie były napełnione mlekiem, a dwie czerwonym winem. Uśmiechnięty młodzieniec trzymał rękę na kieliszku z winem, po wino sięgnęła także dziewczyna o płonących policzkach i śmiałych oczach, choć było całkiem oczywiste, że woli mleko. Za nią, niewidoczna dla całej trójki, znajdowała się przezroczysta postać o twarzy boskiej czystości, opłakująca błąd dziewczyny. Za plecami jej przyjaciółki stała kolejna upiorna postać – czarna, o złym, szatańskim wyrazie twarzy – trzymająca rękę na ramieniu młodego mężczyzny i uśmiechająca się triumfalnie. Pod obrazem widniał napis: „Klęska Czystości”.

Następnie długo studiowałem płótno, po czym zwróciłem się do artysty i zapytałem:

„To jest twoje życie i twój smutek, prawda, Lizzie?”

W odpowiedzi zalała się potokiem łez. Poczekałem, aż jej ból ustąpi. Wreszcie odpowiedziała:

- Tak, to jest mój smutek. O Boże, jak nisko upadłam! I nie ma już nadziei. Bez nadziei. Gdybym tylko mogła opuścić to życie i zacząć wszystko od nowa, gdzie indziej, gdzie nikt nie wiedział o mojej przeszłości! Ale to jest niemożliwe. Nie będę mogła stąd wyjechać, nie mam na to środków.

- Ale twoja sztuka, Lizzie? – delikatnie przypomniałem.

- Moja sztuka... Jest mało prawdopodobne, aby ktokolwiek tutaj potrzebował moich obrazów, więc nie ma co zaczynać życia od zera...

To właśnie z salonu tej dziewczyny wyszedłem tego dnia, wieczorem kiedy Cuong i ja pojechaliśmy w góry, gdzie spotkaliśmy niedźwiedzia grizzly. Tydzień później znów stałem w barze Charlesa Prevosta i widziałem Lizzie rozmawiającą z barmanem przy lampce sherry. Kiedy barman odwrócił się, żeby obsłużyć innego klienta, podszedłem do dziewczyny i nachylając się do jej ucha, szepnąłem:

- Może powinniśmy pić mleko zamiast sherry?

Jej smutna twarz zmieniła się, łzy zalśniły w jej oczach jak krople rosy, a ona skinęła głową, zgadzając się.

- Więc chodź ze mną. A jeszcze lepiej, zaproś mnie ponownie do swojego domu” – zaproponowałam.

Wyszliśmy, ścigani ciekawskimi spojrzeniami bywalców salonu, którzy nas źle zrozumieli. Wchodząc do jej salonu, zaproponowałem gospodyni krzesło, usiadłem na innym i odpowiedziałem na jej pytające spojrzenie:

- Lizzie... Nie, wolę nazywać cię Elizabeth. To imię brzmi piękniej i bardziej do Ciebie pasuje. Rozumiem, jak twoja dusza tęskni za przyzwoitym, czystym życiem, o którym rozmawialiśmy w zeszły poniedziałek. Wiedz, że jestem bogaty i bogaty w sposób, o jakim wielu nawet nie marzyło. Dla mnie strata lub wydanie dwudziestu tysięcy dolarów lub nawet więcej jest nieistotne; wystarczy, że pokryją to zaledwie dwumiesięczne dochody. Od tamtej rozmowy dużo o tobie myślałem i przyszedłem dzisiaj, gotowy na to, na tamto... Cóż, ogólnie rzecz biorąc, przełknij swoją dumę i przyjmij czek z First National Bank of Washington. Przyjmiesz to, Elżbieto? Czy przyjmiesz moją pomoc i uwolniony od dzisiejszej biedy zdecydujesz się rozpocząć nowe życie?

Przez kilka chwil milczała. Trudno opisać słowami całą gamę uczuć, które przemknęły przez twarz dziewczyny, zanim zapytała:

- Ale... ale jak mogę odzyskać pieniądze? Jeśli oczywiście mogę. A skąd będziesz wiedzieć, że go nie zmarnowałem i nie nadużyłem Twojego zaufania?

„Nie chcę, żebyś kiedykolwiek w jakikolwiek sposób zwracał mi te pieniądze”. Skorzystaj z nich! Wierzę ci. Przyjmij ode mnie ten czek jako „kubek zimnej wody”, który uratuje cię od śmierci.

„Nie mogę się oprzeć takiej ofercie i przyjmę twoją hojną pomoc”. I jeśli Bóg mi pomoże, dotrzymam słowa” – powiedziała zdławionym głosem.

Czy Elżbieta dotrzymała słowa, o tym, drogi czytelniku, przekonasz się później. Powiem tylko, że w naszym mieście już o niej nie słyszano, nawet kierunek, w którym zniknęła, nie był znany nikomu poza mną. Towarzystwo dowiedziało się dopiero, że obrazy artysty zostały spakowane i wysłane paczką do firmy zajmującej się handlarzami dziełami sztuki w Nowym Jorku. Był to podstęp, mający sprawić wrażenie, jakby wszystkie obrazy zostały sprzedane odbiorcy. Właściwie wszystko było inne: nic nie mogło zmusić Lizzie do rozstania się z obrazami, z wyjątkiem skrajnej potrzeby. Tylko kilka mniej wartościowych egzemplarzy licytowano wraz z domem i meblami, przynosząc niezłe pieniądze.

Jej bilet, jak dowiedziałam się miesiąc później od naszej wspólnej znajomej, katolickiej siostry miłosierdzia – niech Bóg błogosławi tym siostrom! - który podróżowała z Elizabeth do San Francisco, został zakupiony do Melbourne w Australii. Ta informacja zaskoczyła nawet mnie i pomyślałem, że dziewczyna ma jakieś dalekosiężne plany. Ale siostra katolicka dała mi jeden obraz, który zostawiła mi Elżbieta. Przedstawiała Kapitol w Waszyngtonie, a pod nim widniał napis: „Home Sweet Home”. Moja siostra nigdy nie była w Waszyngtonie i dlatego nie rozumiała znaczenia tego zdjęcia i nikt inny go nie widział. Tak więc nikt poza mną nie wiedział, gdzie zniknął bystry, kruchy artysta, urodzony w wysokim celu.

Wręczywszy następnie Lizzie czek, wyszedłem z jej domu i przestałem myśleć o tej, którą teraz uważałem za uratowaną, ale oddałem się myślom o mojej wizycie u Sach. Według Cuonga wstąpienie do Bractwa oznaczało tak naprawdę oderwanie się od świata zwykłych ludzi, a ja czułem, że byłem tego bardzo blisko. Na ulicę przede mną spadła rozwiana przez wiatr kartka papieru, lekko dotykając mojej dłoni. Z jakiegoś powodu schyliłem się i podniosłem to. Chciałem go natychmiast wyrzucić, ale moje imię zapisane na papierze przykuło moją uwagę i wzbudziło ciekawość. Przeczytałem notatkę i przytaczam ją tutaj w całości:

„Nie rozdawaj całego swojego majątku. Teraz znalazłeś dobry użytek dla pieniędzy, ale nie spiesz się, aby zrobić to samo z resztą. Twoje dni w kopalni, podobnie jak w tym społeczeństwie, dobiegają końca, więc sprzedaj swoją część. To dobra lokata, przyniesie Ci spore dochody. Nie zrażaj się jednak, jeśli od razu nie znajdziesz kupca, poczekaj. Zrób to teraz, bo czas jest najważniejszy. M."

Od kogo przyszła wiadomość? Nie znałem odpowiedzi. Ale to dziwne, że ja, zwykle tak podejrzanie ostrożny, nawet przez sekundę nie miałem podejrzeń, że to wszystko było specjalnie zaplanowanym oszustwem. Taka myśl po prostu nie przyszła mi do głowy.

Znalazłem więc partnerów i zaproponowałem im wykupienie mojej trzeciej części naszej wspólnej nieruchomości. Przez jakiś czas milczeli zdumieni. W końcu ktoś ostrożnie zapytał:

- Pearson, dlaczego sprzedajesz swój udział? Czy boisz się, że trochę złota się skończy?

„Nie, nie boję się, mam ku temu osobisty powód - muszę wrócić do domu” – zapewniłem.

Partnerzy nie mogli wiedzieć, że moim zamiarem wcale nie był powrót do Waszyngtonu – miasta, z którego, jak wiedzieli, pochodzę, że słowa „powrót do domu” oznaczały dla mnie zjednoczenie z okultystycznym Bractwem i moją przemianę. Obiecali dać odpowiedź następnego dnia. Zgodziłem się, ale „następny dzień” przyszedł dopiero miesiąc później. W tym czasie naszą kopalnię odwiedziło szczęście, które obiecało nowe miliony dolarów: w skale kontynentalnej odkryto żyłę złotonośnego kwarcu, która według wstępnych szacunków była warta tysiące dolarów za tonę. I tego dnia, oczywiście, nadal nie przeczuwając zbliżającego się odkrycia, zostawiłem moich towarzyszy, którzy byli zajęci jakimś sporem, i udałem się na spotkanie z Cuongiem w wyznaczonym miejscu za miastem.

Jest już noc. Chińczyk siedział pod wysoką sosną, ale go nie widziałem i wierząc, że przybyłem pierwszy, usiadłem na głazie na skraju drogi. Była pełnia księżyca. Przypomniał mi się mit o Morfeuszu, który zabiera ludzi do mglistej krainy snów – to jedyna ucieczka od kłopotów, jaką znajdują na Ziemi miliony strudzonych cierpiących. Ale Cuong nie przyszedł jako Morfeusz, żeby nie dać mi spokojnego snu. Miał mnie wprowadzić w nowy dla mnie świat, ale znany Ziemi z chwili, gdy miliardy lat temu rozpoczęło się odliczanie upływającego czasu, do świata, który istniał od stworzenia wszystkiego - do krainy dusz duchowych , gdzie w snach są o wiele bardziej stłumione cudowne i dziwne prawdy. Byłem gotowy wkroczyć na drogę Kabały, którą podróżują ci, którzy w badaniu starożytnych tajemnic okultystycznych podążają za siwowłosymi wieszczami minionych wieków. Ale czy mogę dostąpić takiego zaszczytu?..

To tutaj Cuong przerwał moje rozmyślania, mówiąc tylko jedno słowo: „Chodźmy”. I wkrótce wspinaliśmy się już po skalistych półkach, a wokół nas szeleściły sosny. Tutaj, bardzo blisko siedzib ludzi, wędrowały jelenie, zbocza usiane były jasnymi kwiatami - liliami i fiołkami drzewnymi oraz tygrysimi, wystającymi ze skromnych schronień, ale teraz ledwo widocznymi w świetle księżyca. Szedłem myśląc o pięknie natury, która zdawała się mówić: „Jak harmonijni są ci, którzy przychodzą do mnie z miłością, starając się zjednoczyć ze wszystkimi widzialnymi formami, wsłuchując się w język tego widzialnego świata w całej jego różnorodności, język, który mówi o rzeczach niewidzialnych! A dusza sama odpowiedziała na drżenie, które wypełniło mnie podczas tej medytacji.

O północy zaszliśmy już dość daleko w górski las, w jego ciszę. Okrągła tarcza księżyca świeciła jasno nad nami, zaglądając w szczeliny między gałęziami sosen. Powietrze było przepełnione ciepłem i spokojem. A wszystko wokół wydawało się idealnie nastawione na wejście w piękno nowego świata, który – czułem – miał się przede mną otworzyć.

Jednak nagle widok Cuonga w chińskiej niebieskiej bluzce, idącego przodem i zatrzymującego się, żeby rozpiąć warkocz, zdawał się podsycać uprzedzenia do Chińczyków, które wciąż we mnie tkwiły i jak zimny wiatr poruszył moją duszę, niepokojąc moją radość i spokój. Na chwilę zapomniałem, jak bardzo Cuong przewyższał mnie mądrością i poczułem wstręt do odkrywania tego, co wydawało mi się święte w towarzystwie Chińczyka. Moja próżność szeptała: skoro jest Chińczykiem, to znaczy, że jest od ciebie gorszy. Nie powiedziałam nic na głos, ale poczułam silną potrzebę natychmiastowego powrotu do miasta.

Głos Cuonga przerwał ten potok nieprzyjemnych myśli, a w jego słowach, jak w lustrze, odbił się cały mój arogancki egoizm, tak wyraźnie, że sam byłem oszołomiony i zszokowany, jak moje poczucie sprawiedliwości mogło pozwolić na taką niegodziwość. Przecież szczerze wierzyłem, że tam, gdzie w grę wchodzi prawdziwa dojrzałość, narodowość odgrywa bardzo niewielką rolę; Byłem przekonany, że nawet jeśli jeden naród pokazał więcej przykładów szlachetności niż drugi, to i tak oba wyłaniają się jako jednostki zdolne do pokonania wysokich barier społecznych i przynajmniej zrównania się, bo nie ciało, ale dusza wznosi się do Boga!

„Nie ma się czym dziwić” – powiedział następnie Cuong cicho, ale nie bez smutku. „Niestety, to ludzka próżność”. Jest bardziej płodna w złu niż jakakolwiek inna emocja. Sprawia, że ludzie stają się słabi, gdy powinni być silni, sprawia, że ulegają uprzedzeniu, gdy potrzebna jest odwaga, zasiewa nasiona Niesprawiedliwości, z których wyrastają kwiaty Nietolerancji i dojrzewają żniwa Podłości.

Potem odwrócił się i patrząc mi prosto w oczy, powiedział:

- Bracie, czy powinnam karać mnie za zepsucie innych Chińczyków, tego, który nie brał udziału w ich obrzydliwościach? Czy dobry kamień ze stosu odrzucony przez masonów społeczeństwa również powinien zostać wyrzucony? A może stanie się kamieniem węgielnym. Ucisk i tyrania są zaprzeczeniami, ponieważ zaprzeczają prawom człowieka. Spójrzcie, jaki potężny bastion cywilizacji zbudowany jest na skale Amerykańskiej Deklaracji Niepodległości z „kamień” rzuconych przez inne narody! Niech jednak nie będzie ona zbyt wysoka i niech składa się wyłącznie z wyselekcjonowanych „kamieni”, niezależnie od ich pochodzenia. W przeciwnym razie zaburzone zostaną jego proporcje i zapadnie się.

- Naprawdę. „Rumienie wstydu zalały moją twarz. „Nie miałem pojęcia, że tak łatwo potrafisz czytać w moich myślach, tak jak nie miałem pojęcia, ile uprzedzeń kultywowałeś dzięki własnej próżności”. Wybacz mi, przyjacielu.

„Nie proś o przebaczenie, nie obraziłeś mnie” – odpowiedział Chin. „Po prostu wyraźnie widziałem, że byłeś wobec siebie niesprawiedliwy, pozwalając, aby twoja próżność tak się rozegrała”. Powiedziałem ci to tylko, żeby cię poprawić, a nie poniżyć.

Słowa mojego przyjaciela były jak orzeźwiający deszcz, który zmywa kurz. Poczułem się niesamowicie swobodnie, moja dusza jakby się rozjaśniła, a wszystko dookoła wydało mi się jeszcze piękniejsze.

Potem na ścieżkę przed nami wyszła para jeleni. Na widok ludzi zamierzali rzucić się do ucieczki, lecz Cuong wyciągnął rękę i zawołał ich, jak nazywa się znajome zwierzęta domowe. Jeleń zatrzymał się na chwilę, po czym ruszył w naszą stronę. Mój towarzysz pogłaskał je czule, a kiedy ruszyliśmy dalej, zwierzęta podążyły za nami. Przez głowę przemknęła mi myśl: czy Cuong podczas swoich częstych samotnych spacerów po górach oswoił zarówno te jelenie, jak i nawet tego niedźwiedzia? Jednak nowa sprawa obaliła to wyjaśnienie. Gdy tylko ścieżka zanurzyła się pod wiszącą skałą, z góry wyskoczył kuguar – „lew kalifornijski” (Felix concolor) z oczywistym zamiarem zjedzenia dziczyzny na obiad. I gdyby zwierzę, na które polowała, nie było tak zwinne i nie odskoczyło na bok, z pewnością padłoby jej ofiarą. Oba jelenie przytuliły się do Cuonga, jakby liczyły na jego ochronę, a on zwracając się do pumy, powiedział jej cichym, ale stanowczym głosem: „Uspokój się!”

I przyszedł spokój! Drapieżnik natychmiast niczym zbity pies przycisnął się do ziemi, po czym ponownie wstając i mrucząc, ruszył za Chińczykiem miękkim kocim krokiem. I tak szli: z jednej strony jeleń, z drugiej puma, a pośrodku człowiek; Ja, zszokowany tym, co zobaczyłem, byłem za mną. Zaprawdę, przypowieść o lwie i baranku wypełniła się na moich oczach.

„Posłuchaj, mój bracie, co to znaczy znać prawo i żyć według niego” – powiedział Chin. „Jestem wegetarianinem, a idealny świat, który tworzy to jedzenie, przynosi mojej duszy taki pokój, że widzę w nim, jak w lustrze, odbicie prawa”. Niech to wydarzenie będzie dla Ciebie dowodem na prawdziwość.

Gdy tylko Cuong ucichł, zatrzymaliśmy się przed gigantyczną półką z bazaltowych skał wysokich na kilkaset stóp, połamaną i poskręcaną, jak w przypływie dzikich konwulsji. Wokół leżało mnóstwo pokruszonych kamieni, a o skałę wisiał ogromny fragment ważący kilka ton. Dotykając go ręką, przyjaciel powiedział:

„Tutaj znajduje się nasz Sech, nasza Świątynia”. Wejście do tego, bez przesady, wspaniałego miejsca od zachodu strzeże skała.

Podczas gdy ja na próżno szukałam wzrokiem jakiejś szczeliny, przez którą mogłabym dostać się do środka, Chińczyk położył rękę na głowie stojącego obok nas dużego kota i rozkazał: „Idź!” A pantera natychmiast rzuciła się długimi, wdzięcznymi skokami, którymi mogą poruszać się tylko dzikie koty o niezwykle elastycznym kręgosłupie.

„Ona już tu nie wróci” – powiedział Cuong – „a te jelenie powinny tu zostać, nie ma dla nich bezpieczniejszego miejsca”. Żegnajcie moi drodzy przyjaciele. - Potem zwrócił się do mnie. – Nie znalazłeś wejścia? Nie jest to zaskakujące, ponieważ zostało to celowo wprowadzone, aby zmylić ciekawskich.

Cuong dotknął ogromnego bloku kamienia, który w tym samym momencie przechylił się, wisząc nad nami, przez co instynktownie cofnąłem się w obawie, że wielotonowy kamień runie na mnie.

- Nie bój się, bracie. Słuchaj, jest mi posłuszny, jakby wisiał na zawiasach.

Mój przewodnik z niesamowitą łatwością przywrócił klocek do pierwotnej pozycji, prowadząc go tylko jedną ręką. Na moje zdumione pytanie odpowiedział, że kamień podporządkowuje się jego woli poprzez magnetyzm. Ale nie widziałem żadnego magnesu i powiedziałem mu to.

- Faktem jest, że magnes jest we mnie. Czy przyszło Ci kiedyś do głowy, że wszystkie procesy życiowe – przyswajanie pożywienia i napojów, wydalanie produktów przemiany materii i inne – realizowane są przez siłę, którą tak jak w naszym przypadku można nazwać magnetyzmem? Magnes znajduje się w ludzkim móżdżku, czyli tylnej części mózgu, oraz w rdzeniu zakrętu i jest to naprawdę potężny magnes. Siła, która sprawia, że pracuje serce, płuca, utrzymuje ciepło ciała itd., jest ogromna. Kto zna prawa okultystyczne, może sprawić, że siły natury będą współdziałać z tym magnesem, gdyż sam wszechświat porusza się jedynie dzięki prądowi, który nieustannie przepływa od bieguna dodatniego do ujemnego, od jednej połowy natury do drugiej. Tutaj kryje się okultystyczny sekret: jeśli stworzysz tutaj miejsce oddzielenia – w Ogniu Życia, wtedy tam, gdzie stykają się bieguny, zaczyna działać moc. Ten kamienny głaz – drzwi – jest kotwicą w naturalnym polu mocy. Ziemia to kolejna kotwica.

Po ustawieniu kamiennych drzwi Cuong narysował na ziemi okrąg o średnicy około stopy, a następnie narysował w okręgu parę linii w postaci prostego krzyża, jedną z północy na południe, drugą ze wschodu na zachód. Gdy tylko cztery końce krzyża dotknęły koła, wytrysnął wysoki, równy płomień. Jego przypominający włócznię stożek lekko drżał, ale w żaden sposób nie reagował na silne podmuchy wiatru, które nagle w nas uderzyły. I wtedy Cuong powiedział:

- Spójrz na Moc Śmierci. Ze wszystkich ludzi tylko uczeń okultyzmu może go urodzić, tylko on jest w stanie go urodzić dzięki własnej woli, a nie przez przypadek. Nie możesz dotknąć tego płomienia, taki dotyk jest śmiertelny, ponieważ działa tu zasada, że ​​większa siła zawiera wszystkie mniejsze, a ten ogień natychmiast pochłonie siłę życia, wiatru, fali lub pocisku. Istnieje tutaj, zamanifestowany w magicznym symbolu. Czy myślisz, że ten symbol mógłby mieć inny kształt? Tylko ci, którzy nie rozumieją istoty, myślą w ten sposób. Czy widzisz tę ćmę krążącą wokół płomienia? Teraz wleci do niego, ale nie spłonie, nie... Spójrz, tam! Dotknął ognia i po prostu zniknął, nie pozostawiając śladu. Oznacza to, że światło nie jest gorące ani nawet ciepłe. No cóż, dość o nim.

Kolega rozmieszał patyczkiem warstwę kurzu, na której narysowano okrąg i w tej samej chwili zgasło światło. Następnie narysował nowy okrąg, przecinając go tylko jedną linią – z północy na południe. Cuong stał w nim: jego lewa noga w jednej połowie koła, prawa w drugiej. Jedna chwila - i znalazł się w świecącym płomieniu, całkowicie przez niego pochłonięty. Strasznie się bałem.

„Nie bójcie się o mnie” – zabrzmiał jego głos. - Nic mi nie jest. Ten pierwszy płomień miał negatywną dzikość i dlatego groził natychmiastową śmiercią każdemu stworzeniu, które go dotknęło. Nawet kamień wpadający w nią natychmiast się rozpada. Taki sam los spotkałby kulę armatnią wystrzeloną z lufy pistoletu. A ta pochodnia jest pozytywnym płomieniem Życia Natury, jest tym, co podtrzymuje życie. Mogę tu stać wieki i nie zmęczę się, nie poczuję głodu, nie zachoruję, nie będę potrzebować jedzenia i picia. Będę żyć, bo w tym płomieniu, gdy tylko w niego wejdziesz, wszystko staje się niewrażliwe na czas. Jednak dopóki w nim stoję, moja dusza nie rozwija się. Chociaż więc użycie takiego ognia ułatwia życie, nie staram się korzystać z jego pomocy, chyba że pilnie potrzebuję odpoczynku lub powrotu do zdrowia po chorobie.

Cuong stopą wymazał krąg, wyszedł z niego, ponownie przesunął kamienne drzwi i wszedł do tunelu, który otworzył się za nimi. Poszedłem za nim. Blok ponownie opadł na swoje miejsce, zamykając przejście prowadzące do góry. Patrząc na działania Cuonga, zrozumiałem teraz, że nawet wtedy nie wydarzył się żaden cud, a jedynie przejawy najwyższego prawa natury.

Poruszając się długim tunelem, starałem się podejść blisko mojego przewodnika, którego słyszałem, ale nie widziałem, gdyż panowała tu kompletna ciemność. Nie ufając tak zawodnemu przewodnikowi jak słuch, próbowałem wyczuć ścianę, a gdy jej dotknąłem, wszystko wokół nas nagle rozbłysło cudownym białym światłem. Nie pochodziło z żadnego punktu, całe powietrze jarzyło się i zauważyłem, że nic nie rzucało cienia ani w dół, ani w górę, ani w żadnym innym kierunku. Było to to samo niesamowite światło, które kiedyś zapalono w jaskini Cuong.

Po około dwustu stopach dotarliśmy do drzwi najwyraźniej wykonanych z brązu i pokrytych misternie rzeźbionymi scenami i płaskorzeźbami przedstawiającymi ludzi i zwierzęta, rozmieszczonymi wokół podwójnego trójkąta w okręgu. Drzwi prowadziły do ogromnej, okrągłej sali o średnicy co najmniej sześćdziesięciu stóp, z kopułowym sufitem o wysokości dziesięciu lub dwunastu stóp w miejscu połączenia ze ścianą i ponad dwudziestu stóp pośrodku. Oświetlenie było tutaj takie samo jak w tunelu. Nie zadawałem pytań, uznając, że najlepiej będzie po prostu obserwować.

Cuong zostawił mnie tutaj na jakiś czas i poszedł do innego pokoju wąskim przejściem zakrytym zasłoną. Korzystając z okazji, rozejrzałem się. Hol, podobnie jak prowadzący do niego korytarz, został wykuty w skale, a nie w bazalcie. Centralną część ścian i sufitu wyrzeźbiono w solidnym, złocistym szarym kwarcu. Żyła ta, szeroka na dwadzieścia pięć stóp, przylegała z jednej strony do pokładu granitu, a z drugiej do złoża czerwonego porfiru, występującego głównie w Górnym Egipcie. Tam, gdzie kończyła się granitowa skała, zaczynała się kolejna żyła zawierająca metal, która uzupełniała tę stronę sali. Porfir również prawie wypełnił jego bok, a za nim zaczynała się druga warstwa złotonośnego kwarcu. Teraz spróbuj wyobrazić sobie cały splendor tych ścian, wypolerowanych jak szkło, gdzie żyły srebra, złota i innych metali mieniły się w ciemnej skale, podkreślając jej nieskazitelne piękno.

Twórcy wspaniałej budowli „zbudowali jak giganci i wykończyli jak jubilerzy”. Ale jak i kiedy dokonano tak kolosalnego dzieła? Przecież kilka mil dalej leżało miasto liczące kilkuset mieszkańców, z których nikt nic nie wiedział o tym miejscu. Wtedy też jeszcze nie rozumiałem, że jego budowniczowie – członkowie Bractwa Lothyńskiego – wznieśli swoją świątynię przy pomocy niszczycielskiej Mocy Śmierci, chociaż widziałem już, jak Cuong rozpalił tajemniczy płomień, w którym wszystko, co go dotknęło, natychmiast znikało. Długo trwało, zanim cofając się w czasie i zastanawiając się nad tymi wydarzeniami, które utrwaliły się w mojej pamięci, doszedłem do rozwiązania zagadki pochodzenia Sach, czyli Sagum. I teraz już wiem na pewno: do jego budowy nie użyto kilofa, ani wiertła, ani żadnego innego narzędzia ludzkiego; to, co wcześniej uważałem za wynik wielu lat żmudnej pracy, powstało w możliwie najkrótszym czasie. Dokładnie tak było, moi drodzy!

Podłogę przedpokoju pokryto dywanem w stylu orientalnym. W jego długich włóknach o spokojnej szarej barwie, przypominającej zwierzęcą sierść, zagłuszały się odgłosy kroków, jakbyś stąpał po edrenonie. Wzdłuż wszystkich ścian, z wyjątkiem trzech wejść, stały szerokie sofy, pokryte tą samą jedwabistą tkaniną, która leżała na podłodze. Oprócz nich jedynym widocznym meblem była stojąca pośrodku ruchoma miedziana konstrukcja, której górna część wskazywała, że służyła jako kocioł. Kusiło mnie, aby dowiedzieć się dokładniej o jego celu, ale powstrzymałem się od zadawania pytań, nie chcąc wyjść na zbyt zaciekawionego.

„Pytaj, jeśli chcesz, nie wstydź się” – powiedział Cuong, który już wrócił. „To jest, jak przypuszczasz, kadzielnica i wkrótce dowiesz się, do czego służy”.

I znowu byłem zdumiony okultystycznymi zdolnościami mojego przyjaciela, ponieważ jego słowa wyraźnie pokazały, że czyta w myślach. Nagle ogarnęło mnie wszechogarniające zmęczenie i senność. Nie myśląc o niczym innym, nawet nie pytając o pozwolenie, czego wymagała elementarna grzeczność, usiadłem na sofie, po czym przeciągnąłem się na niej na całą wysokość. Ale z jakiegoś powodu moje własne działanie wzbudziło we mnie taką irytację, że choć bardzo się starałem, nie mogłem zasnąć, chociaż cała istota tego pragnęła.

- Co, nie działa? Teraz ci pomogę. — To był głos Cuonga. Znowu wniknął w moje myśli i ucieszyłem się z jego pomocy, gdyż nie wątpiłem już, że on też jest do tego zdolny. Przyjaciel pochylił się nade mną i nacisnął przycisk. Małe drzwiczki w ścianie płynnie odsunęły się na bok, odsłaniając kilka półek. Od jednego z nich Cuong wziął niezwykle wyglądający flet wykonany z rurki trzcinowej, przyłożył go do ust i zagrał melodię, która wydała mi się bardzo znajoma. Płynęło jak stara szkocka piosenka, dając mi niezwykle przyjemne uczucie i jakiś rodzaj słodkiego bólu; te delikatne dźwięki przywołały mgliste wspomnienie czegoś, co podziwiałem w przeszłości. Próbując sobie przypomnieć, kiedy mi się to przydarzyło, zapadłem w głęboki sen.

Rozdział 3

„Więc nie martw się o jutro…”

Nie wiem, jak długo spałem – minuty, czy godziny, najprawdopodobniej kilka godzin. Kiedy się obudziłem, moje zmysły, wybudzane ze snu, dostrzegły bogate, subtelne aromaty i cichy dźwięk głosów. Otwierając oczy, zobaczyłem Cuonga obok mnie. Na podłodze pośrodku sali siedziało kilkanaście osób ubranych w długie szare szaty. Cuong miał na sobie tę samą sukienkę. Ku mojemu zdziwieniu odkryłam, że sama byłam ubrana podobnie. Jak się później okazało, oprócz mojego chińskiego przyjaciela, byli tu także inni obcokrajowcy: Tybetańczyk z wysokiej kasty, dwóch hinduskich panditów i Egipcjanin; reszta to Amerykanie i Brytyjczycy. Egipcjanin był tym, czym jest Wielki Mistrz we wspólnocie masońskiej – nauczycielem, ale nie w sensie, powiedzmy, profesora uczelni, który w zasadzie jest tylko instruktorem. Ten nauczyciel, bardziej niż pozostali obecni, sam był ucieleśnieniem Drogi, Prawdy i Życia Boga. I ucieleśniając najwyższy poziom, stał przed nimi jak szczyt, który każdy może zbadać, aby się na niego wspiąć. Widząc moje przebudzenie, Cuong powiedział: „Usiądźmy w kręgu, bracie, aby mogła rozpocząć się wieczorna ceremonia”.

Dołączyliśmy do dziesięciu osób, które utworzyły krąg na środku pokoju i podaliśmy ręce naszym sąsiadom, podobnie jak pozostali. Pośrodku kręgu stała miedziana kadzielnica, obok niej stał Wielki Mistrz. Człowiek ten zaczął mówić doskonałą angielszczyzną, przedstawiając jasne i zwięzłe streszczenie lotyńskiej religii-mądrości. Powiedział, że to, co dzieje się zgodnie z prawem okultystycznym, nie jest cudem, że cuda nigdy wcześniej nie zdarzały się na świecie, ponieważ byłyby naruszeniem prawa. Czym jest łamanie prawa, jeśli nie złem? A jeśli są one złe, to Jezus Chrystus by ich nie dopuścił. Żaden mężczyzna ani kobieta nie rozumieją działania tych praw ani nie znają ich charakteru, dopóki nie staną się studentami okultyzmu. Świat naukowy jest jeszcze bardziej nieświadomy takich tajemniczych sił Natury niż sekta spirytystyczna. Ci drudzy wprawdzie coś rozumieją, ale na tyle mało, że narażają się na poważne niebezpieczeństwa, przywołując siły tak straszliwe, jeśli zostaną nadużyte, że ich pole działania zmusiłoby mądrego człowieka do zatrzymania się i zastanowienia, zanim w nie wkroczy. Jednak nauka wkrótce pozna prawdę, jeśli podąży za krzyżowcem.

Pozwolono mi słyszeć i widzieć wszystko, co zostało powiedziane i zrobione, ale poza grzecznym powitaniem nie okazano mi żadnych innych oznak uwagi, to znaczy nie zostałem obdarzony żadnym stopniem członkostwa. (Jednakże żaden stopień nie może być nadawany z zewnątrz, gdyż każdy sam w sobie reprezentuje pewien stopień.) Ale wtedy adept przemawiał z tak osobistym skupieniem, że wyraźnie zrozumiałem, że zwracał się do mnie.

„W tym świętym miejscu spotkań jest ktoś, kto głęboko przestudiował współczesne naukowe poglądy na życie i wiedza ta napełniła go melancholią, a nawet rozpaczą. Zapytał gwiazdy: „Kim jesteście?” Nie otrzymał jednak żadnej odpowiedzi poza tą, którą zwykle daje astronomia: „Postrzeganie światów, słońc, świecących kul jest poza kontrolą rozumu”. Zapytał także trawę, a ona odpowiedziała: „Składam się z komórek zebranych razem i ożywionych duchem natury”. Zwierzę odpowiedziało słowami Darwina: „Jestem rozwiniętą formą i pochodzę z protoplazmy”. Widział siebie – człowieka – u szczytu życia zwierzęcego i tak o sobie mówił: „Oto jestem z jednej strony prostą komórką, a z drugiej zespołem połączonych komórek. Świat ze wszystkimi swoimi postaciami mówi mi o działaniu i wieczności, ale nie mówi nic – ani słowa – o nieśmiertelności człowieka, duszy, ducha, ani o Bogu. Śmierć wszystko wieńczy!

O mój bracie! Czy wasza radość i smutek nie mówią wam czegoś innego niż wibracje magnetyczne? Czy jesteście głusi na słowa Boga, że wibracje” radości lub smutku, czy „nieświadoma praca mózgu”, dzięki którym dochodzimy do tej wiedzy, nie są niczym innym jak drogą waszego życia? A zwierzę, czyż nie mówi: „Oto ja jestem duszą, a to ciało fizyczne jest wygodnym narzędziem do korzystania z mocy duszy. A jeśli przekraczają możliwości wyrazu instrumentu, to siły te zmuszają mnie (pod kontrolą ego) do wyrzucenia go i poszukiwania bardziej odpowiedniego instrumentu – nowego ciała, które będzie służyć mojemu rozwojowi”? I czy nikt wam nie powiedział: „Bracie, który mieszkasz w ciemności, zaprawdę jestem u szczytu życia zwierzęcego. Moje ciało fizyczne jest doskonale przystosowane, aby stać się odpowiednim instrumentem do możliwie najlepszego wykonywania wszelkich procesów, w tym najbardziej złożonych ze wszystkich procesów zachodzących w świecie materii. I to ciało prowadzi mnie do ściany życia fizycznego. Słuchaj, to pozwala mi Jaźń JESTEM dotrzeć na szczyt tej ściany i odkryć, że jestem duchem, a nie tylko żywym kamieniem. I dzięki tej mojej wizji porzucę pragnienia świata materialnego na rzecz świata duchowego i pójdę prosto do domu mojego Ojca, gdzie jest wiele siedzib ducha, gdzie materia będzie rozproszona, ale nie w zepsuciu i gdzie skarby nie wyschną”? Niech wysłucha mnie ten, który prosi. powiedziałem. Niech pokój będzie z wami.”

Myślałem, że Cuong żartuje, kiedy mi powiedział, że adept imieniem Mendocus będzie mówił bez otwierania ust i używania organów głosowych. Ale myliłem się. A przyjaciel, czytając moje myśli, potwierdził: „Tak, bracie, to nie jest żart. Każdemu z nas, słuchając Mendocusa, wydawało się, że mówi w swoim ojczystym języku: słyszałem, jak mówił po chińsku; dla Ciebie i pięciu innych osób - w języku angielskim; do hinduskich panditów – w ich języku. Powodem tego pozornego paradoksu jest to, że przemówił do nas z głębi naszych dusz”.

Przypomniał mi się fragment Biblii, która była dla mnie przede wszystkim księgą, w którym jest napisane: „Gdy rozległ się ten hałas, lud zebrał się i był zamieszany; bo wszyscy słyszeli, jak mówili w jego własnym języku” [55] .

W odpowiedzi na niewypowiedzianą myśl nauczyciel zwrócił się do mnie i powiedział:

- Rzeczywiście, zwrócili się do dusz tych tłumów, ale tu nie było żadnego cudu, a jedynie przejaw prawa. Biblia jest nauką tajemną, której istota umykała zarówno tym, którzy ją przepisując, wnosząc swoje poprawki, jak i tym, którzy są gorsi od owych kopistów – rzymskokatolickim cenzorom, którzy wtrącali i zniekształcali jej prawdy. Musisz uważnie przeczytać tę książkę. Sam czytałem to osiemdziesiąt siedem razy.

Wtedy inny brat powiedział:

„Słuchacze i głośniki były jak doskonale nastrojone skrzypce i smyczek: każda struna była gotowa odpowiedzieć na najlżejsze dotknięcie mistrza.

Mendokus dodał:

„Słuchali tych, którzy mówili w ten sam sposób, w jaki ty słuchałeś mnie – nie uszami, ponieważ do połączenia dusz we współczującą jedność nie są potrzebne żadne anteny. To, co zostało powiedziane, istniało już w ich umysłach i nie potrzebowali uszu, aby to zrozumieć, tak samo jak ty nie potrzebujesz ich, aby uświadomić sobie swoje własne myśli. Ponieważ jednak myśli nie rodziły się w twoim mózgu, ale w moim, a zatem były zewnętrzne w stosunku do twojej wewnętrznej świadomości, wierzyłeś, że słyszysz mnie uszami, chociaż twoja dusza mnie postrzega, bo nie użyłem mojego głosu.

Teraz, gdy przekonałem się o umiejętności tych braci czytania w myślach innych ludzi, zrozumiałem, dlaczego nie zadawali mi pytań o moje życie, poglądy czy chęć zjednoczenia się z nimi: nie pytając, wiedzieli o wszystkim.

Mistrz Mendocus zażądał uwagi wszystkich obecnych, a następnie wezwał Boga i wszystkich wtajemniczonych w okultyzm na tym świecie i w całym Wszechświecie. Kończąc swoje wystąpienie, powoli podniósł prawą rękę, a po pół minucie opuścił ją i pochylił głowę. Potem magiczne światło zaczęło słabnąć, a w chwili jego zniknięcia oślepiająca błyskawica uderzyła z góry w kadzielnicę obok Mistrza. A potem zapadła atramentowa ciemność, która zastępuje północne przebłyski niebiańskich błyskawic, ale nie miała ona trwać długo. Wkrótce w całkowitej ciemności światło rozbłysło i zaczęło rosnąć, aż całe wnętrze Sagum wypełniło się ognistym blaskiem, dzięki czemu każdy obiekt był wyraźnie widoczny. Tak jak poprzednio, nie wydawało się, aby pochodziło z jakiegoś konkretnego źródła, ale jakby całe powietrze stało się jak rozżarzone do czerwoności żelazo i samo się zajarzyło.

W następnej chwili zauważyłem, że twarze Lothyjczyków przybrały śmiertelnie blady, bezkrwawy odcień, taki jaki zdarza się zmarłym. Ale ich bladość stała się wyraźna, gdy mój wzrok skierował się na statyw stojący pośrodku. Wzrok każdego brata był utkwiony w małej kuli niebieskiego płomienia, która się tam pojawiła. Zauważyłem również, że blask w powietrzu zmalał i że światło niebieskiej kuli rzucało teraz cienie. Choć kula nie była większa od orzecha laskowego, intensywność jej promieniowania przewyższała ognisty blask powietrza. Światło było niezwykle piękne, ale nie oślepiające, raczej zimne i nie drażniące oczu. Oczywiście był to ten sam pozytywny płomień Życia Natury, którym Cuong się otoczył, kiedy mi go pokazywał. Drżał i drżał jak kula roztopionego, wrzącego metalu.

Panowała tak głęboka cisza, że nie było słychać nawet oddechu. Szybko zerknąłem na braci. Gdyby nie blask ich oczu, utkwionych w niebieskim świetle, każdy z nich mógłby wydawać się idealną, choć pozbawioną życia podobizną człowieka. Spojrzałem jeszcze raz na to, co przykuło uwagę wszystkich: kula urosła i mając już sześć cali średnicy, lśniła uroczystym pięknem. Nie zauważyłem żadnego fizycznego udziału człowieka w jego powstaniu i zdałem sobie sprawę, że powstał on w wyniku triumfu umysłu nad materią – wiedzy tajemnej, której liczne przejawy obserwowałem już wielokrotnie. Wszystko tutaj było dla mnie nowe i magiczne, ale wiedziałam, że to nie cud, choć to magia.

„Co to jest magia?” – pytasz, czytelniku. Magia to wiedza o prawach, których nie można zrozumieć za pomocą zwykłych eksperymentów fizycznych, ponieważ przejawy tych praw leżą głównie nad sferą fizyczną i nieco poniżej procesów mentalnych lub psychicznych, do których w dużej mierze przypominają.

Im dłużej obserwowałem niebieską kulę, tym bardziej łączyłem się ze stanem psychicznym Lothyjczyków siedzących obok mnie. I nie zastanawiał się, jakie powinny być wymiary i jakie powinno być przeznaczenie tej świetlistej kuli, ale po prostu patrzył na nią z poczuciem doskonałej wiedzy zarówno o jej ostatecznym rozmiarze, jak i przeznaczeniu. I to uczucie nie wzbudziło w moim umyśle łańcucha niespokojnych założeń. Nie myślałem o niczym, absolutnie o niczym – ani o jutrze, ani o następnej chwili.

Mój mądry przyjacielu, spróbuj choć raz tak zrobić: postaraj się o niczym nie myśleć, aby nie pojawiła się w Tobie ani jedna myśl, nawet ta, o której teraz nie myślisz. Wątpię, czy uda ci się szybko osiągnąć taki stan umysłu. Ale jeśli na szczęście to się powiedzie, to do końca wyznaczonych ci dni życia na Ziemi będziesz pamiętać, jak wielki był spokój i cisza, jak doskonała radość, którą odczuwałeś, nawet nie myśląc o tym w tym momencie. Gdybyś mógł osiągnąć taki stan i utrzymać go przez pół godziny, to w tym czasie stałbyś się jasnowidzem i jasnosłyszącym, mógłbyś widzieć i słyszeć na odległość wielu ziemskich mil oraz rozpoznawać przyszłość tak, aby proroctwo dane przez dotrzymasz słowa w najdrobniejszym szczególe, nawet gdyby miało to nastąpić wiele lat lub wieków później. Wtedy sam doświadczyłbyś tego, czego doświadczyli Lothyjczycy: przed nimi był jeden Real i we wszystkich kierunkach od niego rozciągał się obszar ich wiedzy.

W tym stanie świadomości wtajemniczeni mogą pozostać przez długi czas, a w pokoju, który ich w tym czasie napawa, jednoczą się z Budowniczym świata i rozpoznają Jego drogi. Stają się wówczas podobni do Hioba: „Słyszałem Cię na ucho; teraz moje oczy widzą Ciebie”. Wiele dzieł Bożych mogą dokonać, ale wiele z nich jest dla nich zrozumiałych, rozciągając linę u fundamentów ziemi i zstępując w głębiny morskie, wiedząc, gdzie jest droga do mieszkania światłości i gdzie jest jest miejsce ciemności i jego granice. Tak, w okresach takiego spokoju w ich duszach, Bóg otwiera im nawet bramy śmierci, przez które mogą wchodzić i wracać. Ale wszystko, co wiedzą ci ludzie, ty, mój przyjacielu, możesz także wiedzieć. Stwórca wskazuje im drogę. Ale On wskaże ci drogę, jeśli tylko wejdziesz w bramy okultyzmu, przez które Chrystus znalazł drogę do Ojca. Podążaj za Nim, a dokonasz jeszcze więcej.

Mistrz Mendokus, zauważając, że ognisty blask powietrza został już zneutralizowany przez światło niebieskiej kuli, która – teraz o średnicy dwunastu cali – spoczywała nieruchomo w całej swej doskonałości, promieniując urzekającym pięknem, podniósł rękę, jakby dając ciche polecenie. Następnie świetlista kula wzniosła się na wysokość około ośmiu stóp nad podłogą, gdzie wisiała bez widocznego podparcia. Kolejny rozkazujący machnięcie ręką i kula przesunęła się poziomo nad naszymi głowami, piętnaście stóp od środka sali. Pozwolono jej tam pozostać. Chociaż wszyscy obecni intuicyjnie byli świadomi wszystkiego, co miało się wydarzyć, każde wydarzenie opiszę specjalnie dla moich czytelników.

Za niebieską kulą na statywie pojawiła się kula o ciemnoniebieskim kolorze, która została przesunięta w taki sam sposób jak jej poprzedniczka i zajęła pozycję trzynaście stóp od sąsiada, na tej samej wysokości ośmiu stóp nad podłogą. Potem pojawiła się fioletowa kula, świecąca równie intensywnie i różniąca się od poprzednich jedynie kolorem, ale nie rozmiarem. Następnie pojawiła się kula czystego czerwonego światła, potem pomarańczowa, kolejna jasnożółta, a na koniec ostatnia promienna zieleń. Wszystkie kule znajdowały się na tej samej wysokości od podłogi i w jednakowej odległości od sąsiednich. Jakakolwiek próba opisania nieopisanego splendoru tych tęczowych kul wiszących nieruchomo w powietrzu jest doprawdy daremna.

Ponownie Mistrz wydał cichy rozkaz i kule zaczęły obracać się poziomo wokół wspólnego środka, początkowo powoli, ale stopniowo zwiększając prędkość, aż dzięki bezwładności percepcji wzrokowej zobaczyliśmy ciągły pierścień światła o obwodzie dziewięćdziesiąt stóp. Obrót ten jednak w żaden sposób nie spowodował zlania się kolorów w biel. I teraz naszym oczom ukazał się kolejny piękny widok: każda z kul tworzących okrąg obracająca się wokół wspólnej osi jednocześnie zaczęła rzucać swój promień koloru w stronę środka. A potem z ich połączenia powstała prostopadła kolumna czystego białego światła. Jego górny koniec opierał się o duży kryształ kwarcu w suficie, dolny koniec o szary dywan na podłodze, gdyż statyw został wcześniej usunięty.

Teraz zobaczyliśmy ogromne, lekkie koło – oś, szprychy i obręcz, obracające się z dużą prędkością. Chociaż filar dotknął dywanu, nie przepalił się, bo to światło było dodatnio naładowanym Ogniem Życia, a nie ujemnie naładowaną Siłą Śmierci, nie ogniem, w którym ćma zniknęła na moich oczach, nie tym, który w buddyzmie symbolizuje Śiwę Niszczyciela. Istnieje buddyzm ezoteryczny i egzoteryczny (religia mas); i jeśli dla niewtajemniczonego Śiwa i Wisznu są jedynie imionami osobowych Bogów - odpowiednio Niszczyciela i Opiekuna, to dla ezoteryka są to po prostu terminy, które odróżniają zewnętrzne i wewnętrzne aspekty Natury, to znaczy wzrost i nasycenie, zmianę i zniszczenie.

„Czy moc, którą posiadali Lothyjczycy, kiedykolwiek będzie moja? - pomyślałem. „Jeśli mistrz Mendokus, będąc mężczyzną, opanował to, to i ja mogę osiągnąć nie mniej”. Przecież cudowna świątynia w sercu góry, błyskawica w ciemności, podniesienie ogromnego kamienia blokującego wejście, Moc Życia i Moc Śmierci – wszystko, co już widziałem i muszę jeszcze zobaczyć, było jedynie stworzenie ludzi, którzy w spokoju ducha i czystości serca i ciała potrafili to objawić, gdyż doskonałym człowiekiem jest Chrystus Duch i wyciąga rękę do Ojca. Czy nie mogę mieć nadziei na zdobycie tych samych umiejętności, postępując tak jak oni?” Zadając sobie to pytanie, zdałem sobie sprawę, że mogę, ponieważ byłem wtedy w stanie jasnowidzenia. Jednak nie widziałem jeszcze wszystkiego, co miało się wydarzyć, nie widziałem wszystkich wydarzeń najbliższej przyszłości, a jedynie najdalszą perspektywę losów mojej duszy.

„To prawda” – potwierdził Mendocus – „można to zrobić. Ale nie teraz, dopóki nie minie czas próby. Ty, podobnie jak wszyscy inni neofici okultyzmu, nadal będziesz mieć chwile zwątpienia, kiedy twoja dusza będzie jęczeć w ferworze rozpaczy. Nie, nigdy nie będziesz wątpił w prawdę hermetycznej mądrości, a jedynie w swoją zdolność do jej przyswojenia. Studiuj zasady Prawdy, a nie tylko jej zjawiska. Przestudiuj te zasady, a nie konsekwencje, chociaż te drugie wydają się bardziej atrakcyjne dla początkujących. Twoje wątpliwości będą generowane przez niedoskonałe wyobrażenie o sobie, niewystarczające poczucie symetrii. Z tego powodu zaczniesz przywiązywać przesadną wagę do pewnych faktów. A kiedy okażą się mniej ważne w porównaniu z twoim pierwotnym wyobrażeniem o nich, twoje serce cię zmieni, bo są wielkie same w sobie, a jeśli porównanie okaże, że są mniejsze, to jaka moc może poradzić sobie z większymi? A wtedy będziesz się bać, że jesteś skończony i że te rzeczy są nieskończone. I powiesz swojej duszy: „Jestem słaby w porównaniu z tym wszystkim. Czy można zawiązać lewiatana sznurkiem? Tak jednak nie jest, gdyż stworzenie nie jest większe od swego Stwórcy, lecz wy pochodzicie od Ojca i dlatego sami jesteście Jego współtwórcą.

Co pomoże Ci wygrać? Biada wam, jeśli nie przetrwacie lawiny wątpliwości. Nieszczęśliwy jest los takiego człowieka, gdyż ekskomunikowany z Bractwa ze względu na słabość serca, nadal będzie posiadał wiedzę o czymś czystszym, lepszym, wyższym od zwykłych ludzkich aspiracji. Widząc jedynie cząstkę najwyższych możliwości swojej esencji, zacznie zaniedbywać odnowienie przeszłych zmysłowych relacji ze światem i nie będzie w stanie ani zniżyć się do poziomu innych, ani wynieść swoich sąsiadów na swój poziom. Dlatego do końca życia na Ziemi będzie sam! Przyjacielu, nikt nie jest tak samotny jak ten, kto jest na świecie, ale już nie jest z tego świata. Czy będziesz miał odwagę stawić czoła takiemu niebezpieczeństwu?.. Pomyśl, że na tym etapie masz jeszcze szansę na powrót do starego życia bez powodowania nieuniknionych konsekwencji, jeśli pójdziesz jeszcze dalej. Nie zabieraj pługa, jeśli nie jesteś pewien, czy dojdziesz do końca bruzdy, gdyż orka jest długa i trudna. Nie ma na świecie bardziej złożonego zadania, które należy zrealizować w całości. Daję ci wybór.” Mendocus zamilkł i patrzył, jak rozważam jego słowa. I poczułam, że po prostu nie mogę się cofnąć: rozpalił się we mnie ogień. W sercu już wszystko zdecydowałem i zapominając, że nie ma potrzeby ujawniać swoich myśli na głos, już miałem otworzyć usta, ale Mistrz odezwał się ponownie:

„Więc zdecydowałeś się działać dalej. Cieszy mnie to i, nie będę kłamać, bardzo mnie martwi, bo czekają Cię bolesne próby. Jednak w końcu odrodzisz się jak złoto spalone w ogniu. Nie pozwolę ci iść samej, byłoby to nierozsądne, i postaram się, aby twój krok nie stał się nieodwracalny, jeśli stanie się to, czego się obawiam. Och, bracie, wygląda na to, że twój smutek jest także moim smutkiem!

Po tych słowach zażądał ode mnie przysięgi, że zachowam wszystko w tajemnicy i w żaden sposób nie wyjawię nikomu wiedzy, którą otrzymam, gdyż mogłoby to dać osobie słuchającej moich słów praktyczne wskazówki dotyczące wykorzystania tego, co powiem. Nawet dzisiaj wolno mi dać jedynie wskazówkę, która może posłużyć za klucz do Ciszy Ciszy, gdzie kwitnie Kwiat Życia. To tylko wskazówka, przyjacielu. I już udzieliłem wielu wskazówek. Mam nadzieję, że mi wybaczycie, bo nie mogę łamać słowa i zdradzać sekretów, które można zastosować od razu. Nie, lepiej mnie przekląć. Dlaczego?

Załóżmy, że wyjawiłem ci coś, na przykład tajemnicę Mocy Śmierci. Podziękowałbyś mi? W końcu ona - pamiętajcie o tym - jest siłą, która może objawić się w całej swojej śmiertelnej mocy na każdą odległość! To ona zniszczyła wojska Sennacheryba: „A w powietrzu Anioł Zatracenia rozłożył skrzydła...” Powiedzmy, że na tych stronach ujawnię jej sekret - i już wkrótce nawet najbardziej pozbawieni skrupułów ludzie będą mogli wykorzystać tę moc, aby popełniać bezkarne morderstwa! Nawiasem mówiąc, zakres jego zastosowania jest znacznie szerszy, ponieważ jest to zasada natury rządząca transmutacją, rozkładem, rozkładem, zniszczeniem i śmiercią. Tak, ona tylko niszczy i nigdy więcej nie buduje, to jest Śiwa, Niszczyciel. Ale jeśli zostanie właściwie wykorzystana, ta moc jest korzystna: bez niej nie byłoby rozwoju w przyrodzie, ponieważ jakiekolwiek zmiany byłyby niemożliwe. Nawet ruch wsteczny stałby się niemożliwy. Nastąpiłaby całkowita stagnacja.

Jej znak - Dla mnie ma on największe znaczenie, ale dla Ciebie może stać się podpowiedzią. Eksploruj go, jeśli chcesz, a pewnego dnia jego znaczenie zostanie ci odkryte. Teraz myślę, że nie będziecie się już zastanawiać, dlaczego wiedza tajemna ukryta jest pod niezmienną zasłoną tajemnicy, gdyż jest oczywiste, że gdyby nie to, z winy ludzi pozbawionych sumienia, ta piękna Ziemia zamieniłaby się w kompletne piekło, pełne smutków i zbrodni. Może się wydawać, że przez jakiś czas ci, którzy wybiorą ścieżkę wypaczenia wiedzy, będą prosperować i prosperować, nawet jeśli otaczający ich świat będzie wypełniony cierpieniem. Jednak każde naruszenie prawa nieuchronnie pociąga za sobą karę, dziesięciokrotnie surowszą dla tych, którzy otrzymawszy wiedzę, zeszli na złą drogę z powodu swojej ślepoty i grzeszności. A potem przeklną osobę, która przekazała im tę mądrość.

Dziewięć dziesiątych ludzkości tego świata nie jest jeszcze w stanie dobrze i mądrze rządzić sobą, dlatego nie mają prawa oczekiwać, że staną się współwłaścicielami tak świętej, przerażającej wiedzy, jaką daje Śiwa. Mężczyźni i kobiety naprawdę nie mogą naśladować Chrystusa, dopóki nie nauczą się trzymać każdego aspektu swojej istoty w żelaznym uścisku bezwzględnego poddania się wyższym zasadom. Uczcie się, moi przyjaciele, uczcie się! „Chrystianizować” władzę pieniądza na tym świecie, aby kapitał przynosił ludziom nie zło, ale dobro, a światowa karma generowana przez takie dobro prowadziła do serdecznej życzliwości, która przyniesie spokój ducha. I w tej ciszy wiedza, którą zgromadziłeś, zaowocuje. A potem moje „Ucz się!” nie będzie ci się wydawać kpiną z nadziei.

Z radością patrzę na uczciwych pracowników, których hasło brzmi: „Patrz w górę, a nie w dół; patrz na zewnątrz, a nie do wewnątrz; Patrz przed siebie, a nie wstecz, i podawaj pomocną dłoń potrzebującym”. Co prawda należy w nim wprowadzić jedną poprawkę: badacz okultyzmu patrzy do wewnątrz, a nie na zewnątrz, jak ci, którzy nie zostali jeszcze wtajemniczeni w tajemnice ezoteryczne. Ale imiona tych ostatnich również pewnego dnia zostaną wywyższone na świecie. A wy, którzy teraz chcecie studiować i poznawać prawdy okultystyczne, być może nie dostrzeżecie spełnienia swoich nadziei w tym wcieleniu, ale w przyszłych życiach z pewnością zbierzecie owoce, które nie zostały wam teraz dane. Podążaj za Nim!

...Mendocus objawił mi wizję życia tak uderzająco odmienną od mojej poprzedniej bezmyślnej egzystencji, że moje serce wypełniło się żarem, pomimo dość ponurej przepowiedni wyrażonej przez Mistrza. Moja optymistyczna natura oszukała mnie nadzieją, że uda mi się jakoś uniknąć katastrofy, uratować siebie i szczęśliwie iść do przodu. Niestety, nie wiedziałem nic o karmie i tego dnia nie wiedziałem nic o Tselmie z Posejdonii. W przeciwnym razie wzdrygnąłby się, gdy Mistrz mówił o swoich obawach.

Ujrzałem przed sobą bezgraniczny ocean mądrości, mieniący się w promieniach Prawdy. Jego horyzont wyznaczała jedynie chwilowa niezdolność nawigatora do dalszej żeglugi, a jego głębokości porównywalne były jedynie z głębinami Wszechświata. Wolny od wąskiego dogmatyzmu wierzeń i uprzedzeń, ten ocean rozciąga się aż do wieczności, która okrywa wszystko tajemnicą – od gwiazd po drobinki kurzu – tą tajemnicą, która oddziela Stwórcę od stworzenia i od Jego współtwórcy – człowieka, podczas gdy dusza tego ostatniego daje pierwszeństwo stworzeniu, a nie Stwórcy, jego Ojcu. Prawda będzie ukryta, dopóki wieczność nie pochłonie miliardów lat – poza gwiazdami, Ziemią, Wenus i Marsem, wtedy człowiek przerośnie człowieka, a Mniejsze Życie zostanie zebrane w Nirwanie – sumie wszystkich części. Powtarzam: suma wszystkich części. Nirwana w żadnym wypadku nie oznacza przerażającego ustania istnienia, jak interpretują znaczenie tego słowa niektórzy badacze sanskrytu. Ich zrozumienie jest błędne: nie mówimy o końcu życia w ogóle, ale tylko o Mniejszym Życiu. Nie sposób też postrzegać stwierdzenia, że Bóg jest niczym” (czyli nie jedną rzeczą, ale całością wszystkiego) jako zaprzeczeniem istnienia Boga – Przedwiecznego Ojca Życia.

...Jakaś zmiana nastąpiła w Mistrzu. Do tej chwili jego uwaga była skierowana na koło światła i kontrolę jakiegoś procesu, teraz jednak, zwracając się do statywu, patrzył w górę i przypominał człowieka pogrążonego w oczekiwaniu na przyjemną wizję. W końcu pochylił głowę i powiedział: „Witaj, Mol-Lang, przyjacielu i bracie!”

Nikogo nie widziałem, ale zrozumiałem, że adresatem nie może być ktoś z obecnych w Sech. Mendocus lekko dotknął palcami statywu, po czym rozgrzał się do czerwoności, po czym włożył rękę do wiszącej na pasku torby, wyjął pełną garść białego proszku i rzucił go na kadzielnicę, powodując gęsty biały dym . Uważałem to za po prostu ceremonialne palenie kadzidła i przesąd, gdyż w tym momencie straciłem zdolność intuicyjnego postrzegania i mogłem jedynie spekulować. Ale zanim ta myśl zdążyła się pojawić, natychmiast mnie opuściła, gdyż chmura dymu przybrała ludzką postać, która w miarę palenia się kadzidła stopniowo stawała się gęstsza, aż w końcu na lśniącym cokole pojawił się człowiek o władczym wyglądzie .

Niektórzy ludzie nie mają żadnych charakterystycznych cech narodowych; wydają się być obywatelami świata, członkami rasy jako całości. Wydaje się, że mogłyby należeć zarówno do naszego, jak i każdego innego świata zdolnego do podtrzymywania życia ludzkiego. Podobnie był z tym, który stał przed nami. Mendocus nazwał go Mol-Lang z Pertots i choć nie znałem takiego kraju, przyjąłem tę nazwę bez wątpienia. Głębokie oczy pod masywnymi brwiami i głowa przypominająca w zarysie głowę filozofa Sokratesa, śnieżnobiałe włosy i długa biała broda w połączeniu z żołnierską postawą czyniły z Mol-Langa, z mojego punktu widzenia, ucieleśnienie mądrość okultyzmu. I nie myliłem się. Jego niebiesko-brązowy turban niczym kameleon przybierał różne odcienie w wielobarwnych promieniach świetlistego koła. Gość ubrany był w długą szarą suknię, opadającą w fałdach na ramionach i przewiązywaną w talii paskiem. Jego stopy, pięknie wyrzeźbione, były obute w sandały.

Mol-Lang pochylił się i położył rękę na ramieniu Mistrza, czyniąc jakąś uwagę, której znaczenia nie zrozumiałem, po czym z łatwością zeskoczył na podłogę i wraz z Mendokusem skierował się w stronę sofy, na której usiedli. Obydwoje wyraźnie chcieli zachować swoją poważną rozmowę w tajemnicy przed innymi. Można zapytać, gdzie podziały się zdolności braci do jasnowidzenia i czytania w myślach, skoro treść rozmowy pozostała im wszystkim nieznana? Jeśli ktoś, kto wie, że obecni potrafią czytać w myślach, nie chce, aby tak się stało, nie będzie mógł tego zrobić. Jest zwyczajowo, prawie nieświadomie, chroniony przez mentalne pragnienie pozostawienia swoich myśli nieprzeniknionych, a żadna ludzka wola nie jest w stanie pokonać bariery, którą ustanowił.

W końcu wrócili do naszego kręgu, a gość powiedział:

„Chociaż mieszkańcy Lotosu widzieli innych Perthocianów – moich przyjaciół, niewielu mnie znało do tej pory, być może nawet nikt poza twoim Mistrzem. Przyszedłem wezwać jednego z was do krainy umarłych, a drugiego zabrać ze sobą do domu. Nie trzeba wam, Lotiny, mówić, że ciało jest jak ubranie, które może zdjąć lub założyć według własnego uznania, kto wie, jak to zrobić. Mówię to tylko w imieniu człowieka znanego światu jako Walter Pearson, a mnie jako Philos. Pewnego dnia świat dowie się o nim jako o Filosie Tybetańczyku, choć nie będzie mieszkał w Tybecie, w Azji. Zostanie tak nazwany, ponieważ spędzi trochę czasu na planie dusz okultystycznych adeptów Tybetu. Tobie, Filosie, mówię: kiedy uwolnisz się od ciała ziemskiego i zechcesz udać się do jakiejś sfery niebieskiej, powiedzmy, do Neptuna, na jakąkolwiek inną planetę lub gwiazdę, wystarczy, że zapragniesz takiego ruchu, a on się spełni. zostać przeprowadzone. Czy pójdziesz ze mną tej nocy, która prawie zamieniła się w poranek?”

Gdzie było to miejsce, do którego mnie poproszono, nie wiedziałem, nie wiedziałem, czy mówił o sferze duszy, czy o jakimś innym miejscu, ale moja wiara była silna i odpowiedziałem: „Gdziekolwiek pójdziesz , pójdę z tobą.” Bo wierzę, że nie zrobisz mi krzywdy.

Zaufanie, które zrodziło się we mnie w tej godzinie, inspirowane delikatną godnością i czułą miłością, która płynęła z jego głębokich, spokojnych, szarych oczu, nie miało powodu do żalu przez wszystkie kolejne lata. Nie wątpiłem w słuszność mojego postępowania, a w moim sercu było jedynie uczucie najwyższej wdzięczności, że Chrystus Duch pomógł mojej duszy zdobyć taką wiarę. Wydaje mi się, że słyszę, jak niektórzy czytelnicy, nieśmiali przed możliwością doświadczenia nieznanego, które dla mnie, o ile wiedziałem, mogło oznaczać także śmierć ciała, pytają: „Dlaczego od razu uwierzyłeś Mol-Langowi? Nie obawiałeś się, że może to być diabeł? Nie, nie bałem się, byłem bowiem pod opieką boskiego ludu, do którego żaden demon nie może wejść, tak jak noc nie może panować pod promieniami południowego słońca. Przynajmniej jeden z moich opiekunów (Mendokus) osiągnął taki stopień doskonałości, jaki jest możliwy w obecnym cyklu ziemskim, natura fizyczna nie kryła już przed nim swoich tajemnic. W bezgranicznych królestwach Ojca, oprócz świata materialnego, domu światła i siedziby ciemności, istnieje wiele „mieszkań”. W tej siedzibie – w materialnym wszechświecie – Mendokus osiągnął już najwyższą doskonałość i pozostał tu jedynie, aby dawać. Śmierć nie miała nad nim władzy; był ponad światem i mógł żyć, dopóki sam nie zdecydował inaczej. Jedynie słowo Boże (prawdziwy Logos), wypowiedziane przez Niego, mogło „rozwiązać srebrną nić”. Czy obawiałbyś się demonicznego wpływu pod ochroną takiej osoby?

Być może chcesz zadać inne pytanie, które nurtuje wielu, a ja na nie odpowiem. Czy zastanawiasz się, jak ci ludzie, tak bardzo wywyższeni przez Boga, mogli być pewni swoich intuicyjnych przeczuć? Powiem: człowiek żyjący w swojej duchowej naturze nie tylko wierzy, on wie, że jego istota jest jedno z Bogiem Ojcem, z Wielkim Przodkiem. Jego duch przemawia głosem intuicji, podpowiadając mu jednym błyskiem tego, czym w przeciwnym razie zajmowałby się latami, korzystając z zewnętrznych metod badawczych, o ile tylko to, co zewnętrzne, w ogóle jest w stanie przekazać wiedzę. Jego duch natychmiast i bez wysiłku daje mu ze swego źródła – od Ojca – postrzeganie faktów, zasad i rzeczy. Pamiętam słowa, które kiedyś powiedział do mnie Mol-Lang: „Filosie, pewnego dnia to zrozumiesz: Ziemia to tylko litera w siedmiorzędowym alfabecie, a przestrzeń gwiaździsta to pojedyncza księga. A stron w niej zawartych jest naprawdę niezliczona ilość, a rozdziałów jest niezliczona ilość. Jednak poza tą książką w bibliotece Stwórcy jest ich niezliczona ilość”.

Kiedy gość zaczął się żegnać, bracia serdecznie podziękowali mu za instrukcje, co wywarło na nas wszystkich cudowne wrażenie. Kilka minut później zwrócił się do mnie i zapytał: „Filos, czy jesteś gotowy, aby teraz pójść ze mną?” Odpowiedziałem twierdząco, podobnie jak Cuong, którego gość nazwał Semlą, gdy zadał mu to samo pytanie.

Bracia Samotności wstali i wzięli Cuonga za ręce, zwracając się do niego z kolei jak do człowieka, który wyjeżdża do dalekiego kraju i wraca dopiero po wielu latach, a być może nigdy: „Semla, niech pokój Boży będzie z tobą na zawsze. Do widzenia". A mistrz Mendocus powiedział: „Semla, daję ci mój pokój”. Zauważywszy tę różnicę w przemówieniach pożegnalnych, zapytałem później o to Mol-Langa i otrzymałem wyjaśnienie: „Bracia nie mogli jeszcze dać pokoju innemu, gdyż sami nie znaleźli go jeszcze w doskonałości, a mistrz Mendokus, mając go , mógł to dać, zwłaszcza jemu, który podobnie jak Semla był o krok od tego samego osiągnięcia. Semla odpowiedział wszystkim spokojnie: „Ja też życzę wam pokoju”. Nie żegnali mnie w ten sposób, zapewniali jedynie: „Do zobaczenia jeszcze tutaj”. W stanie umysłu, w jakim wtedy byłem, z jakiegoś powodu było to dla mnie nieprzyjemne, ale ukrywałem swoje uczucia najlepiej, jak mogłem i reagowałem równie delikatnie.

W końcu Mol-Lang powiedział: „Czas, chodźmy” i ruszył w stronę wyjścia z Sagum. Miałem iść za nim, nie oglądając się za siebie, ale wtedy wydawało mi się, że ktoś mnie dotknął. Myśląc, że któryś z braci chce zwrócić moją uwagę i przemówić, odwróciłem się i zobaczyłem obraz, który nigdy nie zostanie wymazany z kart mojej pamięci: dwa ludzkie ciała leżały na miękkim dywanie. Przyglądając się bliżej, rozpoznałem moją fizyczną formę, moje ciało. Podniosło go czterech braci, po dwóch z każdej strony. Inni zrobili to samo z ciałem Semli. To uczucie, że coś się stało z moim ziemskim ciałem, błędnie wziąłem za dotyk. Dezinkarnacja była tak łatwa, że nawet nie zauważyłem, jak zostawiłem ciało śmierci.

„Czyż nie jest miło umrzeć? „To tak, jakbyś wychodził z długiej i bolesnej choroby” – przemówił Mol-Lang, widząc, że stoję jak filar, całkowicie zszokowany spektaklem, jak nasze ciała zostały zabrane i ułożone na sofach. „Gdybyś nie musiał wracać do swojego ziemskiego ciała, to naprawdę byłaby to dla tego śmierć”. Przecież to, co nazywa się śmiercią, jest jedynie wyrzuceniem najprostszej formy życia, która już spełniła swój cel. Ale ponieważ musisz wrócić, nie jest to całkowita śmierć twojego ciała fizycznego. Ale twój przyjaciel nie wróci już więcej, dlatego jego fizyczne ciało całkowicie umarło. Kiedy nadchodzi prawdziwa śmierć, miecz Boży odcina wulgarne ciało, a Śiwa bierze je w posiadanie i rozdziela pomiędzy żywioły, aby Wisznu mógł je otrzymać od Brahmy – Stwórcy – i użyć go ponownie. Wtedy dusza zostaje uwolniona na znacznie dłuższy okres czasu w porównaniu do czasu, jaki spędziła na Ziemi. Chociaż powłoka astralna może wejść do kręgu spirytystów i manifestować się za pośrednictwem mediów, Jaźń JESTEM nie schodzi do ziemskich warunków, dopóki inkarnacja się nie powtórzy. Ale nawet na tym nowym, wyższym od poprzedniego poziomie, istnieje kara za grzech, czyli, co na jedno wychodzi, za niepełne oddzielenie ego od pragnień ziemskich doświadczeń. Warto więc zastanowić się, co jest lepsze – Ziemia czy Życie.

Nie od razu udamy się do mojego domu, najpierw odwiedzimy obszar, do którego zmarli idą z Ziemi – Dewakan, czyli niebo. Nazywana jest także „krainą wiecznego lata”, „krainą rzeki Obb” lub „granicą, z której się nie wraca”. Filosie, członkowie sekt spirytystycznych mylą się, gdy mówią, że komunikują się z duchami, przywołując je zgodnie z ich zrozumieniem. Żadne ego nie wraca z Devachanu, chyba że jest do tego zmuszone, co jest wobec niego bardzo szkodliwe i głęboko niesprawiedliwe. Zatem tylko jaźń astralna i jaźń zwierzęca mogą powrócić, ale nigdy ego i Jaźń JESTEM. Nie ma On żadnego przeszłego stanu ziemskiego; Zauważ, że nie mówię „dla niego”, ale „z nim”. Oznacza to, że ego nie ma świadomości niczego ziemskiego ani niczego, co dzieje się na Ziemi. To ego nie może zejść do nas, ale my możemy wznieść się do nich. Więc chodźmy.”

Myśl działa szybko i zanim dotarliśmy do spiżowych drzwi, moja świadomość opanowała prawdę, że śmierć sama w sobie nie jest cierpieniem, nie przynosi żadnych niesamowitych zmian i nie obdarza cudownej zdolności przewidywania duszy przygotowującej się do nowych narodzin . W rzeczywistości dana jest tylko wolność od ziemskiego ciała i pewne towarzyszące jej zdolności - nic niezwykłego poza tym, że Ziemia nie trzyma już duszy. Mówię o tych, którzy opuszczając świat, szukają wyzwolenia od Ziemi, ponieważ nie czują miłości do jej warunków, ale kochają jej dzieci: jeśli pracowali dla dobra swoich braci i zgromadzili dobrą i wysoką karmę, to zabierze ich z niewolniczych warunków ziemskich.

Tutaj Mol-Lang przerwał moje rozmyślania, mówiąc:

„I jeszcze jedno: zostawmy tutaj twoje drugie „ja” (astralne), które jest częścią ciebie, postrzega rzeczy ziemskie i przechowuje ziemską pamięć. Ma to na celu uchronienie Cię od bolesnych porównań pomiędzy stanem, w którym się znajdziesz, a pozostawioną Ziemią, na której nie zobaczysz więcej niż tych, którzy faktycznie zmarli. Ale między wami a Ziemią utrzymam żywe połączenie utworzone przez drugą naturalną zasadę, aby wasz stan nie był dla was prawdziwą śmiercią. „Potem wypowiedział zdanie, którego znaczenia w pierwszej chwili nie zrozumiałem: „Myślę, że nie ma już potrzeby używania tej formy przejściowej”.

Gdyby w tym momencie znajdował się tam niewtajemniczony obserwator, ujrzałby uderzający, jeśli nie oszałamiający spektakl: widziałby, jak człowiek rozpływa się we mgle, gdyż Mol-Lang usunął granice swojej mglistej postaci i wzniósł się w górę w bezkształtnej chmurze. Ale najpierw położył mi rękę na głowie, a kiedy ją zdjął, nie pamiętałem już niczego ziemskiego. Niejasno widziałem przed sobą brązowe drzwi Sagum, wiedziałem, że Mol-Lang je otworzył i nasza trójka wraz z Semlą wyszła. Ale nie znaleźliśmy się w długim tunelu, ale na otwartej zielonej łące na zalanej słońcem prerii. Nie zdziwiło mnie to jednak, ponieważ nie pamiętałem już nic konkretnego z życia ziemskiego, wiedziałem tylko, że jestem sobą i jestem w jakimś przyjemnym miejscu. Wszystko było bardzo podobne do żywego snu, ponieważ z reguły nie korelujemy tego, co widzimy we śnie, z tym, co spotykamy na jawie, ponieważ wiedza o tym ostatnim stanie jest zwykle wymazana podczas snu.

„A więc przeszedłeś przez bramę” – ponownie usłyszano głos Mol-Langa. - Słuchaj, prawa natury fizycznej tutaj nie obowiązują. Działają w świecie obiektywnym, ale nie tutaj, ponieważ jest to świat subiektywny, a nie fizyczny. Jest ona niedostępna dla zmysłów materialnych, jednakże jest realna, gdyż Duch jest realny, a stany subiektywne, podobnie jak obiektywne, generowane są przez Ducha Ojca. To jest kolejne z mieszkań w Jego Domu. Jest dalej od Ziemi niż najdalsza gwiazda na niebie, ponieważ w żaden sposób nie należy do natury materialnej. Dla mieszkańców tego świata wszystko, co ziemskie, jest tylko snem i odwrotnie. Te światy wydają się sobie nawzajem nierealne. Jesteśmy w „Dalekim Domu jaźni”.

Słuchałem Mol-Langa, mając uszy do słuchania, i zrozumiałem go. Ale Ziemia, o której mówił, wydawała mi się bardzo niejasna, a wiedza o niej wydawała się zapomnianym snem. Wyjaśniono to faktem, że zasada mojej ziemskiej natury, która służyła jako ognisko ziemskich wrażeń i pamięć o tym, co zostało dostrzeżone, pozostała tam, w Sagum, wraz z moim ciałem. Zasada ta mogłaby zawitać do medium spirytystycznego i zostać nazwana moim imieniem, jednak nie byłabym to ja, a jedynie moja skorupa – część mnie łącząca ducha i ciało.

Przyjacielu, zgodzisz się, że wizerunek autora znajduje odzwierciedlenie w jego autobiografii, ale książka nie jest samym autorem. Podobnie to, co ma swoje „działania, namiętności, istnienia, korzyści i cele” w ciele, nie jest CZŁOWIEKIEM. Książka może jednak przetrwać i zmotywować innych do działania. Powłoka astralna zmarłej osoby może zrobić to samo. A silne medium swoją energią może stymulować taką powłokę tak długo, że będzie oddziaływać na każdego mężczyznę i kobietę żyjącą na Ziemi. Zjawisko to obserwujemy w kręgach osób wierzących w komunikację z duchami. Dla Jaźni JESTEM nie ma powrotu do ziemskiego świata ani możliwości komunikacji pomiędzy jego planem a niższym, chociaż czasami zdarzają się przypadki komunikacji pomiędzy ludzkim planem a wyższym.

A jednak spirytyści będą upierać się przy tym, że się mylę. Z ich punktu widzenia to, co nazywam „muszlami”, nie może takimi być, ponieważ muszle czasami opowiadają o wydarzeniach, które powinny nastąpić po śmierci. Tak, przyznaję, że tak jest. Jest to jednak możliwe po prostu dlatego, że są one zapisami Ego; w końcu kilka chwil śmierci jest czasem tak proroczych, że każdy szczegół przyszłych wydarzeń widać przez stulecia. Lub odchodząca dusza dostrzega przebłysk własnego dewakanu, stworzonego przez jego reprezentację, a zapis tego zostaje odciśnięty na muszli, która przenosi takie wizje do medium spirytystycznego. Zobaczcie, jak często – nawet za pośrednictwem uczciwych mediów – charakter świata duchowego jest opisywany absurdalnie.

Mediumizm jest prawdziwy, jego prymitywne wyjaśnienia są fałszywe. Medium wpada w trans, jego (jej) siła życiowa zostaje przekazana „mistrzowi”, który jest tylko skorupą, a nie Duchem – Jaźnią JESTEM, a obecni na seansie cieszą się „kontaktem” . Swoją drogą, medium jest jak czytelnik kronik; opowiadane są na nowo wydarzenia z przeszłości, podawane są mniej lub bardziej dokładne proroctwa, podczas gdy powłoki astralne żyją tymczasowym, nienaturalnym, pełnym udręki życiem. W ten sposób Edgar Poe odradza się jako czytelnik wykonujący ze sceny „Kruka”. Dopóki ludzkość czyta Notatki Cezara, „duch” tego cesarza będzie kontrolował media; i podczas gdy Księga Mormona zwodzi tłumy w Utah, Prorok Józef Smith będzie wywierał wpływ na telepatów. Ale zaczynam mówić szczegółowo.

Wróćmy jeszcze raz do świata konsekwencji i zobaczmy, jak on wygląda z punktu widzenia naszej mentalnej percepcji. Czy chciałbyś do nas dołączyć i zobaczyć, co nasza trójka zobaczyła po przejściu równiny, na którą weszliśmy od drzwi Sagum?

Rozdział 4

NAGRODA WEDŁUG ZASŁUG

Filosie, wkrótce zobaczysz człowieka całkowicie zanurzonego w swoim świecie” – powiedział mi Mol-Lang. „On nie może do nas wyjść, ale my jesteśmy w stanie do niego przeniknąć i postrzegać wszystko tak, jak on to widzi”. Kiedy wejdziemy w jego sferę percepcji, będziemy dla niego przyjaznymi duchami, a nie tylko obrazami, które sobie wyobraża, a otoczenie tej osoby będzie nam się wydawać równie realne, jak dla niego. Faktem jest, że jego świat (z wyjątkiem takich gości jak my i tych nielicznych, a może wielu dusz, które są z nim na tym samym planie) jest po prostu światem jego własnych pomysłów. Ten świat nie istnieje dla jego bliźniego, który będzie – i to też zobaczymy – na innej płaszczyźnie psychicznej, chociaż oboje przebywają w siedzibie Ojca, który w ten sposób daje odpoczynek swoim bliskim. Ten, którego wam teraz przedstawię, w świecie fizycznym – świecie przyczyn – był wynalazcą i chciał swoimi dziełami ułatwić życie zwykłym ludziom. Marzył na przykład o kolejach mechanicznych, z których potrzebujący mogliby bezpłatnie korzystać, o własnej mennicy, w której sam biłby pieniądze, zapobiegając nadużyciom... Wynalazca nie mógł spełnić na Ziemi wielu swoich cudownych pragnień, ale kiedyś w świecie konsekwencji wszystko to udało mi się osiągnąć (jednak tylko dla siebie). Przejdźmy przez tę równinę do tego gaju, o milę stąd.

Szliśmy jakiś czas w milczeniu, podziwiając piękno krajobrazu. Szemrzące strumienie wiły się przez kwitnące trawniki, lasy rozciągały się w perspektywie, a w oddali, blisko horyzontu, można było dostrzec grzbiet błękitnych wzgórz. Zbliżając się do wskazanego przez Mol-Langa zagajnika, znaleźliśmy się na stacji, gdzie na ścieżkach parkowały samochody o dziwnych kształtach. Ludzie spieszyli się wszędzie. Na górną platformę wieży prowadziły lekkie metalowe schody – winda, z której do wagonu weszli stojący już tam ludzie. Kierowca samochodu włączył jakieś urządzenie, ogromne koła zaczęły się poruszać, wirując coraz szybciej, a samochód pędził z niesamowitą prędkością, pokonując z równą łatwością zarówno równiny, jak i wzgórza.

„Chodźmy na przejażdżkę” – zaproponowała Semla. Weszliśmy po kręconych schodach i powitał nas miły mężczyzna w mundurze, który zapytał, czy zapłacimy, czy nie. „Ja to zrobię, ale moi przyjaciele nie” – odpowiedział Mol-Lang. W jego ręce pojawiła się złota moneta, którą pokazał mi, gdy służący pisał w księdze. Na monecie przedstawiono twarz mężczyzny, wzdłuż krawędzi napis: „MERTON FOWLER. PRZYJACIEL NARODU.” „Co za zarozumiałość” – pomyślałem. Steward zapytał, dokąd jedziemy i usłyszawszy od Mol-Langa: „Do wodospadu” powiedział, że nie zna takiego miejsca, ale wsadzi nas do samochodu, którego kierowca prawdopodobnie wiedział to.

Wkrótce pędziliśmy już z prędkością strzały, ale zrobiliśmy wiele przystanków, a wszystko po to, aby – jak wyjaśnił kierowca – spełnić zasadę Mertona Fowlera, która nakazuje każdemu, kto korzysta z jego samochodów, zapoznać się z innymi licznymi jego wynalazkami. Ich różnorodność wprawiła mnie w zakłopotanie: było ich tutaj sporo, a ich jedynym celem było po prostu zademonstrowanie jakiejś szczególnej zasady mechanicznej. Wreszcie, przemierzywszy, jak nam się wydawało, prawie połowę świata, choć nie spędzając na tym zbyt wiele czasu, dotarliśmy do grupy pięknych budynków. Tutaj kierowca przyznał, że on również nic nie wiedział o wodospadzie, choć o jego istnieniu słyszał od swojego właściciela, z którym powinniśmy się skontaktować. W czymś, co wyglądało na instytucję, powierzył nas opiece innemu mężczyźnie, prosząc, aby zawiózł gości do Merton Fowler.

Znaleźliśmy tego pana w luksusowym pokoju, gdzie wszystko było naprawdę piękne, ale wydawało się jedynie mechanicznymi wynalazkami i istniało tylko ze względu na podstawową zasadę twórcy - usystematyzowanie jego wiedzy i zastosowanie jej do mniej lub bardziej realnych celów . Dla mechanika byłby to po prostu raj, ale mechanikiem nie jestem i ten raj mnie zmęczył. Jednak wielu obecnych było zachwyconych. Nawiasem mówiąc, Mol-Lang powiedział, że nie wszyscy ci ludzie to tylko obrazy stworzone przez płodny umysł Fowlera, są wśród nich prawdziwi ludzie. Co więcej, tylko niektórzy byli, tak jak my, mediami, podczas gdy inni byli „martwymi”, to znaczy bezcielesnymi duszami, które żyły na tej samej płaszczyźnie zrealizowanych planów, co umysł kontrolujący tę płaszczyznę – Merton Fowler. Tutaj to on dowodził.

Zapytałem wynalazcę, gdzie jest wodospad. Zamiast odpowiedzieć, powiedział: „Mieszkał tam znany mi pisarz, który uwielbiał słuchać gigantycznych organów, które specjalnie dla niego zbudowałem.

Ja! Każda osoba cieszy się moimi dobrodziejstwami i uznaje mnie za najważniejszego przedstawiciela rasy ludzkiej i największego spośród wszystkich żyjących!”

Odwróciłem się, zniesmaczony widokiem takiej skamieniałej zarozumiałości i próżności. Kiedy wyszliśmy, Mol-Lang wyjaśnił:

„Ta osoba porządkuje tutaj swoje wyobrażenia o życiu bez Chrystusa, otrzymane na Ziemi. Kiedy już nauczy się wszystkich lekcji, ponownie wejdzie w inkarnację i od kołyski zarozumiałość i narcyzm staną się głównymi cechami jego charakteru. W swoim ostatnim życiu zasiał ziarno, które miało wykiełkować, a tu cieszy się kiełkami. I tutaj dojrzeją żniwa. Kiedy już zostanie całkowicie zebrana, osoba ta zabierze ją na Ziemię, aby ponownie ją zasiać. Czy chcesz wiedzieć, dlaczego konieczne jest takie wielokrotne powtarzanie jego próżności? Odpowiem na to: po pierwsze, jest to prawo Boskie, a po drugie, pewność siebie wyrośnie z jego przyszłego egoizmu. Duchowość Fowlera jest wielka, jego zwierzęce cechy są dobrze zrównoważone, silne, a to, co pozytywne w jego poczuciu własnej wartości, przejawi się wówczas w zdolności kontrolowania sił, które poprowadzą ludzi do przodu. Na Ziemi aż do śmierci był osobą nieśmiałą i skromną, mającą ciągłe poczucie niedoceniania. Następnym razem wcieli się jako silna dusza, która stanie się przywódcą zdolnym poprowadzić ludzi na najwyższe poziomy życia.

„Zaprawdę” – pomyślałem – „wszystko pod ręką Pana przynosi dobro!”

Wodospad znajdował się w sferze Dewaczana człowieka, który na Ziemi był dobrym pisarzem o bogatej wyobraźni i niezwykłym myśleniu, co niewątpliwie stało się powodem jego popularności. Jego myśli skupiały się na prawdziwym dobru, na tym, co w naturze najbardziej wzniosłe i piękne. Tutaj, w raju, żył teraz w świecie swoich książek, otoczony ich bohaterami, wrażeniami, wykwintnymi obrazami i wysublimowanym pięknem – tym wszystkim, co podczas jego ziemskiego życia uczyniło to, co sobie wyobrażał, dla uważnych czytelników, którzy zrzucali z siebie wiele łzy na kartach swoich dzieł, współczując bohaterom. Tutaj wszystko, co skomponował, stworzyła jego wyobraźnia, co w poprzednim życiu zawsze uważał za pożądane, stało się dla niego samą rzeczywistością i podobało mu się to.

„Jaka jest potrzeba tak pozornej rzeczywistości?” - pytasz. Faktem jest, że te cudowne stworzenia wyobraźni pomagają rozwinąć wysoką duchowość, budząc głębokie współczucie, które wkrótce doprowadzi do idei powszechnego Braterstwa Ludzkości. Narodzi się na Ziemi u zarania nowego stulecia bez wiary, bez granic i nie będzie wymagać od swoich wyznawców niczego poza wzniosłymi, oddanymi aspiracjami i działaniem. A potem ten pisarz, który był w jego rodzinnej duszy przez kilka stuleci, ponownie wcieli się i stanie się jednym z jej proroków.

…Znaleźliśmy wodospad w szerokiej przepaści, głębokiej jak Królewski Wąwóz rzeki Arkansas. Lokalna rzeka łączyła dwa duże jeziora o rzadkiej urodzie. Z klifu wysokiego na pół mili, w kształcie dwóch podków, rzeka spływała dwoma strumieniami wody, oddzielonymi u zbiegu wyspą. Wzdłuż wodospadu wznosiły się trzy skały w kształcie stożka, wysokie na ponad tysiąc stóp. Wokół nich wznosiły się spiralnie schody wydrążone w litym granicie, a pomiędzy ich szczytami rozciągał się wiszący most. Z jednego ze szczytów wiszących nad wodospadem na brzegi rzeki prowadziły dwa kolejne mosty wiszące, kołyszące się na ogromnych linach każdy o długości kilku kilometrów.

Byłem pewien, że wynalazca Merton Fowler nie mógłby wymyślić takiego mostu: doświadczenie mechanika podpowiadało mu, że tak długie zawieszone konstrukcje z pewnością zapadną się pod własnym ciężarem. Ale ich autor nie był inżynierem i nie widział takiej trudności, dlatego jego pomysł nie znalazł żadnej przeszkody w realizacji tej fantazji. A ponieważ struktury nie były obiektywne, ale subiektywne, istniały dla niego; a ponieważ chwilowo byliśmy w jego samolocie i postrzegaliśmy jego obrazy, widzieliśmy także mosty i uważaliśmy je za rzeczywiste. Wszystkim w jego samolocie te obrazy wydawały się realne, subiektywnie realne. Ziemskie oczy nie byłyby w stanie ich zobaczyć, ponieważ nie widzą nic poza obiektywną rzeczywistością. Obydwa stany są rzeczywiste, ale tylko dla tych, którzy znajdują się na odpowiedniej płaszczyźnie. Jeśli obrazy świata duchowego wydają się absurdalne osobie fizycznej, wówczas przedmioty świata fizycznego mogą wydawać się takie same mieszkańcowi Dewaczanu.

Z mostów korzystało wielu ludzi – wytwory umysłu pisarza, który żył w stworzonej przez siebie utopii, gdzie wszystko było prawdziwym rajem i karmiło jego duchowość, rozwijało jego potencjał twórczy i podnosiło jego uczucia. Jego dusza zakończyła asymilację tych „kroków do Boga” i był już prawie gotowy na nowe wcielenie jako jeden z twórców ziemskiego piękna, przywódców prowadzących ludzi do naszego Ojca, pracowników, o których mówi się: „Po ich owocach wy poznają ich”. I prowadząc ze sobą innych, on sam będzie z każdą godziną bliżej Boga, bliżej Nirwany – majestatycznego okresu pokoju, z którego przebudzi się duch ludzki i zacznie postrzegać siebie jako większego od człowieka – aby postrzegać siebie jako jednego z najwyższych Duchów Świata , których lśniące formy wypełniają nocne niebo lub służą Ojcu w inny sposób.

Mam nadzieję, że po tym wszystkim, co zostało powiedziane, powinno być oczywiste, że życie między śmiercią a kołyską, życie w świecie skutków, dane jest w celu przyswojenia skutków generowanych przez przyczyny uruchomione na Ziemi - w świecie przyczynowości. Dewakan to obszar kształtowania charakteru, w którym konsekwencje są zorganizowane w taki sposób, aby stały się przyczynami w późniejszym życiu ziemskim, ale nie w formie wpływów zewnętrznych, ale w postaci cech charakteru, które określają pozycję życiową każdego indywidualna osoba.

Podobne przyciąga podobne, więc dusza, wciąż w dewaczanie, ale już gotowa na następną inkarnację na Ziemi, zostanie przyciągnięta do tych przyszłych rodziców, którzy są blisko niej w skłonnościach, które kierują jej życiem w krytycznych momentach. I skorzysta z okazji, aby znaleźć tych, którzy są do niej podobni w danym momencie (dokładnie w tym momencie, bo być może nigdy wcześniej nie byli do siebie podobni i prawdopodobnie nigdy już nie będą). W ten sposób powstają harmonijne trójce.

We Wszechświecie nie ma przypadków, nie ma przypadków, wszystko jest niezmiennym prawem, przyczyną i skutkiem. Zerah Colburn, której talenty matematyczne ujawniły się we wczesnym dzieciństwie i zadziwiły świat, nie odziedziczyła ich. Mozart nie mógł odziedziczyć tego, czego nie posiadało żadne z jego rodziców, choć wiadomo, że jeszcze przed narodzinami tego geniusza mentalność jego kochającej muzykę matki była nieco podobna do jego mentalności. Przypadki tak wczesnego rozwoju osobowości zwykle wyjaśniano wpływem dziedziczności odległych przodków, jeśli było wiadomo na pewno, że żadne z rodziców nie posiadało cech właściwych potomstwu. Ale to wyjaśnienie wyraźnie nie jest wystarczające. Odpowiedź na pytanie o dziedziczność leży znacznie głębiej: rodzice doświadczają pewnego wpływu, a dusze dzieci w tym czasie przyciągają dewakan do własnego rodzaju nastrojem ich myśli. Tak było zarówno w przypadku Zerah Colburn, jak i cudownego dziecka Mozarta. Tselm Numinos mógłby powiedzieć, gdyby nie pominął tego w swojej opowieści o Atlasie, że Colburn był niegdyś sławnym matematykiem Atlantydy, a Mozart został wcielony w Sparcie przez poetę lirycznego Alcmana.

...Wydawało się, że zbliża się noc; powietrze było przyjemnie orzeźwiające. Po długim pływaniu po pięknej tafli wody znaleźliśmy się na brzegu pokrytym agatowym piaskiem i kamyczkami. Jezioro otaczały zarośla bambusów. Wiele urokliwych domów znajdowało się w pobliżu cichych potoków na brzegu. Obszar ten przypominał w pewnym stopniu Japonię. I rzeczywiście okazało się, że wpadliśmy w idee Amerykanina, który przez wiele lat mieszkał w tym kraju, zanim przeprowadził się do Dewaczanu. Wyszliśmy na przestronną werandę domu, którego wykwintny styl architektoniczny został połączony ze wszystkimi możliwymi udogodnieniami. Wewnątrz tradycyjne japońskie dywaniki i maty zastąpiono lekkimi krzesłami, do których usiedliśmy po Mol-Langu. Po chwili pojawił się służący w japońskim kimonie i postawił przed nami stół nakryty dla pięciu osób. Wtedy podszedł do nas dostojny starszy mężczyzna z młodą dziewczyną, która, jak zrozumiałem, była jego córką. Powitali nas ze szlachetnością prawdziwych arystokratów. Mol-Lang wyjaśnił mi później, że ten człowiek to Ego, wokół którego wszystko w tym miejscu zostało stworzone przez jego wyobraźnię: jezioro, tropikalna roślinność, a nawet Japończycy, których spotkaliśmy. Jednym słowem, wszystkie konsekwencje tutaj zostały uporządkowane zgodnie z ideałami tego człowieka: widział w nich ucieleśnienie swoich marzeń o spokojnym, beztroskim, gościnnym życiu. A ponieważ on je widział, my też mogliśmy je zobaczyć, ponieważ Mol-Lang niepostrzeżenie wprowadził naszą percepcję na płaszczyznę duszy tego człowieka.

Podzieliliśmy się wystawną kolacją z naszym gospodarzem. Na stole nie było mocnych trunków i nie można ich było znaleźć w całym kraju jego duszy, gdyż prowadził wstrzemięźliwy tryb życia. Naturalnie ludzie, którymi zaludnił swój kraj, również nie pili alkoholu, ponieważ albo byli stworzeniami jego wyobraźni, albo, jeśli byli prawdziwymi jednostkami, sympatyzowali z jego dominującą tutaj świadomością. Inaczej nie mogliby tu z nim być.

Ale właściciel domu nie mógł wiedzieć o tym wszystkim więcej niż osoba, która wierzy, że we śnie widziane przez niego postacie i miejsca istnieją tylko dla niego. Czasami jednak śniący wraz z inną zgodną z nim duszą (o ile oczywiście są to dusze prawdziwe) może wyruszyć w podróż, która nie będzie już snem, lecz faktem.

Ten książęco hojny człowiek cieszył się widokiem wspaniałych budowli, bogato ubranych ludzi zrodzonych z jego wyobraźni, posągów, fontann, gajów i całej reszty, dosłownie rozkoszował się tymi wyimaginowanymi radościami, zupełnie nie zdając sobie w tej chwili sprawy, że są to tylko subiektywne obrazy stworzone przez jego. I wszystko zostało przez niego wymyślone w jednym celu - otoczyć szczęściem córkę, która była jego idolem, znaczeniem jego istnienia, jak sam by powiedział. Moim zdaniem dziewczyna nie była zbyt atrakcyjna z wyglądu, ale była urocza, inteligentna, dobrze wykształcona i dobrze wychowana.

Otrzymaliśmy od właścicieli zaproszenie do pozostania u nich tak długo jak chcieliśmy i za namową Mol-Langa przyjęliśmy tę propozycję. Dni leciały szybko w tym raju, gdzie najwspanialszym miejscem był dom. Okoliczne parki oferowały różnorodne rozrywki dziesiątkom szczęśliwych ludzi. Sam dom wyglądał jak pałac. Biblioteka, galeria sztuki z tysiącami pięknych obrazów – to wszystko i wiele więcej uczyniło życie tak przyjemnym, że minęło kilka miesięcy, zanim pożegnaliśmy naszego gospodarza. Stało się dla nas jasne, że takie wesołe życie zostało zorganizowane tylko ze względu na córkę i nie przyniosło przyjemności samemu ojcu. Właśnie ze względu na nią w domu umieszczono także galerię sztuki. Biblioteka została stworzona dla nich obojga i jak stwierdził sam właściciel, w książkach znajdował jeszcze więcej przyjemności niż ona; dla niego książki były świętymi skarbami.

Ale jego dusza znalazła prawdziwie ekstatyczny spokój w muzyce. Z wyjątkową techniką i wyczuciem zagrał nam iście boskie melodie, wykonał tak piękną muzykę, o jakiej nawet nie marzyłem, choć słyszałem wiele znakomitych utworów muzycznych, jakby legenda o Orfeuszu stała się prawdą. Grał dla mnie godzina za godziną, gdy Semli i Mol-Langa nie było, a moja dusza reagowała drżeniem, przepełniona najwyższą radością do tego stopnia, że moja istota zdawała się tracić osobowość, stała się harmonią pędzącą w górę, zdolną do lotu z wiatr i sprawia, że serca ludzi drżą i biją zgodnie z nimi samymi! Wiedziałem, że uczucia wykonawcy były przez cały czas zgodne z moimi. Byliśmy dwiema duszami na tym samym planie, doświadczającymi podobnych wrażeń.

W końcu pewnego dnia Mol-Lang powiedział: „Moi przyjaciele, czas ruszyć dalej, ponieważ wiele innych rzeczy wymaga naszej uwagi. Kilka godzin spędzonych tutaj powinno nam wystarczyć. Teraz pójdziemy tam, gdzie właściwie przebywa córka tego mężczyzny.

Myślałem, że mój przyjaciel nazwał długie miesiące naszego pobytu w tym raju kilkoma godzinami w przenośni, ale dla ziemskich ludzi minęło tak naprawdę tylko kilka godzin. Czas, jak się okazuje, istnieje tylko jako miara tego, ile zostało zrobione, i tylko dla tych, którzy czują jego upływ. W tym momencie też nie rozumiałem, co oznaczają słowa „gdzie naprawdę jest córka”, gdyż moje ciało astralne pozostało na Ziemi i nie miałem możliwości porównania pomysłów. Dlatego też miejsce, w którym wtedy byłem, było dla mnie jedynym miejscem pobytu, podobnie jak wcześniej kraj pisarza i kraj wynalazcy Fowlera. Wiedziałem o tych miejscach, bo będąc tam, utworzyłem dla siebie skorupę pamięci, w którą weszły, choć nie byłem świadomy procesu jej powstawania. Byłam świadoma wspomnień, które pozostawiłam, a które wydawały się być częścią mnie. Mol-Lang wyjaśnił, że tak naprawdę córka Amerykanina tu nie mieszkała, tylko jego idealne wyobrażenie o niej było stale przy nim.

Po wypłynięciu zeszliśmy nad jezioro, wsiedliśmy do łódki i odpłynęliśmy. Potem jakoś (nie zauważyłem jak i kiedy) opuścili łódkę i jezioro i znaleźli się w kwitnącym ogrodzie. Było to dla mnie niezrozumiałe, ale specjalnie mnie to nie zdziwiło i nie zaprzątnęło mojej uwagi na długo – w sferze psychicznej nikt nigdy nie jest zaskoczony niczym. Na wzgórzu stał dom, z którego roztaczał się widok na duże miasto rozciągające się we wszystkich kierunkach. Dom najwyraźniej należał do wyrafinowanego człowieka i pomimo licznych dowodów zamożności, wszystko w nim miało służyć wygodzie, a nie pokazywać zamożność właściciela. Każda osoba przebywająca w domu mniej więcej dłużej nie mogła nie zauważyć szczerego przekonania jego właścicielki, że spełnia ona ważną, wręcz świętą misję.

„To jest prawdziwa córka tego mężczyzny” – powiedział Mol-Lang. „Dziewczyna, którą widzieliśmy w poprzednim domu, jest dokładnie taka, jaką wyobraża sobie ją ojciec i w tym samym wieku, co przed śmiercią”. Zobacz, jak różna jest ta kobieta od jego wyobrażeń o niej. Przyprowadziłem cię tutaj, abyś mógł zobaczyć różnicę, jaka może istnieć pomiędzy reprezentacją duszy w dewaczanie a samym przedmiotem, który jest reprezentowany. To ilustruje powiedzenie: „Niebo jest takie, jakie je stworzymy”.

W tym momencie do pokoju weszła kobieta, najwyraźniej w interesach, z poczuciem siły w ruchach. Wyglądało na to, że nas nie zauważyła, więc zakaszlałem, żeby zwrócić jej uwagę. Mol-Lang uśmiechnął się przebiegle:

„Filos, możesz kaszleć, ile chcesz, ale ona nie będzie wiedziała o twojej obecności. Dlaczego? Tak, ponieważ jesteśmy na Ziemi tylko tymczasowo, a ja po prostu dałem wam zdolność widzenia ziemskich warunków. Chociaż teraz tak naprawdę jesteśmy tu na Ziemi i widzimy to wokół siebie, to jesteśmy w innym stanie psychicznym, więc tak naprawdę wcale nie jest to wcale blisko, wręcz przeciwnie, jest od nas niezwykle odległe. Właściciel tego domu nie przeszedł jeszcze zmiany zwanej śmiercią. Należy do tych, którzy dążą do umieszczenia kobiety na dumnym piedestale niezależności, dumnej, ponieważ słusznie jej się ona należy. Ale kobiety nie osiągną pełnych praw, dopóki nie podejmą własnych wysiłków; żadne osiągnięcie nie jest warte posiadania, chyba że sam je osiągnąłeś. Kiedy kobiety odniosą takie zwycięstwo, staną obok mężczyzn - ale nie nad nimi, bo kobieta nie powinna dominować nad mężczyzną, tak jak on nie powinien nad nią dominować, bo ona nie jest jego służebnicą - właśnie obok nich, ponieważ mężczyźni i kobiety naprawdę równe we wszystkim. A kiedy to nastąpi, ten dzień stanie się błogosławiony dla ludzkości.

„Ta, którą widzisz, i jej siostry-pomocniczki prowadzą teraz tych mieszkańców Ziemi, którzy nie mają jasnego zrozumienia wymagań czasu. W tym stuleciu ich praca będzie mniej lub bardziej udana, ale nie zostanie uwieńczona błyskotliwymi wynikami, gdyż w stuleciu, dekadzie czy roku oznaczonym liczbą dziewięć nie da się osiągnąć żadnych większych reform, nic naprawdę znaczącego. Dlatego ludzkie nadzieje będą rosły i słabną, wysiłki będą wydawać się prowadzić do zwycięstwa, ale w rzeczywistości nie odniosą prawdziwego sukcesu, dopóki nie nadejdzie nowe stulecie. Najciemniejszy ze wszystkich będzie ostatni rok przed świtem. Pani tego domu jest odważną przywódczynią, zobaczy nadzieję, że zabłyśnie w tym ostatnim roku jak gwiazda wschodząca na zachodzie, ale mimo to umrze w rozpaczy, chociaż wierzy, że prawda jest wiecznie najwyższa, a sprawiedliwość na zawsze króluje.”

Długo po tych słowach milczeliśmy, bo Mol-Lang rzadko mówił bez konkretnego celu i trzeba było myśleć o tym, co zostało powiedziane. Potem zapytałem:

„Co dobrego jest w tym, że możesz osiągnąć to, czego chcesz, jedynie doświadczając gorzkich rozczarowań?” Skąd taki ból serca?

- Widzisz, każdy powinien być zawsze szczęśliwy, ale prawie nigdy się to nie zdarza. Naprawdę tak. Dewakan – nasz raj – także zbudowany jest nie z tych nadziei, które udało nam się zrealizować w naszym ziemskim życiu, ale z tych nadziei, namiętnych pragnień, aspiracji i zadań, które w ciągu naszego życia były najbardziej sekretne właśnie dlatego, że nie byliśmy w stanie ich zaspokoić. A najsłodszy raj znajdują ci, których wznoszące się dusze zmuszone były zadowolić się jedynie widokiem Kanaanu ze swoich punktów obserwacyjnych. Niech więc ani jedna biedna, zawiedziona dusza na Ziemi nie popadnie w przygnębienie z powodu niezaspokojonych pragnień. Przecież często nie wiemy, czy pracujemy, czy bezczynnie; czasami czujemy się ospali i bezczynni, ale później okazuje się, że to właśnie w tym czasie wiele się wydarzyło i zaczęło wiele na wewnętrznym poziomie naszej istoty. Wysiłki te są naprawdę owocne, ponieważ wynagradzają nasze aspiracje tam, daleko, jeśli poddamy nasze pragnienia woli Bożej.

Podczas tej przemowy Mol-Langa stanęły przede mną wizje jedności ziemi i nieba. Z jakiegoś powodu poczułem dziwny niepokój o łagodną duszę tego człowieka, który wierzył, że żyje z córką w raju, chociaż w rzeczywistości jego córki nie było przy nim, był tylko jej obraz stworzony przez niego. Wcześniej nie przyszło mi do głowy, że na Ziemi nie mamy przyjaciół, a jedynie nasze wyobrażenie o nich: w końcu rzekomy przyjaciel może w rzeczywistości okazać się tajnym wrogiem, ale jeśli o tym nie wiemy wtedy pozostajemy szczęśliwi w naszej niewiedzy. Mol-Lang zauważył moje zmartwienia i kiedy wychodziliśmy z domu, powiedział, dotykając mnie po ramieniu:

- Filosie, mój ukochany synu, nie martw się tak! W dniu, w którym ta kobieta wejdzie w życie dewakanu, gdzie będzie miała te same ideały i idee co jej ojciec, w tym momencie i w tym miejscu naprawdę połączą się jako dwie dusze zjednoczone jedną myślą. To samo dzieje się na Ziemi – dopiero tożsamość myśli łączy dusze. W miarę jak wielka procesja dusz podążających za Chrystusem będzie zbliżała się do Boga, te poziomy, na których gromadzą się dusze zjednoczone w myślach i koncepcjach, będą zajęte głównie przez ludzkość. I wreszcie; nadejdzie uroczysta chwila – wszyscy staną się jednością między sobą i z Ojcem.

...Dom, ogród i niestrudzony robotnik zniknęli z pola widzenia. Zamiast tego zobaczyliśmy budynek klasztorny położony na wysokiej skale wznoszącej się ze środka jeziora. Przed nami rozciągały się mgliste wody, zalesione brzegi i wyspy spowite srebrzystą mgłą. Półksiężyc wisiał wysoko nad wieżą wieńczącą klasztor. Zapytałem, dokąd poszliśmy tym razem. Odpowiedź brzmiała:

— Świątynia Księżycowa jest częścią Devachanu. Nazywa się to tak, chociaż nie ma to nic wspólnego z księżycem. Jest to święte miejsce spoczynku, do którego przybywa wielu adeptów okultyzmu po opuszczeniu ziemskiego ciała. Jest tu wielu zwolenników teozofów i neofitów. Potrafią widzieć oczami ducha, dlatego wszyscy mieli i mają wiele takich samych pomysłów na życie. Plan dewaczański, przeznaczony dla innych śmiertelników, nie był dla nich, ponieważ ich obiektywne życie różniło się od życia zwykłych ludzi. Tutaj Semla nas opuści. Nie powróci na Ziemię, dopóki nie upłynie pięćdziesiąt wieków ziemskiego czasu. Potem odrodzi się ponownie, ale nie jako Chińczyk, ale jako członek narodu amerykańskiego tamtych odległych czasów, bo w tym kraju w zasadzie minęło jego ostatnie życie. A teraz znajdzie zasłużony odpoczynek. To jest jego dziewczyna.

Tam, w pobliżu wieży klasztornej wypełnionej migotliwym światłem księżyca, Semla opuściła nas, wzywając pokoju Ojca. Dzięki zdolnościom, które otrzymałem od Mol-Langa, zobaczyłem naturę życia po śmierci. Przez jakiś czas moja dusza porównywała nowo zdobytą wiedzę z moimi wcześniejszymi poglądami. Pomyślałem: „Jeśli to wszystko jest snem, to czym jest sen? A jeśli to wszystko, co wydaje się być prawdziwą materią, takie nie jest, to…”

„Nie, mój synu” – Mol-Lang wtrącił się w moje myśli – „to także jest prawdziwa sprawa. Chcesz wiedzieć, czym jest materia? Materia jest pojedynczą substancją, która nie ma jednej cechy, którą można dostrzec ludzkimi zmysłami. Moc jest także jednym z dzieł Ojca. Siła ma dwie całkowicie przeciwne bieguny – pozytywną i negatywną. Obecnie człowiek na Ziemi ma siedem zmysłów: narządy wzroku, słuchu, dotyku, węchu, smaku, intuicji i jeszcze jeden, który nie ma nazwy. Ale dwa ostatnie nie rozwinęły się jeszcze dostatecznie, chociaż koniec Dni jest już niedaleko: nadchodzi dzień piąty, ale szósty i siódmy jeszcze nie nadeszły. W Dniu Ostatecznym człowiek stanie się większy niż kiedykolwiek. Tylko ci, którzy mają uszy do słuchania, zrozumieją to stwierdzenie.

Pięć zmysłów postrzega pozytywne dynamiczne wpływy materii poprzez Moc i oto człowiek postrzega Ziemię i niektóre ciała gwiezdne. Ale wszystkie one należą do bieguna dodatniego i dlatego należą do siedziby przyczyn Ojca. A życie po śmierci jest Jego siedzibą konsekwencji – rezultatu wpływu negatywnej siły na materię. Tutaj nasze pięć zmysłów nazywa wszystko, co jest związane z dewaczanem, „zwykłymi snami”. Nawet mądry Hamlet pytał: „Jakie sny będziesz śnił we śnie śmierci?” Mówię wam, że zarówno Ziemia (świat przyczyn), jak i dewakan (świat skutków) są materialne; oba zawdzięczają wszystkie swoje przejawy Mocy, ale każdy z tych stanów jest poznawany przez właściwe mu tylko zmysły. W jednym świecie człowiek ma pięć specjalnych zmysłów i za ich pośrednictwem poznaje Ziemię, a niebo nazywa snem; w drugim ma siedem innych – specjalnych – organów zmysłów i poprzez nie poznaje dewaczanów, lecz nazywa Ziemię snem. Jednak oba stany są prawdziwie materialne i oba są nierealne, ale nie dla Ojca.

Tak więc osoba regularnie umiera - opuszcza jeden stan i rodzi się w innym, porusza się tam i z powrotem, a tylko stan, w którym się znajduje, jest dla niego prawdziwy. Miliony razy powtarza ten proces, wcielając się i odcieleśniając, a każde nowe odrodzenie na Ziemi przenosi go na wyższy poziom. Trwa to aż w końcu dopełnią się specyficzne warunki błędnie zwane życiem i zostanie osiągnięty bezwarunkowy „długi dewakan” (Nirwana), gdzie Człowiek i jego Boży Duch mieszkają razem i stanowią jedno. Człowiek wyszedł od Boga i musi do Niego powrócić.

Mol-Lang nie chciał, abym stale pamiętał o wydarzeniach, które właśnie miały miejsce; poszczególne fakty miały zostać zapomniane, jak gdybym nigdy o nich nie wiedział. Robiono wszystko, aby wpłynąć na moją duszę, wypchnąć mnie w górę i do przodu, z ziemskiego życia lub pragnienia jego, aż doszedłem do zrozumienia, że poznałem coś wyższego i muszę powrócić na poziom natury duchowej. Tak, to prawda – MUSI.

Po rozstaniu się z Semlą i otwarciu się przed nim nowego życia, Mol-Lang i ja udaliśmy się w stronę jeziora. Siedząc na wąskim pasie piaszczystego brzegu, zacząłem zadawać pytania dotyczące zasad stworzenia w ich okultystycznym rozumieniu. Wydawało mi się, że dla niego życie miało głębszy i szerszy sens niż dla mnie.

„Tak jest, Filosie” – potwierdził. „Nawet jeśli zwykły człowiek zdaje sobie sprawę z wielkości życia, jego wyobrażenie o nim kształtuje się na podstawie kilku lat spędzonych na Ziemi, po których rzekomo następuje niekończąca się egzystencja w raju. Ale moja percepcja jest nieporównywalnie bardziej wyrafinowana niż nawet najbardziej nieskazitelna ziemska percepcja. Idee ludzkie są pełne złudzeń i są winne niedojrzałości, gdyż zakłada się, że w ciągu ziemskiego życia miliony tych, którzy „czynią swoje domy tymczasowymi schronieniami” i znajdują się w upływie skończonego czasu, są w stanie wprawić w ruch nieskończone przyczyny, które muszą wiecznie przerodzić się w skutki psychiczne.

Pragnąłem, aby obrazy tej wizyty w Dewachanie zostały wymazane z waszej pamięci i abyście pamiętali je jak niejasny, słodki sen, który jednak wywarłby na was wpływ i poprowadził na wyżyny Ojca. Wymazanie tych wspomnień nie jest trudne - wystarczy, że odłączę utworzone tutaj ciało astralne od twoich doświadczeń, a później rozpoznasz ten stan tylko wtedy, gdy astral będzie cię kontrolował jako swojego przewodnika.

Zabiorę cię do mojego domu na Hesperosie i tam poznasz mojego syna, który ma na imię Sokhma, i moją córkę Firis. Ale we właściwym czasie oddzielę tę wiedzę i o wszystkim zapomnicie. Tak, nawet o mnie zapomnicie i rozpoznacie mnie tylko za pomocą tego samego medium, gdyż wasza karma dyktuje, że przez wiele lat znowu będziecie wracać na Ziemię, aby odpokutować za swoje złe uczynki, które wołają do Boga, domagając się naprawienia przez sto wieków.

Zadałeś kilka pytań, więc wysłuchaj odpowiedzi. Zasiałem ziarno, a ono wykiełkuje, zakwitnie i przyniesie owoc, i choć pamięć o siewcy zniknie, roślina nie zostanie zapomniana. Zapamiętasz moje słowa na zawsze i nie stracisz ich ani na godzinę, bo taka jest moja wola, ale zapomnisz o mnie całkowicie.

Oprócz świata niebieskiego istnieje wiele innych światów, które są poza zasięgiem ludzkich zmysłów. Jednakże są one również zbudowane z materii i siły. Wiele z nich to światy przyczyn, ale nie ma w nich zwykłego człowieka i nie można ich poznać żadnym ziemskim zmysłem. Zamieszkują je stworzenia, z których jedne są dobre, inne złe, a z punktu widzenia Odwiecznej Sprawy stosunkowo dobre lub złe. Przecież to, co istnieje zgodnie z prawem, ale jest wrogie człowiekowi, jest dla niego złem, choć samo w sobie nim nie jest. Te „siedziby” są od siebie oddzielone i w żaden sposób się nie stykają. Istnieją ewolucje, które podążają okrężną ścieżką, ale same w sobie nie są złe, ponieważ w całym stworzeniu nie ma wiecznego zła, ponieważ Bóg jest doskonały.

Istnieje siedem światów życia ludzkiego, ale cztery z nich są niewidzialne, niepoznawalne dla ziemskich zmysłów i nie wynika to z ich oddalenia, ale z pewnego rodzaju wpływu siły materii, która je tworzy. Ludzkość zamieszkuje tylko jedną planetę w danym czasie, gdyż podobnie jak jej obecne miejsce (Ziemia), rasa ludzka jest tylko literą w Boskiej Bibliotece Rodzaju. Należy jednak wyjaśnić, że bardziej zaawansowane dusze okultystyczne zamieszkują Wenus, którą nazywam Hesperus i którą starożytni ludzie na Ziemi nazywali „Ogrodem Hesperyd”.

Tak, Filosie, dla mnie życie jest pojęciem szerszym niż dla ciebie. Obserwuję jej majestatyczną procesję i widzę bataliony stworzeń; wśród nich jestem jedynie cielesnym, przemierzającym siedem wskazanych przez nią sfer, z których Mars, Ziemia i Wenus reprezentują rodzaj materii dostępny dla ziemskiej wiedzy. Widzę, jak rasa ludzka rozwija się i rozwija, wcielając się kolejno na każdej ze swoich specjalnych planet. Każde indywidualne ego inkarnuje się około osiemset razy w każdym świecie, kiedy przychodzi do niego rasa, i powtarza się to siedem razy, tworząc czterdzieści dziewięć epok inkarnacji świata. W ten sposób każde indywidualne ego przechodzi przez około czterdzieści tysięcy okresów stanów wcielonych i bezcielesnych. To w nich doskonali się plan Wiecznego Niestworzonego Ojca, plan, który zaczyna się od stworzenia, za które nie ponosi się żadnej odpowiedzialności, dalekiej od kondycji ludzkiej (w tym sensie, w jakim rozumiecie słowo „człowiek”), a kończy na Doskonałym Człowieku wkraczającym w spokój Nirwany.

Zaprawdę, człowiek jest grzesznikiem. Ale w procesie inkarnacji odpokutowuje za każdą jotę, każdy ślad grzechu. Karma jest odpłatą za wyrządzone zło i takie jest prawo Boże; Nie możesz spłacić długu, nie możesz zapłacić za kogoś innego. Karma jest uczciwym nadzorcą w więzieniu długów, jakim jest życie; a tego, którego tam wrzucono, nie można wypuścić, dopóki nie zapłaci wszystkiego do ostatniego grosza. Strzeżcie się więc czynienia niesprawiedliwości, bo to wy będziecie musieli ponieść karę i nikt inny jak tylko ty. To prawda, że życie jest wystarczająco długie, aby mieć czas na spłatę, ale lepiej nie mieć żadnych długów!

Dochodzimy więc do wizji prawdy, że duch zstąpił od Ojca i musi do Niego powrócić, gdy wypełni prawo i proroctwa. Przez krótki czas żyje w światach przyczyn, a przez długi czas w światach skutków, gdyż okresy bierności odnoszą się do okresów aktywności jak osiemdziesiąt do jednego. Wiele istnień jest nawleczonych niczym paciorki na nić indywidualnego ego.

Pochodząca od Ojca, początkowo nie ma płci – ani mężczyzny, ani kobiety, jest bezpłciowa. Dopiero po wejściu w sferę życia, Jaźń JESTEM rozszczepia się na dwie części i wtedy na Ziemi pojawiają się mężczyzna i kobieta. I chociaż ciała tych par, ich zwierzęta i ludzkie dusze są różne, ich duch jest jeden, jest ten sam. Czasami ta dwójka, zjednoczona duchem, zostaje mężem i żoną, ale zdarza się to rzadko, ponieważ wiek harmonii jest jeszcze odległy. Rzeczywiście, nie ma nikogo, kto mógłby go złamać, nawet gdyby chciał. Ale w tym stwierdzeniu nie mówimy o małżeństwie cielesnym, a jedynie o zjednoczeniu duchowym pozbawionym cielesnej namiętności. Kiedy jednak pary, po milionach lat stojących pomiędzy niewtajemniczoniem a Nirwaną, w pełni poznają prawo życia, wówczas ich związek znów stanie się taki sam, jak przed separacją. Teraz nie jesteście jeszcze w stanie poprawnie zrozumieć tej prawdy; dopiero gdy ostatecznie rozliczycie się z życiem ziemskim, przypomnicie sobie ją i rozpoznacie. A gdy się dowiesz, opowiesz o tym światu. Ale nie teraz. Prawdą jest, że dwoje w Panu nie może się o sobie dowiedzieć, dopóki nie zaczną żyć zgodnie z prawem Jego Najwyższej Ścieżki. I na tej ścieżce nie ma nic cielesnego. I dopóki go nie znajdą, nie odnajdą się nawzajem i nie uwolnią się od wcieleń w ciele”.

Po tak długim przemówieniu, w którym krótko opisał stworzenie Boga, Mol-Lang wstał i powiedział: „Odpowiedziałem ci. Chodźmy, czas kontynuować naszą podróż, a poznasz mojego syna, moją córkę i mój dom.

Położył mi rękę na czole, a ja poczułam się, jakbym zasypiał. Kiedy ponownie odzyskałem przytomność, byliśmy już w ogromnym ogrodzie przed domem, co od razu mnie uderzyło, ponieważ wyglądało zupełnie jak ten prawdziwy. (Wspominam o tym, ponieważ w tamtym momencie wiedza tajemna wydawała mi się jeszcze obca zarówno jego życiu, jak i temu środowisku; w pełni połączyły się one dopiero pod koniec tej historii.) Po późniejszym zapoznaniu się z domem odkryłem, że moje pierwsze wrażenie było prawidłowe: było bardzo realnym, typowym przykładem zamieszkiwania w tym świecie przyczyn na Hesperosie. I żyli w nim cudowni ludzie - studenci okultyzmu, ucieleśnieni wzniosłym, tymczasowym życiu.

Pytasz mnie, czytelniku, jak to się stało, że jakaś część rodzaju ludzkiego – ci Hesperowie – posunęła się tak daleko do przodu? Dzięki próbom, jakim poddawani są wszyscy kandydaci na ścieżce wtajemniczenia, tak udoskonalili swoją siedmioraką naturę, że stali się oświeconymi, odpowiedzialnymi istotami.

Uznali siedmioraką naturę swojej natury, to znaczy prawdę, że człowiek jest złożoną istotą, posiadającą siedem zasad: Jaźń JESTEM, duch, czyli ciało ducha; jaźń ludzka; jaźń zwierzęca i astralne odbicie dwóch niższych zasad, mianowicie siły życiowej i ciała ziemskiego.

Niestety, muszę powiedzieć, że poziom rozwoju większości ludzi na Ziemi jest wciąż tylko nieznacznie wyższy od poziomu duszy zwierzęcej; mniejszość ma promienną duszę ludzką; i tylko wśród adeptów okultyzmu rozwinęła się szósta zasada, czyli ciało duchowe. Ale nikt w ziemskim świecie nie osiągnął takiej doskonałości w Duchu Ojca jak Jezus i Budda.

To właśnie do świata Wenus w końcu przeniosą się dzieci Ziemi, które opuszczą, aby wrócić do niego ponownie, gdy rozpocznie się nowy krąg, ale na wyższym planie - planie doskonałej miłości, bardziej majestatycznej, od której nie ma nic na świecie. Teraz to nie Ziemia, ale Hesperus jest planetą tej Chrystusowej Miłości, jej domem na ścieżce rozwoju natury i człowieka. Ale niestety nie wszyscy tam przyjedziemy.

„Filos, mój syn jest prawie w tym samym wieku co ty, moja córka Firis jest w twoim wieku” – powiedział Mol-Lang, gdy szliśmy do jego domu. „Będą ci opowiadać o prawdach okultystycznych, tak jak ja, ale ani oni, ani ja, ani nic poza intuicją, twoim Duchem danym przez Boga, nie możemy cię nauczyć. Jeżeli dusza nie postrzega ani Boga, ani Jego stworzeń, nikt nie może jej tego nauczyć, gdyż mając uszy do słuchania i oczy do patrzenia, słyszy i widzi, ale nie rozumie. Bóg mnie wyznaczył, abym wam wiele pokazał i opowiedział o tym, o czym wielu proroków i sprawiedliwych marzyło, aby zobaczyć i usłyszeć, ale nie miało okazji. Błogosławione oczy wasze, że widzą i uszy wasze, że słyszą. Jednak wrócisz na Ziemię i zapomnisz o wszystkim, a wtedy zaczniesz szukać lepszego stanu, ale nie znajdziesz go przez wiele lat. O, Filosie, mój synu, jak dobrze byłoby, gdyby było inaczej! Ale karma cię prześladuje, żądając zemsty. I dopiero gdy ona otrzyma swój dług, staniesz się wolny. A teraz dość gadania, pomódlmy się razem do Boga”.

Uklękliśmy w ogrodzie Hesperian, a Mol-Lang powtórzył dźwięczne słowa, które doszły z głębin wieków, tak stare, jak zawsze nowe – modlitwę do naszego Zbawiciela. Kiedy wstaliśmy, mieliśmy łzy w oczach. Odwracając się, ujrzałem piękną dziewczynę.

„Firis, moje dziecko, przyszedł! - powiedział jej ojciec. „Filosie, to jest moja córka”.

Zadziwiło mnie, że ta wysoka istota, obdarzona iście boską mocą, z taką ziemską czułością mówiła o swoich dzieciach. Mol-Lang zauważył to i zapytał:

„Czy nie sądzisz, że nie powinno być i nie ma we mnie nic ludzkiego, skoro mam taką mądrość? Synu, jestem człowiekiem, ale pełniejszym i prawdziwym właśnie dlatego, że jestem blisko Boga. Niestety, większość ludzi na ziemi nie rozwinęła nawet w pełni zasady ludzkiej; ich życie, działania, pasje nadal skupiają się wokół czwartej zasady – zwierzęcej duszy i tylko najbardziej zaawansowani podeszli do rozwoju człowieka w sobie. Kiedy ludzie w pełni zrealizują się jako ludzkość, wówczas Ziemia przestanie być ich planetą i będą musieli przybyć tutaj, do tego świata. Pamiętajcie, wszystko, co widzicie na Hesperusie, jest tylko człowiekiem, a wtedy tutaj będziecie mogli lepiej zrozumieć, kim jest Człowiek, jakim jest majestatycznym stworzeniem! Teraz ziemski człowiek nie jest jeszcze w pełni człowiekiem, nie jest napełniony Ojcem, nie przeszedł do swojego ciała Ducha i dlatego musi się ożenić i żyć w małżeństwie, w przeciwnym razie ustałyby wcielenia na Ziemi. Każde ego musi spłacić swoje długi. Ale wielu umiera jako dłużnicy”.

Nasza trójka – ojciec, córka i ja – weszliśmy do jednego z szerokich portyków domu, przypominającego Partenon. Roztaczał się stąd piękny widok na wszystkie kolory wspaniałych ogrodów. Spektakl był tak cudowny, że z przyjemnością po prostu siedziałem i obserwowałem, nie ruszając się. Ten świat nie był dewaczanem – światem skutków, tutaj aktywne życie toczyło się pełną parą w świecie przyczyn. I różniło się od ziemskiego w tym kręgu większą szerokością, większym pięknem, czystością i wielkością. Wszystko, co było najwyższą formą życia na Ziemi, było powszechne na Hesperosie. Wszystkie wspaniałe osiągnięcia, które istnieją na Ziemi tylko wśród tajnego okultystycznego bractwa, okazały się tutaj normą. Nie da się adekwatnie przekazać słowami, jaką doskonałością było życie fizyczne na tej planecie – doskonałością natury fizycznej pośród idealnego środowiska, gdzie wszystko przygotowuje człowieka zwierzęcego do pracy w imieniu człowieka ludzkiego, a następnie Człowieka Duchowego, Jaźń JESTEM. W ten sposób Jaźń JESTEM rozwija się w materii.

Myślę, że teraz zgodzisz się ze stwierdzeniem, że reinkarnacja i wędrówka dusz to nie to samo. Pierwszy zawsze prowadzi człowieka w górę, podnosi go na wyższy poziom, daje mu możliwość odpokutowania za swoje błędy, z których głównym jest niemożność pokonania lub powstrzymania się. To drugie to po prostu fałszywa koncepcja, najczęściej sugerująca ruch wsteczny, a w całym tym Wszechświecie nie ma ruchu wstecznego.

Więc póki tu mieszkasz, spłacaj swoje długi, przyjacielu. Ci, którzy nie chcą płacić, są skazani na zagładę!

Rozdział 5

ŻYCIE LUDZKIE NA WENUS

Jak dobrze być znowu w domu! - powiedział Mol-Lang. — Kocham mój dom, bo tu są moi przyjaciele, panuje tu sprzyjająca atmosfera duchowości. Wszystko, co najlepsze, co mnie otaczało w moim ostatnim obiektywnym wcieleniu, jest tutaj obecne. Dla mnie nie będzie już narodzin ani śmierci ciała, tylko przejście Logosu. Tutaj otrzymałem zdecydowaną inicjację i stałem się androgyniczny, bo teraz mam zarówno pierwiastek żeński, jak i męski; Jestem całością, a nie połową. Ja i mój ego sobowtór jesteśmy jedną indywidualnością. Byliśmy parą, dwiema połówkami, ale staliśmy się jednością, przychodząc do Ducha. A ty, mój synu, Filosie, z pewnością osiągniesz tę samą chwałę, gdyż potwierdza to twoja karma. Tak, dobrze jest być w domu” – powtarzał.

Starzec wstał z miejsca i majestatycznym krokiem zaczął maszerować po werandzie. "Stary"? Tak, sądząc po ziemskich obliczeniach. Według standardów pertockich Mol-Lang był w kwiecie wieku – za czterdzieści osiem miesięcy skończyłby zaledwie dwieście lat. A wiek nie mógł już mieć na niego wpływu, gdyż osiągnął nieśmiertelność, nieśmiertelność cielesną.

W tym momencie Mol-Lang był w swojej formie astralnej, a jego ciało fizyczne znajdowało się w sypialni, gdzie je zostawił, zamierzając przemierzyć przestrzeń międzyplanetarną i spotkać się ze mną. Ciekawe: mieszkaniec Wenus może odwiedzać Ziemię do woli! Aby to zrobić, po prostu opuszcza ciało fizyczne i płaszczyznę fizyczną w jednym punkcie przestrzeni i wchodzi do astralnego, czyli psychicznego. Z tego ostatniego równie łatwo jest mu powrócić do stanu przyczynowości i do dowolnego punktu, czy to tego, z którego wyszedł, czy, powiedzmy, Alcyone, głównej gwiazdy Plejad, czy nawet dalej widoczność teleskopu. Trudno jest całkowicie opuścić plan fizyczny, ale dla zaawansowanego ezoteryka jest to drobnostka, ponieważ normalnym stanem jego duszy jest zawsze przebywanie na planie astralnym, czyli psychicznym, a nie na planie fizycznym. Trudność dla ucznia polega na wstręcie, jakiego doświadcza po powrocie do niższego stanu istnienia, podobnego do życia na Ziemi. Ale Życie w Miłości mówi: „Służę”. Dlatego wracamy.

Fakt, że byliśmy w astralnym, bezcielesnym stanie, wcale nie przeszkodził Firis w zobaczeniu nas. Jak wszyscy Hesperianie, miała wzrok duszy w taki sam sposób, w jaki my mamy wzrok fizyczny, uważając to za jedną z naszych normalnych zdolności. Dla niej, jak i dla wszystkich, których dusze znajdowały się na tym wysokim poziomie istnienia, posiadanie jasnowidzenia było całkowicie naturalne, chociaż ich wzrok fizyczny był nie mniej rozwinięty. Jak dawno temu na Ziemi, oczy Firis nadal miały ten sam czysty, spokojny szary kolor. Były to okna jej czystej duszy, która zdawała się przez nie patrzeć.

Ta krucha, pełna wdzięku dziewczyna w niczym nie przypominała wizerunków Devachana, mimo że forma cielesna Firis nie była na tyle gęsta, aby można ją było zobaczyć oczami przyzwyczajonymi do postrzegania jedynie fizycznych stanów materii właściwych Ziemi. Maniery córki Mol-Langa, wyrażające dostojeństwo i wewnętrzną siłę, zaraźliwy śmiech z dowcipów ojca, jej doskonałość fizyczna - wszystko to bezsprzecznie świadczyło o obiektywności istoty Firis i potwierdzało prawdę, że posłuszeństwo prawu uważała za zasadę. A jednak, moi przyjaciele, wasze oczy tego nie widziały. Żaden teleskop nie jest w stanie wykryć ludzkiego życia na Wenus nie dlatego, że go tam nie ma, ale dlatego, że jego formy składają się z pojedynczej substancji, na którą działa szereg sił, które czynią je niedostrzegalnymi dla ziemskiego wzroku. Nie będziesz uważać powietrza za mniej materialne lub elektryczności za mniej realne tylko dlatego, że twoje oczy, które mają bardzo ograniczony zakres percepcji wzrokowej, nie są w stanie ich zobaczyć! Kiedy wibracje Zjednoczonej Substancji osiągną pewną wysoką częstotliwość w bardzo małej jednostce czasu i pojawią się chwilowe fale energii o określonej długości, ziemskie oczy nie będą już w stanie dostrzec tych wibracji. To samo można powiedzieć o uszach i słuchu. Gdyby wasze oczy i uszy nie były tak ograniczone, bylibyście w stanie zobaczyć każdy dźwięk i usłyszeć każdy promień słońca. Każdy promień tęczy miałby swój własny dźwięk, a ciepło, które do tej pory odczuwałeś, zapewniłoby niesamowite połączenie dźwięku i obrazu. Wtedy i ty będziesz mógł zobaczyć mieszkańców Hesperus, usłyszeć ich głosy, tak jak oni mogą widzieć i słyszeć ludzi na Ziemi.

Ale dopóki będziesz wyobrażać sobie, że posiadanie oczu oznacza, że możesz zobaczyć wszystko, co warto zobaczyć, a posiadanie uszu oznacza, że słyszysz wszystko, co warto być usłyszanym, będziesz polegać na tych narządach i będziesz mieć błędne wyobrażenia na temat Wszechświat, które nieuchronnie powstają z absolutnej niewiedzy o tym, co leży za małą wyspą stworzenia, na której mieszkacie. Do tego czasu nadal będziecie zdani na teleskopy, mając nadzieję, że za ich pomocą odkryją prawdę o innych światach, upolują dowody na istnienie życia ludzkiego na pobliskich planetach, ale nigdy nie będziecie w stanie ich znaleźć, dopóki nie przestaniecie się spodziewać sprawa odsłonięcia duszy. Nie jest w stanie tego zrobić, bo to, co skończone, nie może objąć nieskończoności. Zrób odwrotnie, poproś duszę, aby otworzyła się na Ciebie i otworzyła materię, a wszystkie światy zbliżą się do Ciebie, odsłaniając niewyczerpaną energię życia, a natura obdarzy Cię takimi skarbami, jakich wiecznie głodna dusza nauki nigdy nie miała marzyłem o odkryciu wcześniej.

Firis widziała całą moją przeszłość, wszystkie moje poprzednie życia, zdolność zapamiętywania, której jeszcze nie zdobyłem. Znała każde moje działanie, myśl i motywację. Czy była zainteresowana moją historią, czy chciała ją zgłębiać, nie wiedziałem. W mojej duszy nie było strachu, bo nie znałam swojej przeszłości i dzięki tej niewiedzy zachowałem spokój. I nie próbowałem zrozumieć, dlaczego tak bardzo starałem się zdobyć przychylność tej dziewczyny. Ale gdybym spróbowała, prawdopodobnie zbeształabym siebie za to, że jestem zbyt arogancka. Tak czy inaczej, poczułem się szczęśliwy, wiedząc, że moje myśli są czyste.

Chociaż byłem oddzielony od życia ziemskiego, rozwój mojej duszy nie był dużo większy niż wcześniej. I oczywiście Firis wydawała mi się rodzajem bogini - w końcu jej ludzka doskonałość i cudowne zdolności okultystyczne były dla mnie całkowicie niedostępne. Myśl, że mógłbym się w niej zakochać, strasznie mnie przestraszyła. I cieszę się, że w tamtym momencie taka myśl po prostu nie przyszła mi do głowy. Jednak w głębi duszy tak się stało i zaczyn zaczął działać. Bliższa znajomość z Firis nie powinna była sprawić, że poczuję swoją znikomość w porównaniu z jej wzniosłą pozycją, ale wręcz przeciwnie, powinna podnieść mnie do zrozumienia, że moce psychiczne są wpisane w samą naturę ludzką, gdyż w istocie natura ludzka jest boski.

Swoją drogą, jakie jest popularne przekonanie na temat Boga? Powiesz, że Bóg jest wszechmocny, wszechobecny, wieczny. Wspaniały. Ale ziemska wizja tego wszystkiego jest bardzo ograniczona. Idee o czymś nigdy nie są wyższe od swego źródła, co oznacza, że idee o Bogu, choć postrzegany jest on przez nasz świat jako ideał doskonały, to jednak nie są tak wzniosłe jak wyobrażenia mieszkańców Hesperusa. Czy powiesz, że zaprzeczam sobie, zaprzeczając moim własnym wysokim roszczeniom wobec Człowieka i że w rzeczywistości obalam twierdzenie, że idee mogą wznieść się jedynie do poziomu swojego źródła? Odpowiem, że Ojciec ogranicza wysokość źródła. Co przez to rozumiem? Mam na myśli to, że przemawia On do częściowo rozwiniętej duszy ludzkiej na planie ziemskim z poziomu zawartej w Nim zasady ludzkiej, a nie z poziomu wyższego. Stąd wywodzi się ziemskie zrozumienie Go jako doskonałej Osoby - wszechmocnej, wszechobecnej, wiecznej, ale osoby, podczas gdy Bóg jest bezosobowy. Jeśli chodzi o Hesperian, Bóg komunikuje im o sobie i swoich dziełach z poziomu Ducha, który jest wyższy niż poziom duszy; to jest poziom „nadduszy” Emersona. Mam nadzieję, że przestudiujesz to stwierdzenie, gdyż nic, co powiedziałem, nie jest tak ważne, jest to najważniejsza myśl w całej książce.

Powiedziałem, że ziemskie idee dotyczące wszechmocy, wszechobecności i wieczności są wąskie. To prawda. Pierwszy (w ograniczonym rozumieniu) oznacza najbardziej ekstrawaganckie wykonanie lub naruszenie znanych praw, ale z pogardą odrzuca istnienie innych potężnych, cudownych, ale nieznanych człowiekowi praw. Wszechobecność oznacza dla niewtajemniczonego umysłu jedynie pewną różnorodność niejasnych, niemożliwych do zrealizowania idei i tylko nieliczni uznają ją za wewnętrzną wzniosłą cechę, stałą obecność we wszystkich rzeczach i stworzeniu. I wreszcie wieczność. Umysł chętnie zgadza się na nieograniczony, nieskończony czas, ale jest zakłopotany decylionem i prawie nie chce wierzyć w taką liczbę. Jednak traktują się jak wszystko i nic.

Kiedy po raz pierwszy spotkałem Firisa, moje zrozumienie Boga było równie ograniczone. A kiedy zobaczyłam przejaw jej zdolności, których żaden ziemski człowiek nawet nie przypisywał Bogu, byłam naprawdę oszołomiona. Kochasz ją? Nie wtedy. Szanować ją, adorować ją, jak Hindus oddający cześć obrazowi swego bóstwa, tak. Ale ziarno zostało zasiane i nie mogło powstrzymać się od kiełkowania.

Mol-Lang zostawił mnie w przestronnym salonie swojego domu, do którego przyjechaliśmy, a kiedy znalazłem się sam na sam z Firis, natychmiast paraliżował mnie strach przed nieśmiałością przed moją kochaną panią. Chociaż próbowała mi pomóc się tego pozbyć, nadal poczułem wyraźną ulgę, gdy wszedł młody mężczyzna i przedstawiła mi go: „Mój brat Sohma”.

Patrząc na nich obu i przypominając sobie wygląd Mol-Langa, pomyślałem: „Jak pięknie wyglądają ci ludzie, jak wyrafinowane i doskonałe są ich rysy! To tak, jakby ciało każdego z nich zostało stworzone na kształt duszy i było doskonałe w każdym fizycznym przejawie.

„Tak, masz rację, tak myśląc” – powiedział Sohma. Odpowiadał na moje myśli, tak jak Mol-Lang i Firis. - Masz rację. Doprowadzamy nasze życie fizyczne do pełnej zgodności z wymogami prawa. Ścisłe ich przestrzeganie stało się dla nas drugą naturą, jednak dla nas nie jest to wcale uciążliwe i odbywa się świadomie. Ekscesy, nieumiarkowanie, pobłażanie sobie, tak przyjemne zwierzęcym uczuciom, nie pociągają Hesperian, wręcz przeciwnie, wszystko to jest dla nas obrzydliwe. Czy można się dziwić, że nasze materialne powłoki surowych wegetarian, niezdolnych nikomu odebrać życia, odpowiadają formom naszych dusz?

„Rzeczywiście, nie jest to zaskakujące” – odpowiedziałem. „Ale jak posłuszeństwo prawu mogłoby w moim przypadku zmienić nieatrakcyjną formę zewnętrzną?” Moje ciało zostało już uformowane, uformowane, przestrzegając praw, których nie przestrzegałem wystarczająco mądrze i rygorystycznie. Widzę, że ty posiadasz mądrość tajemną, a ja nie; Trudno mi nawet pamiętać, że słyszałem o tych prawach, a wprowadzenie ich w życie jest prawie niemożliwe!

- Filos, mój bracie, adept okultyzmu rodzi się, a nie tworzy. Jego wiedza pochodzi z wnętrza, a nie z zewnątrz. Otrzymasz klucz do Ducha, a wtedy Wszechwiedza przeniknie twoją duszę. Ani jedna osoba, ani jedna książka nie będzie mogła dać wam wiedzy, ale wszystko stanie się wam znane, bo wszystko jest z Ojca, a zatem z Ducha. Ale zanim Duch będzie mógł wejść, dom musi zostać oczyszczony. Okultysta, któremu objawia się wiedza o wszystkim, rodzi się w wyniku oczyszczającej pracy nad sobą w wielu życiach. A w tobie było zło. Oznacza to, że nie jesteś jeszcze wolny od karmy.

Mol-Lang powrócił, ubrany w swoje materialne ciało i teraz tylko ja pozostałem w ciele astralnym, ale nie czułem się samotny, gdyż różnica w naszych stanach fizycznych nie była w stanie oddzielić moich przyjaciół ode mnie. Nie miałem możliwości przybrania materialnej formy, ponieważ byłem na Wenus, a moje ciało znajdowało się na odległej planecie. Nie czułem się bezsilny, bo żeby przenieść się z miejsca na miejsce, wystarczyło chcieć tam być. Jednakże umiejętność ta dała mi taką swobodę tylko na Hesperusie, a poczucie ograniczenia odpowiednio wzrosło. W duszy mojej narastała irytacja; Poczułem się prawie jak obcy na tym wysokim poziomie duchowym, gdzie urodzili się moi przyjaciele. Pomimo tego, że o Ziemi nie wiedziałem nic, gdyż moje ziemskie ja pozostawało w Satch pod opieką Mendocusa, wciąż czułem nieprzyjemną wyobcowanie – jakby jakiś inny, wcześniejszy stan w innym miejscu był bardziej znajomy i tęskniłem za powrotem do normalna atmosfera. Biada mi!

Rozdział 6

WYRAŻAJĄCA ODPOWIEDŹ

Pewien wybitny pisarz zauważył kiedyś, że zakres tematów literackich jest bardzo ograniczony; autorzy nie mogą wymyślić niczego, co nie jest oparte na faktach z życia. I to jest absolutnie prawdą. Literatura jest ograniczona, powtarza pod każdym względem to samo: miłość, nienawiść, nadzieję, rozpacz, chciwość, obojętność, zazdrość - słowem cała rozmaitość ludzkich emocji. Jeśli ukazać je w trojakim aspekcie – tragedia, komedia, dramat – wyczerpały się wszelkie możliwości, pozostały jedynie wariacje w grze światła i cienia słabych i mocnych emocji.

Można by pomyśleć, że kiedy historia przejdzie przez jakąś nową fazę, teochrześcijaństwo będzie mogło zaproponować nowe tematy. Ale taka myśl nieuchronnie doprowadzi do rozczarowania, ponieważ literatura okultystyczna wyklucza nawet niektóre potencjalne czynniki ziemskie, które należą do niższej natury zwierzęcej i nie powinny mieć miejsca w życiu człowieka. Zazdrość, chciwość, nienawiść nie są charakterystyczne dla natury, która jest w ścisłym związku z duszą miłości – Jezusem. Obojętność, bezczynność i rozpacz nie mogą trwać w duszy, która uważnie przygląda się możliwościom, jakie otwierają się przed Mol-Langiem – duszy tak kochającej, że podobnie jak Jezus i Gautama jest zawsze gotowa zrezygnować z najwyższej nagrody, aby przewodzić światu. jako mniejsi bracia. Można powiedzieć, że taka miłość nie jest zwierzęca. Prawidłowy. Powiem, że ona nie jest człowiekiem. Jest to miłość duchowa, taka, z którą mogą sobie poradzić tylko ci, którzy weszli na Drogę, w których duszach żyje świadomość przyjścia Ducha. Jeśli ktoś z Was czuje, że nie może się z tym otrząsnąć, gdy karma domaga się pokazania w praktyce, że „nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich”, to mój bracie, dowiecie się o narodzinach Ducha w was. Bądź wtedy błogosławiony.

Ci czytelnicy, którzy sądzą, że opowiadając o tak niesamowitych rzeczach, próbuję ich zabawić jedynie przez kilka godzin, są w głębokim błędzie – to nie jest moje zadanie. Moja książka jest dziełem miłości i powstała w świętym celu. Zbliża się Drugie Przyjście Chrystusa na świat. Ale nie przyjdzie do wszystkich od razu, nie w tym samym czasie, ale przede wszystkim do tych dusz ludzkich, które będą gotowe przyjąć Go do swego serca i wypełnić Jego dzieło. On jest już blisko i jeśli otworzysz swoją duszę na przyjęcie Jego ducha, wtedy Chrystus do niej wejdzie.

Doprawdy nikt nie jest w stanie podać dnia ani godziny Jego przyjścia, jednak powiem: nie spodziewajcie się Go w postaci człowieka czy ducha z zewnątrz, lecz w postaci Ducha Chrystusowego wkraczającego w wasze istnienie. Przyjdzie do ciebie nie w ludzkiej postaci, ale jako Duch Boskiej Miłości, jeśli tylko będziesz gotowy uczynić Miłość prawem swojego życia. A ponieważ Chrystus i Ojciec są Jednym, dlatego wy, którzy to słyszycie i jesteście przy tym obecni, zostaniecie uwielbieni i wkrótce zmartwychwstaniecie, opuścicie ten świat i przejdziecie do Życia. Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha. W tej ostatniej godzinie Chrystus przyjdzie także do Syna Człowieczego.

W tym, co mówię, nie ma nic niezwykłego, nierealnego i sensacyjnego. Wszystko to pochodzi od Ojca i może doprowadzić poważnego słuchacza na Drogę wskazaną przez Chrystusa. A wszystko jest bezpośrednio związane z życiem na Hesperosie – planecie Boskiej Miłości. Mam nadzieję powiedzieć Wam coś więcej na temat poziomu, rodzaju i czasu trwania życia okultystycznego. Do tej pory tylko przekazywałem zasady, teraz pokażę efekty wierności im. I chcę pokazać, jak wielką istotą staje się człowiek, który przestrzega prawa okultystycznego, prawa Ducha, o którym świadczę. Przez wszystkie stulecia, nigdy nie schodząc, człowiek kontynuuje swoją uroczystą procesję w górę, której ukoronowaniem będzie jedność z Ojcem – i nie będzie już człowiekiem śmiertelnym, ale Człowiekiem nieskończonym! Anielskim!

Muszę jednak przed wydarzeniami przerwać pośpieszne pióro i wrócić do Hesperusa, w przeciwnym razie moje słowa pozostaną tylko słowami, ułożonymi w stosy niczym nowoczesne czternastopiętrowe budynki.

Moje pragnienie zgłębiania okultystycznej prawdy nie zmniejszyło się, pomimo rosnącego pragnienia bardziej konwencjonalnego życia. Raz za razem próbowałem dowiedzieć się, czy możliwe jest podążanie za prawdą psychiczną w mniej rygorystycznych warunkach, to znaczy, gdy zwierzęce instynkty wciąż we mnie walczą, co stawia mnie znacznie niżej niż moich przyjaciół. Ale studiowanie okultyzmu nie w środowisku duchowym, ale ziemskim jest praktycznie tak samo niemożliwe, jak próba zmieszania oleju i wody.

Mój mentor Sohma ograniczył się do mówienia o samych zasadach, a nie o cudach ich przejawienia, ponieważ w pogoni za cudami mógłbym stracić z oczu przyczyny: dla ignoranta owoc zawsze wydaje się atrakcyjniejszy niż drzewo, które zrodziło do tego. Oto główna prawda, która powinna kierować studiami okultystycznymi: zwracaj mniejszą uwagę na cuda i magię, ale całą swoją uwagę poświęć samym prawom, bo prawa są drzewem. Czarownik jest najmniejszym z braci, który nie urzeczywistnił praw Ojca w żadnym użytecznym stopniu. Znając prawo, rozumiesz, jak dokonywać cudów; nie znając prawa, dążąc jedynie do cudów, przestajesz Go naśladować i nie odziedziczysz Jego Królestwa, nawet jeśli wydaje Ci się, że udało Ci się zostać większym magiem niż Cuong, Mendocus czy sam Mol-Lang. Zdolność do magii była przez nich ceniona mniej niż wszystkie inne zdolności; i odpowiednio to traktujesz.

Spacerując po ogrodzie zadałem Sohmie pytanie dotyczące jego uwagi, że otrzymam klucz do mądrości okultystycznej, ale nie zostaną mi podane szczegóły:

- Sohma, mówisz, że szczegóły wraz z konsekwencjami zostaną pominięte i nauczą mnie tylko ogólnych praw. Myślę jednak, że moja natura nadal nie jest w stanie od razu pojąć tak wzniosłych prawd. Może lepiej zastosować inną metodę, metodę zrodzoną z... z... - tu ze zmieszania potarłem czoło, bo nie mogłem sobie przypomnieć ziemskiego słowa. „Widzisz, nie wiem dokładnie dlaczego, ale wydaje mi się, że mam mgliste wspomnienie poprzedniego życia, w którym stosowano inną metodę nauczania”. Jednak teraz już o tym nie wiem, bracie. Wszystko zniknęło.

- Nie, nie zniknęło, Filos. Właśnie znalazłeś się w innym miejscu, odchodząc od swojego zwykłego życia. Ale ty mówisz o filozofii analitycznej; wyciąga wnioski na podstawie konsekwencji i dochodzi do ich wspólnej przyczyny. Jest to metoda zawodna, o czym świadczy chociażby stan nauk chemicznych w życiu, które mgliście pamiętasz. Chemia jest cudowną nauką, ale jej rozwój utrudniają niezgrabne metody analityczne, w wyniku czego nie jest w stanie określić nawet, co to jest ziarenko piasku.

Nagle, na prośbę Sohmy, moja wiedza z chemii wróciła do mnie, choć okoliczności jej zdobycia pozostały ukryte. Wraz z powrotem samej wiedzy powróciła moja miłość do debaty i odpowiedziałem:

Przykro mi, ale chemia to potrafi. Piasek to krzemionka, tlenek krzemu, który składa się z pierwiastka krzemu i tlenu w powietrzu w stosunku od jednego do dwóch.

- Dokładnie. Ale właściwie nic nie powiedziałeś; jesteś tak samo daleki od prawdy jak wcześniej. Mówisz, że piasek składa się z dwóch podstawowych elementów, prawda?

- Absolutnie racja.

- Ale czy możliwe jest dalsze podzielenie elementów pierwotnych?

„Nie, nie możesz” – powiedziałem, ale przypominając sobie pewne niezwykłe rzeczy, których byłem świadkiem, zacząłem się denerwować.

- NIE? jesteś pewien? – pytał uparcie, a z uporu i determinacji, by za wszelką cenę pozostać wiernym swojej nauce, odpowiedziałem:

- Absolutnie!

„Filosie, gdyby twój upór nie był równoważony godną podziwu wiernością zasadom, powiedziałbym, że mądrość umrze razem z tobą”. Mój przyjacielu, twój system chemiczny z jego sześćdziesięcioma niesparowanymi „elementami pierwotnymi”, jego „monadami, diadami, triadami” itd., z jego elementami jedno-, dwu-, trój- i wielowartościowymi, jest niczym innym jak hipotezą roboczą, doskonale przystosowany do uzyskania oczekiwanego rezultatu. Skoro jednak nie przedstawia całej prawdy chemicznej, oznacza to, że nie jest w stanie w całości oddać tego, co odsłania nam prawdziwa istota natury. Teorie te, nie mogąc doprowadzić do prawdy, prowadzą do wniosków wprost jej przeciwnych: mówią o różnorodności rodzajów materii, podczas gdy prawdą jest, że materia jest jedna. Jak powiedziałem, chemicy na Ziemi mają dobrą roboczą hipotezę, jedyną, z której będą musieli skorzystać, dopóki nie znajdą najlepszej, prawdziwej metody.

Sohma zamilkł, a ja zapytałem, jaka jest najlepsza metoda. Nie odpowiedział mi bezpośrednio, słownie, lecz moim oczom ukazał się warsztat, w którym na stołach i ławach w różnych stadiach montażu stało wiele różnych instrumentów i maszyn. Tu, nieco dalej, widziałem zegar ścienny - zegarek na rękę, jakąś staromodną maszynę do pisania, chronometry, narzędzia do montażu, a także wiele skomplikowanych mechanizmów, z wyglądu których trudno było mi odgadnąć ich przeznaczenie . Na jednym ze stołów pomieszane były różne części.

- Philos, możesz je połączyć? – zapytał Sohma. — Ten stos zawiera części zegarków, maszyn do pisania, zamków i tak dalej. Nie jesteś mechanikiem więc nie wiesz jak sobie z takimi rzeczami radzić. Ja jednak też bym tego nie montował, choć jestem mechanikiem. Faktem jest, że ze wszystkich tych części leżących przed tobą po prostu nie da się zbudować zegarka ani innego mechanizmu. Ale załóżmy, że ostrożnie zdemontujesz działający zegarek i skrupulatnie przestudiujesz wzajemne powiązania części w nim, wtedy będziesz miał pojęcie o całości. Jeśli rozbierzesz tylko jeden zegarek, nie będziesz mógł się uczyć, ale jeśli rozbierzesz wiele, będziesz mógł złożyć je z powrotem w takiej formie, w jakiej były wcześniej. Są to procesy analizy, dedukcji i syntezy; są one praktycznie podobne w fizyce, mechanice i chemii.

„Ale, przyjacielu”, powiedziałem zawstydzony, „nie będę mógł tego wszystkiego zrobić, jeśli nie będę miał sprzyjającej okazji do takiego eksperymentu”.

– Właśnie o to mi chodzi, Filos. Pokażę ci najlepszą metodę, o której mówiłem. Tutaj mamy mój własny wynalazek. Sam go stworzyłem i dlatego jest mi znany. Oto ten sam samochód, ale zdemontowany; jego części są spiętrzone. Zatem nie masz pojęcia o mechanice konstrukcji, ale ja znam i wskażę ci główne części maszyny podczas jej działania. Patrzeć.

Sohma podszedł do aparatu - cudu mechanicznego piękna, przez szklany korpus, przez który widać było całą jego wewnętrzną konstrukcję: polerowane miedziane części, srebrne koła, sprężyny, zęby, napędy pasowe itp. Biorąc mikrofon, wyjaśnił, że będzie do niego mówił, a maszyna pobierze wszystkie jego słowa, wydrukuje je i oprawi w książkę. Poluzowując trochę śrubę, zaczął mówić:

„Mikroskopijna membrana napędza silne prądy. Działają tylko wtedy, gdy modulacja dźwięku mojego głosu uderza w tę membranę wokalną, przy czym, jak sam widzisz, węglowe dyski odcinają inne prądy i uruchamiają dźwignie z symbolami na końcach. Należy pamiętać, że ta membrana wokalna jest wykonana z wrażliwych stalowych strun, podobnie jak w fortepianie, tyle, ile jest tonów wokalnych i oktaw. W związku z tym nasz alfabet ma tę samą liczbę liter, a nasz język pisany składa się z uporządkowanej sekwencji tych liter, drukowanych lub pisanych odręcznie. Poprzez dźwięki wydawane przez głos w pobliżu takiego instrumentu można „przemówić” cały drukowany tom.

Każdy z dźwięków połączonych w mowę oddziałuje na swój własny ciąg; jego wibracje ściskają dysk węglowy, następuje natychmiastowe wyładowanie elektryczne, dźwignia drukująca wykonuje swoją pracę, papier przesuwa się o miejsce do przodu i drukowany jest kolejny znak, i tak dalej, aż dźwięk głosu ucichnie. Odległości między słowami są również ustawiane automatycznie. Nawet jeśli ktoś będzie mówił niemal bez przerwy, specjalne urządzenie przywróci dyski węglowe ze skompresowanego stanu aktywnego do stanu pierwotnego, w wyniku czego sprężyna przesunie papier o jedno miejsce za każdą lekką przerwę w głosie i o dwie spacje na długa pauza. W każdym razie siła sprężyny wystarcza na nie więcej niż dwie przestrzenie.

Teraz, gdy już prawie skończyłem mówić, przesunę tę dźwignię do górnego położenia, uwalniając w ten sposób skumulowaną siłę, która powstała podczas ruchu części, a zwłaszcza ciężkiego wahadła. Drukowanie zostaje zatrzymane, a zgromadzona energia składa, wycina i wiąże moją drukowaną mowę. A kiedy to się zakończy, pozostała część tej energii, która zawsze jest równa wykonanej pracy, zostanie całkowicie zużyta na bicie w dzwon, sygnalizujący koniec procesu.

Kiedy Sohma ucichł, maszyna jeszcze przez jakiś czas pracowała, po czym zadzwonił dzwonek i księga zawierająca wszystkie jego słowa wpadła do małego pudełka na drugim końcu gabloty. I wtedy po raz pierwszy uderzyła mnie zwartość tak złożonego mechanizmu: miał zaledwie osiemnaście cali wysokości, dwie stopy szerokości i trzy stopy długości. A jednak to on dokonał tego wspaniałego dzieła.

„Czy mógłbyś rozebrać to narzędzie i poprawnie złożyć je ponownie?” „Byłem zaskoczony tym pytaniem, ponieważ myślałem, że Sohma naprawdę mnie do tego zmusi. „Nie, mój bracie” – zapewnił. „Jako jej twórca znam oczywiście wszystkie jej cechy, ale moje zrozumienie zarówno tej, jak i innych maszyn, a także prawd odnoszących się nie tylko do mechaniki, ale do fizyki naukowej opiera się na wiedzy duchowej, którą będę teraz wbij sobie do głowy. Przynajmniej jeśli chodzi o ten mechanizm. Teraz spójrz na niego i poznaj go.

Co dziwne, ja, który wcześniej nic nie wiedziałem o tych rzeczach, w tym samym momencie zdałem sobie sprawę, że rozumiem całą złożoność tego urządzenia, jak zegarmistrz w zegarku. Sohma, zauważając to, powiedział:

„To jest, Filosie, klucz do całej mądrości, o której mówiłem”. Bóg, Stwórca wszystkiego, pewnego dnia wejdzie do ciebie. A wtedy twój duch, który jest promieniem Jego Ducha wysłanym przez Niego w ciemność życia, ponownie zjednoczy się z Nim. A ponieważ za pomocą niezmiennego Logosu stwarza wszystkie przedmioty i stany Istnienia i jest z nimi immanentny, znając je, to kiedy On wejdzie w twoją duszę, ty też będziesz wszystko wiedzieć. I dowiesz się, że w sensie chemicznym istnieje tylko jeden pierwiastek wprawiany w ruch przez Moc. A wtedy zaczniecie rozważać wszystkie „elementy” znane wam jedynie jako różne prędkości formacji molekularnych Jednego Elementu poprzez różne stopnie Jedynej Siły i zobaczycie różnicę pomiędzy światłem, ciepłem, dźwiękiem i wszystkim ciałem stałym, substancje ciekłe i gazowe nie różnią się materialnie, ale tylko prędkością.

Ta wiedza leży u podstaw całego życia - fizyki, chemii, dźwięku, termicznego, chromatycznego, elektrycznego i innych różnych aspektów natury. Jest to najwyższe prawo Boga i On jest naturą, choć nie jest prawdą coś przeciwnego: natura nie jest Bogiem. Kolejnym prawem jest prawo odszkodowawcze. Mam ci o nim opowiedzieć?

Odpowiedziałem, że chętnie posłucham, gdyż jego słowa objawiły Boga we wszystkim, na górze i na dole. Więc kontynuował:

– Prawo to rządzi nie tylko całą materią, ale także tym, czego jest odbiciem – Duchem, a także sferą duszy. Jako przykład chcę podać proste przykłady natury materialnej, powiedzmy samolot i śrubę. W zależności od tego, jak daleko wysunięte jest ostrze samolotu, jego działanie będzie albo szybkie, albo mocne, ale nigdy oba jednocześnie. Jeśli śruba ma krótki skok, będzie powoli przechodzić przez nakrętkę, ale jeśli naciśniesz śrubę, siła zgniatania będzie ogromna. Jeśli krok jest długi, podstawa śruby poruszy się szybko, a mianowicie: sworzeń takiej śruby można nawet wbić w drzewo młotkiem i dokręcić tak, aby pasował.

Przejdźmy teraz do sfery duszy. Jeśli człowiek woli stopniowe i łatwe wspinanie się na poziomy czystego życia prowadzące w górę do Boga, a w obliczu codziennych pokus bardzo często błądzi i upada, jego postęp będzie powolny, ale pewny. Jeśli wręcz przeciwnie, ma wielką ochotę szybko się uczyć, to w ciągu kilku godzin musi stawić czoła całej miażdżącej sile pokus do błędu i grzechu – pokusom, które dla zwykłego człowieka rozkładają się na wiele, wiele wcieleń na przestrzeni wieków lub nawet miliardy lat. W pierwszym przypadku Ojciec daje ludziom wystarczającą ilość chleba powszedniego, aby mogli rozwijać się bardzo powoli, ale pewnie. W drugim potrzebny jest cały wielki zapas siły oporu samego Boga. Przecież cała moc Lucyfera - tego wysokiego, naturalnego ducha, który ucieleśniał się na planecie, która po jego apostazji, upadku jego duszy zamieniła się w słoneczny pas asteroid, nawet cała jego świecąca moc nie wystarczyła, aby osiągnąć zwycięstwo, i dlatego upadł. Tylko Bóg Chrystus w Tobie może wygrać tę walkę.

Doprawdy, żaden człowiek, dopóki pozostaje człowiekiem, nie może ulec takiej pokusie. Ani ty, ani Mol-Lang – mój ojciec, ani nawet Gautama nie zostaliście poddani tak ciężkiej próbie, przed jaką stanęła ta wysoka dusza świata, Lucyfer. Oczywiście mówię to, mając na uwadze teorię względności; w końcu, jeśli mucha lub mrówka zostaną poddane wszystkiemu, co owad może znieść, wówczas ich cierpienie w tym momencie siły będzie porównywalne ze stanem osoby w najwyższym punkcie napięcia wszystkich jego sił. Jezus i Gautama przeszli najtrudniejszy test na swój poziom i nie poddali się, dlatego ich zwycięstwo było wspanialsze niż próba, która nastąpiła po upadku Lucyfera. A kiedy przyjdziesz na taki test, bez wątpienia będziesz w stanie go wytrzymać, chociaż nie można dać żadnej gwarancji. Jest tylko jeden Przewodnik; Jeśli pójdziesz za nim, zwyciężysz; jeśli nie pójdziesz, upadniesz.

Może być dla ciebie nowością myśl, że istnieje ożywiające Ego, duch świata, zmaterializowany w każdej gwieździe, każdej planecie, każdym ciele gwiezdnym, tak jak indywidualna dusza znajduje się w ciele każdej osoby, zwierzęcia lub rośliny. Prawdą jest także to, że dusze ludzkie będą się dalej rozwijać, ich przeznaczeniem jest przejść najwyższą próbę, a jeśli zwyciężą, wejdą w stan wielkiego spokoju – nieba, dewakanu, jeśli kto woli, Nirwany. Ale to nie koniec – bo jeśli życie ma początek, jest też koniec. A doskonałe ludzkie Ego, ostatecznie wyłaniające się z Nirwany – tego długiego dewachanu po wszystkich wcieleniach – nie pojawia się już jako osoba. Nie żyje, ale Jest, a jego istnienie po życiu jest stanem istnienia wykraczającym poza zrozumienie ludzkiego umysłu, chyba że na podstawie logicznego założenia przyjmie, że jest to stan wyższy niż tzw. życie.

Ale najpierw przychodzi test transformacji. Mój ojciec już do niego przyszedł, ale ja jeszcze nie. Jeśli się jej nie przeciwstawimy, nadejdzie druga śmierć, ale musimy jej sprostać; powinna cała ludzkość. Jednakże jest to jeszcze bardzo odległe, gdyż nie nastąpi, dopóki dusza poddana próbie nie stanie się doskonała i będzie przygotowana do wyłonienia się z kokonu ludzkiego życia i bycia osądzona na podstawie swoich uczynków przez Tego, który wszystko stworzył. Zmęczyłem cię, Filosie?

Odpowiedziałem przecząco, chociaż łapiąc, jak mi się wydawało, sens, natychmiast go znowu zgubiłem. Niemniej jednak bardzo chciałem usłyszeć ciąg dalszy i udawałem, że wszystko zrozumiałem, bo każdy lubi myśleć, że rozumie niezrozumiałe tematy doskonale. Sohma uśmiechnął się i ostrzegł: kiedy skończy, wszystko, czego się nauczyłem, pozostanie we mnie jedynie jako tendencja umysłowa, która przyczynia się do mojego rozwoju, ponieważ muszę zapomnieć o tych samych myślach, które, jak sądziłem, wchłonąłem. I mówił dalej, zauważając, że wytworzenie takiej skłonności jest bardzo cenne i warte całego wysiłku, jaki włożył:

„Chcę, abyście zwrócili także uwagę na to, że za dzień Sądu Ostatecznego uważacie moment, w którym wasza dusza zostanie osądzona według swoich uczynków przez waszego własnego ducha, którym jest Bóg w was. Jeśli więc myślisz, że miną miliardy lat, zanim nadejdzie ten dzień, a masz mnóstwo czasu, co oznacza, że możesz odłożyć pracę duchową, to – usłuchaj mojego ostrzeżenia – jest to fatalny błąd. Bo jeśli ktoś nie przejdzie wielkiego testu, to tylko dlatego, że dzień po dniu, życie po życiu zaniedbywał swoje możliwości – celowo lub nieświadomie. Taka dusza skazana jest na drugą śmierć, zostanie wrzucona do „jeziora ognia”, czyli duch ją opuści i pójdzie do Ojca, a dusza wpadnie w żywioł ognia, który jest całość wszystkich niższych form siły, z których pochodzi życie i ciepło oraz wibracje.

Nie stanie się to jednak, dopóki grzesznik nie przejdzie ze swojej duszy do ducha. Dlatego „druga śmierć” nie jest śmiercią grzesznika, jest to oddzielenie całej jego (jej) zepsutej pracy i możliwość rozpoczęcia od nowa, lepszego budowania. Nasz Ojciec nie przeklął Swojego dziecka, a jedynie Jego niedoskonałe stworzenie, grzeszną duszę. W naszej bibliotece możecie zobaczyć księgę przyniesioną Hesperusowi z Ziemi, księgę, która powie Wam o zakonie różokrzyżowców, mówi o tym boskim Ogniu. To jest ten sam Ogień, który kiedyś był nazywany Maxine na Ziemi. Filosie, będziesz musiał przejść ten decydujący test przed wieloma innymi; nikt nie wie, jak osiągnąć zwycięstwo, z wyjątkiem tych, którzy już przez to przeszli.

Kiedy Sohma skończył przemówienie, rozejrzałem się i stwierdziłem, że zegary, maszyny do pisania, zamki i inne urządzenia gdzieś zniknęły, tylko drukarka głosowa nie zniknęła: tylko że była prawdziwa, wszystko inne to tylko obrazy przedmiotów, które Sohma chciał pokazać do mnie. Mój mózg nie był jeszcze wystarczająco wytrenowany, aby przez tak długi czas koncentrować się na określonej myśli; Sądziłem, że mam już jasne pojęcie o wszystkim, co mój towarzysz powiedział na temat swojego wynalazku, jednak gdybym teraz próbował sobie przypomnieć jego wyjaśnienia, byłbym zawiedziony, gdyż w mojej głowie nie pozostało nic poza ogólną myślą. Nigdy nie podjąłem próby złożenia urządzenia, gdyż zadowalając się założeniem o takiej możliwości, mój umysł zajął się nowym tematem.

Zapytałem Sohmę, czy Hesperowie mają latające maszyny. Ich istnienie wydawało mi się logiczne wśród tak wielu osiągnięć. Odwrócił się do mnie i patrząc na kogoś za mną, odpowiedział z uśmiechem:

„Pozwól, że Firis odpowie ci na to pytanie, ale nadszedł czas, abym był gdzie indziej”.

Ucieszyłem się z takiego obrotu spraw, lecz na widok Firis ogarnęła mnie nieśmiałość. Nie zwracając uwagi na moje zawstydzenie, powiedziała:

— Rzadko się poruszamy, a częściej w ciele astralnym. Tak, mamy samoloty, ale korzystamy z nich tylko sporadycznie.

Być może ty... A może powinienem nadal mówić „ty”, aby zmniejszyć twoją – twoją – nieśmiałość związaną z moją obecnością? „Firis zwróciła na mnie swoje roześmiane oczy, a jej spojrzenie całkowicie mnie zdezorientowało. Uśmiechnęła się przebiegle i mówiła dalej:

„Być może myślisz, że nasze ciała fizyczne poddawane są jakimś okultystycznym procesom lub coś w tym rodzaju.” To jest błędne. Ponieważ wszystkie formy materii są Boskimi ideami ubranymi w Jedną Substancję, możliwe jest rozdzielenie formy materialnej, ale zachowanie idei psychicznej i wysiłkiem woli przeniesienie jej gdzieś – jest to jak ruch myśli – a następnie przyodziej go ponownie w materię. To jest możliwe. Dlatego można tu przenosić obiekty z Ziemi. Ale jeśli myślisz, że robi to ciało fizyczne, to się mylisz, ponieważ my sami jesteśmy ucieleśnioną ideą.

Oczywiście jesteśmy w stanie opuścić te ciała i w mgnieniu oka przenieść się z jednej gwiazdy do drugiej, ale nie możemy mieć dwóch ciał fizycznych jednocześnie. Przed opuszczeniem ciała należy wprowadzić je w trans kataleptyczny, pozostawić w tym stanie i po powrocie wejść w nie ponownie. Jeżeli opuścimy je i stworzymy dla siebie nowe ciało, podobne pod każdym względem do poprzedniego, i w nim pozostaniemy, wówczas opuszczona cielesna świątynia ulegnie zagładzie. W zasadzie jest to możliwe, jednak nie widzimy takiej potrzeby i nie postępujemy w ten sposób. Wszystko wokół ciebie jest materią, oddech też jest materią, różniącą się od żelaza, powiedzmy, tylko prędkością cząsteczek. Powietrze jest materią, elektryczność jest materią. Teraz pokażę Ci, jak możesz to kontrolować. Słuchaj, chcę stworzyć kilka talerzy, filiżanek, spodków, noży i widelców. Aby to zrobić, wyobrażam sobie je (imagio – tworzę) w formie mentalnej lub psychicznej. Czy je widzisz? Ziemskie oczy nie widziałyby, ale od jakiegoś czasu otrzymałeś wzrok hesperowski. Przede mną pojawiło się kilka eleganckich sztućców, każdy z nich był specjalnie zdobiony.

„Te obiekty to tak naprawdę tylko myślokształty; żadne oko niezdolne do postrzegania myśli nie mogłoby ich zobaczyć. Teraz spójrz: nabieram większej prędkości, dodatkowej siły, która wytwarza eter Jedynej Substancji, a energia, którą przekazuję, jest energią różnych minerałów, z których zgodnie z moim pragnieniem należy „przygotowywać naczynia” ”. Widzisz: jedna płytka jest wykonana z rubinu, prawdziwego kryształu aluminium; inna jest wykonana z pereł, a reszta z różnych kamieni szlachetnych; Te filiżanki i spodki są wykonane z kryształu węgla, są diamentowe. Na Ziemi takie naczynia kosztowałyby miliony dolarów, ale tutaj są cenne tylko ze względu na swoją użyteczność i piękno.

Widzisz, Filosie, znam realia twojego języka i rozumiem idee, które przekazujesz słowami. Ale teraz ja, podobnie jak mój brat, czas już iść, bo muszę przygotować obiad, znaleźć zastosowanie dla talerzy, filiżanek i spodków, które właśnie zrobiłem. W końcu wciąż muszę stworzyć o wiele więcej na lunch. Jak zwykły śmiertelnik, myślisz? Rzeczywiście, dlaczego nie? Wiara w to, że okultysta jest zawsze pogrążony w zawiłym rozumowaniu, jest złudzeniem, Filosie, rzeczywiście się mylisz. Możesz udać się do biblioteki, gdzie znajdziesz coś interesującego dla siebie.

Poszedłem więc do biblioteki. Jeśli chcesz, mój czytelniku, chodź ze mną, żeby coś zobaczyć, oczywiście mentalnie. Nie myśl, że te hesperyjskie obiekty były nierealne, opierając się na moich słowach, że żadne ziemskie oczy nie są w stanie dostrzec oznak życia na Wenus. Rzeczywistość niekoniecznie implikuje ziemską gęstość.

Na półkach biblioteki znajdowało się co najmniej czterdzieści tysięcy woluminów; wiele z nich było oprawionych raczej skromnie, ale niektóre miały bogate oprawy. Zauważyłem, że księgi ułożone były w porządku alfabetycznym hesperowskim. Ale na stole widziałem jedną, na okładce której tytuł i nazwisko autora wypisane były pozłacanym pismem anglosaskim. Gdy tylko na nią spojrzałem, na krótki czas wróciło do mnie wspomnienie Ziemi. Napis brzmiał:

„Tysiąc mil w górę Nilu”

Panna E. B. Edwards

wyd. Longman's & Co.

1876

Tom ten został tu przeniesiony przez miliony mil przestrzeni międzyplanetarnej w taki sam sposób, w jaki Firis tworzyła swoje naczynia. Tylko w przypadku tej książki Hesperianka nie stworzyła wyrażonych w niej myśli, ona rozszczepiła materię, zachowując substancję astralną – jedyną rzeczywistość każdego obiektu – i przenosząc ją z Ziemi na Hesperusa, przyoblekając ją ponownie w materię. Rozglądając się, znalazłem inne tomy, z których jeden nosił tytuł „Różokrzyżowcy” i został napisany przez Hargrave’a Jenningsa. Wysoki na kilka stóp stos książek odsłonił dzieła Miltona, zbiory wczesnych wierszy Tennysona i Moore’a, a na wierzchu leżał tom Szkice Emersona. Kiedy spojrzałem, pojawiła się na niej kartka białego papieru, na której nagle pojawiły się słowa, które zdawały się brać z powietrza:

„Filosie, przyniosłam ci te książki z odległej Ziemi, abyś mógł je porównać z naszą literaturą hesperyjską. Ogólnie rzecz biorąc, rozważ to: my, oświeceni Duchem Stwórcy, rzadko uciekamy się do książek lub podobnych prymitywnych metod nauczania i przechowujemy je jedynie jako próbki wytworów dusz na określonych poziomach. Nie mamy ani potrzeby, ani ochoty ich czytać, bo chcąc się uczyć, sięgamy w głąb duszy i słuchamy Wszechwiedzącego Ducha. Firis.”

Ta wiadomość została napisana w języku angielskim. Pisemny? Nie, został zdeponowany i gdy tylko go przeczytałem, zniknął, do czego najwyraźniej zastosowano tę samą metodę, co w przypadku jego pojawienia się, ponieważ oprócz mnie w pomieszczeniu nie było nikogo, kto mógłby go wymazać. Wraz ze zniknięciem przesłania ustały także moje wspomnienia o świecie, z którego przybyłem. Kiedy stałem i myślałem, co dalej robić, wszedł Firis i powiedział:

„Oto kolejny wynalazek Sohmy, wiem, że sprawi ci przyjemność, bo zawsze się przydaje, gdy jest dużo książek”.

Wzięła ziemski tom Szekspira i umieściła go w urządzeniu, które automatycznie przewracało strony, a padało na nie silne światło elektryczne, odbite od metalowej płytki. Wewnątrz korpusu obracały się niewidzialne koła, a z głośnika w postaci rury wydobywał się głos. Z przyjemnością, strona po stronie, słuchałam lektury wielkiej perły literatury angielskiej, wykonywanej różnymi głosami jej bohaterów i dopiero po pewnym czasie zauważyłam, że Firis wyszła. Decydując, że powinienem poszukać jej lub Sohmy, ponieważ Mol-Lang wyjechał gdzieś daleko w interesach, zostawiając śpiące ciało w swoim pokoju, miałem właśnie wyjść z biblioteki, ale kobieca dłoń dotknęła mojego ramienia i miękki głos powiedział: „Załóż to na oczy”.

Odwróciłem się i zobaczyłem Firis wręczającą mi coś, co wyglądało jak okulary. Okazało się, że rzeczywiście były to okulary, ale takie, których nie można kupić za wszystkie bogactwa Ziemi. Jakże była dla mnie uprzejma! Kiedy włączyłem urządzenie, półki z książkami zniknęły, a ja znalazłem się wśród scen, które wydawały mi się znajome. Wszystkie mentalne obrazy przywołał słynny wiersz Scotta „Dziewica jeziora”: jego bohaterowie przybierali widzialne formy, ich głosy docierały do ​​mnie, jakbym sam był w miejscu, gdzie to wszystko się działo, niezauważony przez nikogo. Innymi słowy, na jakiś czas wszedłem za pomocą magicznych okularów w proces myślowy Waltera Scotta, który napisał:

„Jak chmura wokół niego Rozciągał się świat, którego nie mógł zobaczyć.

Cała scena pojawiła się na kilka chwil, myśl jest bowiem szybsza niż uczucia, a kiedy król zarzucił Malcolmowi na szyję złote więzy i włożył łańcuszek w rękę pięknej Heleny, Firis nie czekając na finał zdjął cudowny okulary z oczu i wyjaśniłem:

- Dają możliwość abstrakcji od materialnego otoczenia i wprowadzenia czytelnika bezpośrednio w sferę wyobraźni autora dowolnej książki, ale nie każdego czytelnika, gdyż jedynie wyrafinowane, rozwinięte uczucia ludzkie - a bynajmniej nie te kontrolowane przez zwierzę zasada - można się cieszyć takimi okularami. Faktem jest, że to urządzenie jest wrażliwym magnesem, który łączy czynniki mentalne, a nie przedmioty materialne. Ale nic więcej nie wiem o okularach. Jeśli chcesz dowiedzieć się czegoś jeszcze, musisz zapytać ojca. Jestem tylko dziewczyną i muszę się jeszcze uczyć, zanim będę mogła się uczyć. Nie chciałbym dawać Ci złego wyjaśnienia: Twoja opinia o mnie pogorszy się, a to byłoby niefortunne, bo tak bardzo to cenię, że… cóż, w sumie to nie ma znaczenia” – stwierdziła Firis. zawstydzona i lekki rumieniec zalał jej twarz. - Chodź ze mną. Myślę, że nie jest dobrze przebywać przez dłuższy czas wśród tak intensywnych energii jak tutaj, wśród książek.

Wiele z tego, co widziałem na Hesperze, było mi nieznanych, ale jej jasny rumieniec coś mi przypomniał, a moje myśli krążyły w radosnym zamęcie. Co to spowodowało? Czy to nie oznacza wzajemnych uczuć?

„Tak, dokładnie” – odpowiedziała Firis w odpowiedzi na moje niewypowiedziane pytanie, „ale znaczenie tego nadal pozostaje poza twoim zrozumieniem”. „Ty, to znaczy ty” – poprawiła się nagle i znów zaczęła się rumienić, „widzisz mnie jako młodą dziewczynę”. Twoja miłość będzie patrzeć na mnie jak na kobietę. Czy mówię zagadkami? Nie, ale tylko czas może dać odpowiedź. Ty jesteś ze mną, a ja jestem z tobą, a jesteśmy w tym samym wieku. Twoje zrozumienie jest wciąż małe, ja rozumiem więcej; Oboje jesteśmy niedoskonali, ale Duch uczyni nas jedno. Gdybym cię teraz zapytał: „Co to jest siła woli?” - nie mogłeś podać poprawnej odpowiedzi. Mogę, a moje słowa zapadną głęboko w Twoją duszę i poprowadzą Cię do mnie. Być może błędem byłoby powiedzieć, że jesteście ze mną, bo tak jest tylko w oczach naszego Ojca, tak było na początku, ale nie teraz.

Przyjdzie jednak dzień, w którym pojawi się pytanie: „Co to jest wola?” - odpowiesz zgodnie ze swoją wiedzą: „Wola jest dekretem świadomości”. Jeśli taka jest wola duszy zwierzęcia, wówczas rezultatem będzie jedynie subiektywna myśl, która oddziałuje na mięśnie, aby doprowadzić obiektywną rzeczywistość do harmonii z subiektywnym projektem. Jeśli taka jest wola ludzkiej duszy, wówczas będzie ona wyróżniała się większą siłą i szlachetnością, ale mimo to mózg, a przy jego pomocy mięśnie, będą musiały wypełnić ten porządek w formie materialnej. Ale jeśli wola jest porządkiem naszego ducha, to po osiągnięciu mistrzostwa będziemy mogli powiedzieć dowolnej sile materialnej: „Bądź posłuszny”. A ona będzie posłuszna. Ponieważ nasz duch pochodzi od Ojca i stanowi jedno z Nim, a wola ducha nie potrzebuje pomocy mózgu ani mięśni, lecz wykorzystuje w swoim służeniu jakąkolwiek naturalną siłę. To jest wiara, o której mówił Jezus. Dlatego, mój Filosie, mówiłem ci, ale ty, słuchając, nie słyszysz. Dlaczego? Ponieważ nasz Ojciec jeszcze się w was nie objawił. Kiedy ty, usłyszawszy, zrozumiesz, wtedy my – dwoje – będziemy zjednoczeni, bo to jest zapisane w Księdze Życia.

Kiedy Firis ucichła, wyszliśmy do ogrodu, gdzie rosły owoce, które podano na stół. Zerwała kilka kawałków i szukała kolejnych, ale nie było ich już na drzewach. Następnie schylając się, narysowała na ziemi znak, który wydał mi się znajomy, choć nie potrafiłem powiedzieć, gdzie go już widziałem. Czytelnik pamięta, że ​​właśnie tego znaku Cuong użył do stworzenia płomienia Siły Życiowej, w którym stał bez szkody dla siebie. Ręce Firis stworzyły także twórczy ogień. Wewnątrz kręgu zasiała nasiona, a następnie ukończyła symbol, a następnie nad zasianym obszarem wzniósł się płomień.

- Spójrz, Filos! Gdy pojawią się nasiona, wyrośnie z nich roślina według ich rodzaju i podobieństwa. Ale gdybym nie miał nasion, sama skromna mądrość mojej ludzkiej duszy nie mogłaby niczego wyhodować. Ale Mol-Lang też może to zrobić, ponieważ osiągnął już transformację. Zasiawszy ziarno, mogę wezwać Życiodajny Boski Ogień, aby pomógł mu wykiełkować. Spójrz, rośnie! I zobacz, jakie to jest szybkie.

Ze zdziwieniem zauważyłem, że wraz z wydłużaniem się wieczornych cieni zielony pęd rośliny wypinał się w górę; teraz pąki już się na nim otwierają, gdy kwitną kwiaty pierwiosnka; ale kwiaty wydają owoce: chwila - i są już uformowane i dojrzałe, wiszące w gronach w promieniującym płomieniu Vita Mundina wysokości mojego wzrostu, zrodzone z ziemi, która była właśnie naga. I tego cudu dokonała dziewczyna, która stwierdziła, że wciąż wie bardzo mało! Pokazała tę wrodzoną moc w Zasadzie Ludzkiej, którą, moi przyjaciele, będziecie posiadać, gdy staniecie się rozwiniętym Człowiekiem.

Ziemscy ludzie są dopiero w początkowej fazie swojego człowieczeństwa, a nawet wtedy jest ich tylko kilku, podczas gdy większość jest jeszcze w stanie zwierzęcym. Nazywanie tych ostatnich osób tylko z grzeczności. Ale świt nowej ery chwały jest już blisko i w pełni dni Chrystus przyjdzie ponownie do ludzi i wejdzie do ich serc, a przez Mesjasza wejdzie Ojciec. Bądźcie więc, przyjaciele, gotowi na przyjście Ducha, bo nikt nie zna dnia ani godziny jego przyjścia.

Rozdział 7

„PUSTY POD STOPAMI”

Minęło kilka dni. Byłem na Hesperusie przez ponad dwa tygodnie czasu lokalnego i stopniowo zaczęła we mnie narastać chęć powrotu do poprzedniego życia. Kiedy Mol-Lang, Sohma i Firis wielokrotnie przywoływali żywe wspomnienia Ziemi, wspomnienia te przedostały się do mojego ciała astralnego Perthocian i utwierdziły mnie w przekonaniu, że mam przeszłość, w której wszystko było mi bliskie i znajome. Firis ze smutkiem dowiedziała się, że ilekroć zostawałam sama, moje myśli z coraz większą tęsknotą wracały do przeszłości. Czasami silne pragnienie mojej woli przyciągało tutaj moją ziemską powłokę astralną, która zawierała całą moją wiedzę i pamięć o Ziemi.

Tak więc, będąc na Wenus, zdałem sobie sprawę, że jestem człowiekiem Ziemi, obcym tutaj, a tęsknota za Ameryką, „moim krajem”, nasilała się. Ziemia była moim domem. Och, nawet bardziej niż w domu, chociaż nie miałem tam żadnych żyjących krewnych - wszyscy udali się do reszty Devachanu i nie było ani jednego przyjaciela równego tym, których poznałem w tak dziwny sposób na Hesperusie. Mój czytelniku, to dusza jest w łańcuchach, a nie ciało. Bracia, rozerwijcie kajdany waszych dusz, starajcie się poznać rzeczy niebiańskie, wyższe życie z Bogiem, a wszystko inne samo przyjdzie, tak, nawet umiejętność samodzielnego odkrywania gwiazd.

Duszę moją z Ziemią związała miłość do domu i ojczyzny. Potem, na Hesperusie, te wspomnienia o Ziemi ustały, ponieważ moja wola nie była jeszcze na tyle silna, aby utrzymać ziemskie ciało astralne zwane tutaj, i ciążało ono ku swojemu poziomowi, ku swojemu własnemu światu. Po raz kolejny musiałam żyć nie pamiętając o życiu ziemskim i zastanawiać się nad zagadką, aż ktoś z mojej duchowej rodziny zmienił mój stan psychiczny, który ją zrodził! Nie, nie było innego domu dla mojej duszy poza Ziemią. Na Wenus znajdowałem się na wyższym poziomie; mogłem urodzić się tutaj po dewaczanie, ale myśl stawała się coraz bardziej natarczywa, że ​​czas na te narodziny jeszcze nie nadszedł.

Siedziałem szczęśliwy przy stole, podczas gdy moi przyjaciele jedli proste jedzenie; Choć sama nie mogłam jeść i nie potrzebowałam jedzenia, to i tak miło było tak wszystkich zgromadzić. Następnego dnia po tym, jak zobaczyłem, jak Firis uprawia owoce na posiłek, siedziałem na rodzinnym obiedzie, a Mol-Lang, zwracając się do syna, powiedział:

„Sohma, czy ty i twoja siostra jesteście rozsądni, próbując wyjaśnić naszemu gościowi tak wiele skomplikowanych rzeczy?”

- Po co ukrywać prawdę, ojcze?

„Mój synu, Philos musi wrócić na Ziemię, takie jest jego przeznaczenie”. Nie może wiedzieć tych rzeczy, a to, co o nich słyszy lub widzi, nic nie znaczy. Nie ma jeszcze wystarczająco rozwiniętych zdolności, aby to wszystko wiedzieć, i ani ty, ani ja nie możemy stale wprowadzać naszej wiedzy do jego duszy.

To, co chcesz przekazać Filosowi, przyjdzie do niego w formie astralnej dopiero wtedy, gdy zacznie tęsknić za Hesperusem tak samo, jak teraz tęskni za Ziemią, przyciągając do siebie swoją ziemską powłokę astralną. A potem, nie pamiętając Pertotsa, nie pamiętając nas, nadal zacznie mówić, objaśniać fragmenty swojej wiedzy tajemnej i cierpieć. Będzie cierpiał, bo część jego słuchaczy będzie zafascynowana, część nie będzie mu ufać, ale nikt, łącznie z nim samym, nie będzie w stanie wszystkiego do końca wyjaśnić i zrozumieć.

„Tak, mój ojcze, mówisz mądrze” – zgodził się Sohma. „Jednakże zauważę, że będzie mówił prawdę”. Prawda jest potężna i przezwycięży wszystko. Nawet jeśli w danym momencie nie zostanie on poprawnie zrozumiany, niemniej jednak zmotywuje mówiącego i słuchacza do podjęcia pewnych działań. Myśli są rzeczami, bo wszystko jest myślami. Nawet kamień jest mentalną reprezentacją Wiecznego Ducha, a kamień widziany zwykłymi oczami jest niczym innym jak tylko zewnętrzną manifestacją idei. Jeśli wtedy Filos pomyśli i jego słuchacze również pomyślą o tym, co powiedział, wówczas stanie się to czynem nakładającym odpowiedzialność na tego, kto go dopuścił. Nieistotna myśl i nieistotny czyn niewątpliwie dopełnią ich karmę w życiu, w którym zostały stworzone. Ale jeśli myśl lub czyn jest znaczący, uczyni jej autora swoim własnym spadkobiercą i co wtedy?

Teraz zwracam się także do ciebie, Filosie: spadkobierca swoich własnych czynów odkryje, że jego działanie stało się częścią ogólnej wielkiej karmy rodzaju ludzkiego i on sam jest odpowiedzialny za jej skutki, ponieważ „dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż wszystko się wypełni”. Tylko w ten sposób Philos będzie mógł do nas wrócić.

- Dobrze powiedziane, mój synu! - To wszystko, co powiedział Mol-Lang, a Sohma ponownie zwrócił się do mnie:

- Filosie, bracie mój, nie ma ani mężczyzny, ani kobiety, który w życiu przeszłym, jak i obecnym, nie dopuściłby się jakiegoś bolesnego zła wobec jednego lub kilku sąsiadów, mężczyzny lub zwierzęcia. Cokolwiek człowiek posieje, to i żąć będzie. Nasz Ojciec zarządził, że w życiu, które następuje po życiu splamionym wielkimi grzechami, ten, kto je popełnił, musi zapłacić za wyrządzoną krzywdę. Musi to czynić poprzez przeciwstawienie zła dobremu. Nie ma innej drogi do Królestwa. Takie jest prawo karmy.

Odchodząc od stołu udałem się z Sohmą do jego pokoi, aby obejrzeć obraz zdobiący jedną ze ścian. Miał wymiary trzy i pół na sześć stóp i był oprawiony w najbardziej wyszukaną oprawę z rubinów, szafirów, diamentów, pereł i innych drogocennych kamieni, z których każdy na Ziemi byłby wyceniany na trzycyfrową kwotę. Jednak na Hesperusie wszystko było inne, bo takie kamienie można było zdobyć w ten sam sposób, w jaki Firis tworzyła swoje potrawy. Ale sam obraz był cenniejszy niż rama, a tego wysoce artystycznego dzieła nie można było kupić za żadne bogactwo świata.

Mój wzrok napotkał widok bezkresnego oceanu, wzburzonego wściekłością wzburzającego ogromne fale. Ptaki morskie przeleciały w powietrzu, szybując nad klifami. Zachód słońca płonął nad wielkimi wodami, fioletowe promienie przebijały się przez rozdarte chmury, ciemno i uroczyście oświetlając następstwa burzy. W wodzie, bardzo blisko, tak blisko, że widać było na ich twarzach całą siłę niepokoju i zmieszania, dwóch mężczyzn i chłopiec z całych sił trzymali się kawałka drzewca. Jeden z mężczyzn był wspierany przez innych chorych i gorączkowo machał rękami w stronę przepływającego statku, którego sylwetka była wyraźnie zarysowana w samym środku potwornego krwistoczerwonego dysku słonecznego.

Ostatnia łódź przepłynęła odległość, która wydawała się nie większa niż sto stóp, kiedy piękny statek najpierw rzucił się w dziób, a następnie opadł na dno. Kawałek drzewca unoszący się obok samotnej łodzi uratował życie niektórym osobom, które znajdowały się w tej delikatnej skorupie, gdy została wywrócona przez silne fale. Przez chwilę widziałem białe twarze tonących ludzi, w tym twarz kobiety. Było tak blisko, że nie widziałem na nim strachu, ale spokojny uśmiech, który rozświetlił go w ostatniej chwili.

Potem zobaczyłem dwóch mężczyzn i chłopca wspinających się na drzewce. Reszta została już powiedziana. Warto tylko dodać, że tę dwójkę – mężczyznę i dziecko – udało się uratować dopiero po dwóch dniach, sądząc po tym, że czerń tej nocy i ponure światło następnego dnia, kolejna noc i drugi dzień minęły kolejno na płótnie. Transmisja całej sceny trwała około dwóch godzin czasu rzeczywistego.

Sohma nie powiedział ani słowa więcej na temat mądrości okultystycznej. Uświadomił sobie, że mój mózg, który nic nie wiedział o filozofii tego wyższego życia, nie osiągnął swojego sensu, że byłem nim zmęczony, jak dziecko zmęczone nauką w szkole, gdyż jego ograniczona świadomość nie potrafiła jeszcze nawiązać żadnego realnego połączenia pomiędzy tymi niezrozumiałymi czynnościami i wydarzeniami swojego małego świata.

Mol-Lang nauczył mnie jednak jeszcze jednej rzeczy tutaj, na Hesperusie, mówiąc, że posłuży mi ona za przewodnik i że nigdy jej nie zapomnę. Byliśmy blisko dużej rzeki, która płynęła niedaleko jego domu. Siedziałem na przybrzeżnych kamykach, Mol-Lang usiadł na ławce nade mną, tak blisko, że mnie dotykał. Zasiał ziarno w ziemi i rozłożył na nim ręce dłońmi skierowanymi w dół. Ziarno szybko wykiełkowało i wkrótce obok nas stała dojrzała roślina. Z gęstych liści zwisały owoce przypominające banany. Mol-Lang wybrał jednego i zjadł.

„Spójrz, Filosie, takie jest życie rośliny” – powiedział. „Pytaliście: „Dlaczego nie wziąć życia zwierzęcego, aby odżywić nasze ciała? Jeśli za niesprawiedliwe uważa się odbieranie życia zwierzętom, czyż równie niesprawiedliwe nie jest odbieranie życia roślinom?” Mój synu, gdzie jest jakakolwiek forma – mineralna, roślinna czy zwierzęca – tam jest także jedność stworzona przez Ducha; forma materialna jest osłoną formy astralnej i służy duszy. Są więc dusze roślin, zwierząt i ludzi i wszystkie są dziećmi naszego Ojca. Nie ewoluowały one jednak w siebie podczas żadnego okresu aktywności planetarnej. Każdy się rozwija, pędząc do Stwórcy, tak jak rośliny sięgają słońca.

Nikt nie może zmusić do istnienia nawet duszy rośliny, ale jeśli zna prawo, może znaleźć duszę rośliny i nadać jej ciało w formie roślinnej, pod warunkiem, że to ciało jest wyższego typu niż poprzednie . Widzisz, potrafię ucieleśnić taką roślinną duszę. Dusza zaczyna kiełkować z nasionka, młode ciało powiększa się, dojrzewa, wytwarza pączek, kwitnie, wydaje owoce i gromadzi jeszcze więcej nasion – to siedem prostych działań. Mogę je przyspieszyć tak bardzo, że wszystkie dzieją się w ciągu kilku minut.

Dałem więc duszy rośliny to proste doświadczenie. Beze mnie mogłoby tego nie mieć i umarłoby, doświadczając śmierci jako ostatniego doświadczenia w swoim wcieleniu. Bardzo dobrze, biorę jego ciało, ale nie pozbawiam go żadnego niezbędnego procesu. To jest w istocie moje ciało, zupełnie jak moje własne ciało, bo to Ja je stworzyłem i pożyczyłem duszy rośliny – moc zdolna do tego pochodzi ode mnie. Teraz mam prawo zjeść roślinę, aby moje siły wróciły do mnie.

Ale ani jedna osoba nie jest w stanie przewidzieć doświadczenia, jakie dusza zwierzęcia otrzymuje każdego dnia, godziny i minuty, a każde doświadczenie jest konieczne, ponieważ ono również rozwija się, dążąc do Wieczności, co oznacza, że każde doświadczenie jest odpowiedzialnym połączeniem, które tworzy karmę, która doprowadzi tę duszę do następnego życia w ciele. Kiedy zabijesz zwierzę, nie możesz zrekompensować mu szans, jakie mu odebrano, ale możesz zrekompensować roślinę. Restytucja jest prawem Bożym. Jeśli bierzesz coś, nie będąc w stanie dać nic w zamian, jest to grzech, ale jeśli potrafisz stworzyć odpowiednią równowagę, to nie jest to grzech. Dlatego Nauczyciel z Nazaretu nie popełnił grzechu na poziomie materii, napełniając sieci rybackie, ale ty, postępując w ten sam sposób, popełniłeś grzech, ponieważ objawiony Duch w tobie jeszcze się z tobą nie zjednoczył . Jeśli nie możesz zrekompensować duszy zwierzęcia jego życia w ciele, to zabijając, grzeszysz. Zaprawdę, gdy popełnicie taki grzech, zbieracie karę. Żaden rzeźnik nie zobaczy Boga w Jego Królestwie. Musi przestać być rzeźnikiem, zanim będzie mógł mieć nadzieję poznania królestwa okultyzmu, którym jest Królestwo Boże. Mol-Lang wstał, uściskał mnie i dodał: „Mój synu, pustynia leży u twoich stóp”. Jego gorące piaski spalą ci podeszwy, ale słuchaj swojej intuicji, która objawi twojej duszy Boga, a wtedy wyjdziesz z tej pustyni. Bądź wierny aż do śmierci, a otrzymasz koronę życia od naszego Ojca. Niech Bóg będzie z Tobą i niech Cię strzeże. Ja też cię ochronię.

Moi przyjaciele, minęły lata, zanim mogłem ponownie zobaczyć Mol-Langa, lata trudne, pełne smutku i prób. Potem rozstaliśmy się tam, nad rzeką, gdzie odnalazł mnie Firis.

Wkrótce wokół nas zebrali się inni ludzie, głównie młodzi ludzie, a nawet kilkoro dzieci. Na Hesperosie Siódma Zasada znajdowała się na samym początku swego rozwoju, ale jeśli chodzi o doskonałość fizyczną, każdy Hesperianin posiadał niemal boskie piękno i wdzięk. Aby zilustrować, o ile wyższy jest ich poziom od ziemskiego i jakie cudowne - na pierwszy rzut oka cudowne - zdolności stały się tam tak typowe dla ludzkości, że każdy, kto inkarnował się w tym świecie, po prostu je odziedziczył, podam następujący przykład.

Podeszła do mnie dziewczynka w wieku około czterech lat i stanęła obok mnie. Podobnie jak ziemskie dzieci, dziecko dużo rozmawiało i śmiało się, więc na początku postrzegałem ją jako zwykłe dziecko, ale wkrótce byłem zmuszony spojrzeć na nią inaczej. Bez wątpienia to młode stworzenie nie było głęboko zaznajomione z żadnymi prawami okultystycznymi, ale jest całkiem oczywiste, że ta dziewczyna słusznie tu była, wśród tej części ludzkości, która w niezliczonej liczbie poprzednich wcieleń osiągnęła doskonały ludzki poziom i stanął na progu duchowości. A dziedzictwo otrzymane przez dziecko z wielu poprzednich wcieleń to niesamowite zdolności, które ziemscy ludzie nabywają w wyniku powolnego treningu przez wiele lat.

Najpierw naucz się pokonywać zwierzęcą naturę, potem zastanów się nad zasadami (dla tych, którzy pragną poznać, są one podane na kartach tej książki) i postępuj tylko tak, jak uczą te zasady, aby podążać Ścieżką. Wtedy Ten prowadzi tych, którzy Go poważnie proszą, prowadzi jeszcze zanim nadejdzie Dzień Człowieka.

Oczywiście dziewczyna była zainteresowana moim wyglądem. Mówiłem już, że ci, którzy nie mają jasnowidzenia, nie mogą mnie zobaczyć, ale ona, która odziedziczyła wzrok psychiczny, zobaczyła i powiedziała ze słodką ufnością:

„Mój tata często opowiadał mi o wielu gatunkach rasy ludzkiej, w porównaniu z którymi my, Perthocianie, jesteśmy jak liście jednego drzewa w ogromnym lesie. Pokazał mi planetę, na której żyją. Nigdy nie widziałem żadnej z tych niższych istot ludzkich, dopóki nie spotkałem ciebie. Tata powiedział mi, że ty i wiele innych osób nie poznaliście jeszcze karmy, nie macie zdolności okultystycznych i nawet się z nich śmiejecie. Dziwny. Ale mimo to zarówno ty, jak i oni zrozumiecie. Bóg tego wymaga. A wtedy ich wygląd stanie się przyjemniejszy.

Byłem zdumiony i nieco zdezorientowany, gdy usłyszałem, jak proste dziecko mówi to i na koniec zauważa, że ja również dorosnę, wzrastam w łasce Bożej. A jednak jej słowa były dla mnie miłe, bo choć mówiła o ogromnej przepaści pomiędzy ludźmi Ziemi i Hesperusa, to słowa małej dziewczynki, a przede wszystkim jej samej swoim poziomem rozwoju wyraźnie mi pokazały, jak nic wcześniej perspektywa ludzkich możliwości.

Aby poprawnie ocenić wartości, człowiek potrzebuje porównań. Bazylika św. Piotra w Rzymie to najwspanialsza budowla znana naszemu światu. Ale żeby móc zrozumieć jaki jest ogromny, trzeba porównać go z innymi, także wspaniałymi budynkami. Podobnie jest z prawdami duchowymi. Dopóki tak małe dziecko nie odsłoniło mi tak wzniosłej prawdy, miałam o niej bardzo niejasne pojęcie, pomimo wszelkich wyjaśnień moich przyjaciół. Działania Mol-Langa, Sohmy i Firisa zrobiły na mnie wrażenie jako magiczne działania istot wyższych, jakoś nie sądziłam, że kiedykolwiek będę w stanie stanąć obok nich na równi.

Oczywiście Mol-Lang powiedział, że przybył tutaj dzięki wiedzy i wierze w Ojca. Ale moje oczy nie widziały jego rozwoju, widziały jedynie jego osiągnięcia. Ja też nie widziałam, jak ta mała dziewczynka osiągnęła swoją pozycję, ale w głębi serca rozpoznałam fakt jej wzrostu, który wciąż trwał. I teraz zamiast niejasnych pragnień zacząłem odczuwać dreszcz nadziei – wiedziałem, że ja też muszę dorosnąć. Do tego momentu uważałam za oczywiste zapewnienia znajomych, że mogę do nich dorosnąć, ale teraz moją wiarę zastąpiła wiedza. Dzięki tej małej dziewczynce moje życie zostało podniesione i połączone z wyższym życiem Pertotsa, życiem idealnej osoby. Byłem gotowy powiedzieć z całą powagą: „Do nich należy królestwo niebieskie”.

Kilkunastu obecnych przyjaciół poprosiło mnie, abym opowiedział historię mojego życia, aby podczas mówienia mogli mnie studiować, słuchając żywego głosu. Zgodziłem się i mówiłem o moich nadziejach - wielkich, szlachetnych nadziejach, jak te, które wypełniają klatkę piersiową, ujarzmiając zwierzęcą naturę, gdy słucha się muzyki, której dźwięki poruszają duszę i zachęcają do odwagi w oczekiwaniu na najwyższą nagrodę - usłyszeć Boga mówiącego: „OK, sługo dobry i wierny”. I wtedy Firis zwróciła się do mnie. Mówiła powoli, w znanym mi języku angielskim, a jej mowa wydawała mi się natchniona, gotowa pozbyć się wszystkiego, co plami ludzką duszę:

— Filosie, powiedziałeś mi wszystko, co wiesz o swoim życiu. Wiem dużo więcej i jeszcze coś ci powiem, chociaż kiedy pojedziesz na Ziemię, wszystko zapomnisz. I ja też.

„Nie mów tak, Firis, nigdy cię nie zapomnę” – sprzeciwiłem się ze smutkiem.

„Zapomnisz o mnie, ponieważ wie o mnie tylko twoja hesperyjska pamięć, ale kiedy wrócisz, będzie musiała ustąpić miejsca twojemu ziemskiemu ciału astralnemu. Ona jednak nie umrze, a jedynie zaśnie, aż nadejdzie czas, kiedy zacznie kontrolować twoje życie. Lata karmy dobiegną końca i przybędziecie tu ponownie i nie będziecie już tęsknić za Ziemią tak jak teraz. Mój bliźniaku, chętnie bym cię tu zostawił, ale nie mogę tego zrobić, gdyż karma jest przeciwko mnie, a karma jest prawem Chrystusa, który powiedział: „Co człowiek sieje, to i żąć będzie”. Zapomnicie o Hesperusie, ale pamięć astralna nadal pozostanie i czasami będzie wam przypominać o sobie w taki sam sposób, w jaki ukazuje się wam tutaj wasza ziemska pamięć, wywołując podniecenie.

Mówiłeś o swoim życiu tyle, ile wiesz. Ale słyszałeś, że oprócz niej miałeś miliony innych żyć. A ja brałem w nich udział. To naturalne, bo mój duch jest także Twój, chociaż nasze dusze nie są już tak blisko jak wcześniej. Mógłbym ci wiele powiedzieć o przeszłej wieczności, którą miałeś i którą znałeś, ale zapomniałem strona po stronie, gdy Anioł Śmierci przewracał karty twojej księgi życia. Nie zrobię tego jednak, Filosie, choć nie byłoby mi trudno zajrzeć do wiecznie żywych kronik przyczyn i skutków, wspólnego działania i reakcji form życia i materii, do tych astralnych zapisów – Księgi Życia Ojca.

Pamięć to zdolność duszy do czytania wielkich zapisów astralnych. Ja mam tę zdolność, ty jeszcze nie, ale dzięki mądrości, którą wkrótce zdobędziesz, sam w końcu będziesz mógł poznać tę przeszłość. I wtedy mnie rozpoznacie, będziecie wiedzieć, że jestem z wami jednym. W tym czasie napiszę długą historię naszego życia, od najwcześniejszych dni, kiedy ty i ja mieszkaliśmy w starożytnej Lemurii, na kilka dni przed tym, jak Ziemia dowiedziała się o kontynencie Atlantydy i geologicznej epoce lodowcowej. To był złoty wiek. Jednak nasza wiedza będzie jeszcze szersza – będziemy pamiętać wszystko, aż do czasu, gdy nie było jeszcze ani Ziemi, ani Wenus, ani Marsa, ani słońca, ani gwiazd.

Nie będę próbował opowiadać o tym światu nie dlatego, że nie da się o tym rozmawiać, ale dlatego, że żaden czytelnik nie mógł zrozumieć, że istniejąca obecnie ludzkość była rasą, która jeszcze nie stała się ludzkością. Kiedy mówię „ludzkość”, włączam w to pojęcie także wszystkie zwierzęta, gdyż każdy rodzaj stworzeń żyjących na Ziemi to ludzkość, żyjąca na niej w postaci ludzi i zwierząt – mniejszych ludzi. Nie, nawet po usłyszeniu o tym trudno ci postrzegać w tej roli zwierzęta, rośliny i minerały, ale mimo to żyją. Dlatego odniosę się tylko do czasów późniejszych - przed ostatnią epoką lodowcową, a nawet później, do epoki Tselma i czasu, kiedy on, czyli ty, dla ciebie, Filos, jesteś ucieleśnieniem Tselma, który wrócił z Dewachanu.

Przez cały czas, gdy Firis przemawiała, siedziałem z pochyloną głową, a teraz ją podniosłem. Okazuje się, że wszyscy już wyszli i zostaliśmy sami. Firis mówiła dalej:

- Napiszę o Anzimi, czyli o sobie; O innych też napiszę. Ale teraz chcę porozmawiać o nas.

Kiedy Człowiek opuszczając Marsa narodził się na Ziemi, tak jak ostatecznie musiał narodzić się po Ziemi na Wenus, pojawiła się podstawa do alegorii Adama i Ewy, po których wszyscy ich mniejsi bracia – zwierzęta lądowe – przybyli na Ziemię, morze i powietrze. A zanim ta rasa narodziła się na Marsie, a jeszcze wcześniej żyła na dwóch innych planetach, składających się z materii niedostępnej dla percepcji ziemskiej wizji. Na nich teraz, podobnie jak na Marsie, nie zachodzą żadne procesy życiowe, gdyż dusze z tych światów teraz odpoczywają.

Powiedziałem wam o czterech z siedmiu planet, po których ludzkość porusza się cyklicznie. Porusza się od pierwszego do drugiego, do trzeciego, do czwartego - Ziemi, do piątego - Hesperusa, następnie po zakończeniu cyklu na Hesperusie Człowiek przejdzie do szóstego, a stamtąd do siódmego, do Sabatowego świata. Te dwie ostatnie planety, podobnie jak dwie pierwsze, są niedostępne dla ziemskiego wzroku. Liczba światów wynosi siedem, a rodzaj ludzki przechodzi na nich siedmiokrotny cykl wcielenia. Człowiek przeszedł już swój cykl trzykrotnie i najczęściej zbliżał się do czwartego kręgu. Zatem, Filos, mówię o tym, co zwykle dzieje się ze wszystkimi licznymi rasami Ziemi, Hesperusa i Marsa, a także innych planet ludzkich.

Istnieje jednak możliwość, z własnej woli, kroczenia razem z naszym Wielkim Panem, unikając kręgów wcieleń, ale tego Życia nie da się opisać żadnymi słowami. Taka wola jest rzadka i niewielu odnalazło tę Drogę, choć na całej jej długości oznaczona jest pewnymi znakami. Słuchaj ich, przestrzegaj ich, a znajdziesz mnie. Używaj wszystkiego, ale niczego nie nadużywaj: lekarstwa używaj tylko do leczenia, jedzenia - nie do obżarstwa, napoju - nie do pijaństwa, postrzegaj społeczeństwo jako biuro pracy, małżeństwo - jako Drogę, a wstrzemięźliwość - jako Najwyższą Ścieżkę Boga.

Wielu przedstawicieli naszej rasy musi podążać niższą ścieżką, ponieważ Ścieżka wzdłuż krawędzi urwiska jest zbyt zawrotna – nikt nie może nią iść, chyba że Sam Bóg trzyma za rękę idącego. Tylko nieliczni będą skłonni pozwolić Mu na to, gdyż pragnienia będą ich kusić. Ale ci, którzy teraz porzucają to Życie, jak mogą je ponownie odnaleźć? Nie będą mogli i dlatego będą musieli położyć kres światu. I wtedy rzeczywiście wypełni się to, co jest napisane, że nadejdzie czas, i pół czasu [82] . Niestety, ale tak właśnie powinno być. I będziecie musieli oznajmić wieść o tym sądzie w bliskim dniu. Po ukończeniu połowy okresu swego pobytu na Ziemi, rasa osiągnęła połowę doświadczenia życiowego, które wymagało czasu trudno dostępnego dla waszego obecnego zrozumienia.

„Proszę, powiedz mi” – poprosiłem. - Jestem zainteresowany.

- Powiedzieć? OK, ale nie zrozumiesz tego, co zostało powiedziane słowami. Być może liczby te dadzą niejasne wyobrażenie wam, którzy nie wiedzą, że cały okres był już znany. Oto liczby. - I Firis uroczyście odliczał okres, który moja świadomość na próżno próbowała ogarnąć. „Ale uważaj, aby nie przekazywać tej wiedzy nikomu, dopóki długi nie zostaną spłacone” – ostrzegła. „To okres, który nastąpił, gdy Wszechświat był bezkształtny i pusty, ciemność ukryła jego głębiny. Każdy mężczyzna, którego widzimy, z wyjątkiem tych, którzy zostali przemienieni, jest tylko połową Ego, każda kobieta także, ale te dwie połówki mają jednego ducha. Kiedy nadejdzie czas doskonałości, wszystkie połówki zostaną zjednoczone, każda ze swoją własną, i będzie to małżeństwo zawarte w niebie. Ale najpierw nastąpi Sąd, decydujący moment Przemienienia.

- A co jeśli jakaś dusza tego nie wytrzyma? - zapytałem. - Z pewnością coś takiego może się zdarzyć? Co się stanie, jeśli połowa pary spadnie? Czy ten drugi też upadnie?

- Och, mój bliźniaku! Jeśli dusza nie może tego znieść, stanie się tak dlatego, że przez wiele żyć zejście z prawdziwej ścieżki odcięło jej skrzydła i nie może już wznosić się ponad wszystkimi pokusami, które ją wystawiają na próbę. Taki los spotyka wszystkich przegranych, którzy nie przeszli tej największej próby. Czy chcesz wiedzieć, co się stanie, jeśli osobiście poniesiesz porażkę? Twoja dusza doświadczy drugiej śmierci i przez ciebie grozi to również mnie, ponieważ my, jak wszystkie egoistyczne pary, toczymy tę ostateczną bitwę wspólnym wysiłkiem. Twoje życie wieczne zależy ode mnie, tak jak moje zależy od ciebie; ale nasza wspólna nadzieja jest w Duchu. A teraz, Filosie, spójrz na Ziemię taką, jaka była w czasach Tselma i Anzimi, a widząc ten czas, obserwuj ją teraz.

Po tych słowach Firis wstała i dotknęła mnie, a ja zobaczyłem, że ona, podobnie jak ja, znajdowała się w ciele astralnym. Wydawało mi się, że natychmiast zasnąłem, ale czułem ruch, a raczej coś w rodzaju ruchu. Doświadcza tego ktoś, kto natychmiast przechodzi ze stanu głębokiego snu do pełnego przebudzenia. Takie było przejście z Hesperusa na Ziemię. To uczucie powstało w związku z tym, że moje obecne ciało astralne było w jakiś sposób materialne, ponieważ podczas przejścia z Ziemi nie miałem nawet powłoki astralnej, a zatem nic materialnego i nie mogłem zrealizować tego przejścia. Teraz Firis wprawiła mnie w nieświadomy sen, chcąc odwrócić moją uwagę od jej słów i od niej samej.

I znowu pojawiła się przede mną Ziemia. Widziałem bezkresne wody Atlantyku. Firis powiedziała:

— Nazwy odpowiadają poprzednim. Spójrz, oto Ocean Atlantycki, gdzie znajdował się kontynent Atlantydy. Teraz zejdziemy do niego, jego wody zamkną się nad nami, ale nie wyrządzą nam krzywdy, ponieważ nasz stan umysłu jest wyższy niż stan ziemi. Zapoznaj się z psychicznymi zapisami przeszłości, to jest prawdziwa historia świata, niezmienna aż do upływu Czasu. Chcesz przeczytać o pierwszej katastrofie Posejdonii? Przeszukaj Biblię, a rozpoznasz ją w potopie Noego. Stało się to jeszcze przed życiem Tselma, na długo przed czasami, o których pamiętali ludzie na Ziemi, wiele tysięcy lat przed nimi. Chcesz wiedzieć o zagładzie Lemurii – kraju wielkiego ludu, który żył na Ziemi wiele wieków przed Posejdonami, a nawet przed nadejściem epoki lodowcowej, kiedy świat nie znał ani zimna, ani śniegu, ani mrozu? Przejdź do Księgi Hioba i przeczytaj, jak „On gotuje głębinę jak kocioł”. A po przeczytaniu dowiesz się, że Lemuria zginęła od ognia, który wyszedł z głębin planety.

Tak więc jeden cykl ludzki zginie od ognia, drugi od wody. A następny znowu zginie od ognia. Tak, rasy współczesnej Ziemi, chociaż ten dzień jest odległy, mogą zginąć od ognia, a Ziemia może eksplodować, zwinięta jak zwój. To proroctwo znajdziesz w 2 Piotra, werset 3:10. A teraz, moja druga jaźń, muszę dokończyć moją historię i pozostawić cię aby twoja karma się wypełniła. Będę czekać, aż znów do mnie przyjdziesz. Rozstajemy się. Spójrz, tu jest Sagum, tam jest Mendocus. Tak, kochani, rozstajemy się, ale nie na długo, żeby zjednoczyć się na zawsze. Niech mgliste wspomnienie o mnie obudzi się w waszej świadomości, zachwyci wasze życie i cały czas prowadzi w górę. Niech mój pokój, o ile to możliwe, będzie z wami i będzie was chronił!

Firis przytuliła mnie i długo nie rozluźniała rąk, a nasze oczy patrzyły sobie w dusze. Potem jej usta drżące dotknęły moich i zniknęła!

Rozdział 8

STAROŻYTNI NAUCZYCIELE – UCZNIOWIE BOGA

Obudziłem się w jednym z małych pokoi Sagum; miejsce wydawało mi się znajome, chociaż wcześniej byłem tylko w dużej sali. Mendokus siedział w pobliżu. Poczułem się, jakby utracono coś ważnego; Nie wiedziałem, co to było, ale ta strata wywołała niewypowiedziany smutek. Poczułam się ciasno, jakby ktoś ograniczał moją wolność, a jednocześnie poczułem się bardzo słaby, jakby po długiej chorobie. Wtedy Mendokus położył mi rękę na oczach i zasnąłem.

Kiedy odzyskałem przytomność, zmęczenie minęło, ale nie do końca, ale poczucie straty i ograniczonej wolności pozostało. Z jednej strony straciłem zdolność zapamiętywania ostatnich wydarzeń – zupełnie zapomniałem o Hesperusie, Firisie, Mol-Langu i Sokhmie, z drugiej strony zupełnie nie dało się zapomnieć lub w jakiś sposób nie zauważyć, jak bardzo urosła moja dusza podczas tych pięć tygodni nieobecności na Ziemi. Tak, pięć tygodni, choć wydawało mi się, że to miesiące, spędziłem głównie w Devachanie; Według czasu pertockiego spędziłem na Hesperosie tylko jedną tysięczną z tych pięciu ziemskich tygodni.

Nie mogłem zostać na Pertotz i być szczęśliwym. Dla Was, moi przyjaciele, byłoby to również niemożliwe. Dlaczego? Ponieważ ta płaszczyzna życia duchowego jest tak wyższa od naszej ziemskiej, że duszę może tam zaprowadzić jedynie rozwój – rozwój długi, powolny, czasem bolesny. Oznacza to, że dla mnie, podobnie jak dla Ciebie teraz, nieodwracalne przejście na tak wysoki poziom życia byłoby straszliwą karą. Musielibyśmy wyrzucić wszystkie nasze życiowe nawyki, nasze obecne „ja”, a na ich miejsce wpuścić zupełnie inny zestaw doznań i nowe, nieznane, niesprawdzone „ja”. Dusza, która znalazła się w złym miejscu, potrzebowałaby wielu lat bolesnych doświadczeń, aby znaleźć się tam, wśród dziwnych zjawisk i niezbadanych praw, aby dowiedzieć się, jak to wszystko wykorzystać. Z błogosławieństwem Boga, dla nieprzygotowanej duszy tak nagłe przejście z niższego poziomu na wyższy jest tak samo niemożliwe, jak prawdziwa degradacja.

Usiadłem, po czym wstałem przy pomocy Mendocusa, gdyż byłem słaby i miałem zawroty głowy. Musiałem zostać w Sechu jeszcze kilka dni. Zapytawszy o Cuonga, usłyszałem, że zmarł, i ta wiadomość pogrążyła mnie w głębokim smutku, gdyż w tej chwili nie pamiętałem nic z ostatnich pięciu tygodni.

Mendokus powiedział przy tej okazji, że wciąż jestem w uścisku dążeń i namiętności grzesznego ziemskiego społeczeństwa, mimo że niedawno odwiedziłem niebiański – z punktu widzenia ziemskich pojęć – poziom ludzkości, na którym nie ma miejsce na zmysłowość, choć ludzie nie są tam bynajmniej ascetami i ich życie nie jest pozbawione przyjemności. Z grzeczności zgodziłem się z nim, nie wiedząc więcej o tym, o kim i o czym mówi, niż zwykły człowiek, który nigdy nie wyjeżdżał z dużego miasta, nie wie o życiu w głębi Afryki. Mendocus zauważył moją niewiedzę i umilkł.

Nie odebrałem jego uwagi o grzeszności społeczeństwa osobiście, bo chociaż należałem do tego świata, nie popełniłem grzechu w powszechnie przyjętym znaczeniu. Być może nie byłem wolny od swojego otoczenia, ale takich błędów nie popełniłem, mówię bez faryzejskiego przechwalania się.

Jednak jego słowa przywołały wspomnienia tej naprawdę pięknej i szlachetnej dziewczyny, którą próbowałem ocalić. Gdzie ona jest teraz? Wygląda na to, że nabierając nowych sił, wyjechała do Melbourne... Krótko mówiąc, na nowo obudziły się we mnie zainteresowania zwykłym życiem. Dusza zwierzęca ponownie się umocniła i walczyła, na ile pozwalała jej krucha osobowość, z duszą ludzką i niespokojnym duchem, który nie może ani grzeszyć, ani błądzić, ponieważ stanowi jedność z nadduszą i dlatego zawsze ciągnie duszę ludzką w górę, podczas gdy zwierzęca jaźń » ściąga ją w dół.

„Panie Pearson” – zwrócił się do mnie Mendocus – „te grzechy, które potępia pan w otaczających pana ludziach, były kiedyś twoimi własnymi”. A jeśli potępisz osobę, która je popełnia, może znów stać się twoja. Skoro bowiem potępiasz, oznacza to, że istnieje niebezpieczeństwo ponownego ich popełnienia. Nie osądzajcie, a nie będziecie sądzeni. W głębi twojej duszy te ostatnie pięć tygodni pozostawiło światło, lampę Bożą. Nie ukrywaj tego, niech świeci, aby oświeciło grzeszników, którzy nie mają. Miejcie dla nich litość, żałujcie ich grzechów, ale jeśli będziecie ich winić, nie pójdziecie za tym, który powiedział: „Nie potępiam cię; idź i nie grzesz więcej”.

Mol-Lang dokładnie ocenił moje możliwości i postąpił słusznie, odmawiając uczynienia mojego wejścia na płaszczyznę Hesperian nieodwołalnym, gdy przepełniało mnie pragnienie spalenia moich ziemskich statków. Gdybym wiedział, przed czym mnie uratował, byłbym wdzięczny. Ale imię „Hesperus” straciło dla mnie wszelkie znaczenie, a statki nigdy nie zostały spalone.

Z dziecięcą przyjemnością udałem się na płaszczyznę Devachan, gdzie wydawało się, że spełniło się wszystko, czego pragnęło dziecko. Teraz dziecko, skonfrontowane z oczywistym faktem, że całą sferą życia rządzą nieubłagane prawa, stoi zdumione i ze złamanym sercem z powodu niepowodzenia, które je spotkało. Wraca do swojej rodzinnej sfery i – o, błogosławione miłosierdzie! - zapomina o wszystkim, aż pięciotygodniowy zaczyn wszystko sfermentuje i możliwe stanie się nowe przejście do warunków, z których powrócił do swojego świata.

Przyjaciele, nigdy nie bądźcie dziecinnie nieostrożni w stosunku do tego, co najwyższe, ponieważ wasz test może nie być tak łatwy jak mój. Zdecyduj się zapłacić wysoką cenę lub iść z tłumem. Obie drogi prowadzą do celu: jedna jest krótka, ale niewypowiedzianie trudna, druga jest długa i - niestety! - też nie jest zbyt łatwo. Nie ma sprzeczności w stwierdzeniu, że najkrótsza droga jest najdłuższa; życia nie zawsze mierzy się w latach - niektóre życia trwają tylko kilka krótkich lat, ale gorycz i słodycz, która je wypełnia, wystarczą na tysiące lat innych, mniej żywych żyć.

Zanim opuściłem Sagum, Mendocus ustanowił ezoteryczne zasady, które będą mnie prowadzić w nadchodzących dniach, dniach, w których znajomość tych zasad będzie moim jedynym wsparciem, ponieważ w pobliżu nie będzie mentora, który mógłby udzielić we właściwym czasie rady.

„Panie Pearson” – powiedział wielki, stary mędrzec – „oto Biblia”. Czytałem jej Stary Testament osiemdziesiąt siedem razy, a Nowy Testament jeszcze więcej. Jednak już teraz odkrywam w tej książce nowe piękności. Oto księgi Manu i Wedy. Wszystkie one zostały dane przez Chrystusa Ducha, oczywiście pod różnymi ludzkimi imionami i w różnych wiekach. Wszystkie są w takim czy innym stopniu alegoryczne, dlatego do ich zrozumienia konieczne jest Jego Światło. Bez tego mogą wystąpić poważne błędy, które wciąż zdarzają się na świecie przygnębiająco często i z zadziwiającą konsekwencją. Dlatego dam ci przewodnik po nich.

Zapukaj, a otworzą Ci. Ale pamiętaj, aby pukać wolą Ducha, bo nawet jeśli umysł puka nieustannie, droga nie będzie dla niego otwarta.

Proś, a będzie ci dane. Ale chociaż zwierzęcy człowiek cały czas pyta, nie otrzyma odpowiedzi, gdyż prośba musi być zadana przez Ducha w tobie w imię Bożej Prawdy, a nie ze względu na sprawy ziemskie, które podążają za człowiekiem jak cień podąża za słońcem.

O cokolwiek poprosicie Ojca w imię Chrystusa, będzie wam dane. Ale pamiętajcie: prosić w imię Chrystusa oznacza prosić o sprawy Królestwa Bożego. Do tego daru dodane zostaną inne, mniej istotne rzeczy - jedzenie, ubranie i wszystko, czego organizm potrzebuje. Zwykłemu umysłowi trudno to zrozumieć. Ale On nie pozwoli wam zginąć, nawet w czasie głodu.

Cokolwiek człowiek posieje, to i żąć będzie. Taka jest karma i prawo i każda jej cząstka musi zostać wypełniona. Człowiek powstaje poprzez wiele wcieleń, każde życie ziemskie tworzy osobowość - jedną z wielu nawleczonych na nierozerwalną nić indywidualności Jaźni, która rozciąga się od nieskończoności i idzie w nieskończoność, ze Wschodu na Zachód. Nie można zaniedbać żadnego wymagania karmy; za wszystko trzeba płacić przez całe życie.

Czyńcie innym tak, jak chcielibyście, aby oni czynili wam i pamiętajcie: miara, którą oddajecie najmniejszemu z waszych braci, jest mierzona naszemu Zbawicielowi i Ojcu, i znowu wam.

Przestrzegaj wszystkich przykazań. W ten sposób dotrzesz do wieczności, gdzie znajduje się wszelka mądrość. Tego wieczoru opuściłem święte miejsce i wróciłem do miasta. Tam nauczyłem się wielu nowych rzeczy. Partnerzy kopalni chcieli teraz wykupić mój udział bez dalszych negocjacji. Otrzymałem z tej sprzedaży około trzystu tysięcy dolarów w złocie, spłacanych stopniowo w siedmiu ratach, po około czterdzieści trzy tysiące dolarów za każdym razem.

Po skompletowaniu niezbędnych dokumentów i otrzymaniu pierwszych należnych mi kwot na koncie w banku w Waszyngtonie ogarnęła mnie chęć podróżowania. To i moje możliwości finansowe prowadziły mnie coraz dalej, aż zwiedziłem prawie wszystkie cywilizowane kraje. Jednak to koczownicze życie nie przyniosło nic poza niepokojem.

Minęły prawie dwa lata, odkąd opuściłem miasto, które stało się areną moich ezoterycznych eksperymentów. W tamtych czasach los sprowadził mnie do Norwegii, do małej wioski obok jednego ze słynnych fiordów. Mój przewodnik i asystent mówili stosunkowo dobrze po angielsku, a ja rozumiałem go całkiem dobrze. Okazało się, że służył jako marynarz na tym samym statku, na którym po raz pierwszy wypłynąłem. Wracając do ojczyzny, obsługiwał podróżnych, a znajomość języka angielskiego była dla niego bardzo przydatna. Hans Christison był szczerze zachwycony naszym spotkaniem i ja też.

Hans powiedział, że we wsi przebywa czterech innych podróżników i mieszając angielskie i niemieckie słowa, dodał:

„Jedna z nich to młoda dama, piękna dziewczyna; ma bzika na punkcie farb i pędzli. Myślę, że jest artystką.”

Minął tydzień, zanim poznałem tę dziewczynę. Przez cały dzień Hans i ja, uzbrojeni w broń i wędki, płynęliśmy po fiordzie na jego lekkiej łodzi. Któregoś popołudnia wsiadłem na łódkę i popłynąłem samotnie na malowniczą skalistą wyspę, na której rosło kilka cudownych brzóz. Przywiązawszy łódź i wspinając się na górę, usiadłem, aby przeczytać listy, które przysłano mi z Nowego Jorku, i wierząc, że na tej małej wyspie nie ma nikogo poza mną, nie odwróciłem się od razu, gdy zapadła cisza. dźwięk dochodzący zza moich pleców. Kiedy odwrócił głowę i zobaczył kobietę, rzucił papiery i zerwał się na nogi. Byłam tak zdumiona, że nawet nie zdjęłam kapelusza i nie mogłam wydusić słowa. Ona; Wydawała się równie zaskoczona jak ja. A potem szepnąłem tylko jedno słowo:

- Lizzie!?

- Panie Pearson! - wykrzyknęła.

– Jak się tu dostałeś? - to było kolejne pytanie, które sobie zadaliśmy. Opowiedziałem jej o moich bezcelowych wędrówkach, a ona opowiedziała o swoim życiu po opuszczeniu naszego miasta. Po przeprowadzce do Waszyngtonu przyjęła nazwisko Harland, kupiła dom i otworzyła pracownię artystyczną. Tamtejsi ludzie nic o niej nie słyszeli, a tym bardziej o jej przodkach, dlatego przypuszczali, że jest młodą australijską wdową o średnich dochodach.

Po pomyślnym rozpoczęciu nowego życia w stolicy, Elisabeth zwykle spędzała lato za granicą i tym razem przyjechała do Norwegii. Na jej obrazy był popyt, a dziewczynie udało się zgromadzić szczęście, którego podstawą była, jak to określiła, moja „pożyczka”. Teraz, po spotkaniu ze mną, Lizzie powiedziała, że zdecydowanie chce mi się odwdzięczyć. Słysząc to, roześmiałem się i zażartowałem: „OK. A potem, zanim odejdę, jeśli nie masz nic przeciwko.

Spędziliśmy tam razem cztery wspaniałe tygodnie. Kiedy Elżbieta wspomniała, że za kilka dni wyjeżdża i zatrzyma się na krótko nad szkockimi jeziorami, ja, nic jej nie mówiąc, poprosiłem Hansa, aby zabrał mnie nocą na parowiec, który raz na dwa tygodnie podpływał do lokalnego molo, i po prostu uciekł. Przed wejściem na pokład zapłaciłem mojemu przewodnikowi, dodałem napiwek i zapytałem: „Hans, powiedz młodej damie, że wyszedłem; Powiedz jej, jeśli zapyta, że pojechałem do Petersburga. Do widzenia!"

Po tygodniu spędzonym w stolicy carów Rosji ponownie odwiedziłem Paryż, potem Londyn, a tydzień później płynąłem do Nowego Jorku, skąd wróciłem do Waszyngtonu.

Minął rok. Pewnego popołudnia idąc Pennsylvania Avenue, stanąłem twarzą w twarz z Elizabeth Harland. Zatrzymaliśmy się, porozmawialiśmy i razem poszliśmy dalej. Wspomnienia z przeszłości nas przytłoczyły: rozmawialiśmy o dniach w Kalifornii, potem z wielką czułością o spokojnym miesiącu w Norwegii. Wtedy prawie uwierzyłem, że kocham tę dziewczynę, i to nie tylko za jej promienną urodę i spokojną, słodką kobiecość, ale także za jej ogromny wysiłek w pokonaniu grzechu, za to, że się udało i wyszła z ognia jak czyste złoto. Zanim się rozstaliśmy, zapytałem ją o adres i pozwolenie na odwiedziny przy pierwszej okazji.

Następnego wieczoru przyszedł do mnie posłaniec z banku i zostawił paczkę zawierającą banknoty dwustudolarowe i list. Szybko ją otworzyłem i przeczytałem:

„3 września 1869 r

Panie Walterze Pearson!

Załączam kwotę mojego zadłużenia wobec Państwa. Proszę przyjąć moją serdeczną wdzięczność. Pozostańmy przyjaciółmi. Zawsze będziesz mile widziany w domu swojej szczerej przyjaciółki Elizabeth Harland.”

Pomyślałem o tej sytuacji i kiedy nadszedł moment podjęcia decyzji, nagle wiedziałem, co zrobię. Włożywszy zwrócone pieniądze do notesu, ubrałem się odpowiednio, wziąłem kapelusz, wyszedłem na ulicę i zatrzymując powóz, podałem adres Lizzie.

Dom wyglądał bardzo ładnie. Drzwi otworzyła sama Elżbieta. Jej powitanie było ciepłe, ale wydawało mi się, że nieco powściągliwe. W salonie na ścianie wisiał obraz, namalowany z rzadką umiejętnością. Stał na nim mężczyzna o nieziemskim, boskim wyrazie twarzy i patrzył na kobietę, która ukrywała twarz w dłoniach. W kurzu u jej stóp artystka przedstawiła kilka symboli. Obydwa otoczone były budynkami charakterystycznymi dla architektury Ziemi Świętej. Pod obrazem, wielkości połowy naturalnej wielkości postaci ludzkich, widniały słowa: „Ewangelia Jana 7:11”.

Usiadłem na zaoferowanym krześle i przez chwilę panowała cisza. Gospodyni przerwała jej pytaniem:

- Czy otrzymał pan pieniądze, panie Pearson?

- Tak.

Wyjąłem je z kieszeni i zgodnie z decyzją, od razu odsuwając na bok wszelkie możliwe zastrzeżenia, uklęknąłem przed nią i powiedziałem:

– Nie wezmę tych pieniędzy, jeśli nie zabiorę cię ze sobą. Elżbieto, zostaniesz moją żoną?

Jej oczy napełniły się łzami, głos drżał. Nie była w stanie od razu mówić.

- Czy to ze względu na mnie?.. Kochasz mnie i w imię teraźniejszości opuszczasz zasłonę nad przeszłością?..

- Tak kochanie!

Wpadła mi w ramiona i długo płakała, aż pękło jej serce. Wreszcie, uspokoiwszy się trochę, powiedziała:

„Nie ma nic cenniejszego na świecie niż prawdziwa miłość”.

...Ślub obchodziliśmy bardzo skromnie, a po nim udaliśmy się na krótką wycieczkę zagraniczną, do Anglii i wkrótce wróciliśmy do domu.

Rozdział 9

TYCH, KTÓRZY UWAŻAJĄ, NIECH SPOCZYWAJĄ W POKOJU

Pewnego razu, jeszcze przed ślubem, wędrując po świecie, dotarłem do Indii i spotkałem tam niemowlaka wyglądającego starca. Patrząc na mnie wyblakłymi oczami, powiedział nagle: „Jesteś tym, o którego Mendocus kazał mi się zatroszczyć, każąc mi powiedzieć coś tobie zamiast niego. Zrobię to. Młody człowieku, twoje życie na Ziemi będzie smutne i gorzkie, ale po nim słodkie. Wydarzenia będą miały miejsce, co zadowoli twoją zwierzęcą jaźń i powie: „To jest radość”. Ale w tym momencie cichy głos twojej ludzkiej jaźni zaprotestuje: „Taka radość jest jabłkiem Sodomy”. I od razu zrozumiesz, że to prawda. Zatem czeka cię ciągła wojna pomiędzy twoją zwierzęcą jaźnią, która jest wrodzoną deprawacją, a twoim duchem, którym jest Bóg, Brahma, Jedyny. Zobacz to w alegorii Adama i grzechu pierworodnego. Jaźń zwierzęca sprowadza cię na ziemię, a Duch zabiera cię w górę. Posłuchaj jego napomnień, które ci teraz przekażę.

Zanim wasze oczy będą mogły zobaczyć Boga, muszą stać się niezdolne do wylewania łez z powodu cierpienia waszej duszy. Zanim Twoje uszy zaczną słyszeć, muszą stracić czułość. Twój głos nie będzie mógł wypowiedzieć słów wiecznej mądrości, dopóki nie straci zdolności zadawania bólu. Zanim twoja Jaźń pojawi się przed Odwiecznym, Jego stopy muszą zostać obmyte krwią cierpienia, pokuty i przemiany. Zabij w sobie chęć wzniesienia się na żałosną ścieżkę ludzkiej Chwały. Przestań uważać to życie za najlepsze, jakie masz. Pracuj w imię Boga tak gorliwie, jak inni pracują dla Mamony, i ceń swoje życie, jak ci, którzy cenią je ponad wszelkie bogactwa, i bądź szczęśliwy, jak ci, dla których szczęście jest najważniejszą rzeczą w życiu.

Źródło wszelkich błędów tkwi w jaźni każdego – dotyczy to zarówno ucznia na Drodze, jak i osoby pełnej pasji. Przyjrzyj się gorczycy, obserwuj jej wzrost i kwitnienie. W końcu, nawet jeśli go potniesz tak, że nie będzie mógł wydać nasion, pamiętaj, że po latach kiełki pojawią się ponownie i wyrosną, nawet jeśli nie mają nasion. A to tylko forma materialna. A jaźń ludzka, jeśli nie ginie, ale nie wchodzi do życia jako stwórca z powodu własnej niechęci, wówczas wstąpi w nią Duch życia wiecznego i ona, zawierająca Go w sobie, będzie żyła na wieki.

Tylko ten, kto jest silny w Bogu, może postępować zgodnie z tą nauką, zachowując jednocześnie niższą naturę. Słabi muszą poczekać na nadejście dojrzałości, a wtedy nadejdzie godzina ich bitwy. Dusza będzie próbowała opuścić Ścieżkę i może się to udać. Ale jeśli kiedyś wyczerpią się wszystkie jej siły, jeśli pewnego dnia uczciwie wypełni wolę Ojca, jako Jego posłuszne dziecko, wtedy nadejdzie odkupienie i da siłę do dokończenia każdego dzieła Stwórcy wszechrzeczy. Będzie się wydawać, że będziesz musiał zrezygnować z samego życia. Dzieje się tak dlatego, że Duch zabierze jaźń zwierzęcą i ją pochłonie. Ale jaźń ludzka powstanie, gdyż Duch w nią wejdzie. To będzie czas Ciszy Duszy. Teraz powinno stać się dla ciebie jasne, jak ciemne jest życie tych ludzi wokół ciebie, którzy nie szukają zjednoczenia z Duchem, do czego muszą dążyć.

Zobaczysz i poznasz karmę. Zobaczysz, że twoja karma – wynik twoich poprzednich wcieleń – jest misternie spleciona z karmą całego świata. Walterze Pearson, jeśli raz poznasz Świat Ciszy, dowiesz się o wszystkim, co cię otacza, gdyż Ziemia jest dziełem Brahmy i wszystko w tym stworzeniu uczy o Jego dziełach.”

Byłem zdumiony, że starszy znał mnie po imieniu i nazywał mnie Mendocusa. Mówił dalej:

„Jeśli twoja dusza raz pozna ten Świat Ciszy, wówczas żadna burza grzechu ani smutku nie będzie w stanie odwrócić cię od Drogi, gdyż poznać ją oznacza posiadać mądrość. Kieruj się słowami Mendoksa: czytaj Biblię, czytaj Wedy, czytaj Manu, studiuj te księgi. Wszyscy staną się laską w Twojej dłoni i światłem na Twojej ścieżce. Niech pokój będzie z tobą.

„Tobie także pokój” – odpowiedziałem. Odwrócił się i zniknął w tłumie, bo staliśmy przy publicznej fontannie do picia.

Teraz, kiedy znalazłem Elizabeth i poślubiłem ją, głęboko myślałem o wszystkim, co słyszałem o wiedzy okultystycznej. Moja żona nie miała z niej żadnego kontaktu i po latach odkryłem, że ona, w przeciwieństwie do mnie, w ogóle nie interesowała się tak mało znanymi badaniami. Dlatego nasze życie zdawało się płynąć w różnych kierunkach, co nawet mnie cieszyło. Elżbieta znalazła zajęcie w kościele, a ja pomogłem jej w jej działalności charytatywnej. Wkrótce urodziły nam się dwie piękne córki – największe możliwe skarby – które starannie uczyliśmy życia i chroniliśmy przed jego niebezpieczeństwami. Dopóki te maluchy były z nami, ja cieszyłam się życiem.

Niemniej jednak czasami odczuwałem jeszcze jakąś bolesną melancholię, że ziemskie doświadczenie było w rzeczywistości jabłkiem Sodomy.

Zdarzyło się, że godziny mojej samotności przerwał dziwny, cichy głos, który szeptał coś do mojej wewnętrznej świadomości. Z biegiem czasu głos stał się silniejszy i pewnego pięknego dnia przed moimi oczami pojawiła się wizja. Forma przemówiła. To, co powiedziała, sprawiło, że coraz bardziej chciałem jej słuchać, więc zacząłem ją wołać. Od tego momentu stała się moją stałą bywalczynią, a od częstych wizyt do stałej obecności w godzinach, kiedy byłem sam, był już tylko jeden krok.

Duch powiedział, że odwiedził odległą planetę, którą nazywał „Pertots”, a czasem „Hesperus” lub „Wenus”, mówił o ludziach, których imiona brzmiały dla mnie dziwnie: Mol-Lang, Sokhma, Firis. Potem opisał tych ludzi, a ja zachłannie go słuchałem. Kim oni byli? A co to była za dusza ludzka, która odwiedziła Wenus? Duch był cudownie podobny do mnie. Ale mój nocny sen pozostał tak zdrowy, jak gdyby nigdy do mnie nie przyszedł.

Nazwałem go duchem. Cóż za prawdziwe imię, które mu podświadomie nadałam! Stopniowo opowiadał wszystko o moim spotkaniu z Mol-Langiem i pobycie na Wenus, po czym skierował mój umysł na psychiczną wizję na dnie Oceanu Atlantyckiego i na moją wizytę na słońcu z Sohmą, której jeszcze nie miałem wspomniany. Opowiem teraz o tym krótko.

Tak, Sohma zabrał mnie na Słońce i pokazał mi to niezwykle gęste, pulsujące ciało, którego prawdziwy rozmiar jest mniejszy, niż przypuszczają astronomowie. Widziałem jego oceany wypełnione czymś cięższym od rtęci, ale nie zauważyłem tam żadnych form życia. Jednakże wszędzie istnieje życie tego czy innego rodzaju, być może nie zwierzęcego, nie roślinnego, ale innego rodzaju. Z najwyższego punktu widzenia tych, którzy dużo wiedzą o dziełach Ojca wszechrzeczy, istnieją formy życia, których żadna ziemska osoba nie jest w stanie po prostu dostrzec i nazwać życiem. Swoją drogą, Słońce – ta siła, te straszne wibracje, które emituje, nie miały żadnego wpływu na moje kruche ciało astralne. Kiedy tam dotarliśmy, Sohma powiedział:

- Spójrz, tutaj jest centrum naszego Układu Słonecznego. Można to nazwać „dynamem” – wspaniałym silnikiem systemu. I jednocześnie będziesz miał rację i się mylisz. Próba zdefiniowania słońca jako odpowiednika dynama elektrycznego jest dość przekonująca, jednak błędem byłoby stawianie między nimi znaku równości. Podstawowym problemem tej teorii, który w istocie osłabia wszystkie inne teorie dotyczące ciepła słonecznego i światła słonecznego, jest to, że nauka nie przywiązuje do słońca tak dużej wagi, jak powinna. Teoria spalania jest nie do utrzymania, teoria masy Słońca jest tylko częściowo logiczna, a teoria roju meteorów nie jest lepsza od dwóch pierwszych.

Teoria elektrodynamiczna również tutaj nie będzie pasować. Oczywiście to drugie wyjaśnia, w jaki sposób ciepło i światło słoneczne mogą współistnieć, pozostając w harmonii, z straszliwym zimnem przestrzeni między Ziemią, innymi planetami i Słońcem. Wyjaśnia to, co zdaje się całkowicie zaprzeczać prostej teorii spalania, a mianowicie, że im dalej od środka Ziemi (balonem lub wspinając się po górach), tym zimniejsze i ciemniejsze staje się powietrze, dlatego też temperatura w przestrzeń międzyplanetarna jest o kilka stopni wyższa, setki stopni poniżej zera i jest ciemno jak północ, a słońce jest postrzegane jako świecący dysk, który nie emituje promieni. Ale teoria dynamiczna nie wyjaśnia widma słonecznego; ani jego zasięgów, ani wzniesień, ani „plam” na Słońcu, ani zaćmień Słońca lub Księżyca.

Czytelnik pamięta, że Sohma powiedział mi o tym, gdy byłem jeszcze w hesperyjskim stanie astralnym i na jakiś czas zapomniałem o mojej poprzedniej ziemskiej egzystencji. W rezultacie nie pamiętałem ziemskiej wiedzy i byłem bezstronny w mojej ocenie komunikacji mojego przyjaciela. Skończył swoje przemówienie. Czekałem na ciąg dalszy, ale Sohma milczał, po czym zapytałem:

- Jak więc wytłumaczyć wszystkie te zjawiska? Czym jest prawda? Pytanie domagało się odpowiedzi i padło.

„Powiedziałem już, że astronomowie przywiązują zbyt małą wagę do Słońca. Widząc ogień, będą starali się go użyć, aby wyjaśnić, czym jest słońce. Zauważywszy braki w wyjaśnieniu i wiedząc, że sprasowana masa wydziela ciepło, spróbują na tej podstawie zbudować nową hipotezę. Ale i tutaj ponoszą porażkę. Teoria roju meteorytów nie sprawdza się, jak każda inna teoria oparta na aktualnie znanych faktach, ze względu na swoje ograniczenia. Nieskończonego nie da się wytłumaczyć skończonym, tak jak nie da się wytłumaczyć większego poprzez mniejsze. Ogień jest energią, elektryczność jest energią, Bóg też jest energią. Ale ogień nie odpowie na pytanie: „Co to jest prąd?” Elektryczność nie odpowie na pytanie „Czym jest Bóg?” Ale Bóg wyjaśni oba te pojęcia, gdyż suma części równa się całości. Człowiek nie zna wszystkich składników, zna tylko niektóre z nich, co nie jest w stanie wyjaśnić Boga.

Sohma znów zamilkł, a ja, przepełniony jakimś nieuchwytnym, ziemskim wspomnieniem, pośpieszyłem go:

„Ale to nie mówi mi nic o tym, jak rozwiązać zagadkę słońca”. Jesteś niecierpliwy, mój bracie. Dowiedz się, co kiedyś wiedzieli na Ziemi, ale zapomnieli dawno temu. Natura ma podwójny aspekt, jest binarna - pozytywna i negatywna. Nauka ziemska zna już jego wielką pozytywną stronę, natomiast druga – negatywna, czyli Nocna Strona, lub jak ją kiedyś nazywali mieszkańcy kraju Atl, Nawaz – nie została zbadana. Naukowcy o najbardziej nieokiełznanej wyobraźni nie są tego świadomi. Wiedzę o tym zachowują jeszcze ci nieliczni, którzy nie wiedząc o tym, noszą w sobie anielską mądrość, która za jakieś stulecie – tak, już niedługo! - zmienią wiele poglądów na sprawy ziemskie, zapewnią pojazdy powietrzne i wiele więcej, niż niegdyś posiadali mieszkańcy Atlanty, o których ci mówiłem. Nadal nie rozumiesz?

Powiedziałem, że moim zdaniem miał na myśli jakiś obszar nieznanych jeszcze sił fizycznych, ale naprawdę nie rozumiem, co mają one wspólnego ze Słońcem.

— Słońca wszystkich systemów są ośrodkami sił Nocnej Strony Natury; są siłą i materią wyższego poziomu niż planety i satelity. Woda na szczycie wodospadu jest oczywiście taka sama jak na dole, jednak w miarę poruszania się, opadając z góry na dół, rozwija energię. Z zimna i ciemności negatywu, czyli Nocnej Strony, również powstaje siła, która przyciągana do dodatniego bieguna tworzy na swoim wypływie to, co nazywa się Naturą. Upadając, rozwija magnetyzm, elektryczność, światło, kolor, ciepło, dźwięk i wreszcie materię stałą, ponieważ ta ostatnia jest dzieckiem energii, a nie jej rodzicem. Kiedy siły Nawaza schodzą w światło, fale świetlne, przechodząc przez spektroskop, ujawniają kolory odpowiadające różnym zakresom widma, a w miarę opadania tworzą słynne linie widma słonecznego, takie jak wielka Linia tlenu „B”, wyraźna linia „1474” i fioletowe zakresy „H” i „K”.

Wydawało mi się, że teraz zrozumiałem prawdę, ale okazało się, że to tylko część; w przyszłości miałem jeszcze wiele do odkrycia. Uświadomiłem sobie to, słuchając dalszych wyjaśnień mojego towarzysza.

- Stąd widoczne podobieństwo płomienia, porównanie z gorącymi metalami i wiele innych rzeczy, prowadzą astronomów do wniosku, że Słońce i inne gwiazdy to płonące piekło. Ale ich „ogień” nie maleje, ponieważ Ojciec jest w nich obecny, a moce Nawaza są przez Niego stale zasilane. Obraz „słońca spalającego się na popiół” to tylko fantazja, która nigdy się nie spełni. Na Ziemi ponownie nadejdzie dzień, w którym powstaną urządzenia dobrze znane niegdyś Atlantydzie i wtedy odkryte zostanie, że pryzmatyczne promienie ze spektroskopu są źródłem zarówno ciepła, jak i dźwięku, a co za tym idzie, tzw. „płomieni” z słońce i inne gwiazdy potrafią generować muzykę, boską harmonię.

Podczas dalszego zejścia ciemnozielone widmo żelaza dostarczy żelaza do wykorzystania w rzemiośle. To samo dotyczy wszystkich pozostałych poziomów zakresu i linii, na przykład nasycone zielenie, błękity i zielono-niebieskie dają miedź, ołów, antymon i tak dalej. To dzięki prądom Nawaza, działającym jak krew w ludzkich tętnicach, we wszechświecie utrzymywany jest obieg energii. Słońca są ośrodkami serca systemów. Jeśli nie jesteś zmęczony, mój bracie, wyjaśnię ci coś jeszcze, aby twoim oczom ukazał się pełniejszy obraz.

Planety otrzymujące te prądy muszą zwrócić je w równych ilościach. I tu otworzy się przed waszymi oczami kolejne rozległe pole wiedzy nieznane nauce. To właśnie tutaj zawarta jest odpowiedź na nurtujące naukę na Ziemi pytanie – o jądro stopionej ziemi. Teraz jej wyobrażenia na jego temat również są błędne. Zjawiska, które zdają się potwierdzać, że Ziemia znajduje się wewnątrz w stanie stopionym, w rzeczywistości wskazują na coś innego; wszystkie wskazują na powrót prądów do bieguna dodatniego, na fakt, że prądy naszego wszechświata, niczym krew płynąca w żyłach, płyną z powrotem do jego serca.

Sohma zakończył swoje przemówienie przesłaniem do czołowych umysłów Ziemi, które było naprawdę piękne:

„Och, Nauko o Ziemi, świat czeka z nadzieją, aż zostaniesz sługą Boga. Spójrz w górę, wysoko doceń Jego dzieła, a wyraźnie przeczytasz wiele z tego, co cię teraz intryguje. Ty jesteś Józefem, a religią jest Maryja i razem musicie zrodzić Światło Życia. Bądź błogosławiony.”

...Kiedy mój „duch” opowiedział mi tę rozmowę, chwyciłem kapelusz i wyszedłem popatrzeć na słońce, próbując zrozumieć, na ile prawdą jest wszystko, co usłyszałem. I zdumiony, znów zacząłem się zastanawiać: kim jest Sokhma?

Zagadka wydawała się coraz bardziej nierozwiązywalna, a wraz z tym rosło moje niezadowolenie z życia. „Guz” zaczął dojrzewać. Ale im pilniej zgłębiałem prawdę o gorczycy, tym jaśniejsze stawały się moje myśli. W końcu zdałem sobie sprawę, że będąc w swoim prawdziwym ciele, nie mogę zrobić znaczącego postępu, ponieważ w moim zjednoczeniu z Elżbietą mijaliśmy „roślinę gorczycy”, nie zauważając jej i tworząc kolejny rozdział karmy.

Przez pewien czas „duch” był posłuszny mojej woli przychodzenia i odchodzenia, ale nadszedł moment, kiedy zdawało się, że wszedł we mnie, łącząc się ze mną. Nie słyszałem go już ani nie widziałem, ale teraz postrzegałem jego wizje i doznania tak, jakby były moimi własnymi. Rzeczywiście tak było, gdyż wszystkie informacje były zapisem mojej wizyty na Wenus i pod każdym względem dokładnym odzwierciedleniem mojego życia na Wenus.

Często zdawało się, że moja dusza jest rozdarta na kawałki, próbując wytrwać w wypełnianiu życiowego obowiązku, jak zauważył Mendokus. I wtedy moim jedynym wybawieniem od niepokojów była zdobyta możliwość opuszczenia ziemskiej formy astralnej i znalezienia się w hesperyjskim ciele astralnym. W takich chwilach znów byłem z Firisem i moimi ukochanymi przyjaciółmi z Pertotsy. Elizabeth cierpiała na coś, co uważała za mgłę mentalną, a moje córeczki dorastały w przekonaniu, że „tatuś był zabawny”, ale mimo to patrzyły na mnie z szacunkiem. Nic z tego nie było zbyt przyjemne, moi przyjaciele. Moja żona patrzyła na mnie ze smutkiem i wiem, że często płakała, gdy w roztargnieniu nazywałem ją Firis. Tak naprawdę Elżbieta najbardziej przypominała Firis, tę, którą udało mi się znaleźć na Ziemi.

Wkrótce stałem się wychudzony i blady, często błąkałem się bez celu, ogarnięty całkowitym wstrętem do interesów i rozrywek tego świata, przepełniony smutkiem – bo ten świat sam w sobie niósł smutek – i tęsknotą za wyższym planem, który, w miarę jak się obracał, wyszło, nie było fikcją. Mieszkali tam Firis, Sokhma i Mol-Lang. Ale w moim obecnym ciele nie mogłem tam pójść, a oni nie mogli przyjść do mnie. Dlatego zagłębiłem się w studiowanie zasad Ścieżki. Dlatego za każdym razem, gdy zatriumfowała niższa natura, dręczyła mnie gorzka rozpacz i popadałem w grzeszne złudzenia. Jednak upadłszy, podniosłem się ponownie.

Nagle uświadomiłam sobie, jak okropnie to wpływa na moją słodką, kochającą żonę. Czy zrobiłem to, co chciałem, żeby mi zrobiono? NIE. Podjąwszy więc zdecydowaną decyzję, podporządkowałam swój smutek swojej woli, czyniąc charakter narzędziem duszy, a nie władcą nad nią. A potem znowu zacząłem się uśmiechać, wróciło mi dawne zdrowie. I Elżbieta znów odnalazła szczęście. A co ze mną? W końcu znalazłem prawdziwą Drogę – w służbie! Z oczu nie płynęły mi już łzy użalania się nad sobą, uszy straciły wrażliwość, język nie mógł już nikogo zranić ostrymi słowami. Ale głównym zwycięstwem było to, że moje stopy zostały obmyte krwią pokonanej zwierzęcej natury - przestałem żyć egoistycznie, całą moją istotę podporządkowując jednemu celowi i byłem szczęśliwy, jakbym żył tylko dla szczęścia, pracowałem tak samo ciężko, jak oni pracują po prostu bogactwo. A potem nastał Pokój Ciszy! I czekałem, aż Zbawiciel mnie zabierze, będzie walczył we mnie i wykona swoje dzieło moimi rękami. Paraklet wszedł w moje życie.

Śmierć moich córek w wyniku epidemii szkarlatyny w 1878 roku była dla mnie strasznym ciosem. Potem całkowicie poświęciłem się wspieraniu tej drogiej kobiety, której oddech życia prawie wyschnął po tak trudnej stracie. Dla Elżbiety nie pozostało już nic na świecie poza moim czułym oddaniem. I dałem to, bo wiedziałem, że Firis tego będzie chciała. Teraz pozostałem na Ziemi tylko po to, aby w miarę możliwości złagodzić smutek Tej, którą ślubowałem czule kochać. W snach pragnęła zjednoczyć się ze swoimi dziećmi w niebie, a tymczasem z gorączkową gorliwością cały swój czas i energię poświęcała dobrym uczynkom, wykorzystując na ten cel nasze znaczne fundusze. Jakże się wtedy cieszyłem, że naszych pieniędzy nie trzeba było wyciągać ze złotego piasku inwestycji i z kieszeni nieszczęsnych dłużników! Nie wiedziałam oczywiście, że nie miną nawet dwa lata od chwili, gdy Dora i Maidy, nasze dwie córki, wyruszą do krainy wiecznego lata, zanim podąży za nimi Elżbieta.

Czując potrzebę radykalnej zmiany swojego życia w trosce o poprawę zdrowia, pod przybranym nazwiskiem otrzymałem stanowisko oficera na amerykańskim żaglowcu – znakomitym statku. Postanowiłem poświęcić się trudom morskiego życia tylko na jeden sezon, aby odzyskać zdrowie poprzez aktywną pracę fizyczną. Ale Elżbieta nie chciała mnie zostawić bez swojej opieki i uspokoiła się dopiero, gdy obiecałam, że razem popłyniemy. Kapitan wiedział, kim ona dla mnie jest i nie sprzeciwiał się jej obecności na statku.

...Straszna burza złapała nas w pobliżu Bermudów. Kazałem marynarzom całkowicie zrefować żagle, ale wtedy złamał się główny maszt i statek zrobił dziury. Pospieszyliśmy, aby wypompować tryskającą wodę, ale pompy nie miały wystarczającej mocy. Łodzie, którymi marynarze próbowali uciec, zatonęły, gdy tylko dotknęły wody. Chciałem umieścić Elizabeth na ostatnim z nich, ale ludzie, którzy już na nią wskoczyli, widząc, że łódź jest przeciążona, odpłynęli od burty i zostawili mnie, kapitana Washburna i moją żonę swojemu losowi. Nie minęło pięć minut, zanim nasz piękny statek zanurzył się pod pochłaniające wszystko fale, zabierając nas ze sobą.

Gdy zalała mnie fala wody, dusza moja zawołała: „Firis! Wreszcie! Wreszcie przyjdę do Ciebie! Tracąc przytomność, zobaczyłem Mendocusa, a kiedy się obudziłem, odkryłem, że jestem w Saguma w Kalifornii, chociaż moje ciało utonęło u wybrzeży Bermudów! Firis i Mol-Lang byli w pobliżu. Wraz z nimi pożegnałem się wkrótce z Mendocusem i udałem się do Pertots – do samolotu, do którego dotarłem i który stał się teraz moim domem. Ziemię z jej ciemnością i strasznymi wadami opuściłem na zawsze. Ale nie Ziemia, która skrywa potężne sekrety życia.

Tak, Ziemia, choć nie wydaje się to znaczące, jest jednak punktem, z którego dusza ludzka uzyskuje dostęp do bezgranicznych gwiaździstych przestrzeni wszechświata i formułuje jego prawa, poznaje je i staje się ponad wszystko. A teraz nadszedł dla mnie czas opuszczenia Ziemi, którą znałem w wielu wcieleniach.

I był czas za łzy i wspomnienia. W głębinach, w komnacie serca mieszkał duch, którego głos brzmiał jak magiczna melodia czasu, co wyszła z grobu wieków, którego zimny palec wskazywał na mnie władczo: Podążaj za cudowną i świętą wizją tego życia, które minęło i pogrążyło się w zapomnieniu, nie zostawiając ci cienia piękna na twojej już martwej pustyni. Ten duch budzi wieko trumny, w której pochowana jest Nadzieja, Radość i Miłość.

O Ziemio! Jesteś punktem na firmamencie, ale także odbiciem całego gwiezdnego wszechświata.

Chcę tutaj zwrócić uwagę na liczby i nazwać numery, które są prawie niezrozumiałe. Pomyśl przez chwilę o tym, czego nauczyliśmy się w szkołach na Ziemi, zastanów się, jakie możliwości nowego zrozumienia daje nam nasza ludzka cywilizacja. Porównaj przynajmniej sposób, w jaki mierzymy czas i odległość, z tym, jak robią to Hindusi, mierząc pierwszego „księżycami”, a drugiego „spojrzeniami”; pierwsza to przerwa między pełniami lub nowiami księżyca, druga to, jak daleko mogą, patrząc w dal, rozróżnić osobę. Cywilizowani ludzie mierzą je w latach i milach, podczas gdy nauka mierzy je w „latach świetlnych”.

Jak długi jest rok świetlny? W ciągu jednej sekundy światło pokonuje odległość około stu dziewięćdziesięciu dwóch tysięcy mil. Jeden ziemski rok składa się z trzydziestu jeden milionów pięćset pięćdziesiąt sześć tysięcy dziewięćset dwadzieścia dziewięć sekund. Możesz obliczyć zasięg przestrzenny roku świetlnego, mnożąc jedną liczbę przez drugą, i otrzymasz niewyobrażalną odległość sześćdziesięciu bilionów pięćset pięćdziesiąt trzy miliardy, milion pięćdziesiąt tysięcy mil. Wszystko to prawda, niemniej jednak na północnej półkuli nieba widzimy gwiazdę, o której mówi się, że jest oddalona od Ziemi o sto osiemdziesiąt jeden lat świetlnych i wokół której kręci się nasze własne słońce, będące jednym z jej satelitów, tak jak Księżyc krąży wokół Ziemi. To jest materialny Wszechświat – nieskończoność, jedno z Bożych Stworzeń, jedyne; i reprezentuje zrozumiały mechanizm, nieporównywalny z materialnego punktu widzenia ze znaczeniem jednej ludzkiej duszy.

Dlaczego robię taką dygresję? Abyście, przyjaciele, zrozumieli, jakie godne miejsce zajmuje Człowiek. Wyobraź sobie całą tę nieskończoną przestrzeń aż do Arktura, a następnie pomyśl, że ta jasna gwiazda w konstelacji Wolarza {Bootes} to tylko niewielka część nieskończonego Wszechświata! Ta ogromna grudka materii znajduje się od nas w odległości sto dwadzieścia milionów razy większej niż odległość Ziemi od Słońca i jest dla nas widoczna. Jakiej wielkości powinno być to ciało niebieskie? Dla porównania możemy powiedzieć, że Arcturus przekracza masę Ziemi, Wenus, Marsa, Saturna, Neptuna i Merkurego łącznie ponad pięćset milionów razy. A jednak ludzki umysł wnika w tę niemal całkowitą nieskończoność zwaną Wszechświatem i próbuje zrozumieć, jaka jest jej materia, siły, czas, przestrzeń, wieczność, nieskończoność! Niech Bóg błogosławi! Arktur służy jako nasz standard w przestrzeni gwiezdnej, która zawiera „wiele siedzib”, ale tylko na jedno z nich, moi przyjaciele, chciałbym zwrócić waszą uwagę - na siedzibę Duszy.

Dusza nie jest materialna, a bliską jaźnią, która opuściła Twój dom i udała się do „Nieznanego Kraju”, okazuje się być od Ciebie nieporównywalnie dalej niż gwiazda Arkturus, gdyż ten „kraj” to inny stan istnienia. Cóż za wspaniały przywilej: stoicie na progu, a ponieważ jesteście wcielonymi dziećmi Stwórcy, możecie poznać Jego Drogi i udać się tam, gdzie wasi bliscy udali się przed wami; albo możesz opuścić materię, udać się do siedziby medium i powrócić do materii, gdziekolwiek chcesz; możesz być w jednej chwili na tym świecie, w następnej w astralnym, a potem na Arcturusie. I to nie jest bajka. Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha.

I tak opuściłem ziemski świat, aby rozpocząć nowe życie. Do tego czasu prowadziłem życie pełne poświęcenia i obowiązków, także wobec Elżbiety, i musiałem przebywać, jak dowiedziałem się od mojego „ducha”, z dala od mojego (prawdziwego) domu, od Firis i od wiedzy. Ale teraz nadszedł moment wyzwolenia; złożyłem ofiarę mojej żonie, moja miłość zakryła wiele grzechów, nawet tych, o których nie wiedziałem w chwili poświęcenia. I chociaż grzechy poprzednich wcieleń nie zostały jeszcze w pełni odpokutowane, nadal byłem wolny, prawie wolny!

Podczas mojego życia z Elżbietą posłuszeństwo zasadom, o których mówili Mendocus i Mol-Lang, i tym, o których nikt inny nie mówił, rozwinęło we mnie umiejętność wewnętrznej kontemplacji przeszłości. W ten sposób dowiedziałem się o człowieku znanym czytelnikowi jako Tselm z Posejdonii. Dowiedziałem się, że duch, ludzka dusza i indywidualność Tselma są moje, że to ja, Pearson, byłem kiedyś Tselmem; udało się przywrócić słabe wspomnienie życia Tselma, jego wydarzeń i jego przyjaciół. Zdałem sobie sprawę, że grzeszne czyny, których dopuścił się, zostały przeze mnie odziedziczone i jestem za nie odpowiedzialny, ponieważ chociaż jego osobowość nie była moją obecną osobowością, jego osobowość była i pozostaje moją. Nie wiedziałem, kim była Lolix i czy w ogóle żyła, ale zrozumiałem, że muszę odpokutować za grzech Tselma (a więc i mój), a także za jej tragiczną śmierć. Przed kim? Przed jakąkolwiek osobą na Ziemi, której mógłby służyć, nawet najmniejszemu z nich, jak nakazał Chrystus.

I służyłem, wyrzekając się szczęścia, spełniając swój obowiązek wobec Elżbiety, żyjąc dla niej i umierając na tym statku, robiąc wszystko, co możliwe, aby mogła zostać ocalona. Wyciągnąłem ją z jej obrzydliwego życia w grzechu i pomogłem jej zachować wiarę w Jezusa Chrystusa. Jeśli ja, jako Tselm, potknąłem się o Lolix, to ja, Walter Pearson, doznałem zbawienia z inną kobietą.

Zatem karma została zapłacona. Karma, los, który sami utkaliśmy, zmusza duszę do naprawienia w jednym lub kilku życiach grzechów, które popełniła w poprzednich wcieleniach. Trzymała mnie, teraz spłaciłem dług. Skuwa cię także długami, które kiedyś zaciągnąłeś. I czy nie byłoby mądrze podążać Drogą, aby po zapłaceniu wszystkiego otrzymać wolność, poza którą nigdy niczego nie czułeś? Miłosierdzie jest wielkie: jego najmniejszym przejawem jest dawanie jałmużny; ale nawet gdybym oddał wszystkie swoje oszczędności, aby nakarmić biednych, ale nie miałbym tego prawdziwego miłosierdzia, jakim jest miłość, taki czyn nie przyniósłby mi żadnego rezultatu.

Powiedziałem, że Elizabeth nie była zainteresowana moimi badaniami ezoterycznymi. Błędem byłoby jednak zakładać, że moja żona w ogóle się nimi nie interesowała. Któregoś dnia znalazła mnie w bibliotece, jak eksperymentowałem z igłą okultyzmu. Był to stalowy pręt o długości siedmiu cali i grubości jednej trzeciej cala, o kwadratowym przekroju, ostrych krawędziach i złotych końcówkach. Igła mogła kołysać się w szklanej gablocie, zawieszonej na włosku nad symbolem.

Gdybyś miał dar jasnowidzenia i spojrzał na moje urządzenie w chwili, gdy Elżbieta weszła, zauważyłbyś, że igła wisiała nieruchomo, a wszystko wokół niej świeciło złotym światłem. Z obu końców emanował promień odycznego blasku: jeden był skierowany w moją stronę, drugi w przeciwnym kierunku. Kierując tam wzrok, jasnowidz zobaczył mężczyznę stojącego obok kredensu w salonie i trzymającego w dłoni kieliszek brandy. Ten człowiek był moim bliskim przyjacielem, ale miał jedną wadę - niewstrzemięźliwość w piciu alkoholu. Gdy tylko podniósł szklankę do ust, żeby ją opróżnić, stanowczo powiedziałam: „Nie! Nie pij, nie próbuj, nie! Nie teraz, nie potem! Usłyszcie mój głos, bo inaczej nie wejdziecie do Królestwa Niebieskiego.”

Willis Murchison, ten sam pijak, upuścił szklankę na podłogę, która rozbiła się na kawałki. Dzień później spotkałem Willisa i usłyszałem historię o tym, jak miał wizję i usłyszał głos Boga, który mówił, że nie może już pić, bo inaczej straci szansę na pójście do nieba. Od tego momentu Murchison nigdy więcej nie sięgnął po alkohol. Usłyszał tajemniczy głos i usłuchał go, lecz nie posłuchał swoich przyjaciół. Poprzez okultystyczny sekret tej złotej igły, której moc przyciągała do współpracy nieludzkie duchy, wywarłem na niego hipnotyzujący wpływ. Mam nadzieję, że rozumiecie, dlaczego ujawnianie takiej wiedzy masom ludzkim jest tak niebezpieczne: w końcu gdybym był nieostrożny, nieznajomy prawa; lub na przykład czarownik, wtedy równie łatwo mógłby nakłonić Murchisona do popełnienia dowolnego przestępstwa.

Następnie Elizabeth zapytała, co robię w ciemności. Kiedy doświadczenie z przyjacielem dobiegło końca, powiedziałem do żony: „Pozwól, że coś ci powiem” i opowiedziałem jej o prawie karmicznym i wielu innych rzeczach. Po ukończeniu tej historii chciałem, aby igła ze złotą końcówką połączyła jej fizyczny umysł z moim. Między nami rozciągał się pas światła. Potem szepnąłem: „Patrz! Przyjrzyj się swoim przeszłym wcieleniom i rozpoznaj je. Opowiedz mi o nich i nie zapomnij, czego się nauczyłeś.

Żona milczała przez jakiś czas, jej oddech uspokoił się, jak we śnie. Po chwili zaczęła mówić:

„Prowadzi mnie szlachetny, wspaniały człowiek. Widzę go, wydaje mi się, w dawno minionym stuleciu w historii świata, w czasach potężnego ludu, który poruszał się w powietrzu w tak zwanym „wei-lux”. Wokół mnie jest piękne miasto.

Teraz jestem w dużej świątyni, wewnątrz jest ozdobiona prawdziwymi stalaktytami. Stoję obok dużej kostki kryształowego kwarcu, wydobywa się z niej dziwny płomień, pali się bez paliwa. Widzę młode małżeństwo, które łączy ksiądz w małżeństwie. Och, zdaje się, że kochałam tego, który przygotowuje się do złożenia przysięgi małżeńskiej, nad życie! Błagam jednego z obecnych, który jest władcą ludu, aby zakazał tego związku. Wtedy ksiądz odwraca się do mnie, patrzy na mnie i – o Boże! - jego spojrzenie wywołuje u mnie dreszcze! Teraz wznoszę się ponad to wszystko, a moje ciało tam pozostaje, zmarznięte, twarde, kamienne...

Wydaje się, że minęło już trochę czasu i widzę młodego mężczyznę, który miał się ożenić. Widzę też monarchę, obaj stoją w świątyni. Więc młody człowiek podnosi... moje kamienne ciało i wrzuca je do Światła na dużej kwarcowej kostce, a ciało natychmiast znika. Ale noga mu się złamała. Młodzieniec (chowa ją w swoim ubraniu i zabiera. Wydaje się, że to wszystko stało się z powodu jakiegoś zła popełnionego przez niego i przeze mnie, którzy go kochaliśmy. Ja… ach!..”

Elizabeth wzięła głęboki oddech i obudziła się. Zapaliłem lampkę stołową, ona spojrzała na mnie z zaciekawieniem i zapytała: „Walter, dlaczego ten młody człowiek, którego widziałem… to ty?… O, już rozumiem! Wcześniej nie wierzyłem we wszystkie te rzeczy, o których mi opowiadałeś, ale teraz wierzę, bo sam to widziałem.

To doświadczenie wywarło na żonie tak silny wpływ, że zaczęła coraz głębiej zagłębiać się w tę „dziwną naukę”, w wyniku czego podwoiła swoje wysiłki, aby czynić dobro w świecie. Przestrzegała więc przykazania Pisma Świętego: „Bądźcie wykonawcami słowa, a nie tylko słuchaczami”. To nauczanie nie wydawało się jej już dziwne, jak nadal wydaje się wielu z tych, którzy pozostają jedynie „słuchaczami” i nie pełnią chrześcijańskiej służby na płaszczyźnie zewnętrznej w taki sam sposób, jak robią to wszyscy ezoteryczni chrześcijanie.

W ten sposób ja, który sprowadziłem Lolix na manowce, sprowadziłem Elżbietę z powrotem na tę najwyższą Ścieżkę Boga. Ale zanim ją poprowadziłem, musiałem sam przez to przejść. Wszystko to wydarzyło się zaledwie dwa miesiące przed naszym rejsem na Bermudy. Ale nawet w tak krótkim czasie nauczyła się wystarczająco dużo, aby zrozumieć, że naszym przeznaczeniem było znaleźć się w tym wraku. Dlatego gdy chciałem ją wsadzić do ostatniej łódki, powiedziała:

Mężu! Walterze! Nie wejdę do tej łodzi, bo wiem, że z przeszłości teraz się zmieniamy. Dowiedziałem się, że w ezoterycznym spełnianiu Jego słowa, a nie tylko słuchaniu go, jest samo Życie. Teraz widzę znowu w minionym wieku. A ty i ja jesteśmy razem, a przed nami jest małe dziecko, które jęczy do nas. Bierzesz je krwawiące, w swoje ramiona, a mnie również obejmujesz. Potem prosisz Boga o miłosierdzie. Hojnie wziąłeś na siebie całą winę; jednak ja również, złamawszy prawo, musiałem podzielić karę. Wtedy powiedział Ten, który był zaprawdę Chrystusem, chociaż wtedy o tym nie wiedzieliśmy: Dlatego w dalekim dniu zbierzesz smutne żniwo nieszczęścia i odpłacisz wszystko, za co jesteś winien. Kiedy wrócisz, ona również z tobą i znów będziesz gotowy udać się do Navazzamin, znajdziesz się na zawsze wolnym od Ziemi: Mój drogi, drogi przyjacielu, musi być tak, że oboje teraz umrzemy; Nie obawiam się, bo z konieczności spotkamy się ponownie.

Żegnaj, moja miłości, do tego czasu; pocałuj mnie. Czy moja karma nie została w pełni spłacona, jeśli chodzi o błąd Loliks? A może nawet bardziej? A Chrystus, czyż nie przyjmie mnie teraz?

I powiedziałem: „Tak, droga żono, tak musi być! Żegnaj i niech Bóg cię błogosławi, bo naprawdę spotkamy się ponownie, za wielką, głęboką Rzeką, z Nim”. Umierając, trzymałem ją mocno w ramionach.

Czy nadal podziwiasz jej zadowolony uśmiech na fotograficznie prawdziwym zdjęciu sceny śmierci wykonanej przez Phyrisa? A ja, przyjacielu? Czyż nie odpokutowano szczególnej zbrodni Tsalma, że doprowadziłem ją do poznania prawa Bożego, karmy, i czyniąc ze swego życia żywą ofiarę, a na końcu umierając w wysiłku, by ją uratować dla szczęścia i oświecenia, czyż ten wynik nie został odkupiony, wypełniony. Grzechy, złe uczynki, kłamstwa, kradzieże, cudzołóstwa, a nawet morderstwa, same w sobie są jedynie cieniami życia odwróconego twarzą od Boga w zewnętrzną ciemność; są słabymi miejscami w łańcuchu charakteru.

Rozdział 10

POWRÓT PO LATACH

Kiedy wiele lat temu opuszczając Wenus, rozstałem się z Firis, była bystrą, piękną dziewczyną w kwiecie wieku, naznaczoną boską duchową wielkością, charakterystyczną dla rasy wyższej, która osiągnęła doskonały etap ludzki. Teraz jeszcze bardziej ozdobiła ją dojrzałość już ukształtowanej kobiecości, której rozkwit nie kończy się na Wenus z wiekiem. Przecież tutaj dusza zwierzęca jest podporządkowana, nie ma ekscesów, nietolerancji, a także tego gorączkowego pragnienia nieosiągalnego, które charakteryzuje „dzieci wyższego wzrostu”, które znajdują się na planie ludzko-zwierzęcym współczesnej Ziemi.

Ciemnowłosa Firis o oczach błyszczących jak gwiazdy, która wcześniej była dla mnie kimś więcej niż tylko dziewczyną, która stała się bosko piękną kobietą, ponownie stanęła przede mną. Znów podziwiałem majestat jej wyglądu, czując bijącą od niej spokojną siłę, która przypomniała mi moje pierwsze spotkanie z Mol-Langiem. Tak jak piękny, szlachetny kamień błyszczy w umiejętnie wykonanej oprawie, tak w oprawie tej uroczystej, doskonałej urody jaśniało jej czułe, czyste Ja, czysty duch, który w Firis był boski, choć nie utracił nic ze swoich ludzkich rysów.

Dlatego, spotykając ponownie tę czystą i piękną kobietę, poczułem się nieśmiały. W tym samym momencie fala wspomnień z minionych lat zalała moją duszę, napełniając ją zachwytem. Na Ziemi mogłem pamiętać Firis tylko czasami, gdy byłem kontrolowany przez astralną naturę Hesperian. Ale w ostatnich latach – latach służby – rzadko mnie odwiedzała.

Najczęściej Firis wydawał mi się jedynie ideałem; próbowałem obdarzyć Elżbietę jej cechami i cierpiałem, jeśli to nie zadziałało.

Patrzyłem teraz na Firis ze zdumieniem i zachwytem i nie wydało mi się dziwne, gdy mnie pocałowała i szepnęła: „Wreszcie znowu jesteś w domu”. Jej oczy błyszczały cichą radością. Wewnątrz nie miałem ani namiętności, ani fałszywego sentymentalizmu - wszystko to przeminęło wraz z próżnością ziemskich pragnień.

Jakże drodzy i znani okazali się tutaj wszyscy! Przez pierwsze sześć miesięcy hesperyjskich prawie nic nie robiłem, jedynie wędrowałem w mojej psychicznej formie, jak przez Pola Elizejskie, przez ten gwiaździsty ogród Hesperyd. Podczas mojej ostatniej wizyty w Hesperusie Mol-Lang i Sohma byli ze mną prawie zawsze. Ale tym razem Sohma był zajęty innymi sprawami; Mol-Lang zaangażował się także w pracę, która go zafascynowała, polegającą na prowadzeniu i edukowaniu ludzkości i jej jednostek, aby pomóc tej części naszej rasy, która wciąż pozostała na Ziemi.

Z reguły ziemscy ludzie otrzymujący tę pomoc nie zdają sobie sprawy z pośrednictwa wielkich dusz, ich dobroczynnego wpływu na sprawy ludzkie i dokonując pewnych czynności, wierzą, że wszystko robią sami. Niestety, ludzkość na Ziemi wie bardzo niewiele o byciu prowadzonym w ten sposób.

Działania ludzkie być może nie były i nie są kierowane indywidualnie, ale istnieją zarówno zasady, jak i wyjątki. I tak jak na ruch śrutu w lufie pistoletu wpływają z przodu i z tyłu inne ołowiane kule, tak działania jednej osoby zależą od działań innych, a działania tych ostatnich z kolei od innych i tak dalej. Jednym słowem jest oczywiste, że wpływ wywierany jest na masę jako całość, a każda jednostka w tej masie wykonuje swoje działania pod nieświadomą kontrolą tego, co określa się jako okoliczności, los - niesprzyjający lub sprzyjający, ale niewzruszony, jak kanał lufy, po którym porusza się pocisk. Innymi słowy, działania ludzkości są zdeterminowane przez to, co można nazwać uniwersalną karmą.

Dopóki ludzie błąkają się w ciemności, nieświadomi okultystycznych praw, będą generować nieubłaganą karmę. Taki jest los utkany przez samego człowieka, który gwałci prawa Stwórcy i nieuchronnie podąża za nim z życia na życie, od wcielenia do wcielenia. Nawet Mol-Lang, zanim sto lat temu dokonał przejścia i wygrał końcowy test (przez który ja wkrótce miałem przejść), szedł kierowany wielką Uniwersalną Karmą. Jednak po zdaniu tego najtrudniejszego egzaminu zamiast życia skończonego, zyskał życie wieczne i stał się dla siebie prawem. A potem, uwolniony od karmy, powrócił, aby służyć tym, którzy wciąż byli ograniczeni okolicznościami.

Mol-Lang stał się czymś więcej niż człowiekiem. Jadł z Drzewa Poznania, a także z Drzewa Życia. Wiedział także, jak używać żywiołaków – nieludzkich, nieucieleśnionych sił żywiołów. Ludzie tacy jak on szukają w ludzkości grzesznych skłonności i pomagają błądzącym je przezwyciężyć i wspiąć się po drabinie, której każdy stopień jest pokonanym błędem. Wielkie ruchy religijne, wojny, handel – wszystko to jest doświadczeniem dla ludzkości. Czy coś wydaje ci się okrutne lub złe? Jednak każde takie zjawisko jest częścią planu Stwórcy i narzędziem w rękach Jego sług. Wszystko uczy prostej prawdy: jeśli człowiek – część Wiecznej Całości – nie będzie działał na rzecz tej Całości, ujarzmiając własną egoistyczną, zwierzęcą naturę, nie będzie mógł przyjść do Ojca. „Tylko moja droga” – mówi Stwórca.

Zatem Sohma i Mol-Lang byli zajęci, a Firis została moim mentorem. Poprowadziła mnie dalej, naprzód, do chwili, kiedy musiałam, wziąwszy Klucz, przystąpić samotnie w straszliwą walkę, w której jedyną podporą mogła być jedynie wiara w Boga.

Któregoś dnia zadzwonił do mnie Mol-Lang. Przyszliśmy do jego specjalnego pokoju i tam powiedział: „Do tej pory miałeś tylko ciało astralne, ale teraz potrzebujesz ciała fizycznego jako podstawy do działania, bo wkrótce będziesz musiał dowiedzieć się o sobie. Idź spać, abym mógł zgromadzić materialne atomy wokół twojej płaszczyzny astralnej.

Zasnąłem natychmiast, gdy tylko położyłem się na oferowanej sofie. Kiedy się obudziłem, Mol-Lang wciąż na mnie patrzył. Usiadłem. – Wstawaj – rozkazał. Posłuchałem i odkryłem, że odziałem się w ciało jak prawdziwy Hesperianin. Teraz mógłbym mieć ten sam wiek co Firis, to znaczy na zewnątrz straciłem około dwudziestu pięciu lat.

Nie minęło wiele czasu, a blask natury duchowej zaczął się we mnie pojawiać, a ponieważ to samo Ego zajaśniało w Firis, dlatego staliśmy się do siebie podobni. Dzięki temu zamieszkującemu Duchowi Natura przestała mieć przede mną tajemnice, a zewsząd zaczęła do mnie napływać okultystyczna mądrość. Wkrótce nauczyłem się opuszczać swoje ciało według własnego uznania. Potem nastąpiły kolejne etapy i z zadziwiającą szybkością zacząłem uczyć się wielu rzeczy.

Głos zabrzmiał we mnie i kiedy zapytał, wiedziałem, co odpowiedzieć. Zapytał: „Co to jest dziedziczność?” I powiedziałem, poznawszy odpowiedź od mojego ducha: „Dziedziczność to suma doświadczeń, które dusze ludzi przenoszą z jednego życia poprzez devachany do następnego wcielenia. To doświadczenie nie jest w żaden sposób przekazywane z rodziców na dzieci, ale jego podstawowe cechy właściwe rodzicom przyciągają dziecko o podobnych cechach. Mniej istotne cechy albo ujawniają się w procesie edukacji, albo pozostają uśpione, w zależności od warunków środowiskowych.

I znowu Głos zabrzmiał: „Zebrałeś żniwo, teraz musisz siać. Jestem Duchem Wiecznym w tobie, bądź mi posłuszny. Teraz jesteś w stanie przeciwstawić się mojej obecności, możesz widzieć, słyszeć, mówić; pokonałeś pragnienia i osiągnąłeś samowiedzę. Widziałeś swoją duszę w blasku, słyszałeś głos Pokoju. Idźcie i przeczytajcie, co napisałem w Domu Nauczania, który jest moim Stworzeniem. Czytaj."

Czytałem: „Wytrwać znaczy zaufać. Słuchanie oznacza utrzymywanie drzwi swojej duszy otwartych. Widzieć oznacza osiągnąć zrozumienie moich Dzieł. Mówienie oznacza zdobycie mocy pomagania innym. Pokonanie pragnień oznacza zdobycie kontroli nad sobą. Osiągnąć samopoznanie oznacza przyjść do mnie, skąd możesz bezstronnie zobaczyć osobę, którą byłeś. Zobaczyć swoją duszę w blasku oznacza natychmiastowy przebłysk tej transformacji, która ostatecznie wyniesie cię ponad człowieka.

W czasie zbliżającej się bitwy stój z boku i chociaż musisz walczyć, nie bądź wojownikiem. Szukaj mnie i pozwól mi walczyć w Tobie. Wykonuj moje rozkazy w bitwie. Bądź mi posłuszny, jakbym był tobą. Moje przykazania są twoimi pragnieniami, bo JESTEM tobą, chociaż nieskończenie większy od ciebie. Szukaj mnie, inaczej w ogniu bitwy nie będziesz w stanie mnie zauważyć. Nie poznam Cię, jeśli Ty nie poznasz mnie. Jeśli Twój krzyk dotrze do mnie, och, będę walczyć i wypełnię pustkę w Tobie. A wtedy nie będziesz czuć zmęczenia. Beze mnie zginiesz, ze mną zwyciężysz, bo Ja jestem Duchem.

Teraz posłuchaj pieśni życia w swoim sercu. Nie mów: „Nie ma jej tam”. Słuchać. Ta piosenka brzmi w każdym oddechu; może być głęboko ukryte, ale tam jest. Żaden nieszczęśnik nie zostanie odrzucony, gdyż wszyscy są dziećmi Najwyższeg0, którym JESTEM. Posłuchaj mojej pieśni, bo dopóki jesteś jeszcze tylko człowiekiem, nie będę mówił ciągle, ale twoja siła musi czasem o mnie pamiętać. Zapytaj teraz o materię ziemską, powietrze, wodę, wiatr i szukaj skarbów śniegu. Daję ci mój pokój.”

I w końcu zobaczyłem i usłyszałem; i tak, mój przyjacielu, czytając te strony, mówię. Moje słowa zostały zebrane w księgę, która będzie rozpowszechniana po całym świecie w wielu egzemplarzach, aby poznały je ci, którzy „widzą, widzą i rozumieją”. I z każdą książką leci moja miłość, a co więcej, moje oko dostrzeże każdego poszukiwacza, wyczerpanego pragnieniem prawdy, i czy to w pałacu, czy w chacie, pojawię się tam, nie fizycznie, ale Duchem.

Udałem się do odosobnionego miejsca w górach, aby słuchać tego Głosu, i gdy szedłem, dołączyła do mnie pewna Istota – a nie Człowiek. Światło, wdzięk i dobroć emanowały z jego obecności. Mol-Lang przyszedł z nim i powiedział:

- To jedna z Istot Dobra. Spójrz, Filosie, w Domu naszego Ojca jest wiele siedzib, a w nich żyją istoty przez Niego stworzone i obdarzone, jak ludzie, wolą, ale nie są to ludzie, nigdy nie byli i nigdy nie będą. Człowiek stanie się doskonały, gdy wstąpi w niego Duch Najwyższego. A wtedy będzie wiedział wszystko i będzie doskonały. Czym jest doskonałość? Jest to absolutna harmonia z nieskończonym stworzeniem Boga. Mogą więc istnieć doskonali ludzie, ale także doskonałe Istoty, które nie są ludźmi. To jest Dobra Istota. Ale są też jego przeciwieństwa w różnorodności Stworzenia – doskonałe Istoty zła, które tak samo nie są, nigdy nie były i nigdy nie będą ludźmi. Czym oni są? Są w całkowitej harmonii z prawami swojego istnienia, ale ich prawa i ich istnienie są całkowicie przeciwne naszym, a także dobru. W konsekwencji są niekorzystne dla naszego życia i dlatego są złe. Jednak tego typu istoty nie zabiegają o nas, tak jak my nie zabiegamy o nie. W planie stworzenia zło i dobro równoważą się. To, co zakłóca w nas harmonię, zakłóca także ich równowagę. Dlatego nie chcą nam zaszkodzić. Ale Szatan, czy znasz go? Był Aniołem Światła, ale upadł i to tak nisko, bo wysokość, na której stał, była znacząca. Jest buntownikiem i dlatego obcy jest harmonii. Życie, Filosie, ma swoje granice, gdyż jest jedynie działaniem w siedzibie człowieka. Ale istnienie jest nieograniczone. Dlatego Byt, który jest teraz z nami, nie pochodzi z Życia, ale z Istnienia. Spójrz, nadchodzi. Oto jego symbol i nazwa jego klasztoru. Kiedy twoje próby staną się nie do zniesienia, narysuj tę postać wokół siebie na ziemi, stań w niej i nie opuszczając jej, wzywaj Najwyższego. I On wyśle swoje stworzenia, aby ci pomogły. Niech pokój będzie z tobą. Mol-Lang zniknął, a ja zostałem sam.

Ludzie najbardziej boją się nie tych chorób, które atakują otwarcie, ale tych, które po cichu atakują najsłabszy i najbardziej niechroniony narząd. Podczas ostatniej próby miałem zostać poddany równie podstępnemu atakowi duchów szatańskich. Ziemia wystawiała mnie na próbę przez wiele wcieleń, teraz przyszedł czas na próbę, która przewyższa ziemskie. Ataki zwykłego ludzkiego błędu znacznie różnią się od dobrze zorganizowanego, inteligentnego ataku podejmowanego przez tych, dla których zło przychodzi naturalnie – Lucyfera i jego zbuntowanych towarzyszy.

Jaki jest cel tego końcowego testu? Od niej zależy, czy dusza poprzez długą serię wcieleń doskonaliła swoją zdolność do czynienia dobra. Jeśli tak, to ma lub będzie miała siłę, aby stawić czoła potężnej presji ciemnej istotya. Jeśli nie, musi upaść i umrzeć drugą śmiercią. Czy życie we wcieleniach nauczyło Cię przebaczać błędy innym, zapominać o swoich osobistych interesach, pomagać tym, którzy mają mniej światła, ale więcej ciemności, nieszczęść i występków, a także zachowywać panowanie nad sobą? Czy Twoja dusza została napełniona wiarą, nadzieją i miłością? Jeśli tak, wtedy usłyszy Głos i nie upadnie. Ale jeśli dusza taka nie jest, to nawet jeśli ma proroczą wizję, wszystko poznała, ma wiarę i potrafi przenosić góry, to spotka ją gorszy los.

„Wejdź do Miejsca Świętego”.

Posłuszny wszedłem do kamiennego budynku stojącego obok domu. Znalazłem się w Obecności, tak jak wtedy, gdy zostałem wcielony przez Tselma, a ksiądz Mainin został przeklęty. Była to Obecność Żywego Ducha. Był tak wyższy od człowieka, jak słońce jest wyższe od świetlika. A cudowny Głos powiedział: „Nie bój się, to Ja”.

Święte Miejsce było otoczone ognistymi postaciami. Atrament i papier ledwo oddają to, czym były. Ale spójrz na rysunek i spróbuj zobaczyć z moją pomocą. Błyskawica rozbłysła płomieniem, podobnie jak Wielka Gwiazda i mniejsze gwiazdy. Liść był symbolem życia. Pierścień, jaki wiedziałem, symbolizował Odwiecznego, Nieskończonego, Bez Początku. Księgą było Słowo i iskrzyło się iskrzącym, ciemnoczerwonym płomieniem. A ponad tym wszystkim jest Uosobiona Obecność, Oko, Odwieczny, czujny, wszechmocny, wszechwiedzący Obserwator. W ten sposób stanąłem przed obliczem Najwyższego, który mi się objawił. Kiedy tak stałem, dowiedziałem się wszystkiego o Jego Stworzeniach, gdyż Duch wstąpił we mnie. Ale nie do końca, ponieważ test jeszcze nie nadszedł. Przez tygodnie pozostawałam w Miejscu Najświętszym i nie wychodziłam na jedzenie ani picie – Duch w pełni mnie wspierał. W dniu Wielkiego Odpoczynku Duch ten miał wstąpić; Muszę być w Nim, a On we mnie na zawsze. Ale w tej próbie nie miałem żadnego przewodnika, żadnych zasad – nic poza własną siłą, gromadzoną przez wieki. Nawet Duch musiał się ukrywać podczas tej próby.

Rozdział 11

TEKST Z EWANGELII MATEUSZA ROZDZIAŁ. 4

Mała wioska

Rzeczywiście takie było pytanie i kiedy pewnego ranka wstałem, zdałem sobie sprawę, że ten dzień zadecyduje, czy zyskam Życie Wieczne, czy będę z Duchem, czy też spotka mnie druga śmierć. Poszedłem w dzikie góry w towarzystwie jedynie zwierzęcia domowego, takiego jak jelonek, który chodził ze mną wszędzie. Na łące w pobliżu leśnej góry narysowałem symbol z laską; natychmiast zaświecił się czerwonym ogniem, który drżał, wznosząc się i opadając, ciągły i stały. Byłem w nim, a na łące pasł się jelonek. Po narysowaniu symbolu ukazała mi się Dobra Istota, której przedstawił mnie Mol-Lang i wiele do mnie przemówiła, a ja do niego. Było napisane:

- Patrzeć! Nadchodzi czas, kiedy będę musiała Cię opuścić, choć zrobiłabym dla Ciebie wszystko, ale nikt nie jest w stanie ani wytrzymać strasznej próby dla drugiego, ani pomóc mu w krytycznym momencie. Mówię Ci jednak, że wierzę w Twoje zwycięstwo, bo znam Cię od wielu wieków. Ale nadchodzi ten test, kiedy cała twoja przeszłość zostanie ujawniona, każdy dzień twojego życia i ogłoszony zostanie werdykt: czy staniesz się doskonały i wtedy będziesz miał na imię Filos, czy też poniesiesz porażkę i ponownie będziesz musiał doświadczyć całą gorycz życia przez wiele stuleci? Ojciec mówi przez Ducha: „...na każde bezużyteczne słowo, które ludzie wypowiedzą, dadzą odpowiedź w dzień sądu”. O ile większa jest odpowiedzialność za czyny? Słuchałam w milczeniu, zastanawiając się: jaki zapis w annałach mojego życia mógłby świadczyć przeciwko mnie? Może to być zło lub dobro, albo, co najgorsze, ten „ciepły” stan, nie do przyjęcia dla Ducha, który wymaga, aby człowiek był „zimny lub gorący”.

„Nie bój się” – powiedziała Ovias – „nie żyłaś na próżno”. Nie spodziewaj się żadnych wpisów o sobie. Wiedzcie o tym: Duch Chrystus, który przyćmiewa Buddę i wszystkich największych na Ziemi, wcielając się w każdego z nich, to On, a nie oni, jest Synem Bożym; tylko jednocząc się z Nim, stają się także Jego Synami. Jeśli zasady ustanowione przez Chrystusa uczyniłeś wątkiem i podstawą swojego charakteru, nie masz się czego obawiać. Taka tkanina jest bowiem trwała i to właśnie miał na myśli Jezus, gdy przemawiał i mówi także dzisiaj, gdyż jest Ponadczasowy: „...oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia wieków”.

Żadne pojedyncze działanie nie będzie oskarżeniem przeciwko tobie, ponieważ wszystkie one, a także wielkie i małe myśli i słowa ze wszystkich twoich licznych wcieleń, ukształtowały twój charakter. Czy jest utkany z nici Chrystusa i czy przejawiają się w tobie cechy Boskiej osobowości Jezusa i oświeconego Buddy, Zoroastra, Mojżesza, Manu i innych Zbawicieli? Jeśli to jest twój strój, wygrasz. Ale jeśli tkanina nie jest taka, och, zostaniesz pokonany i nawet ja nie będę w stanie cię ocalić. Wychodzę. Bądźcie odważni i niech Pocieszyciel będzie z wami. Pokój niech będzie z tobą.

Stałem tam cały dzień i nie czułem zmęczenia. Zapadła noc. Około północy mój jelonek krzyknął ze strachu i pogalopował w moją stronę. Gdy się zbliżył, ostrzegłem go przed płomieniami, a on stał na zewnątrz, drżąc ze strachu. Nie widziałem niczego, co mogłoby wzbudzić jego niepokój, z wyjątkiem Mol-Langa, który schodził w stronę zaznaczonego przeze mnie znaku, w obrębie którego stałem. Bez wahania wydawał się gotowy przekroczyć linię ognia. Mógł to zrobić, ale pamiętając o mojej ryzykownej pozycji, powiedziałem:

- Zatrzymaj się! Jeśli jesteś Mol-Langiem, podejdź bliżej. Ale jeśli jesteś po prostu kusicielem, biada ci, jeśli zdecydujesz się przekroczyć tę granicę, bo on cię ukarze, tak jak może ukarać tylko nieśmiertelny.

Kusiciel nie podszedł, ale zmienił swój wygląd, to znaczy przestał wyglądać jak Mol-Lang i powiedział:

„Jeśli nie jesteś dla mnie dostępny pod opieką swojego ukochanego mentora, którego tak naprawdę nie znałeś, pokonałeś śmierć i grzech”. Nie mam nad tobą władzy i możesz swobodnie wejść do życia wiecznego, gdzie nie będzie już więcej wcieleń. Wychodzę.

Wizja zniknęła, ale Głos w mojej duszy szepnął: „Bądź ostrożny i czekaj”. Stałem sam, aż poczułem się senny i wiedząc, że było to zmęczenie ciała, żałowałem, że nie przeszedłem próby w formie astralnej.

„Nie mogłeś tego zrobić” – sprzeciwił się Głos – „ponieważ wszystkie twoje elementy, zarówno fizyczne, jak i psychiczne, muszą być tu z tobą obecne”.

Senność mnie ogarnęła, ale nagle zdawała się zostać uniesiona ręcznie, gdy wszystko wokół mnie się zmieniło. Górska łąka zniknęła, a noc ustąpiła miejsca dniowi. Przede mną rozegrała się scena, w której wydawało mi się, że wszystkie rasy ludzi i nieśmiertelności zgromadziły się przed moim wizjonerskim spojrzeniem. Wydawało mi się, że unoszę się nad nimi, a moim przewodnikiem była piękna, boska istota. Jednak na wszelki wypadek otoczyłem się od stóp do głów płomieniami, na co mój przewodnik uśmiechnął się, ale nic nie powiedział.

Niósł mnie z szybkością myśli; lecieliśmy od jednej gwiazdy do drugiej, pędziliśmy przez przestrzeń międzyplanetarną i znaleźliśmy się w kolejnej nowej sferze. Wszystkie te krainy były zamieszkane przez istoty w ludzkiej postaci lub przynajmniej posiadające ludzkie cechy. Wszyscy kłaniali się przede mną i chwalili mnie, a mój przewodnik powiedział do nich: „Spójrzcie, oto wasz pan”. W ogóle celem ich istnienia było uzyskanie różnorodnych przyjemności, gdyż pozwolono im na liczne ziemskie namiętności ludzkie, nie przyćmione strachem przed karą. Mój wspaniały przewodnik powiedział:

„To są dusze, w których rozwinąłem pewne namiętności i pragnienia. I czy mam ich karać za nieograniczone pobłażanie temu, czym sam ich obdarowałem? Powiedz mi teraz, dlaczego żadne stworzenie nie miałoby swobodnie czerpać przyjemności, jeśli jest to możliwe? Moje dzieła zostały przyjęte. Nie narzucałem żadnych ograniczeń na ich ciało, namiętności, apetyty. Spójrz, są szczęśliwi! Pozwolę ci je kontrolować przez jakiś czas. Oddając się swoim namiętnościom, generują one pewien rodzaj żywotnego magnetyzmu, a kiedy je kontrolujesz, upoją cię jak młode wino.

Jak obiecał mój przewodnik, wizja i poczucie całej tej pobłażliwości naprawdę wprawiły mnie w ekstatyczny dreszcz, całą moją istotę ogarnęła gorączkowa, cielesna radość. Ale zebrałem się w sobie i nie chciałem jej testować. Wtedy piękna Istota powiedziała:

- Jaki ty jesteś ślepy! Spójrz, te sfery staną się twoje i jeśli chcesz, będziesz miał tak absolutną władzę nad ludźmi tutaj, że twoje słowo będzie dla nich oznaczać życie lub śmierć. Tutaj, w tej wiecznej radości, możesz sprowadzić Firis. I - spójrz! - Będziesz mógł tu spełniać swoją i jej wolę już na zawsze i nie będzie wymagana żadna kara. Czy przyjmiesz ten dar niepodzielnej władzy? Nic nie jest wymagane w zamian; Nie proszę o nic. Po prostu to weź.

Och, gdzie jest wiedza, którą zgromadziłem przez wiele żyć i którą otrzymałem od Głosu? Stracony! Zniknęło, ale od razu zrozumiałem, że nie powinienem przyjmować tak kuszącego prezentu. Przecież wszystko to zostało mi zaoferowane bezpłatnie, a zatem pogwałciło Boskie prawo, które nigdy nie pozwala nikomu otrzymać czegoś za darmo, za nic. Wzmocniłem swoją obronę, moją zbroję, bo gdyby ta Istota, która wydawała się taka piękna i miła, taka nie była, jego dotyk na mnie mógłby być śmiertelny. I powiedziałem mu:

„Chociaż przyodzialłeś się w niebiańskie szaty, lepiej jest dla ciebie służyć szatanowi”. Demonie, proponujesz podporządkować wszystkie istoty tych sfer mojej woli. Ale tutaj rządzi przyjemność, pasja, chciwość, żądza - wszystkie egoistyczne uczucia i nie jest przewidziana żadna kara za tak dziki chaos. Jeśli się zgodzę, to zepsucie ujarzmi także mnie, mnie, który w przeciwnym razie byłby w stanie uwolnić się od karmy, stać się nieśmiertelnym, bardziej niż człowiekiem. Wszyscy ci ludzie są egoistami. Czerpana w ten sposób przyjemność jest kwintesencją egoizmu. Zaprawdę, ty sam to wszystko stworzyłeś, jest twoje. Mógłby stać się mój tylko wtedy, gdybyś mnie zdominował. Ale nie poddam się tobie. Tylko Bóg Nieznany jest moim Mistrzem. Odejdź ode mnie.

Wizja powoli rozpływała się, niczym mgła rozpływająca się pod promieniami słońca. Nastała cisza i naprawdę miałem nadzieję, że bitwa się skończyła, bo czułem się wyczerpany. Ale znowu byłem na łące, w tańczącym ogniu, drżąc od ciemnoczerwonych błysków wzdłuż konturu znaku. Nic nie było w stanie zakłócić tego ochronnego płomienia, gdyż był on symbolem doskonałego stanu innej – nie ludzkiej – rasy. Tylko jeszcze większa doskonałość mogła nad nim zapanować, jednakże nie tylko doskonałość dobrej mocy, ale i doskonałość złej mocy. Ale ten ostatni nie został jeszcze w nim uwzględniony.

Wątpiłem: „Czy w ogóle może istnieć doskonałość zła? Cóż innego może mi zostać zaoferowane, jeśli nie to, co już posiadam na mocy prawa Bożego Synostwa? Bóg daje swoim dzieciom władzę nad innymi ze względu na dobro, ale tę władzę można wykorzystać także w złym celu - poprzez wpływ mentalny. I czy jest jakaś siła wyższa od tej miłości, która spełnia się tak, jak On przepisał? NIE". Myślałem w ten sposób, gdy nagle pojawiła się piękna wizja – przede mną stała Firis.

- Czy to ty, Firis? - zapytałem.

„Czy ktoś inny może przejść przez płomień wokół ciebie?” – odpowiedziała pytaniem, przenikając przez barierę i stając obok mnie. Wydawało się to prawdą, gdyż Ovias był na swój sposób istotą doskonałą. Obok doskonałości może się ostać tylko doskonałość. Ale potem usłyszałem jej ciche i gorzkie westchnienie. Jej oczy były pełne łez.

- Co cię smuci, Firis?

- Filos, pytałeś, a ja odpowiem. Muszę wyznać, że przechodzę z Tobą próbę i że moje życie to smutna historia grzechu. Biada mi, jeśli z tego powodu Mnie odrzucicie. - Zawahała się.

„Mów” – zawołałem zaniepokojony.

- Więc posłuchaj. W starożytności w Posejdonii ja nazywałem się Anzimi, a ty nazywałeś się Tselm. Czy pamiętasz ten czas?.. Tak? I nawet z goryczą?.. Kiedy odleciałeś Vaeluxem, uciekając przed wspomnieniami Lolix, było mi bardzo smutno, nie wiedząc, gdzie jesteś. A kiedy nie wróciłeś, pojechałem szaleńczo do Incaliz Mainin. Wydawał się zaskoczony moją rozpaczą, po czym zapytał: „Czy kochasz Tselma?” – Podobnie jak moja dusza, Incalise – przyznałem. „Jestem tym zaskoczony. Jednak to nie ma znaczenia. Chcesz, żebym pomógł ci go znaleźć? A jeśli cię kocham, ja, który złożyłem ślub celibatu? A co jeśli powiem, że mocą danych mi zdolności mogę go zwrócić, ale tego nie zrobię?..”

Wtedy, Filosie, zacząłem prosić za ciebie, tak jak proszą o życie! Wołałam o jego miłosierdzie. Wreszcie surowe rysy jego twarzy złagodniały i powiedział cicho: „Nie będę tego ukrywał, po prostu sprawdzałem twoją miłość do niego. Jednak moja pomoc musi zostać nagrodzona. Ale nie pieniądze, nie kamienie szlachetne, nie władza - mam tego wszystkiego pod dostatkiem. Przyjmę od Ciebie tylko jeden prezent. Słuchaj. Dawno temu, kiedy poznałem najgłębsze tajemnice Natury, byłem ciekawy eksperymentów i szukałem pomocnika, mając całkowitą pewność, że potrafię utrzymać w niewoli mojego sługę - ducha z wojska Szatana, demona. Jednak przeceniłam swoje siły i uległam jego mocy, stając się jego ofiarą. Dlatego pewnego dnia nadejdzie dzień, w którym moja dusza zostanie oddana Lucyferowi w ramach spłaty długu, który wciąż rośnie. Można tego uniknąć tylko w jeden sposób: zaoferować na swoje miejsce inną, mniej doświadczoną duszę. Zanim nadejdzie ta noc, w godzinie nabożeństwa przyjdzie do mnie dziewczyna ze swoim kochankiem i poprosi mnie o dokonanie obrzędu ich zaślubin, który już dawno był zapowiadany. Ale wyjdę celowo, a ty tam będziesz, tylko ty i ta dwójka. Teraz są słabi, ale bezgrzeszni. Ale w ich naturze jest skłonność do grzechu.

Jedyne o co proszę to, żeby kiedy o mnie pytają, powiedziała, że mnie nie ma. Następnie uśmiechnij się do nich i zapytaj: „Przyszliście się pobrać?.. Tylko zwykli ludzie ogłaszają swój ślub; lecz mądrzy nigdy się nie żenią, lecz zawierają prawdziwe małżeństwo”. I nie mów nic więcej. Jeśli zrozumieją tę drobną wskazówkę, zgrzeszą i stracą swoje dusze, a ja, wielki Incalise, będę ocalony. A potem zwrócę ci Tselmę. W każdym razie zwrócę go, nawet jeśli nie posłuchają twojej podpowiedzi.

Mainin skończył mówić. Odskoczyłam z przerażeniem, gotowa odmówić, ale powiedział: „Pamiętaj tylko o jednym – możesz uratować Tselma”. Na początku zdecydowałam, że to diabeł. Wtedy zrozumiałem, że dla niego było to naturalne pragnienie ocalenia swojej duszy, nawet kosztem innych. I, och, jak bardzo chciałem, żeby mój Tselm wrócił! Zalewając się łzami, dusza szeptała, że o wszystko byłoby niesprawiedliwe, a serce prosiło, jako wyjątek, abym na to oczy przymknęła. I nie zastanawiając się już, czy to sprawiedliwe, czy nie, poddałam się i powiedziałem: „Skoro prosisz, zrobię to”.

I zrobiłam to. Ale oszukawszy Incala, Mainin też mnie oszukał - nie zwrócił mi mojego ukochanego. Kiedy Ray Wallun powiedział mi o twojej śmierci, prawie umarłem ze wstydu, moje serce zostało złamane, ponieważ ten mężczyzna i ta kobieta posłuchali mojej wskazówki. Zmarli wiele lat później, ukrywając zbrodnię. Ale ja, Filos? Zawarwszy umowę z Maininem, sprzedałam swoją duszę Przebiegłemu Diabłu, mistrzowi Maininie. Dlatego teraz muszę zapłacić duszą, jeśli mnie nie uratują. Nadchodzi rozliczenie, wiem o tym i jest to trudne. Nieważne, jak bardzo starałem się czynić dobro i odpokutować za grzechy, wszystko było na próżno!

Ale ty, moja bliźniacza duszo, możesz mnie uratować. Jeśli nie zbawicie, Prawo Wieczne skaże mnie na drugą śmierć. Moja dusza zostanie zniszczona, a Duch, który nie mógł się z moją duszą zjednoczyć, powróci do Źródła – naszego Ojca. A wtedy i wy będziecie musieli zginąć, bo jesteśmy jedno, twój Duch jest także moim Duchem. Ratuj siebie, a co za tym idzie i mnie.

- Ale jak? – płakałam, przeżywając tak głęboką duchową udrękę i tak silny żal, jakbym czuła zbliżającą się śmierć. Firis, moje drugie ja, mój czysty anioł, było w śmiertelnym niebezpieczeństwie! Ona sama była w bagnie, a jej duszy groziło niebezpieczeństwo śmierci. Ale wraz z nią groziło to również mnie, ponieważ nasz Duch był jeden.

- Jak? — zapytałem ponownie, ale szeptem.

„Człowiek, którego ja, jako Anzimi, sprowadziłam na manowce, od tego czasu inkarnował się już kilka razy i za każdym razem stawał się coraz gorszy. Teraz powrócił na Ziemię i jest gotowy stawić czoła pokusie, która w przypadku upadku zepchnie go jeszcze dalej na ścieżkę zła – aż do ostatecznej śmierci jego duszy. Jeśli teraz się nie potknie, być może zostanie zbawiony lub nie, ale jeśli zwlekamy, możemy nie mieć czasu, aby to wykorzystać, a wtedy na pewno umrzemy, niezależnie od tego, czy zgrzeszy, czy nie. Tak, umrzemy, jeśli nie zaczniesz teraz działać. Poświęcając jego duszę, z pewnością zostaniemy zbawieni; Tak powiedział Mainin, który jest przeklęty i wyrzucony w ciemność zewnętrzną, a mimo to jest moją własnością. To jedyna, choć słaba, nadzieja. Och, Filosie, pomyśl! Pomyśl o tym! Z jednej strony życie wieczne, światło i możliwość odpokutowania za wszystkie nasze grzechy i być może w końcu ocalenia tej osoby, a z drugiej strony śmierć, wrzucenie w ciemność zewnętrzną i wieczny demonizm.

W nocnej ciszy Firis stanęła przede mną i błagała, abym jej pomógł. Miała zaciśnięte ręce, oczy pełne łez, ciężko było mi patrzeć na jej cierpienie. Ale jak mogę pomóc osobie, którą kochałem nad życie i sobie? Jak uratować nam życie?.. Może powinienem skorzystać ze swoich okultystycznych zdolności i szepnąć coś do osoby na odległej planecie, która od dawna pogrążyła się w grzechu, osobie, która może znowu nie poradzić sobie ze swoją pokusą, nawet jeśli nie użyję mój wpływ? Co robić?..

Tak, mogłem na niego wpłynąć, aby on, władca wielkiego państwa, podpisał odmowę ułaskawienia dwóch osób skazanych na śmierć za morderstwo. Wiedziałem, że ta dwójka jest niewinna. Władca również o tym wiedział; popełnił już wiele strasznych grzechów, wykorzystując swoją pozycję, pieniądze i władzę do utkania sieci poszlak, które powieszą tych dwóch jego wrogów za morderstwo popełnione jego własną ręką. Za godzinę miał podpisać (lub nie podpisać) fatalny dokument, ale nagle zdradziła go bezczelność. Jedyne, co musiałam zrobić, to okultystycznie go „wspierać”. Jeśli jest już tak grzeszny, czy jest możliwe, że odwróci się od ścieżki zła i pójdzie ścieżką dobra? Ledwie. I mogłem na niego wpłynąć, nakłonić go do dopełnienia podwójnego morderstwa, aby wykorzystując chwilę ocalić Firis, którego tak bardzo kochałem, którego Duch był moim Duchem, którego zagłada mogła doprowadzić moją duszę do śmierci . To było takie proste!

Wszystkie przestępstwa są łatwe do popełnienia. Ale gdy byłem spętany męką rozpaczy, pojawił się promyk nadziei w postaci pytania: czy ten czyn nas zbawi? Czy Bóg nie powiedział: „Nie będziesz zabijał”? I czy to podwójne morderstwo nie spadnie i na mnie, i na władcę?..

Potem wstałam i spokojnie przemówiłam. O, jak straszny był ten spokój, spokój rozpaczy!

- Słuchaj, Firis. Nawet jeśli oboje mamy umrzeć w ciemnościach zewnętrznych, nadal tego nie zrobię. Ty, który jesteś mi droższa niż życie, nie powinieneś był o to prosić! A jeśli ja, jeśli oboje skazamy czyjąś duszę na ciemność, to czy nie sądzisz, moja duchowa połówko, że my też będziemy musieli tam pójść? Choć te słowa mogą podpisać Twój i mój wyrok śmierci, nie godzę się na grzech. Nie spełnię twojego życzenia. Nie popełniłem Twojego grzechu, ale mogę wyciągnąć rękę i z pomocą Ducha Chrystusa zatrzymać jego rozwój. I będziesz mogła powrócić do czasu i miejsca, w którym twoja dusza znajdowała się przed grzechem, i ponownie wcielać się na Ziemi tak często, jak będzie to konieczne, aby wymazać i odpokutować za ten grzech. Będę czekać na Ciebie w miejscu, do którego rozwinęła się moja dusza, czekać nawet dziesiątki tysięcy lat, aż ponownie zjednoczysz się ze mną w czystości.

Poprowadzę cię, abyś w czasie pojednania nie popełniła więcej grzechów. Tak, poprowadzę cię z góry. Tak bardzo chciałbym zejść z Tobą do życia ziemskiego, ale muszę zostać, aby moje światło było czyste. I zrobię to. Ale wiesz: gdyby tylko we Wszechświecie można było odpokutować za grzechy innych, ja sam pospieszyłbym na twoje miejsce i zostawiłbym cię tutaj. Ale nie ma możliwości potępienia człowieka na Ziemi, a wraz z nim i nas samych! Nie mogę tak grzeszyć!

Z konwulsyjnym drżeniem i rozpaczą w oczach, jak gwiazdy, które mnie uderzyły, tak że jęknęłam w agonii, wołając do Boga, Firis odpowiedziała mi głosem zagubionej duszy:

- O Filosie, zastanów się dobrze, bo być może chroni cię ten rodzaj sprawiedliwości, która sprawia, że anioły płaczą, a demony się uśmiechają!

- Firis, kochanie, powiedziałem! Nie zmienię zdania. Odeszła ode mnie, zakrywając twarz rękami w żalu i łkając z rozpaczy. Potem podeszła do ognia i zapytała:

- Filosie, mogłam wejść, ale zabrakło mi sił i teraz nie mogę wyjść; zabierz to.

Ja sama prawie umierałam z bólu duchowej rany i byłam zbyt słaba, aby pokonać barierę, a patrząc w siebie zobaczyłam, że Światła Ducha już tam nie było – zniknęło.

Podobnie jak on wołałem do Ojca i w tej samej chwili powróciło Światło. Wraz z uderzeniem jego potężnego grzmotu ciemność rozproszyła się, otaczająca mnie noc zniknęła i ujrzałem słońce na niebie. Płomień zbladł, a to, co było „Firisem”, uklękło przede mną i błagało o litość. I wtedy zrozumiałem, że w pobliżu nie było Firisa, dowiedziałem się, że Duch Najwyższego wszedł we mnie, aby pozostać na zawsze, a doskonałość zła przegrała swoją ostatnią, najbardziej wyrafinowaną, podstępną bitwę. Jego ostatnia próba otwarcia dla mnie drzwi do otchłani nie powiodła się. Moja siła, zdobyta we wszystkich życiach, przetrwała. Pokonawszy żmudną ścieżkę cierpienia, doszedłem do odkupienia.

Teraz moja karma została oczyszczona i Życie Wieczne zamieszkało we mnie.

Pieśń, którą usłyszałem, była hymnem gwiaździstych duchów Bożych. Wtedy Głos powiedział:

„Twój proces dobiegł końca. Jesteś moim błogosławieństwem. Pismo Święte mówi: „Musicie narodzić się na nowo z wody i Ducha ”. Dokładnie tak narodziłeś się teraz - z wody, która jest światem materii i z Ducha, który w nią, materię wszedł. Śmierć cielesnego ciała i odrodzenie w nowym ciele to tylko noc, która następuje po dniu i dzień, który następuje po nocy. Pismo Święte nic nie mówi o tych kolejnych dniach i nocach. Ale rodziłeś się na Ziemi wiele razy i za każdym razem umierało ciało cielesne. Jednak żadne z tych narodzin nie było narodzeniem z wody i Mnie – Ducha. Te inkarnacje jedynie przygotowały ciebie na Ducha w wodach materialności. Teraz narodziłeś się z wody i Mnie, stałeś się Synem Światła i jednym ze Stwórcą wszystkiego, co istnieje. Nieście Moje Słowo wszystkim, aby każdy, kto chce, mógł do Mnie dotrzeć, tak jak i wy, podążając za pierwszym Człowiekiem, który do Mnie przyszedł, dotarliście do Mnie”.

Teraz, widząc zbliżającą się Firis, wiedziałem, że to naprawdę ona. Stawiała czoła podobnym pokusom, ale ona również pomyślnie przeszła tę próbę i wytrwała. Ale to było dziewięćdziesiąt wieków przed moim testem. Mówisz, przyjacielu: „Myślałem, że w ostatecznej bitwie pary dusz muszą walczyć razem, a teraz mówisz, że między jej egzaminem a twoim minęło dziewięć tysięcy lat?” Widzisz, czas jest miarą napięcia energetycznego. Zrobiliśmy to samo i dlatego byliśmy razem. Obojgu nam się wydawało, że Wielka Próba trwała wieki.

Nam, stojącym teraz ramię w ramię, ukazała się majestatyczna wizja, a Głos powiedział: „Spójrz. Spójrz wstecz na potężną przeszłość. Teraz spójrz na Ziemię i zastanów się, co musisz zrobić, aby opowiedzieć mieszkańcom Ziemi historię swojego życia. Zajmie wam to jedną chwilę, ale dla waszych pośredników na Ziemi ta chwila zamieni się w lata. A teraz spójrz jeszcze raz. Jestem Twoim Głosem i Twoim Duchem. Wasze dusze się zjednoczą. I wkrótce nie będziecie już mieli dwóch ciał, ale tylko jedno i to będzie ciało waszego Ducha. Moje Ciało, bo bez Ducha jesteś niczym. Niech pokój będzie z wami na zawsze.”

Koniec drugiej książki

KSIĘGA TRZECIA

Rozdział 1

CO SIEJESZ, TO ZBIERASZ. ŚWIADOMOŚĆ

Załóżmy, że walka podczas decydującej próby potwierdziła, że nie pozbyłem się jeszcze ludzkich pragnień. Wtedy mój – i Firisa i mój – los byłby podobny do losu Mainina z Kaiful. Ja, zdając sobie sprawę z grozy takiego wyniku, myślę o tym z większym niepokojem niż Ty, mój czytelniku. Oznaczałoby to stanie się bratem demonów i wpadnięcie pod ich władzę. Tylko one mogą nas poddać tak wyrafinowanej i tak straszliwej pokusie, aby w razie powodzenia mogły uczynić nas swoimi sługami i dodać nam nową karmę. Oznacza to niewolnictwo. Ale do kiedy? Wiecznie?.. Dopóki materia nie przeminie.

Następnie, gdy niebiosa zostaną zwinięte jak zwój i stopione w wściekłym ogniu, cała moc buntowników – ta energia, która w odległej przeszłości stworzyła ich jako oddzielne, silne dusze, utraci swoje osobiste i indywidualne kwalifikacje i powróci do pojedynczego Ognia Żywiołów, który tworzy siły Natury , wiatry, odyki, siły magnetyczne i elektryczne.

Ale nie ma całkowitej anihilacji, nie ma śmierci. Jedyna zmiana, jaka następuje, to zerwanie związku duszy z Duchem i wtedy ten pierwszy powraca do wielkiego bezosobowego Życia Natury, a drugi do Tego, który stworzył życie. A kiedy miliony lat później Ojciec ponownie zgromadzi gorące pierwiastki w mgławicy, w gwiezdnej plazmie, w światach, słońcach i układach, słowem, kiedy nadejdą „nowe niebo i nowa ziemia”, dusze pierwszych rebelianci, pozbawieni indywidualności, ponownie zaczną inkarnować się w życiu protoplazmatycznym. Stamtąd będą ewoluować, wznosząc się coraz wyżej i wyżej, przechodząc przez niezliczone inkarnacje w materialnej wieczności, aż ponownie wpadną w ludzkie warunki. A potem nadejdzie czas nowej, decydującej próby, w której trzeba albo zwyciężyć i odziedziczyć ciężko wywalczone wejście w bezwarunkową egzystencję, albo przegrać i niczym Syzyf powtarzać tę samą żmudną ścieżkę. Nie ma i nie może być śmierci dla Ducha, jest tylko śmierć indywidualności.

I stanie się to poprzez zmysłowość, która jest obraźliwa dla Ducha, a cierpienie karmiczne będzie ścigać gwałciciela, dopóki nie znajdzie Ścieżki i nią nie podąży. Słuchajcie, jeśli macie słuch i zrozumienie, bo takie są słowa Nauczyciela.

Rozdział 2

Wreszcie doszliśmy do doskonałości, zgodnie ze wszystkimi spełnionymi prawami, wolni od karmy, nieśmiertelni, wolni od potrzeby ponownego wcielenia. I kontemplując to zwycięstwo Najwyższego w nas, zaśpiewaliśmy pieśń w odpowiedzi na hymn Synów Bożych, którzy byli naszymi przyjaciółmi.

Życie się skończyło, ale istnienie dopiero się zaczynało. Paradoks? NIE. Przez miliardy lat mieliśmy życie, a nie byt, który nie ma początku ani końca, nie podlega rządom czasu i został dany każdemu Ego przez Ojca od wieczności. Życie ma swój początek, więc musi mieć koniec. I ona to ma. Jeśli warunki ostatecznego życia są na tyle mocne, że wiążą przez wieki, wówczas dusza zbacza ze swojego Ja na ścieżkę życia i naturalnie dziedziczy śmierć. Ale jeśli dusza nie poddaje się życiu, ale lgnie do bytu – do swojego Ja – czy powinna umrzeć? Grzech jest złudzeniem powodującym odchylenie od bytu w stronę życia, którego cieniem jest śmierć. Musi umrzeć dusza, która grzeszy i zwraca się w stronę życia przemijającego i jego warunków.

Hymny pochwalne rozbrzmiewały echem we wszystkich zakątkach świata, podobnie jak miało to miejsce „w przypadku powszechnej radości gwiazd porannych, gdy wszyscy synowie Boży wołali z radości”.

Przez jakiś czas Firis i ja nie byliśmy jeszcze w pełni zjednoczeni. Trzymając się za ręce, powoli szliśmy naprzód, aż usiedliśmy na brzegu cicho szemrzącego strumienia. A potem powiedziałam: - Mój bliźniaku, cofnijmy się jeszcze raz do przeszłości, podnieśmy kurtynę za minione lata i przeczytajmy zapisy w Księdze Życia - zwierciadle wszystkich wydarzeń, wizji, dźwięków, form, odbijającym wszystko. To jest dla nas dostępne, bo teraz jesteśmy wolni od karmy, nieśmiertelni i jedno z Ojcem Istnienia, widzimy i wiemy tak jak On wie, bo On jest w nas.

Zastanawialiśmy się nad scenami z naszego odmiennego życia, nad wszystkim, co wydarzyło się na Atlantydzie, i znów ujrzałem piękną księżniczkę Lolix, dla której stałam się ideałem i której los był tak smutny. Gdzie poszła ta dusza, gdy Mainin zamienił jej prochy w kamień? W nieśmiertelnych kronikach czytamy, że jej linia życia przecięła się z naszą. Lolix, która po wcieleniu Posejdońskim znalazła się w Devachanie, doświadczyła tam spełnienia swojego marzenia. Potem narodziła się na nowo i jej linia życia ponownie przecięła moją. Tę kobietę dręczyła karma, ale udało jej się ją pokonać. W jednym ze swoich wcieleń była Elżbietą, moją żoną. Jej zbrodnia w Posejdonii została odpokutowana, podobnie jak moja. Tutaj karma została wypełniona.

Człowiek porusza się w górę, ku Bogu, także na ślepo, w sposób nieprzenikniony, instynktowny, tak jak winorośl zwraca się ku słońcu. Będąc w Sagumie, śmiało zrobiłem krok tak nieoczekiwany dla wszystkich z wyjątkiem Mendoksa, a potem ponownie popadłem w nieprzeniknioną ciemność i rozpacz. Ale instynktownie pozostałem wierny prawu i Elżbiecie, będącej przedmiotem moich wysiłków, i tak szedłem w górę, aż w końcu osiągnąłem wyżyny nieśmiertelności. To samo przydarzyło się mojemu alter ego, Firis. Daleko w dole znajdowały się pustynie życia z jego pozornie pięknymi owocami – jabłkami Sodomy. Ale nawet ten pył jest dobry, bo dzięki niemu dusza doświadcza wyżyn.

Posejdon i wszystkie inne życia zmusiły nas do skosztowania wszystkich gorzkich owoców, ale było to wymagane przez długi powstałe na skutek naszych błędów, gdyż karma jest niezawodnym skarbnikiem. Grzechy dały początek karmie, która domagała się zapłaty. Płacąc, wyrzekłem się wszelkich nadziei i szczęścia, zachowując się jak ktoś, kto na Saharze otwiera swoje żyły, aby ugasić pragnienie przyjaciela. Odrzuciwszy w ten sposób kusiciela, straciłem życie i odnalazłem je na nowo.

Jak wykazały liczne zapisy, karma nie tylko domagała się zemsty, ale za każdy dobry uczynek, jaki kiedykolwiek uczyniłem, wynagradzała mnie w całości, w każdej jocie. To była opatrzność i błogosławieństwa życia. Nie ma w tym nic przypadkowego. Jeśli założymy, że człowiek może umrzeć „w wyniku wypadku”, to nie możemy być pewni, że jutro znowu nadejdzie noc, a po niej znów wzejdzie słońce. Ale patrząc na zachód słońca, nie mamy wątpliwości, że rano wzejdzie słońce. Wszystko – duże czy małe – jest z góry określone. Nie zawsze poprzednie wcielenie; czyn popełniony w zeszłym roku, a nawet wczoraj, również z pewnością przyniesie owoce.

Jednym słowem, Firis i ja widzieliśmy, że znaczenie lekcji życia kryje się w słowach „To, co się dzieje, nadchodzi” - w świadomości prawa przyczyny i skutku. Być może ktoś skrupulatnie zaprotestuje, że „przypadek istnieje i nie wszystko jest z góry ustalone”. Nie kłócę się, bo „ci, którzy mają uszy do słuchania”, zrozumieją mnie. Nie możesz zobaczyć, co kryje się za pasmem górskim, dopóki nie wejdziesz na wyższy szczyt. Dla doskonalszej wizji przypadek jest tylko częścią projektu, a nieporządek jest częścią porządku.

Rozdział 4

UPADEK ATLANTYDY

Ponownie skierowaliśmy wzrok na Atlantydę i wiele zrozumieliśmy. Widziałem przeszłość, ten odległy okres, kiedy sama Ziemia była jeszcze dzieckiem w kolebce czasu. Atlantydzi – przedstawiciele najważniejszych ludów prehistorycznych – liczyli prawie trzysta milionów dusz w samej Posejdonii i jej koloniach. Atl był znany na starożytnej Ziemi jako Atlan - „Królowa Fal”, a jego lud nazywano „dziećmi Incala”, czyli słońcem, lub „dziećmi Boga”… Jaki upadek czekał wielki kraj ! Teraz tam, gdzie kiedyś stała Atlantyda, widzę tylko dno niespokojnego oceanu, pokryte mułem i błotem. I tylko jasnowidz, który zajrzał do kronik astralnych, może dowiedzieć się, że było to kiedyś siedlisko ludzkie.

I tak znowu naszym oczom ukazał się obraz, który widzieliśmy tak wyraźnie, jak kiedyś mogły go kontemplować oczy mojej biednej, słabej i współczującej osoby, Tselma. Było to majestatyczne Caiful, cesarskie miasto, a tam, w oddali, niewiele ustępujący wielkością samej stolicy, wznosił się Marceus z wieżami, kominami i wysokimi budynkami - największy z ośrodków przemysłowych Atlan. Posiadało wiele zakładów i fabryk, które zaopatrywały całą Posejdonię w vailuki, neimy i inne maszyny i urządzenia, a także tkaniny, chleb oraz niezliczone artykuły gospodarstwa domowego i dzieła sztuki. Ponad milion ludzi wróciło do domu po pracy w Vailuks, pokonując w ciągu kilku minut odległości od pięćdziesięciu do stu mil... A wszystko to miało zginąć z powodu ludzkich nałogów zaledwie kilkaset lat później! Tu i ówdzie zauważyłem błysk kanałów doprowadzających wodę z rzek i strumieni, a także wytwarzanych przez generatory, takie jak ten, który Tselm miał podczas swoich ostatnich dni w Umaur.

Widzieliśmy świat tak, jak widział go Tselm: Suern z milionami ludzi; Necropan, w którym mieszkało ponad dziewięćdziesiąt milionów ludzi; Europa, będąca wówczas jeszcze krajem niecywilizowanym, zajmująca zaledwie jedną szóstą swego obecnego terytorium; Azja, też nie tak rozległa jak obecnie, ale już licząca ponad pół miliona dusz. Ale najbardziej błyskotliwą i tętniącą życiem cywilizacją, której chwała mogła konkurować z chwałą dzisiejszej cywilizacji, była dumna Atlantyda!

Jedenaścieset milionów ludzi, cywilizowanych i półcywilizowanych, i ta sama liczba wówczas jeszcze absolutnych barbarzyńców, rozproszonych po całym kontynencie i wyspach - taki był świat Tselmy w ogóle... Liczba przedstawicieli rodzaju ludzkiego, a zwłaszcza jego wzrost gospodarczy w ciągu ostatnich kilku pokoleń przeraża pesymistów. Ale największy z takich pesymistów, Malthus, nie musiałby się martwić, gdyby wiedział, że „świat wznosi się i opada, a słońce zastępuje deszcz”.

Liczba ludzi na świecie stale się zmienia; Czasem jest ich więcej, czasem mniej, gdyż niektóre dusze przychodzą na Ziemię z Dewakanu, inne opuszczają Ziemię i udają się do Dewakanu. Ale teraz, gdy jedna dusza odchodzi, często przychodzą dwie. I choć wydaje się, że światowe zasoby dusz mogą się wyczerpać, to zasoby te zawsze będą przewyższać zapotrzebowanie na nie. Tak to jest zapewnione. Wszakże od Ojca pochodzi ściśle określona liczba Promieni Ludzkich i tylko oni posiadają Życie lub kiedykolwiek będą je posiadać. Po prostu przychodzą i odchodzą, jak przypływy i odpływy, teraz na Ziemi, teraz w niebie. Dlatego maltuzjanie nie mają się czego obawiać.

Przyjrzeliśmy się także temu Atl, jaki miał miejsce około trzydzieści wieków po tym, jak ja, to znaczy Tselm, opuściłem ten kraj i udałem się do Devachan. Kaiful wyglądał już inaczej – wiele stracił. Nie, znaczna część materiału, który kiedyś widziały moje ziemskie oczy, jeszcze nie zniknęła, ale ludzie nie byli już tymi wysokimi, szczupłymi i szlachetnymi ludźmi, jakich znali Tselm i Anzimi, bo kiedy rozpoczyna się okres upadku ludzkości, sama natura ludzka zauważalnie się zmienia na gorsze.

Marceus – miasto rzemiosła i sztuki – już nie istniało, zniknęło jeszcze przed kataklizmem. Sztuka nie ucierpiała tak bardzo jak nauka. Ten ostatni, który wcześniej czerpał wiedzę z tajemniczych sił natury – z Nawazu, przestał istnieć, statki powietrzne, a także wiele innych znanych Tselmowi urządzeń, poszły w zapomnienie i stały się niemal mitem. Nazwy - wspaniałe bezprzewodowe nadajniki, wokaligrafy, urządzenia do wymiany ciepła i wytwarzania wody - wszystko to przepadło w nocy czasu. Ale przeznaczeniem ludzi XX wieku jest ich ponowne odkrycie. „Ten Dzień” trwa 280 wieków i wkrótce dobiegnie końca.

„I nastał wieczór, i nastał poranek: dzień siódmy”. Wy, mężczyźni i kobiety, którzy słuchacie mojego przesłania, jesteście ludźmi nowego Dnia i macie odziedziczyć na zawsze wszystko, co pochodzi od naszego Ojca. A u schyłku nadchodzącego Dnia wzniesiecie się do niebios, aby zostać ocaleni od końca wszystkich rzeczy, kiedy „ziemia i wszystkie dzieła na niej zostaną spalone”.

Ale teraz powinienem zwrócić się do przeszłości, a nie do przyszłości. Nasiona rozkładu, zasiane w sercach Atlantydów przez Złego, pana Mainin, dojrzały i wykiełkowały. A potem, kilka wieków po erze Walluna i Tselma, rozpoczął się długi, stały ruch w dół: mężczyźni i żony Posejdonii stracili szacunek do siebie, a strata ta objawiła się we wszystkim i doprowadziła do zepsucia i rozkładu całego narodu .

To była jedna z tych faz rozkładu, którą widzieliśmy po raz kolejny. Naszym oczom ukazał się spektakl – kobieta, na której twarzy odcisnęło się boskie światło z całą mocą swego przemieniającego piękna. Jej wątła postać zdawała się należeć bardziej do nieba niż do ziemi. Luźna szara sukienka powiewała na wietrze, długie kosmyki ciemnych włosów, nieskrępowane, opadały jej na ramiona. Jej surowa twarz płonęła współczuciem i rozpaczą, zmieszaną z cudownym blaskiem wzruszającej, gorącej, szczerej nadziei, że ktoś usłyszy jej wołanie i opuści ścieżkę, którą powinna podążać.

Odważnie rzuciła wyzwanie istniejącemu systemowi, ze złością potępiając zakorzenione w religii straszliwe krwawe ofiary, udowadniając, że są one diametralnie sprzeczne ze sprawiedliwością, Bogiem, człowiekiem i prowadzą do upadku narodu. W tłumie dało się słyszeć ochrypłe, wściekłe krzyki księży. Głosem, który wciąż rozbrzmiewa i będzie rozbrzmiewać na zawsze w kronikach astralnych dla tych, którzy mają uszy zdolne do rozróżniania takich psychicznych tonów, zawołała ze wzniosłości do zwróconych do niej twarzy:

„Nieszczęśnicy! Czy naprawdę myślisz, że Incal przyjmie krew niewinnych zwierząt, aby odpokutować za twoje grzechy? Ktokolwiek tak twierdzi, kłamie! Incal, Bóg nigdy nie przyjmie niczyjej krwi ani żadnego symbolu, który stawia niewinnego w miejsce winnego! Hańbicie Incaliflon i Miejsce Najświętsze, i samo Światło Maxine, kiedy kapłan umieszcza zwierzę na Kamieniu Theo i wbija mu nóż w serce, wycina je i wrzuca jak ofiarę do Nieugaszonego Światła. Tak, Nieugaszone Światło oczywiście natychmiast go pochłania. I myślisz, że to przynosi satysfakcję Incalowi. Jesteście potomstwem żmij, wy kapłani jesteście szarlatanami i czarownikami!”

Na te słowa jeden wściekły Incali schylił się i podniósł ostry kamień. Obok niego leżały nosze trzymane przez niewolników ze spuszczonymi głowami. Na noszach, w miękkich jedwabnych poduszkach, leniwie leżała kobieta, lśniąca okrutnym pięknem - ucieleśnieniem bezwstydu, była bowiem zupełnie naga, tylko gęste włosy, opadające ciężką falą z jej pięknej głowy, ledwo zakrywały jej nagość. Jednak taki otwarcie obsceniczny wygląd nikogo nie oburzył; wręcz przeciwnie, głupi i zły tłum wokół niej wyrażał zmysłowy podziw na wszelkie możliwe sposoby. Niestety, takie sceny stały się codziennością w ostatnich dniach Atlasa. Widząc, że kapłan podnosi kamień, kobieta zapytała:

-Co chcesz zrobić?

„Nic” – odpowiedział.

- Nic? Cóż, oczywiście! Oczywiste jest, że chcesz rzucić kamieniem w tę prorokini. Ale czy masz odwagę to zrobić?

– Nie mogę jej zająć – warknął ponuro ksiądz.

Jakiś głos z rozszalałego tłumu krzyczał, że prorokini należy złożyć w ofierze na Kamieniu Theo, a jej serce oddać Maxine.

- Słyszysz? Zwykli ludzie i inni księża będą po waszej stronie” – powiedział libertyn. - Rzuć kamieniem, ale nie spudłuj.

Kapłan podniósł rękę i rzucił ostrym odłamkiem z całej siły. Wycelował w skroń dziewczyny, a cios, którego mogłaby uniknąć, gdyby go przewidziała, trafił celnie. Wróżka krzyknęła z bólu, splotła ręce, zachwiała się i upadła, spadając z wysokości dwudziestu stóp na twardy chodnik. Tłum, zamrożony tylko na chwilę, wydał z siebie pomruk zadowolenia, a ci, którzy stali bliżej, rzucili się do ofiary tchórzliwego księdza. Kilka osób z kasty Incali chwyciło ciało nieszczęsnej kobiety i zaciągnęło ją za nogi, ręce i włosy w stronę Incaliflon, którego ogromna piramida była widoczna w pobliżu.

- Patrzeć! - powiedziała Firis. - Spójrz na pierwszą ofiarę z ludzi w Kaiful! Przecież zabili mnie, gdy próbowałam powstrzymać napływ występków i zbrodni, w które wmieszał się już Kościół. Następnie powtórzyłem im proroctwo Maxine, ale oni mnie nie posłuchali i zabili. Ta kobieta jest moim wcieleniem, która przyszła na świat trzy tysiące lat po tym, jak byłeś Tselmem i rozstałeś się ze mną, gdy byłam Anzimi.

Tymczasem księża w dziwnym podnieceniu zbrodnią, nie zastanawiając się ani chwili, umieścili ofiarę, która jeszcze nie odzyskała przytomności, na Kamieniu Theo. Następnie arcykapłan, zwany jeszcze Incaliz, zstąpił z Miejsca Świętego, które już nim nie było. Zatrzymał się obok ofiary i zbezcześcił – nie, nie Boga – Człowieka modlitwą do Wszechmogącego, gdyż Bogu można zaszkodzić jedynie krzywdząc Człowieka. Następnie zerwał szarą sukienkę i odsłonił piersi dziewczyny. Uniesione ostre ostrze błysnęło i uderzył. Ciało ofiary, która odzyskała przytomność, przebiegło drżenie. A potem zabójca wyrwał drżące serce i wrzucił je do Nieugaszonego Światła, gdzie zniknęło bez śladu. A ciało wraz z zakrwawionym ubraniem zostało rozszarpane przez krwiożerczy tłum.

Krew zamordowanej kobiety spływa do specjalnie wykonanej wnęki w pobliżu Kamienia Theo. Kapłani rozcieńczyli go winem i w szaleńczym szale jednym haustem opróżnili złote kieliszki tą mieszanką. Scena była tak straszna, że ​​poczułem mimowolnie napięcie. Przecież tą nieszczęsną kobietą, nie, dziewczyną, która oddała swoje życie w imię zbawienia swego ludu od grzechu, była ta, którą wiele wieków wcześniej nazywano Anzimi, a teraz Firis, część mnie. Ale teraz miałam już siłę wybaczyć tę wieloletnią zbrodnię, bo wiedziałam: przestępcy nie wiedzieli, co czynią. Już cierpieli z tego powodu i nadal będą bardzo cierpieć, ponieważ taka jest ich karma.

Kiedy śmierć, zwyciężczyni wszystkich śmiertelników, zebrała swoje żniwo w Atli, te dusze, które zasiały grzech i wzbudziły kąkol, zostały zebrane przez Wielkiego Żniwiarza, a następnie, podczas następnej inkarnacji, kąkol został ponownie zasiany dobrą pszenicą. Ale dusze ludzkie musiały wiele razy starannie wybierać, odchwaszczać i wyrywać chwasty, aż wszystkie zostały wyeliminowane. Tylko wtedy będą mogli odpokutować za grzechy przed Bogiem. Wy, przyjaciele, macie jeszcze wystarczająco dużo żyć, wystarczająco dużo czasu, więc nie marnujcie go!

Po pierwszej ofierze z ludzi pragnienie krwi, które ludzie zaczęli okazywać, stało się nienasycone. Teraz żądali śmierci księdza, który zabił dziewczynę, ponieważ nie przyzwyczaili się jeszcze do prawa, które Incali właśnie sobie przywłaszczyli – prawa do składania ofiar z ludzi. Krzyczeli, że ten, który kamieniem zabił dziewczynę – a podobno nie chcieli, żeby sprawa zaszła tak daleko – sam powinien umrzeć.

Wściekłość tłumu narastała, zamieszki wydawały się nieuniknione, gdy nagle żałosny ksiądz został wypchnięty do przodu, oddając Incali wraz z dziewczyną w ręce pozostałych. A potem przyszło rozwiązanie. Arcykapłan odwrócił się, by rzucić w Maxine serce ostatniej ofiary, ale nagle zachwiał się, jakby uderzony, jego ręka opadła, serce upadło na podłogę i zdumiony kapłan upadł nieprzytomny. Wysoki stożek Nieugaszonego Światła zniknął! Książka Maxine również zniknęła! A na kamieniu pojawiła się postać ludzka – obraz Syna Samotności. W lewej ręce trzymał miecz, a w prawej pióro. I wszyscy usłyszeli głos: „Oto dzień zagłady przepowiadany wiele wieków temu jest bliski! Wkrótce słońce nie będzie już widzieć Atlana w drodze, bo morze pochłonie was wszystkich! Słuchać!"

Potem groźna wizja zniknęła. Ale Nieugaszone Światło nie pojawiło się już więcej. Ludzie uciekli, krzycząc przeraźliwie, zostawiając nieprzytomnego arcykapłana. Kiedy wiele dni później kilku ciekawskich ludzi w końcu weszło do Incaliflon, on tam leżał, bo był martwy. Człowiek ten, chociaż grzeszny, ale posiadał wielką wiedzę, oczywiście przewyższał wielu swoich współobywateli; on – czarownik – wiedział, że ma moc i może powstrzymać upadek Posejdonii, wykorzenić brzydką kpinę grzechu, która zniewalała naród, ale… I wiedząc to wszystko, jego dusza, kierowana strachem i rozpaczą, opuściła jego ciało, aby nigdy nie powrócić.

Osoby opętane zmysłowością, widząc, że przez kilka kolejnych lat nie wydarzyło się nic strasznego, stopniowo opadały coraz niżej; ofiary z ludzi stały się obecnie na porządku dziennym, a żądza, obżarstwo i pijaństwo stały się jeszcze bardziej niepohamowane. A głęboka noc niemoralności okryła Posejdonię czarnym baldachimem.

Jeden mężczyzna, który mieszkał z rodziną w odosobnionym miejscu, nie brał udziału w ogólnej zbrodni. On i jego żona, jak wszyscy zwykli ludzie, również nie zawarli konsekrowanego małżeństwa, ale współżyli zgodnie z zasadą monogamii zwierząt wyższych. To samo uczynili jego synowie i ich żony. Jednak ani on, ani jego krewni nie składali krwawych ofiar. A kiedy monarcha ogłosił, że odtąd nabożeństwa w świątyniach będą sprawowane według nowego porządku - ze składaniem w ofierze dzieci i kobiet, ludzie ci (byli gigantycznej postury, każdy w sile był wart tuzina zdeprawowanych niewolników Raya) ) odmówił wykonania takiego dekretu. Poświęcali tylko owoce i skarby, ale nie krew.

W samotności ich ojciec Neptus otrzymał objawienie. Pochodziło od Synów Samotności (swoją drogą wcale się nie zmienili, pozostali tacy sami jak wcześniej), ale Neptusowi wydawało się, że objawienie zostało mu dane przez samego Boga. Usłyszawszy ponownie przepowiednię o losach Atlantydy, która przez tyle wieków była zaniedbywana przez znających ją Posejdonów, Neptus uznał ją za nową, bardzo poważnie potraktował ostrzeżenie o zbliżającej się zagładzie Atlasa i zaczął zastanawiać się, jak ratuj siebie.

Po Veiluxie nie pozostały żadne wspomnienia. Neptus i jego synowie nie byli wprawnymi budowniczymi, ale kierowali nimi przyjaźni Synowie Samotności, którzy przybyli w formie astralnej. Z ich pomocą ci najlepsi mieszkańcy Atlanty rozpoczęli budowę ogromnego statku, nieporęcznego, ale niezawodnego, na pokładzie którego było wystarczająco dużo miejsca, aby pomieścić kilka osobników różnych gatunków pożytecznych zwierząt zamieszkujących Atlę. Neptus – ignorant – wierzył, że nie ma innych zwierząt poza tymi, które mu znane, gdyż nic nie wiedział o krainach zamorskich i prawie nic nie wiedział o prowincjach w Incalii czy Umaurze, gdyż w tamtym czasie kontakt z nimi prawie już nie istniał. utrzymany. Sąsiedzi i znajomi naśmiewali się z niego, piętnowali go jako bluźniercę i uważali jego synów za szaleńców.

Ale lata mijały, budowa ogromnej arki zbawienia trwała nadal i pewnego dnia praca została ukończona. Następnie Neptus wraz z synami zapełnił ładownie statku zapasami i przeniósł na niego zwierzęta trzymane wcześniej w zagrodach. Nawiasem mówiąc, wiele z tych zwierząt urodziło się już w niewoli i dlatego zostało oswojonych - tak długo Neptus wykonywał swoje dzieło, nie wiedząc, kiedy spełni się straszna przepowiednia. Ostatnie przygotowania zakończono w samą porę. Zaledwie kilka dni później ziemia się zatrzęsła, rzeki wylały ze swoich kanałów lub wpadły w ogromne przepaści, góry rozpadły się, zamieniając się w pagórki i „pochyliły swoje dumne głowy w doliny”.

Bardzo blisko statku ratunkowego pojawiła się szczelina, do której wpłynęła rzeka szeroka na pół mili, która po pięćdziesięciu milach runęła do oceanu ze strasznym rykiem. Do Neptusa podbiegł mężczyzna, prosząc o schronienie. Ale Neptus powiedział mu: „Nie, wcześniej nie wierzyłeś. Mówiłem ci, że ta ziemia powinna znaleźć się pod wodą, ale wyśmiewałeś mnie. A teraz idź swoją drogą i powiedz wszystkim, których spotkasz, że Neptus miał rację.

Ten horror trwał trzy dni i trzy noce. Śmierć szła po całym kraju, góry zostały zmiażdżone i opadły w doliny, rzeki niosły nieskrępowane wody do oceanu. Ale najgorsze miało dopiero nadejść. Rankiem czwartego dnia spadła taka ulewa, jakby otworzyła się otchłań nieba, straszny grzmot nie ustał ani na chwilę. Jednakże bramy otchłani, w którą miał utonąć ten kontynent i duża część innych, jeszcze się nie otworzyły. Miliony ludzi, którzy jeszcze nie zostali zniszczeni, zgromadziły się na wysokich miejscach. Ale nadeszła straszna chwila: nagle cała ziemia zatrzęsła się, jakby przesunęły się jej fundamenty, a potem ziemia zaczęła pogrążać się w szalonych strumieniach. Razem ze wszystkim, co miała na sobie, zanurzała się coraz głębiej pod wodą – jedna, dwie, kilkanaście stóp!

Potem wydawało się, że wszystko się uspokoiło. I deszcz, i miażdżące podmuchy wiatru, i ruch w dół – wszystko ustało, jakby po to, aby ci, którzy pozostali przy życiu, mogli odetchnąć. Przez dzień, dwa, trzy nic się nie działo. Wyczerpani ludzie, ukrywający się w nędznych schronieniach, jakie udało im się znaleźć i które dla siebie przygotowali, odetchnęli z ulgą, mając nadzieję, że wreszcie skończyły się straszliwe zniszczenia. Ale nie! Ci, którzy przeżyli te trzy szalone dni, nawet nie zauważyli pierwszego lekkiego drżenia ziemi, po którym jednym szybkim szarpnięciem w kierunku śmierci wielki kontynent Atlantydy zatonął jak kamień. Zatonął nie tylko na tuzin stóp, ale na mile. Stało się to natychmiast, w jednej chwili.

A Nept? W połowie trzeciego dnia bystre wody uniosły jego statek do oceanu, a wiatry go uniosły, a w chwili, gdy Atlus zanurzył się pod wodę, arka walcząca z burzą znalazła się dwieście mil od tego miejsca. Nie tylko rodzina Nepta została uratowana. Kilka innych osób, również wyniesionych w morze, po kilku tygodniach męczącej wędrówki, w końcu okrążyło południowy przylądek Afryki i popłynęło na północny wschód, do zachodniego wybrzeża Umaury.

Również tutaj straszliwa katastrofa pozostawiła przy życiu tylko garstkę nieszczęśników. Ale tych kilkuset ocalałych rozmnożyło się z czasem i założyło rasę, która ponownie zaludniła krainę odkrytą przez Pizarro wiele wieków później. Ludzie ci nie składali ofiar z ludzi ani zwierząt, ale podobnie jak Neptus ofiarowali owoce Incalowi, którego zaczęto nazywać Inką. Teraz nadali swoim władcom tę nieco zmodyfikowaną nazwę. Część z tych, którzy przeżyli, udała się dalej na północ i zasiedliła ziemie, które w naszym tysiącleciu zostały później podbite przez Hiszpanów Kortezów. Ale ci ludzie nie nauczyli się lekcji i gdy tylko wylądowali na zdewastowanych brzegach, natychmiast zabili kobietę w podzięce za swoje zbawienie.

A co z Neptem? Przez wiele dni jego statek dryfował po spokojnym morzu, którego spokój zakłócał jedynie szum nieustannie padającego deszczu. Na koniec arka została przybita do ziemi. Neptus nie wiedział, że jest w Azji, gdyż był człowiekiem niewykształconym. Kontynent ten nie ucierpiał tak bardzo jak pozostałe, jednak powódź dotknęła całą jego zachodnią część. Wschodnie terytoria Azji, podobnie jak ziemie zwane obecnie Europą i Ameryką, również nie uniknęły częściowego zalania, gdy przepłynęła przez nie gigantyczna fala o wysokości tysiąca trzystu stóp, zrodzona tam, gdzie znajdowała się Atlantyda, w chwili jej połknięcia nad oceanem.

W tym momencie scena wielkiej powodzi została dla nas zamknięta. Firis i ja zagłębiliśmy się w studiowanie kronik dotyczących innych etapów tajemniczej przeszłości. Ale one, choć nie mniej interesujące, nie pojawią się na tych stronach. Powiem tylko, że Rey Wallun stał się Mendocusem, Rey Ernon z Suern był teraz z nami, wcielony jako Mol-Lang. Sohma okazał się Synem Samotności, którego zabrałem ze sobą na Vaelux z Suern, gdy byłem Tselmem. W ten sposób splatają się linie naszego życia. Następnie prześledziliśmy całą drogę zagubionej duszy Mainina: od tych odległych czasów, kiedy Ziemia jeszcze nie wiedziała o Atli, a był on po prostu człowiekiem, który wiele zgrzeszył, aż do momentu, kiedy on, który w końcu stał się sługą Szatana i został wydalony z szeregów ludu, przeklął Syna Bożego – „pierworodnego z umarłych”.

Patrząc w przeszłość, widzieliśmy ścieżkę tego pierwszego Promienia, który dał Posejdonii Kamień Maxine i Nieugaszone Światło, Prawodawcę. Ponieważ jednak drogi Mainina skrzyżowały się z naszymi, mogłem stać się dla niego narzędziem miłosierdzia. Ale to jeszcze nie miało się wydarzyć.

A potem, zaglądając w czasy poprzedzające życie Tselma, zobaczyliśmy wielki kontynent Lemurię, czyli Lemorus. Zobaczyliśmy duży kamienny dom stojący na trawiastym trawniku w dolinie, nad którym po zboczach przemierzały stada bydła i niezwykłe wysokie trójpalczaste konie. Daleko na wschodzie rozciągało się wysokie pasmo górskie, a za nim rozciągał się wielki ocean. Pomiędzy domem a górami błyszczała srebrna tafla jeziora. W domu mieszkało wiele osób, służących jednej kobiecie i jej synowi. Wszystkie twarze nosiły piętno mroku i krwawego okrucieństwa. Syn kobiety wydawał polecenia najważniejszemu ze służących. Moją uwagę przykuł ten niewolnik, obrzydliwy z wyglądu i okrutny, będący uosobieniem okrucieństwa. Jego skóra wyglądała, jakby została spalona przez słońce, a dłonie przypominały szponiaste łapy. Szmaty ledwo zakrywały ciało.

Po otrzymaniu rozkazu zniknął, ale wkrótce wrócił, popychając przed sobą dwie związane osoby, najwyraźniej należące do innego narodu. Jeden z jeńców, giętki, szczupły młody człowiek z dumnym wyrazem swojej szczupłej twarzy, był wówczas, dwadzieścia trzy tysiące lat temu, osobą, która jest teraz Sohmą. Drugą więźniarką była dziewczyna lśniąca wyjątkową urodą, najwyraźniej siostra młodego mężczyzny. Na jej widok, iskrzący się jak węgle spod kudłatych brwi, wściekłe oczy właścicielki domu rozjaśniły się podziwem. Jego ciężka sylwetka, szorstka szczęka, potężna szyja i okrągło ogolona głowa – wszystko zdradzało władczą naturę, przyzwyczajoną do dowodzenia tłumem dzikusów. Mężczyzna ten wyciągnął rękę, jakby chciał dotknąć jeńca. Odsunęła się i spojrzała na niego z królewską pogardą.

- Ha! Jak dotykalny! - powiedział właściciel. - Wszystko w porządku, niedługo się zmienisz.

Skinął głową głównemu niewolnikowi. Rzucił młodzieńca na blok kamienny przypominający ołtarz i związał go. Ale złożony w ofierze jeniec powiedział stanowczo:

- Siostro, nie poddawaj się! Lepiej umrzyj!

- Każ mu się zamknąć! – warknął właściciel. Niewolnik chętnie i szybko odciął młodzieńcowi język.

- Bestia! - powiedziała dziewczyna właścicielce.

- Ha! Teraz udowodnię, że tak jest naprawdę” – powiedział z uśmiechem i sam wbił sztylet w nagą pierś młodzieńca, po czym wyrwał mu serce i rzucił jeńcowi pod nogi.

Matka właściciela, kapłanka stojąca obok ołtarza, napełniła szklankę krwią młodzieńca, zajrzała do niej i powiedziała:

„Bogowie mówią, że dziewczyna też musi umrzeć”.

- Czy oni naprawdę tak mówią?.. Ale nawet jeśli taka jest wola bogów, przysięgam, że nie będę jej posłuszny! – zawołał właściciel. - Nawet jeśli moim żołnierzom grozi śmierć, a król upadnie!

„Mój synu” – sprzeciwiła się kapłanka – „nie możesz uniknąć tej ofiary i pozostać przy życiu”. Tak mówią bogowie.

- Nie mogę?.. Niech więc bogowie będą zadowoleni. Daj mi swój nóż. „Wziąwszy sztylet, dotknął ostrego ostrza i zapytał ponownie, nie odrywając wzroku od ostrza:

„Czy bogowie nadal tak twierdzą?”

„Tak” – powiedziała kapłanka.

„Rozwiąż ją” – rozkazał właściciel, kiwając głową w stronę nieprzytomnej jeńca. Wykonawszy natychmiast rozkaz, kat przyłożył ucho do jej piersi, po czym wyprostował się i uśmiechając się z zadowoleniem, powiedział:

- Ona nie żyje. O bogowie, przyjmijcie tę ofiarę!

W następnej chwili otaczający go ludzie zobaczyli, jak nóż przeleciał nad jego ogoloną głową, a chwilę później właściciel wbił mu go w pierś. Tak zginął silny wojownik, którego serce nie znające miłosierdzia tęskniło za miłością. „Bogowie muszą dostać krew” – pomyślał i oddał swoją.

Kim był on i ta dziewczyna, która umarła ze strachu? Ja i Firis!

Rozdział 5

CZŁOWIEK JEST Okrutny DLA OSÓB

I znowu ukazały mi się sceny z martwej przeszłości. Widziałem siebie wcielonego w niewolnika, źle karmionego i źle traktowanego, zawsze głodnego, ale zbyt nieszczęśliwego, by okazać oburzenie. Potem umarłem z głodu i wtedy w Devachanie znalazłem pozorne spełnienie moich pragnień.

Potem miało miejsce moje nowe wcielenie. Zgodnie z prawami karmicznymi, których nie będę tutaj wyjaśniał, to nowe „ja” żyło w dobrobycie, zadowoleniu i obfitości. Ale karma fizyczna nadal mnie prześladowała: pośród całej tej obfitości zawsze byłem głodny i leniwy, gdy wymagane było zdecydowane działanie. Ten stan przerodził się w chorobę. W wyniku „okrucieństwa człowieka wobec człowieka” (z poprzedniego życia) zachorowałam na raka żołądka.

Choroba uwolniła mnie od nieposkromionego apetytu, a sybaryta zabrał się do dzieła uzdrawiania. Zdając sobie sprawę, że wkrótce czeka mnie śmierć, zacząłem szukać pocieszenia w religii i udałem się na pustynię, aby zostać pustelnikiem. Ale życie pustelnika jest bezużyteczne dla ludzkości. Co więcej, w tym samotnym stanie moja indywidualność utraciła możliwość rozwijania siły moralnej poprzez kontakt ze światem.

Potem, po śmierci, ujrzałem siebie w nowym wcieleniu – tego samego Tselma, wciąż zbyt słabego duchowo, co umożliwiło mój grzech z Lolixem. W rezultacie stworzyłem nową karmę, która nabrała mocy i zakończyła się dopiero kilka lat temu, a jej kara, jak wiadomo, była znacznie gorsza niż śmierć. Tak, Tselm cierpiał z powodu smutku, ale jak wiesz, czytelniku, dostępna była dla niego także radość. Ponieważ każde życie karmiczne składa się ze słońca i cienia. "Wet za wet"? Tak! Ale także „pocałunek za pocałunek”.

Rozdział 6

DLACZEGO ATLANTYDA zatonęła

Oglądanie łańcucha wydarzeń życiowych, jakie miały miejsce na Atlantydzie, uświadomiło mi, dlaczego wszystkie wspaniałe osiągnięcia Posejdonii przestały istnieć bez śladu, dlaczego Atlus, który, mówiąc metaforycznie, trzymał wysoko lampę swojej nauki nad cały świat, zginął pod wodami, udał się w tajemnicze otchłanie, by ukryć się przed wiedzą jeszcze bardziej niż cienie Pompejów i Herkulanum kolejnych wieków.

Oto historia upadku Atlantydy. W miarę upływu stuleci, które nastąpiły po panowaniu Walluna – dziesięciu, piętnastu, dwudziestu – kraj osiągnął znacznie większy dobrobyt w dziedzinie mechaniki, nauki, a nawet rozwoju fizycznego niż za ery Walluna. Jeden po drugim badacze dowiadywali się, że to, co wcześniej było możliwe jedynie za pomocą wynalazków mechanicznych, znacznie łatwiej było osiągnąć środkami czysto mentalnymi. Odkryli, że można opuścić ciało fizyczne i poruszać się w ciele astralnym w dowolnym kierunku, przemieszczając się natychmiastowo, jak prąd elektryczny, na dowolną odległość, a jednocześnie wykonywać pewne czynności fizyczne. W rezultacie wszystkie urządzenia – veilux, neim i tym podobne – zostały niemal zapomniane, podobnie jak w Suern.

Ale gdy tylko to się stało, większość mieszkańców Posejdonii uzależniła się od duchowieństwa, gdyż tylko kilka spośród nich wielkich umysłów nauczyło się penetrować głębiny nocnej strony Natury, podczas gdy większość nie posiadała takiej wiedzy. W następstwie tego władza została nieuchronnie wypaczona; Tylko nieliczni byli mistrzami, a ludzie mniej zaawansowani od nich nie mieli do kogo zwrócić się o pomoc w razie potrzeby, gdyż mistrz w sferze psychiki był niewrażliwy na prawa świata fizycznego.

Nadszedł dzień, w którym naprawdę „dojrzeją” żniwa w kraju i w ludziach. Gruszka, która spadła na ziemię, nie może być idealna, ponieważ w jej wnętrzu rozpoczyna się proces gnicia, rozprzestrzeniający się od rdzenia do skórki i prowadzący do nieuniknionego końca. Podobnie w Posejdonii – od rdzenia na zewnątrz – zaczęła się szerzyć korupcja. I takim rdzeniem była edukacja publiczna. Kiedykolwiek któryś z narodów Ziemi przestaje kształcić młode pokolenie, zaczyna się jego rozkład. W Posejdonii tylko nieliczni osiągnęli naprawdę głęboką wiedzę o siłach natury, a słabo wykształcona większość nie mogła liczyć na ich dogonienie. I wszyscy przymykali oczy na to, jak wielkie osiągnięcia tego kraju stopniowo zanikały.

Niecałe trzydzieści wieków po panowaniu Walluna Posejdonia stała się kopią Suerna, ale jeszcze bardziej rozłożoną: deprawacja, chciwość, namiętność i żądza władzy zabójczo chwyciły największych ludzi, jakich kiedykolwiek znano na ziemi. Kiedy czytacie w pismach żydowskich o zniszczeniu miast Doliny, nie podejrzewacie, że jest to relacja o losie Marceusa i Terny, zmiecionych przez siły Nawaza, sposób rządzenia, jaki zastosowali mieszkańcy Atla zapomniał. Ich zagłada była zapowiedzią zagłady całego kontynentu dziewięć wieków później. Tak, Posejdonia wzniosła się na wysokość niewyobrażalną nawet dla najdzikszych naukowych fantazji współczesnego świata, po pewnym cyklu wyrosła, rozkwitła i zgniła.

Ameryka to Posejdonia, która powróciła, odrodziła się i zobaczy, jak jej naukowe umysły powtarzają przeszłe osiągnięcia, ale na wyższym poziomie. Kiedy miną wieki, ponownie ujrzy kolejne wcielenia dusz, które były dumą Atlasa. Ale to doprowadzi do lepszego rezultatu, ponieważ Ameryka rozwinęła już ten element duszy, który, gdy jej lud był Posejdończykami, dopiero zaczynał się wyłaniać. Dlatego przez powtarzanie, dojdzie do rzeczy większych - posiądzie wszystkie cuda Atli w zjednoczeniu z Wielką Istotą, której przyjście przepowiedział ludzkości Ten, który był Nazarejczykiem. Kraj stanie się zamożny, a następnie, w pełni swoich dni, doświadczy upadku. Stanie się to jednak nie wcześniej niż za czterdzieści i pół wieku.

Rozdział 7

TRANSFORMACJA

Mógłbym przytoczyć jeszcze wiele scen z poprzednich wcieleń, ale to wystarczy. Wróćmy teraz do naszej teraźniejszości. Ponowne połączenie dwóch połówek Ego jest możliwe tylko wtedy, gdy bliźniacze dusze, męska i żeńska, pomyślnie przejdą decydujący test, obie staną się doskonałe i w końcu osiągną ten sam poziom. To jest mecz stworzony w niebie. A wtedy myśli, wola i działania tej dwójki stają się takie same i wszystko dzieje się dla nich w tym samym czasie, ponieważ dwa różne ego - żeńskie, reprezentujące aspekt negatywny i męskie, niosące pozytyw - są zjednoczone. Łącząc swoje potencjały w jeden, zdobywają Ducha, czyli JESTEM, który zawsze pozostawał niepodzielny i jednakowo oświecony każdą duszę z pary. W ten sposób następuje ich ostateczne spotkanie.

Zatem Firis stała się mną, żyjącym, istniejącym, immanentnym i razem przekazujemy to przesłanie. Ona jest mną, ale jednocześnie - och, tajemnicza prawda! - pozostaje sobą. Jestem nią, ale też pozostaję sobą. Ja mówię i ona mówi; – mówi, a ja to mówię. Jesteśmy jedną istotą, jednym duchem, androgynem. Jesteśmy doskonali, ale nie tak doskonali jak nasz Ojciec, ponieważ jest On doskonałą Istotą Bezwarunkową, ale nasza doskonałość jest tylko częściowo podobna do tej, ponieważ wszyscy jesteśmy od Boga, a On nie jest przez nas stworzony. Gdyby to nie była prawda, wówczas osiągnięcie doskonałości – osiągnięcie jej przez Jezusa lub jakiegokolwiek innego syna Ojca – doprowadziłoby nas w jej realizacji do zniknięcia. Ale tylko grzeszne dusze są wrzucane na drugą śmierć i skazane są na syzyfową pracę, dopóki im się to nie uda.

Oczywiście można osiągnąć doskonałość pod każdym względem, z wyjątkiem doskonałości Całości. Dzieje się tak dlatego, że wszyscy jesteśmy tylko częściami Ojca, a zatem wiecznie zjednoczeni z Nim, który jest sumą wszystkich części, i to przyciąga nas do poruszającej się do przodu Istoty. Nieustannie przyciągają nas inne cząstki, zarówno równe, jak i mniejsze. Każda część nieustannie dąży do całości, aby uniknąć śmierci, z wyjątkiem przypadków, gdy rzuca wyzwanie i zaprzecza swojej zależności od niej. Im doskonalsza cząstka, tym silniejsze jest jej przyciąganie do całości, gdyż doskonałość całości zależy od każdej jej części.

Nie ma śmierci, są zmiany. Osobowość może zaniknąć, grzeszna dusza może zginąć, a ona sama i jej czyny mogą zostać zniszczone, ale Duch od Ojca nie umiera. Jeśli Twoja dusza nie uzyska życia wiecznego, jeśli nie zobaczysz swojej duszy w wyniku rozwoju wielu wieków, gdyż zatraciła się ona w drugiej śmierci, to Tobie, Duchu - synu naszego Ojca, przeznaczone jest stworzyć nową duszę, aby ofiarować ją jako godny dar Panu, a potem ją ujarzmić, podporządkować swą duszę, zjednoczyć ją z Bogiem przez Chrystusa, uznając, że pochodzi ona od Niego, jest Mu dana przez Boga i ma służyć Stwórcy. Jeśli sprawisz, że twoja dusza będzie ci poddana w Jego służbie, będziesz ją mieć na zawsze. Ale jeśli sam będziesz jej służył, stracisz ją i będziesz musiał wskrzesić inną duszę, co zajmie miliardy lat.

Czy chcesz podążać wskazaną przeze mnie Drogą, która prowadzi do Królestwa? Jeśli chcesz rozpocząć badania okultystyczne, zaufaj sobie, w przeciwnym razie zamieni się to w labirynt pełen pułapek dla twoich stóp. Lepiej unikać Tajemnej Mądrości, niż ponieść porażkę, gdyż wąska jest brama i wąska ścieżka prowadząca do Bycia i tylko nieliczni ją znajdują.

Teraz mnie rozumiesz? Dobre drzewo nie może wydawać złych owoców; tylko złe drzewo je rodzi. Czy zetniesz mnie i w ogień wrzucisz, który świadczy o Duchu? „Nie każdy, kto Mi mówi: «Panie! Panie!”, wejdzie do Królestwa Niebieskiego, ale ten, kto pełni wolę mojego Ojca, który jest w niebie”. Czas jest krótki. Powiedziałem. Pokój niech będzie z tobą.

Koniec

POSŁOWO AUTORA

Przyjaciele, minęło trzynaście lat, odkąd podyktowałem tę książkę. Celowo opóźniłem jego publikację, aby ówczesne wypowiedzi nabrały wagi, dzięki spełnieniu się wielu przewidywań, które znaleźliście pod tą przykrywką, przewidywań, które wówczas absolutnie niczym się nie potwierdziły, a ponadto uznano za przez naukę za chimerę. Proroctwo byłoby niemożliwe w bezbożnej przestrzeni i gdyby wibracja nie była prawem, żaden umysł nie mógłby dostroić się do Stwórcy ani któregokolwiek z Jego sług. Każda żywa istota służy stworzeniu bezpośrednio po niej. Dzisiejszy dzień świadczy o wierze tych, którzy przyjęli moje słowa i zdobyli wiedzę. Wiele przepowiedni się spełniło, inne się spełnią. Tak więc w dzisiejszy Dzień, w połowie ostatniego roku stulecia, przynoszę...

WSPANIAŁY KAMIEŃ

Nadszedł czas Podziału Ścieżki – wybiła północna godzina Cyklu, która w większym stopniu niż inne stworzyła Wielki Podział Życia. Kiedy po raz pierwszy zacząłem dyktować tę książkę, pozostało tylko kilka sekund do końca Dnia szóstego. I teraz w ciągu kilku sekund spełniają się słowa Zasiadającego na tronie: „Oto czynię wszystko nowe”. Wybiła godzina. A teraz „Zwycięzca odziedziczy wszystko i będę mu Bogiem, a on będzie moim synem” (Obj. 21:7). Odnosi się to do tych, którzy położyli ręce na Pługu, których stopy chodzą w bruździe i którzy nie odwrócą się, dopóki nie zakończy się Szósty Cykl. „Strażnicy (niezdolni do dokonania wyboru) i niewierni (nie wznoszący się ponad ziemskie, zniszczalne), obrzydliwi i mordercy, rozpustnicy i czarownicy, bałwochwalcy i wszyscy kłamcy - ich los (wielka karma świata) jest w jeziorze płonącym ogniem i siarką; to jest śmierć druga” (Obj. 21:8). Gdy głupcy poszli kupić oliwę, przyszedł pan młody i wszedł z tymi, które były gotowe, do komnaty ślubnej, a drzwi zamknięto za nimi. A kiedy wrócili, głupcy znaleźli się za zamkniętymi drzwiami. Umiłowani, pamiętajcie słowa wypowiedziane przez apostołów Chrystusa, że ​​w czasach ostatecznych przed końcem Wieku „pojawią się szydercy, postępujący według własnych bezbożnych pożądliwości” (Judy 18). „Ale ci oczerniają to, czego nie znają; To, co z natury znają, niczym nieme zwierzęta, psują się” (Judy 10). Ci ludzie, oddzielający się na rozstaju dróg, idący w ślepą uliczkę, nie mający Ducha (Judy 19), są przykładem tych, którzy będą musieli doświadczyć karzącego sądu ognia na końcu wieku .

Często mówiłem, że Ameryka to powrót Atlantydy i wiele powiedziano, choć ogólnie, o narodzinach, wzroście i upadku jej starożytnego prototypu. Zasugerowałem tu i ówdzie, bardziej w sposób dorozumiany niż przez bezpośrednie stwierdzenie, że skoro Ameryka stanie się potęgą większą niż Atl, ponieważ jest Atl, która powróciła na wyższy poziom, będzie musiała zarówno przetrwać katastrofy, jak i przywrócić dawną chwałę zatopiony kontynent. Kara nałożona na Posejdonię była ostatecznym wyrokiem tamtej epoki. Wiek za wiekiem mijał w magicznej procesji Czasu, odkąd słońce spojrzało w dół na przestrzeń wód oceanu w dole, gdzie zaledwie dwa dni wcześniej znajdował się królewski kontynent wyspowy. Nowy cykl dobiega końca, wybiła jego ostatnia godzina. Wszystko, co niedoskonałe, w ostatnim Dniu Szóstym powróciło, by usłyszeć wielki, wyważony i nieubłagany werdykt wydany przez jedynego sędziego – Prawdę. Nie pozostanie żadna plama ani skaza. I nic nie można naprawić, aby uniknąć kary karmicznej, ponieważ czas minie i zostanie nałożona jego pieczęć. „Niech niesprawiedliwi nadal czynią niesprawiedliwość; niech nieczysty nadal będzie nieczysty; niech sprawiedliwi nadal czynią sprawiedliwość, a święty niech nadal będzie uświęcony. Oto przyjdę rychło, a moja nagroda jest ze mną, aby oddać każdemu według jego uczynków” (Obj. 22:11, 12). Wielka Karma bezbłędnie prowadzi każdego grzesznika z powrotem do poziomu, który osiągnął, gdzie niespokojne siły zwierzęce przejmują kontrolę nad zasadą ludzką. A dla tych, którzy stracili władzę nad swoim niższym ja w szóstym cyklu, nie będzie miejsca w siódmym. W końcowych latach odchodzącego cyklu ktoś zostawia żonę na łasce losu, co oznacza, że ​​odrzuca swoje prawo do narodzin w New Age. Inny, przez słabość woli, próbuje utopić swój smutek w winie, ale zatapia zdobycze swojej duszy. Kobieta łamie przysięgę małżeńską, a bramy New Age zatrzasną się przed nią. Złodziej kradnie i co? Kradnie własną nagrodę. Ktoś odbiera życie swojemu sąsiadowi i wymazuje jego nazwisko z list „Dzisiaj”. Inny ślubuje dotrzymać ślubowania, ale je łamie i gdy grób pochłonie jego fizyczne ciało, nie obudzi się w Nowym Dniu, bo brakuje mu woli życia. Człowieka pochowano z najwyższymi honorami, lecz za życia bezdusznie powiększał swoje konto bankowe, okradając sąsiadów, a jego nagrobek, który był wart więcej niż złoto, góruje nad jego doczesnymi szczątkami i martwymi nadziejami zmartwychwstania. Sprzedała ciało, sprzedawca i kupujący to podłe towarzystwo w lochach Dnia Wczorajszego, nie wyjdą na światło Dnia Dzisiejszego, dopóki nie minie niezmierzona liczba cykli i nie minie „śmierć i piekło”. uwolnili swoich mieszkańców. Rzuciliśmy jedynie okiem na Zakończone Dokumenty. Teraz przewróćmy stronę. To nie są dzieła miłości; miłość i ci, którzy ją dają, żyją wiecznie. Ktoś uśmiechał się, gdy uśmiech był równoznaczny z bohaterstwem, i dodawał otuchy słabym duszom. Niektórzy odwiedzali chorych i więźniów. Ktoś dał ubrania zmarzniętemu podróżnikowi.Ktoś oddał połowę ostatniego kawałka chleba nawet głodnemu psu. Zaprawdę, oni wszyscy zostaną nagrodzeni w Dniu świtu! Źli ludzie nie są źli we wszystkim, tak jak dobrzy ludzie nie są dobrzy we wszystkim. Ten, który wiódł haniebne życie, ale zawsze w głębi serca trzymał nadzieję na najlepsze, modląc się o śmierć jako wyzwolenie,

„Patrząc za zasłonę minionych haniebnych lat, Do odległych szczytów, gdzie migocze górskie światło” – zaprawdę, tacy zostaną ukarani, lecz odrodzą się w chwale Dnia Dzisiejszego. Kara jest wyczerpująca, wymagająca i powolna. Prowadzi ich Wielka Karma, jak prowadzi wszystkich innych, bo to jest miłosierdzie Chrystusa, leczące rany duchowe.

Przez wiele, wiele lat proroctwa przedstawiały koniec Wieku jako czas smutku, przedstawiając straszliwe sceny śmiertelnego horroru. Czy mam powiedzieć, że te przewidywania się nie spełnią? Czy Księga Apokalipsy jest pustą alegorią? Ach, gdyby tak było! Ale tak jak epokę Posejdonii nawiedziła poważna choroba, tak i ta, która właśnie minęła. Czy Amerykę i resztę świata spotka to samo nieszczęście? Niestety, co gorsza, śmierć grozi nie z powodu wody, ale ognia. Czy całe życie zostanie zniszczone, pozostawiając planetę w ruinie? Nieszczęścia będą spadać, dopóki ludzie nie osiągną całkowitego posłuszeństwa i harmonii z boskim prawem; Słowa nie są w stanie opisać strasznych scen. Oto przesłanie końca wieku: „...w sercu moim jest dzień pomsty i nadszedł rok mojego odkupienia” (Izaj. 63:4). „Oto nadejdzie dzień palący jak piec” (Mal. 4:1).

Wybiła godzina. I nie ma tu żadnej tajemnicy, żadnej nadprzyrodzonej kary, żadnej kary nałożonej przez krnąbrnego, obrażonego, osobowego Boga, nic w stylu „człowiek proponuje, Bóg rozporządza”. Wszystko zależy tylko od działań człowieka. Ten sam zgubił drogę i niosąc w sobie boską naturę, którą powinien był szanować i pielęgnować, zastępując ją kultem swojego niższego ja i mamony, porzucił Miłość, pozwalając rządzić okrucieństwu, pożądaniu, chciwości i zbuntowanej zwierzęcej zmysłowości jego życie. Człowiek jest swoim własnym sędzią i katem. Człowiek jest stemplem, wszechświat jest odciskiem. Natura jest stworzona na obraz człowieka, a nie odwrotnie. On, istota posiadająca wolną wolę, sprawia, że ​​manifestacja wszystkich przyszłych katastrof jest nieunikniona. Będzie musiał ponieść konsekwencje Dnia Sądu; co zasiał, to i żąć będzie. O człowieku, który zapomniałeś o Miłości, Miłosierdziu, Sprawiedliwości, który kultywowałeś Nienawiść, Okrucieństwo, którego zatwardziałość serca spowodowała i powoduje cierpienie niezliczonych milionów ludzi, czy to możliwe, że byłeś tak ślepy, że nie widziałeś napisu na ścianie ? Niestety, tak jest! Duch egoizmu, chciwości i bezwzględnej zachłanności jest wściekły. Jego ręka kieruje pociągami i parowcami, puka w klawisz telegrafu, kontroluje centrale telefoniczne, kpi z wolności słowa, pozwala drukować tylko to, co zadowala właściciela; każde ludzkie przedsięwzięcie, cała polityka krajowa i organizacje międzynarodowe, a nawet kościoły stały się posłusznymi wasalami tego demona – niższego ja. Co dalej? Jego zły wpływ zagraża ze wszystkich stron, a rasa ludzka i wszystkie niższe istoty stają się ofiarami. Murarze pracujący przy wysokim murze krzyczą, gdy spada cegła: „Uważaj. Nie stój pod ścianą.”

Tak, odsuń się! Świat upada. Nie gromadź więcej przestępstw rasowych i osobistych wymagających pokuty; Projekt ustawy przedstawiony przez Wielką Karmę jest już tak zastraszająco duży, że nie warto dokładać do niego nowych długów i ciągnąć go w nieskończoność. Gniew mężczyzn i kobiet, chłopców i dziewcząt, wolnych jedynie w słowach, którym grozi śmierć głodowa, jest wściekły. Oni – głodni, zmarznięci, na wpół ubrani, bezdomni – nie mogą znaleźć pracy, choć bardzo jej szukają, bo ich rywalem jest bezduszna machina korporacji i monopoli, eksploatująca zaufanie ludzi. Ten nieludzki obraz jest regułą, a nie wyjątkiem. I wiesz to wszystko na pewno. Nie donoszę niczego nowego, a wszystkie przerażające fakty wcale nie są przesadzone. Podobnie, choć w znacznie mniejszym stopniu, charakterystyczny był koniec każdej epoki; podobnie było w Posejdonii i dlatego powtarza się i teraz. Ale odtąd tak nie będzie, gdyż TUTAJ JEST PODZIAŁ ŚCIEŻKI. Posejdonia powróciła, podobnie jak ci, którzy należą do Szóstej Ery. A kiedy nadejdzie czas, Żniwiarz będzie żął w ogniu i nie będzie miejsca, w którym ci, którzy nie zmienili swoich serc, mogliby zostać fizycznie ocaleni. Czas zostanie skrócony i żadne ciało nie zostanie ocalone! Uważaj! Ryk ruchu uzbrojonych wojowników musi zastąpić grzmoty czasów. Nie ma sposobu, aby zapobiec nadchodzącej zemście (choć może się wydawać, że trwała ona zbyt długo, ponieważ wyjaśniono jej przyczyny. Jest już za późno, aby próbować złagodzić skutki błędnego prowadzenia ducha, który teraz podnosi przyłbicę) Krótka, ale gorąca bitwa, wierzenia tonące we krwi, już malujące horyzont na czerwono Wyćwiczone wojska, miliony ludzi w czynnej armii i w rezerwie, którzy teraz biorą udział w bitwie, pojmani przez wojenną gorączkę. poddadzą się i przez stosunkowo długi czas znajdą się razem z bliskimi, zdeptani po piętach i zmiażdżeni uciskiem zorganizowanego Kapitału, który będąc sam w sobie naturalnym owocem egoizmu, nie jest niczym więcej niż zbuntowana zwierzęca zasada, pozwalająca nielicznym stać się panami wielu ludzi, zaprzeczająca danemu przez Boga przykazaniu, że wszyscy są stworzeni wolni i równi, przekręcając to przykazanie tak, że wydaje się to wielkim kłamstwem. Wkrótce będzie to dobre dla milionów ludzi. wyszkoleni żołnierze powstaną przeciwko widocznemu wrogowi - bogatym i potężnym, którzy w rzeczywistości nie są bardziej winni tego, co się dzieje, niż ich przeciwnicy, a jedyną winną jest ta okrutna Moc zła, która jest osadzona w każdym ludzkim przedsięwzięciu. Wtedy ich siły rozpadną się na formacje, które nie przestrzegają praw, decydując się na zaspokojenie swoich dążeń, a każdy samolubny zbroi się przeciwko swoim sąsiadom. A wtedy ukryta nienawiść, dzikość i egoizm, narosły przez wieki egoizm, kontrolowany przez nieokiełznaną zwierzęcą naturę, wybuchnie burzą niespotykaną dotąd na Ziemi. Nie, nic takiego nie wydarzyło się przez wszystkie stulecia, które omawiam, przez wszystkie stulecia zapomniane przez wiele tysiącleci.Ta pozbawiona miłości walka będzie początkiem faktu, że w naturalnym biegu rzeczy tylko nieliczni pozostaną przy życiu. W wyniku tej walki zaraza, jakiej nigdy wcześniej nie było, wkrótce i mocno spadnie na ludzi, ogarnie całą planetę i w tamtych czasach nie będzie wystarczającej liczby ludzi, aby grzebać zmarłych, dopóki to zło nie przeminie, bo będzie tysiące razy więcej zabitych z powodu chorób niż tych, którzy polegli w brutalnych wojnach. Wszystko to stanie się dlatego, że miłość, która powinna uszlachetniać i zmiękczać ludzkie serca, na koniec cyklu wyschnie i przerodzi się w autoironię, pozostawiając jedynie nieliczne oazy, nieliczne i niemające ze sobą żadnego związku. Natura podąża za człowiekiem. Wody na ziemi wyschną, deszcze ustaną, cyklony przetoczą się przez planetę, wystąpią trzęsienia ziemi, jakie nigdy wcześniej nie miały miejsca w całej historii ludzkości. Tak, to wszystko przypomina mi Posejdonię. A wszystko stanie się z przyczyn naturalnych - zgodnie z egoizmem, pożądliwością, chciwością, złośliwością i ogólną deprawacją Wzoru. Podczas gdy płoną w ludzkiej piersi, powietrze, suche i nie przesiąknięte wilgocią, pod szkarłatnym niebem wywoła ciepło słoneczne, tak okrutne, jakiego nie znano nigdy w całej historii Ziemi. Wyschnięta planeta niczym kocioł zostanie pokryta górami ludzkich zwłok, ludzie nie będą już mieli czasu na choroby. Tak, nie będą chcieli widzieć proroczych słów wciąż migoczących na ścianie, choć pisanych dla minionych czasów. Więc odwróć się i przeczytaj, zanim zada ostateczny cios.

Uczniowie zapytali Wielkiego Nauczyciela: „Kiedy to wszystko się stanie?” A on odpowiedział: „Kiedy ujrzycie Jerozolimę otoczoną przez wojska, wiedzcie, że zbliża się jej spustoszenie... Są to bowiem dni pomsty, aby wypełniło się wszystko, co jest napisane” (Łk 21,20.22).

Przyjaciele, poznajcie znaczenie słowa „Jerozolima”. Oznacza „wizję świata”. Rzeczywiście, tak jest. Jeden po drugim, przez lata, wypełniały się wszystkie znaki końca Wieku, z wyjątkiem jednego. Ale to dopiero początek boleści, gdyż Duch Wolności wciąż żyje tu i ówdzie w piersiach tych, którzy kochali swoich bliźnich. Duch ten przyodział się w uroczyste fałdy Gwiazd i Pasków i ogłosił nieśmiertelną deklarację równości ludzi, dając każdemu tę samą wolność, do której rościli sobie prawo Amerykanie. Ale teraz Wizja Świata jest gęsto otoczona przez wojsko, a ostatnią lukę wypełniają żołnierze w niebieskich mundurach, którzy zakuwają w kajdany mamonów handlowych innych ludzi żyjących na tropikalnych wyspach. Niestety, gwiaździsta flaga opadła smutno nad wrodzonym prawem do wolności, sprzedanym za gulasz z soczewicy. Moi ludzie, och, moi ludzie! Co siejesz, to zbierasz. Wizja Świata Duchowego jest zasłonięta przez chmury pyłu z obozów wojskowych; nie widać nawet przebłysku jego blasku. Wtedy nadejdzie koniec. Syn niestrudzenie woła z nieba: „Uważajcie! Schroń się w cieniu krzyża.”

Czy w czasach odkupienia muszą cierpieć ci, którzy naprawdę nie mieli zamiaru zła? Ach, nie miał na myśli nic złego. W każdym życiu, czy to wierzącego, ateisty, czy po prostu ignoranta we wszystkich naukach i wierzeniach, przychodzi taki czas, kiedy najskrytszy duch błaga duszę, aby wzniosła się wyżej. Błaga raz za razem, dopóki pozostaje choćby najmniejsza nadzieja. Bezczynność też jest karalna. „…..Jakże ujdziemy, zaniedbawszy tak wielkie zbawienie” (Hbr 2:3), odbijało się to echem przez cały mijający Wiek. Ogień parzy palce dziecka tak samo jak dorosłego. Byli i są tacy, którzy żyli i żyją Krzyżem. Nie zaakceptują cierpienia, nawet cierpienie śmierci fizycznej ich nie spotka – nie mają karmy, za którą mogliby odpokutować.

Czym jest Krzyż? Kim jest Chrystus? Już mówiłem, ale powtórzę jeszcze raz: Boski przepływ Życia, Nieznany Bóg – to pionowa poprzeczka Życiodajnego Krzyża. Ukierunkowana, celowa Wola Ludzka jest horyzontalna. Ta siła woli jest naszym wezwaniem do Jego Imienia, które nigdy nie pozostaje bez odpowiedzi. Jezus Nazarejczyk dał nam wzór. Poświęcił się dla nas. Powiedział: „Pójdź za mną”. Powiedział też: „...jeśli ktoś chce pójść za Mną, odwróć się, weź swój krzyż i naśladuj mnie” (Mt 16,24). Wyrzeczenie się siebie oznacza wyrzeczenie się swojego niższego, zwierzęcego ja. U człowieka pogarsza się całe zwierzę. Żadna hiena nie jest tak zdradliwa, żaden tygrys nie jest tak okrutny, żaden dzik nie jest tak głupi, żadna fretka nie powoduje takiego zniszczenia. Żadne zwierzę żadnego rodzaju nie może osiągnąć takiej pełni cech swojej natury jak człowiek, który cierpi, ponieważ wszystkie te zwierzęce cechy buntują się w nim, a dzieje się tak dlatego, że jego ludzka dusza jest zniewolona przez zwierzę.

Natura zwierzęca to po prostu niekontrolowana siła, żyjąca w ciele lub poza nim. Pod przewodnictwem, pod kontrolą woli przestaje być zwierzęciem. Ale poddając się temu przywództwu, musi wyrzec się nieposłuszeństwa zasadom, nieposłuszeństwa, które nigdy nie jest przyjemne, a często bolesne. To zawsze jest poświęcenie. Jej symbolem jest krzyż. Dla nas Chrystus poświęcił swoje „ja” na tym krzyżu Odwiecznego Boskiego Strumienia, który zawiera wszystko i wypływa niewiadomo gdzie i gdzie. Nie umniejszam znaczenia krzyża Kalwarii – jest on realny i na zawsze pozostanie w historii! „Podążaj za mną”. Właśnie na tym Krzyżu dzień po dniu, chwila po chwili, skupiając całą naszą wolę, zgodnie z poleceniem Chrystusa, abyśmy mogli wzrastać i upodabniać się do Niego, musimy także poświęcić swoje „ja”, poświęcić znajdującą się w nas zwierzęcą naturę. A to oznacza, że służąc Bogu powinniśmy przejąć kontrolę nad tymi zmiennymi energiami, które buntując się zamieniają Ziemię w prawdziwe piekło i wypierają Miłość, zastępując ją niższym Ja. Mówi się, że małe dziecko będzie prowadzić ludzi. Zaprawdę, „małe dziecko” – Duch, kiedy nadejdzie Nowy Czas, będzie zarządzało menażerią w człowieku; i wtedy osoba będzie w stanie, tak jak Cuong, kontrolować każde zwierzę na zewnątrz. To jest największa moc. Dlatego w Nowym Czasie ani jedna bestia w ludzkiej postaci, ani w bardziej niedoskonałym zwierzęciu, ani po prostu groźna burza czy choroba nie mogą wyrządzić żadnej krzywdy.

Kiedy duch ludzki w końcu się opamięta, będzie On pasł zbuntowane tłumy „laską żelazną” (Obj. 12:5), rządząc dla ich dobra, oswajając je w mgnieniu oka, tak jak Cuong oswoił pumę, uniemożliwiając jej spełnienie jej woli. Duch zniszczy to dotychczas nieokiełznane zwierzę dzięki Krzyżowi, zamieniając je w sługę Ojca. W Dniu Dzisiejszym wszystko stanie się nowe, ponieważ warunki życia wkrótce zmienią się tak bardzo, że ci, którzy trzymają się starego, nie znajdą ani w przyrodzie, ani nigdzie indziej niczego, co podlegałoby starej mocy.

A teraz powiem zdecydowanie bardziej niż kiedykolwiek. Siódmy cykl jest cyklem Ducha. Aby istnieć w dzisiejszych czasach, potrzebny jest duchowy wzrok i słuch, a wszystkie zmysły muszą być wyostrzone. Musimy przestać wpływać na przyrodę prymitywnymi środkami. Podobnie jak w przypadku Hesperusa, wpływ ten powinni wywierać ci, którzy posługując się Krzyżem w każdym działaniu swego życia, nie zejdą z kursu ani w prawo, ani w lewo, nigdy, w żadnej małej czy dużej sprawie, nie sprawią, że błąd, wiedząc, że nawet gdy dobro nadejdzie, może przynieść jedynie ból i karę. Nikt, kto czyni zło, ostatecznie nie zostanie zgubiony, ponieważ Bóg jest ostrożnym zarządcą. Stale i bezwarunkowo przekształca wszystko od niskiego do wysokiego. Niektórzy będą musieli znieść cios odpłacającej sprawiedliwości Wielkiej Karmy, większość będzie musiała doświadczyć ognia transformacji w takim czy innym stopniu; Gniew Boży jest surowością Miłości.

A potem nadejdą czasy, kiedy wszystko stanie się nowe. Pomyśl o tym, co się wtedy stanie? Czy cały świat nie stanie się tak piękny, jak zawsze marzyłeś? To prawda, że ​​populacja świata nie będzie tak duża, jak sobie wyobrażają ci, którzy prognozują na podstawie spisów powszechnych. Tam, gdzie żyły tysiące, będą żyć dziesiątki. Wielkość i moc nie zależą od ilości. Pamiętacie armię saldyjską i Raya Ernona: kto miał większą władzę – on czy te nieszczęsne wojska? Ale ani jedna dusza nie zostanie zgubiona, Bóg ma miejsce dla każdego.

Mówi się, że po tysiącu lat szatan zostanie na krótki czas uwolniony. To prawda. Albowiem wśród ludzi tej rasy, posiadających tak zdumiewające moce, będą ludzie, choć nieliczni, którzy zdobyli te moce samym intelektem. Ci, którzy nie posiadają Ducha, nadużyją otrzymanego przywileju i brutalnie zaatakują to, co doskonałe, a wtedy dopadnie ich karma. Ponieważ wiele im dano, wiele będzie się od nich wymagać i dlatego ich karmiczne odkupienie będzie nieopisanie intensywne.

Gniew Boży jest surowością Miłości. Wszystko zmieni się z niskiego na wysokie. Nadchodzące lata będą okryte światłem chwały - Wielcy, wolni Ludzie chwały. Przepowiedział to święty, mędrzec, prorok, poeta, I śpiewano majestatyczny obraz tego świtu. Nad Morzem Przyszłości, którego brzeg zalewają promienie, Nie będę musiał przed nikim zginać kolan, Jak równy człowiek stanie się wśród świętych. Obudź się, duszo moja, odrzuciwszy lęki i wątpliwości, Spójrz na magiczną twarz poranka, Posłuchaj piosenki, słodkiej i cudownej, Pochodzący z odległych złotych dni. Oto hymn uroczystej Wolności, Majestatyczna pieśń nadchodzącego Ludu.

Ponowne połączenie dwóch połówek Ego jest możliwe tylko wtedy, gdy bliźniacze dusze, męska i żeńska, pomyślnie przejdą decydujący test, obie staną się doskonałe i w końcu osiągną ten sam poziom. To jest mecz stworzony w niebie. A wtedy myśli, wola i działania tej dwójki stają się takie same i wszystko dzieje się dla nich w tym samym czasie, ponieważ dwa różne ego - żeńskie, reprezentujące aspekt negatywny i męskie, niosące pozytyw - są zjednoczone. Łącząc swoje potencjały w jeden, zdobywają Ducha, czyli JESTEM, który zawsze pozostawał niepodzielny i jednakowo oświecający każdą duszę z pary. W ten sposób następuje ich ostateczne spotkanie.

Zatem Firis stała się mną, żyjącym, istniejącym, immanentnym i razem przekazujemy to przesłanie. Ona jest mną, ale jednocześnie - och, tajemnicza prawda! - pozostaje sobą. Jestem nią, ale też pozostaję sobą. Ja mówię i ona mówi; – mówi, a ja to mówię. Jesteśmy jedną istotą, jednym duchem, androgynem. Jesteśmy doskonali, ale nie tak doskonali jak nasz Ojciec, ponieważ jest On doskonałą Istotą Bezwarunkową, ale nasza doskonałość jest tylko częściowo podobna do tej, ponieważ wszyscy jesteśmy od Boga, a On nie jest przez nas stworzony. Gdyby to nie była prawda, wówczas osiągnięcie doskonałości – osiągnięcie jej przez Jezusa lub jakiegokolwiek innego syna Ojca – doprowadziłoby nas w jej realizacji do zniknięcia. Ale tylko grzeszne dusze są wrzucane na drugą śmierć i skazane są na syzyfową pracę, dopóki im się to nie uda.

Oczywiście można osiągnąć doskonałość pod każdym względem, z wyjątkiem doskonałości Całości. Dzieje się tak dlatego, że wszyscy jesteśmy tylko częściami Ojca, a zatem wiecznie zjednoczeni z Nim, który jest sumą wszystkich części, i to przyciąga nas do poruszającej się do przodu Istoty. Nieustannie przyciągają nas inne cząstki, zarówno równe, jak i mniejsze. Każda część nieustannie dąży do całości, aby uniknąć śmierci, z wyjątkiem przypadków, gdy rzuca wyzwanie i zaprzecza swojej zależności od niej. Im doskonalsza cząstka, tym silniejsze jest jej przyciąganie do całości, gdyż doskonałość całości zależy od każdej jej części.

Nie ma śmierci, są zmiany. Osobowość może zaniknąć, grzeszna dusza może zginąć, a ona sama i jej czyny mogą zostać zniszczone, ale Duch JESTEM nie umiera.

Jeśli Twoja, Duchu - synu naszego Ojca, dusza nie uzyska życia wiecznego, jeśli nie zobaczysz swojej duszy w wyniku rozwoju wielu wieków, gdyż zatraciła się ona w drugiej śmierci, to Duch JESTEM, powołuje nową duszę, aby ofiarować ją jako godny dar Panu. Ujarzmia, podporządkowujeć tą duszę, jednoczy ją z Bogiem przez Chrystusa, uznając, że pochodzi ona od Niego. Jest Mu ona dana przez Boga i ma służyć Stwórcy. Jeśli Duch sprawi, że nowa dusza będzie poddana w służeniu Jemu, to będzie u Niego na zawsze. Ale jeśli nie będzie Duchowi służyć, zostanie utracona a Duch powołuje inną duszę, co zajmie miliardy lat.